ห้าภพ2

ปู้ตานซินกระอักเลือดสดๆออกมาอีกครั้ง เจวียนจิ่วหยามองด้วยสายตาเป็นห่วงเมื่อไม่อาจแบกรับร่างที่หนักอึ้งนั้นได้ ปู้ตานซินเซถลาลงไปนอนหงายกับพื้น

“ตาม หวังต้าฉินมีเพียงลมปราณของ เกาซิ่งจึงจะช่วยข้าได้”

"แล้วแล้วข้าต้องตาม หวังต้าฉินได้ที่ไหน”

“นางมารน้อย สำนักเกาซิ่งเจ้าจะต้องขึ้นเขาไป มีเพียงหยางหว่านข้าหมายถึง กระบี่เจียงเฉียงจึงจะฝ่าด่านค่ายกลของข้า ขึ้นเขาไปได้”

“ไม่มีคนอื่นอีกแล้วหรือ นอกจากศิษย์พี่”

“เริ่นเจิน เพิ่งจะเป็นศิษย์ข้าแค่เพียง สามปีไม่อาจขึ้นลงเขาได้ตามใจนอกจากข้าจะพาเขาขึ้นไป”

“แต่ข้า”

“ตาม ป้อก้านกับป้อคุน เจ้าสำนักป้อหยางที่นั่นจะพบกับคนทั้งสองไหว้วานให้เขาขึ้นเขา พาหวังต้าฉินลงมา”

“ข้าตามเริ่นเจินให้มาดูแลท่าน ส่วนข้ายินดีไปทำตามสิ่งที่ท่านขอให้ช่วย”

เริ่นเจิน ร้อนรนเหมือนไฟลนก้นเมื่อเห็นว่าปู้ตานซินบาดเจ็บสาหัสยิ่งนักร่างกายไม่อาจขยับได้ แม้จะพูดพูดคุยได้บ้างแต่กับกระอักเลือดสดๆ ออกมาเป็นระยะ

“อาจารย์ให้ข้าถ่ายลมปราณให้ท่านจะดีไหม”

“ลมปราณของเจ้าไม่ได้มีพอที่จะช่วยเหลือผู้ใด เริ่นเจินอาจารย์ยังไม่ตายง่ายๆ หรอกวางใจได้ พอศิษย์พี่ใหญ่เจ้ามาเขาจะถ่ายลมปราณ20ปีของเขาให้อาจารย์ตอนนั้นเจ้าจะต้องคอยดูแลทั้งอาจารย์และศิษย์พี่ใหญ่ที่อ่อนแอ หากถ่ายลมปราณให้อาจารย์เสียแล้วใครจะดูแล อาจารย์กับศิษย์พี่”

“อาจารย์แล้วจอมมารเล่า เช่นไรจึงจะวางใจหากจอมมารถือโอกาสนี้จัดการกับอาจารย์ได้”

“ข้าใช้ลมปราณของตัวเองทั้งหมดและสุดยอดเคล็ดวิชาสลายร่าง ซัดเข้าใส่จอมมาร แม้จะไม่อาจสลายร่างเขาได้ แต่ด้วยพลังลมปราณที่สั่งสมทั้งหมดของข้าอาจทำให้จอมมาร หมดพิษสงไปสักระยะหนึ่ง”

“อาจารย์ ท่านเองก็ร่างกายอ่อนแอเพียงนี้อาจารย์แน่ใจหรือว่าจะไม่เป็นไร”น้ำเสียงห่วงใยยิ่งนัก

“ข้าห่วงศิษย์พี่ของเจ้า เริ่นเจินถือว่าอาจารย์ขอร้อง ตอนนี้ศิษย์พี่หยางหว่านนางถูกข้าสกัดจุดนอนขยับตัวไม่ได้ในถ้ำของหุบเขาหนึ่งแสนคนชั่ว เจ้าเพียงขึ้นไปรับนางกลับมา”

