แค่จูบ

“ข้ามีเคล็ดวิชาหลากหลาย แค่เพียงเร้นกายง่ายดายกว่าสิ่งใด”

“ท่านไปเสียไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าท่านเสีย”ปู้ตานซินยิ้ม

“หากข้าจะบอกว่าข้าอ่านใจเจ้าได้เล่า”หยางหว่านถอยห่างไปเรื่อยๆ อีกคนกลับสาวเท้าเข้ามาใกล้

“ไม่มีผู้ใดมีเคล็ดวิชาแบบนั้นมาก่อน ข้าไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าจะมีเคล็ดวิชาอ่านใจข้าไม่เชื่อในใจข้ามีแต่จะคิดฆ่าท่าน”

ปู้ตานซินยิ้ม เขาไม่เคยเอ่ยปากบอกใครว่าเขาสามารถอ่านใจคนออก ตามที่ปรมาจารย์เตี่ยงเลี่ยงกำชับมา จึงเป็นเพียงเรื่องเล่าขาน หยางหว่านก่อนหน้านั้นเขาก็ใช้เคล้ดวิชานี้กับนางก็หลายหน แต่นางไม่เคยระแคะระคายแม้แต่น้อย

“เจ้าเป็นห่วงข้ากลัวว่าจะถูกจอมมารฉูฉางพบเข้า แล้วยังดีใจที่ข้ารอดชีวิตจากคมมีดของเจ้า ข้าซาบซึ้งใจยิ่งนัก”พูดไปยิ้มไป

หยางหว่านอ้าปากค้าง ในใจนางคิดอย่างนั้นไม่ผิดเพี้ยน

“ที่นี่เขาหนึ่งแสนคนชั่ว เช่นไรท่านจะหนีรอดไปได้”หยางหว่านถอยไปชิดติดผนังห้องไม่อาจถอยหนีได้อีกแล้ว ปู้ตานซินอมยิ้ม

“ยอมรับมาแล้วหรือว่าเจ้าห่วงข้า ดีใจเสียจริงเจ้าห่วงข้าเพียงนั้น กลัวว่าข้าจะพบกับอันตราย”หยางหว่านค้อนเสียวงใหญ่คนอะไรหลงตัวเองยิ่งนัก

“ข้าไม่...อุ๊ป”ปากบางโดนปิดสนิทแน่นบดเบียดอ่อนหวานอ่อนโยน อ้อมแขนใหญ่โอบรอบลำตัวไว้ไม่ให้ดิ้นรน

ภาพความทรงจำในวันที่ ปู้ตานซินช่วยชีวิตหยางหว่านบนแท่นนอนหมุนวนมา ในความคิดคำนึง แต่กลับคิดว่าเป็นการบังคับขืนใจ อย่างที่ฉูฉางเคยบอกว่าปู้ตานซินย่ำยีหยางหว่านแล้วโยนร่างลงไปก้นเหว แต่ทำไมกลับรู้สึกว่ารสจูบนั้นหวานยิ่งนัก

“ฆ่าจะฆ่าท่านเสีย”

“ในใจเจ้าสั่นไหว กับรสจูบของข้า”

“ไม่มีทาง”ดิ้นรนออกจากอ้อมกอดของปู้ตานซิน

“ข้าหล่อเหลาเพียงนี้ มีหรือว่าใจเจ้าไม่สั่นไหว”ยังดิ้นรนปู้ตานซินตรึงร่างบางไว้ ติดผนังถ้ำจ้องมองสายตาหวานซึ้ง

"หยุดพูดได้แล้วยิ่งพูดข้าก็ยิ่งรักเจ้า แล้วใจเจ้าก็จะยิ่งต้องสั่นไหวเพราะรสจูบของข้า”ขบเม้มริมปากเบาๆ หยางหว่าน ทำตาโตด้วยไม่อาจบังคับใจตัวเองให้หยุดเต้นรัว

“ท่านขึ้นมาถึง บนเขาหนึ่งแสนคนชั่วคิดว่าจะสามารถกลับลงไปง่ายๆ หรือไร”เปลี่ยนเรื่องพูดเสียง่ายดาย

