ห้าภพ1

“นางเป็นของข้ามาก่อน”

“แก้ตัวไปก็ไม่มีประโยชน์ ความแค้นของเราสองคนวันนี้จักต้องสะสางให้หมดไป แต่บอกไว้ก่อนปู้ตานซินข้าดื่มเลือดสูบเนื้อมานาน เคล็ดวิชาสุดยอดนี้ทำให้ข้าเหนือกว่าเจ้าสิบปี ความจริงไม่อาจเปิดเผยแต่เมื่อเห็นว่า เจ้ากำลังจะตายคนตายจึงเป็นคนที่เก็บความลับได้ดีที่สุด”

“หากเป็นความลับของเจ้า ถึงข้าตายไปข้าก็จะขอเหยียนหลัวหวางกลับมาเปิดโปงมันเสีย”

“ยังไม่เปลี่ยน กงล้งเจ้าเป็นคนที่อ่อนนอกแข็งใน วาจาแม้ไม่ยี่หระแต่ทว่าน้ำใจงาม ข้าชอบเจ้าเสียจริง เช่นนั้นข้าช่วยให้เจ้าพบเหยียนหลัวหวางได้เร็วขึ้น”

ซัดฝ่ามือเข้าใส่ทันทีแบบไม่ทันได้ตั้งตัว ปู้ตานซินโดนฝ่ามือเข้าเต็มเปาร่างลอยไปชนเข้ากับผนังถ้ำ แต่ยังคงแบกร่างหยางหว่านไว้ไม่ให้ได้รับบาดเจ็บ

วางร่างบางของหยางหว่านลงบนพื้นฉูฉางรวบรวมพลังลมปราณซัดฝ่ามือเข้าใส่อีกครั้ง เลือดสดๆถูกพ่นออกมาจากปากของปู้ตานซิน

“เจ้าก็ไม่เปลี่ยนฉูฉาง ชอบฉวยโอกาสอย่างไรก็ยังอย่างนั้น” กระอักเลือดออกมาจากปาก

“ข้าบอกแล้วอีกสิบปีกว่าเจ้าจะชนะข้า”

จ้องเขม็งมาที่ปู้ตานซินความทรงจำบางส่วนของหยางหว่านกลับคืนมา อาจารย์ที่ตบตูดนอน อาจารย์ที่เคยโอบอุ้มด้วยสองมืออบอุ่น อาจารย์ที่หยางหว่านอยากจะกอดในทุกครั้งที่พบหน้า แต่ติดที่ใบหน้าเฉยชานั้น อาจารย์ที่กลิ่นกายหอมจนคุ้นชิน อาจารย์ที่หยางหว่านหลงใหลได้ปลื้มและใฝ่ฝันว่าจะได้เคียงข้างตลอดไป

“ถึงเวลาบอกลาหยางหว่านแล้ว ฆ่าเจ้าเสร็จแล้วข้าจะลบความทรงจำนางเสียใหม่ แล้วก็เคียงคู่กับนางตลอดไป ปู้ตานซินเจ้าไม่มีทางได้พบนางอีก”

หยางหว่านน้ำตาร่วงริน พยายามขยับกายแต่ไม่เป็นผลปู้ตานซินยิ้ม หยางหว่านหลับตาไล่หยาดน้ำตา ก่อนที่ฝ่ามือทรงพลังของฉูฉางจะซัดเข้าใส่ปู้ตานซินอีกครั้ง ตอนนี้เองที่ปู้ตานซินซัดฝ่ามือกลับเข้าใส่ร่างของฉูฉางที่เข้ามาใกล้ ทั้งคู่ ลอยละลิ่ว ไปปะทะกับผนังถ้ำแรงกระแทกไม่ต่างกัน

“ไม่น่าเชื่อเจ้าทำข้าเจ็บได้ด้วยฝีมือของเจ้าเพียงเท่านี้ ทำข้าที่ฝึกฝนมาถึงสี่พันปีบาดเจ็บได้นับว่าฝีมือเจ้า ไม่เลว"