“อาจารย์แล้วจอมมารเล่า”

“จอมมารตอนนี้ไร้พิษสงเจ้ารีบไปเสีย แต่จงจำไว้ ระวังตัวให้จงหนัก หากพบว่าจอมมารยังอยู่ที่นั่น ไม่ได้อ่อนแรงเหมือนที่ข้าบอกเจ้า ให้รีบเร้นกายกลับมาเสีย อย่าได้เอาชีวิตเข้าแลก”

“อาจารย์ ศิษย์เข้าใจแล้ว ท่านพักผ่อนเสียไม่เกินสามชั่วยาม ข้าจะกลับมา”

ปู้ตานซินหลับตาลงช้าๆ เจ็บปวดไปทั่วสรรพร่างกาย เขาจำเป็นต้องสลายร่างอีกแล้วหรือ สลายร่างแล้วจะได้กลับมาอีกไหม หรือว่าจะต้องสลายร่างคงพลังทิพย์แต่จะว่าไปตอนนี้ปู้ตานซินไม่เหลือพลังทิพย์แม้แต่น้อยในเมื่อเขารวบรวมพลังทั้งหมด ทิ้งทวนซัดฝ่ามือเข้าใส่ฉูฉาง ยิ้มขมขื่นกลับมาเพื่อที่จะต้องยอมสละร่าง แต่ทำได้เพียงให้ฉูฉางบาดเจ็บ อีกไม่กี่วันฉูฉางที่สำเร็จเคล็ดวิชาคงกระพันก็จะสามารถฟื้นฟู ลมปราณได้อีกครั้งมีแต่เขาที่ต้องยอมสละร่าง สิ้นชื่อแต่ไม่อาจทำอะไร ฉูฉางได้

“ฮึ ฮึ ฮึ หรือว่าข้าจะต้องมาสละร่างเสียจริงๆ แล้ว”

จอมมารฉูฉางขยับตัว นอนหงายสิ้นท่าเมื่อพบไว้ตัวเขาเองกับรู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างเช่นกัน ลมปารณที่รวบรวมซัดเข้าใส่ปู้ตานซินในครั้งสุดท้ายแทบจะทำให้ร่างแหลกสลาย แต่กระนั้นเจวียนจิ่วหยากลับพาปู้ตานซินหนีไปได้

หยางหว่านนอนหลับตาสองตาเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา เขาจำได้ขึ้นใจ เมื่อกงล้งในตอนนั้นซัดฝ่ามือใส่เขาจนกระทั่งฟูเหยียนหยางหว่านนางใช้ร่างรับฝ่ามือนั่นไว้ ทั้งนางและลูกในท้องต่างจากเขาไป ร่างหยางหว่านถูกเขาอุ้มกลับไปผนึกไว้รอวันที่จะเรียกคืนวิญญาณ ทว่ากงล้งกลับให้ศิษย์นำร่างของนางไปเผาพร้อมกับร่างของ กงล้งในวันที่สุริยาคลาส หยางหว่านจึงมาเกิดใหม่ 

ฉูฉางยิ้มเยาะปู้ตานซินไม่อาจรอดชีวิตได้แน่ เขาห่างชั้นกับฉูฉางนับพันปี ส่วนตัวฉูฉางไม่นานเขาก็จะฟื้นฟูกำลังกลับมาดังเดิม

เริ่นเจิน ก้าวขาเข้ามาในถ้ำ ภาพที่เขาเห็นคือฉูฉางที่นอนหงาย กุมมือระหว่างอก กับ หยางหว่านที่นอนห่างออกไปมีร่องรอยของการต่อสู้

“เจ้าเป็นใคร”ขยับกายลุกขึ้นจากท่านอนแต่ก็เจ็บปวดจนต้องทิ้งตัวลงไปอีกครั้ง

“จอมมาร วันนี้ข้าไม่ฆ่าเจ้าถือว่าข้าโง่งมที่สุด”รวบรวมกำลังลมปราณ