“หากข้าจะมี ...กระบี่เจียงเฉียงติดมือลงไปด้วย... เกรงว่าจะไม่มีใครกล้าทำร้ายข้า”

“ข้ามศพข้าไปไห้ได้ก่อน”

พูดทั้งๆ ที่แขนสองข้างถูกตรึงไว้ไม่อาจช่วยเหลือตัวเอง ตากลมโตก็เอาแต่จ้องริมฝีปากสีแดงที่ ลอยเด่นอยู่ตรงหน้าพร้อมที่จะขบเม้มริมฝีปากบางของหยางหว่าน

“ขึ้นเขามาครั้งนี้ถือว่าเป็นกำไร ได้กอดรัดหญิงงาม ได้จุมพิตหญิงงามแล้วยังได้นางกลับไปกกกอด”

“ไม่มีทาง”ปู้ตานซินยิ้ม

“แต่ข้าว่าเจ้าแพ้ แก่ข้าแล้ว”

กดริมฝีปากอีกครั้งคราวนี้รสจูบหวานฉ่ำจนจะละลายหยางหว่านให้กลายเป็นของเหลว มือใหญ่ปล่อยมือบางที่ตรึงไว้ กอดรวบซอกซอนเขาไปในร่มผ้าลูบไล้เอวคอดกิ่ว หยางหว่านใจเต้นรัว ทว่ากลับรู้สึกไร้เรี่ยวแรงแม้มือสองข้างจะเป็นอิสระแต่ใจกับไม่ยอมต่อต้าน ภาพความทรงจำที่ถูกลบไปหวนคืนวนเวียนในหัว

“อาจารย์”

“แค่เพียงจูบของข้าก็เรียกความทรงจำเจ้ากลับมาหากได้ร่วมแท่นนอนเกรงว่าความทรงจำของเจ้าจะต้องกลับมาอย่างสมบูรณ์” กดริมฝีปากบดจูบอ่อนหวานอีกครั้ง

จูบจนหนำใจเขาต้องทนคิดถึงหยางหว่านถึงสามปีจะให้ปล่อยง่ายๆก็ไม่อาจ ปล่อยริมฝีปากให้เป็นอิสระ อีกคนเซถลา ปู้ตานซินยิ้มกอดรวบร่างบางแนบอกเขา

“หากเจ้าอยากตามหาความทรงจำที่หายไปของเจ้า ไปกับข้าเถิดกระบี่เจียงเฉียง”หยางหว่านเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาที่รู้สึกว่าคุ้นเคยคุ้นชิน เคยไหม? รู้สึกดีกับบางคนทั้งๆ ที่จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยเจอเขาที่ไหน

สกัดจุดหยางหว่านแบกร่างบางขึ้นบ่าดุจนางเป็นเพียงปุยนุ่นบางเบา

“ปู้ตานซิน มาหาที่ตายถึงที่นี่”เสียงแหบพร่าของ ฉูฉางดังเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปากที่ใม่ได้ขยับ

“อาจารย์พาหยางหว่านหนีไป”เสียงห่วงใยของจี้โม่

“อย่าขวางข้าฉูฉาง ดีชั่วเราสองคนล้วนรู้แก่ใจ”

“ถูกผิดดีชั่วเป็นเจ้าที่ตัดสินหรือไร ข้าเดิมเป็นคนดีอย่างที่จอมยุทธ์ฝ่ายคุณธรรม เป็นผู้บัญญัติขึ้นมา แต่ในเมื่อเจ้ากลับสร้างแผลในใจ สิ่งที่ข้าทำข้าในตอนนี้จึงเรียกมันว่า ดีบ้างไม่ได้หรือ”

“เจ้าดื่มเลือดสูบเนื้อผู้คนเพื่อคงกระพัน อีกทั้งยังเข้าสู่ด้านมืด ดึงจิตใจฝ่ายมารออกมายังคิดว่าเจ้าเป็นฝ่ายดีอีกหรือ”

“เจ้าก็ไม่ต่างกัน กงล้งสิ่งที่เจ้าทำ รู้ทั้งรู้ว่านางเป็นของข้าเจ้ายังกล้าสมสู่กับนางคนชั่วช้าที่สุดเท่านั้นจึงจะทำได้”