ฉูฉางกระอักเลือดสดๆ ออกมา ใบหน้าเปลี่ยนไปมาระหว่างใบหน้าของจี้โม่กับ ฉูฉาง

“อาจารย์ท่านหนีไป ท่านหนีไปเสีย จอมมารสำเร็จวิชาคงกะพันแล้ว อาจารย์ท่านฆ่าเข้าไม่ตายหรอก”จี้โม๋พยายามฝืนดวงจิตมารกลายเป็นจี้โม๋ที่ออกมาเตือนอาจารย์ 

ปู้ตานซินยิ้มอย่างน้อยจี้โม๋ก็ไม่ได้มีจิตมารเสียทั้งหมดยังห่วงใยเขาซึ่งเป็นอาจารย์

“เจ้าโง่ เป็นถึงดวงจิตมารอวตารของข้า กลับเห็นว่าศัตรูเป็นมิตรยิ่งกว่าข้าอย่างนั้นหรือ”

“อาจารย์หนีไป อาจารย์”ตะโกนก้องก่อนที่จะถูกฉูฉางกลืนดวงจิตทุรนทุราย

“จี้โม่ อาจารย์นับถือเจ้าแม้จะเป็นจิตมารของจอมมารเจ้ายังมีจิตใจคุณธรรม”

“อาจารย์ท่านดูแลเลี้ยงดูข้ามา”ปู้ต้านซินยิ้มเขาทำสำเร้จแล้วอย่างน้อยการมาครั้งนี้จี้โม๋ก็ไม่ได้เห็นเขาเป็นศัตรู

“หุบปาก”ขยับกายลุกขึ้นทั้งๆที่อ่อนแรงไม่น้อยแต่จอมมารฉูฉางหาใช่คนที่จะแสดงความอ่อนแอให้ใครได้เห็น เขากับปู้ตานซินไม่ต่างกันตรงจุดนี้

“กงล้ง อย่าได้พบกันอีกเลย”

รวบรวมกำลังอีกครั้ง แม้จะรู้สึกว่าร่างกายแทบแหลกสลาย พลังฝ่ามือของปู้ตานซินร้ายกาจอย่างไม่อาจปฏิเสธ แม้เขาจะเก่งกล้าเพียงใดก็ยังรู้สึกว่าเจ็บปวด

 ปู้ตานซินเองก็รวบรวมพลังลมปราณให้เป็นเกราะกำบังตัวด้านหน้า ลำแสงสีแดงพวยพุ่งออกจากฝ่ามือสองข้างของฉูฉาง สีแดงประดุจเปลวเพลิง ปะทะกับเกราะกำบังกายของปู้ตานซิน แต่ไม่สามารถทำอันตรายได้ ฉูฉางแสยะยิ้มสูดลมหายใจเข้าลึกสุดลึก

“ถึงตายข้าก็จะให้เจ้าตายไปพร้อมกัน”

ขยับตัว ถอยหลังซัดฝ่ามืออีกครั้ง คราวนี้ปู้ตานซินที่บาดเจ็บไม่อาจรับมือพลังฝ่ามือได้ เกราะกำบังสลายหายไปพร้อมกับร่างที่ลอยละลิ่ว กระอักเลือดสีเข้มออกมา แสดงว่าภายในบอบช้ำอย่างมาก หยางหว่านพยายามกำมือจิกมือตัวเองเจ็บใจที่ไม่อาจช่วยเหลืออาจารย์ได้

ท่ามกลางแรงฝ่ามือนั้น ร่างของเจวียนจิ่วหยาทะยานลงมา ดึงร่างที่กำลังจะหมดเรี่ยวแรงของปู้ตานซิน หอบเอาร่างของปู้ตานซิน ใช้เคล็ดวิชาเร้นกายพาปู้ตานซินจากไป ลำแสงสีแดงกระแทกเข้ากับผนังถ้ำเสียงกำปะนาทราวฟ้าจะถล่ม ผนังถ้ำแหลกละเอียดในพริบตา ร่างสูงของฉูฉางทรุดลงไปกองกับพื้น ใบหน้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นเหี่ยวย่น ดวงตาอ่อนแสงในทันที หยางหว่านหลับตาลงช้าๆ ดีใจที่เจวียนจิ่วหยามาช่วยปู้ตานซินได้ทัน