พอ

กงล้งซัดฝ่ามือเข้าใส่ฉูฉางจนกระเด็นไปติดผนังถ้ำกระอักเลือดสดๆออกมา ก่อนที่เขาจะฉุดมือหยางหว่านออกจากถ้ำไป

หยางหว่านสะบัดแขนอย่างแรงจนหลุดจากการเกาะกุมวิ่งถลาไปหอบร่างอ่อนแรงของฉูฉาง ที่วรยุทธ์ของเขาไม่มีทางสู้กงล้งได้

“เจ้าสงสารมันหรือมีใจให้มัน หยางหว่านไปกับข้าเสียไม่อย่างนั้นข้าจะฆ่าเขาเสีย”

“อย่าทำแบบนั้นกงล้ง เขาเป็นสหายของท่าน”

“เจ้าผิดแล้ว ข้ากับเขาขาดกัน ตั้งแต่วันที่ข้าพบเจ้ามากับเขาในวันนั้น”

“ท่านจะทำแบบนี้ไม่ได้ เขาบาดเจ็บสาหัส ให้ข้าพาเขาไปรักษาก่อน”ฉูฉางลืมตาขึ้นมา ในอ้อมกอดของหยางหว่าน

“ข้ายอมตายอย่าได้ขอร้องเขาอีกเลย หากเขาต้องการตัวเจ้าจะต้องฆ่าข้าเสียก่อน”ฉูฉางส่งเสียงลอดไรฟัน

“ได้ ข้าจะไม่ทำให้เจ้า ผิดหวัง”

รวบรวมลมปราณ ขั้นสูงสุดไว้ที่ฝ่ามือทั้งสองข้าง ซัดฝ่ามือเข้าใส่ฉูฉาง แต่ลืมว่าหยางหว่านนั่งอยู่ที่นั่นด้วยหยางหว่านหอบร่างไร้เรี่ยวแรงของฉูฉางอยู่ 

“เจ้าเลือกเองฉูฉางข้าให้โอกาสเจ้าแล้ว”ซัดฝ่ามือเข้าใส่ ฉูฉางที่ไม่อาจหลบหลีก หยางหว่าน ผลักร่างสูงของฉูฉางให้เซถลา ลมปราณสูงสุดจากฝ่ามือของกงล้งซัดเข้าที่หน้าอกของหยางหว่านเต็มแรง ริมฝีปากบางพ่นเลือดสดๆออกมา กงล้งอ้าปากค้าง รวบเอาร่างบางไว้ในอ้อมแขน ความรู้สึกเสียใจ และรู้สึกผิดแล่นเข้าสู่หัวใจ

“พอได้แล้ว กวงเสี่ยวอึ้ง ท่านพอได้แล้ว ข้าไม่อาจเลือกใครระหว่างท่านทั้งสองมีเพียงทางเดียวที่ทำได้คือทางเลือกสุดท้าย ข้ายอมสละชีวิตเพื่อท่านทั้งสองจะได้เลิกบาดหมางกัน..เพราะข้า”

“ฟูเหยี่ยนหยางหว่าน”

ฉูฉางผลักร่างของกงล้งเซถลา แต่เขากับนิ่งดังหุ่นไม้เกิดอาการเสียใจอย่างที่สุด รู้ดีว่าไม่มีทางรักษาชีวิตหยางหว่านไว้ได้แน่ นางไม่ได้มีวรยุทธ์หากเป็นฉูฉางยังอาจแค่อาการร่อแร่ แต่นี่เป็นหยางหว่าน ไม่มีทางที่นางจะรอด

“เจ้าแข็งใจไว้ เพื่อลูกของเรา ข้าจะพาเจ้าไปหาหมอ อย่าเพิ่งเป็นอะไรอย่าจากข้าไป”

ฉูฉางพร่ำพูดเสียงรัวเร็ว หอบเอาร่างบางไว้ในอ้อมแขน ส่วนกงล้งยังนิ่งงัน เหมือนมีเพียงร่างแต่ไร้วิญญาณไปเสียแล้ว

หยางหว่านยิ้มเศร้าๆ

“ฉูฉาง ข้าขอโทษ ข้าผิดต่อท่าน”ฉูฉางส่ายหน้าไปมา

“ข้าไม่รับคำขอโทษจนกว่าเจ้าจะคลอดลูกของเราให้กับข้า”หยางหว่านกุมท้อง ลูบเบาๆ

“เขาไร้วาสนาจะได้เกิดมา ท่านอย่าได้โกรธเคืองอีกเลย”

“กวงเสี่ยวอึ้ง ท่านได้ยินหรือไม่ ข้าขอท่านอย่าได้ทำร้ายฉูฉางอีกจะได้ไหม”กงล้งยังนั่งนิ่งดวงตาเหม่อลอย

“ข้ารักเจ้าหยางหว่าน รักเจ้าที่สุด เราสองยังเป็นคนรักกัน จนกว่าปู้ตานซินจะตาย” วิชาอ่านใจ ที่ปู้ตานซินใช้ในวันนั้น วันที่เขาเห็นได้ชัดแจ้งว่าจี้โม่กับหยางหว่านลักลอบพบกันภายใต้แสงจันทร์มืดมิด

“ข้าก็รักท่านจี้โม่ ไม่ว่าชาตินี้หรือชาติหน้าข้าก็ยังจะรักท่านตราบลมหายใจ”หยางหว่านซบลงบนอกกว้าง

“ฆ่าเขาเสีย หากเขาตายเราจึงจะไม่ต้องพรากจากกัน”

ปู้ตานซินในครั้งนี้ ชั่วโฉดด้วยถูกดวงจิตมารที่ฉูฉางดึงออกมาจากตัวเขาครอบงำ ในครั้งนี้จะโทษว่าเป็นเพราะฉูฉางได้หรือ จี้โม่ชั่วโฉดฆ่าได้แม้กระทั่งอาจารย์ด้วยความริษยาและเกลียดชัง หรือจะกล่าวโทษว่าเขาเป็นดวงจิตมารของฉูฉางมาอวตารก็ไม่ผิดความแค้นที่เก็บงำสั่งสมยาวนานถึงสี่พันปี ไม่อาจสูญสลายหายไปง่ายดายเหมือนกาลเวลาที่ไม่มีวันหวนคืน

“อาจารย์”หลังจากเสพสมกับจี้โม่ หยางหวานยังแวะมาหาเขาสีหน้าไม่รู้ไม่ชี้ของนางหรือว่ากำลังเสแสร้งกันแน่ อ้อมแขนเล็กกอดรอบเอวหนาของปู้ตานซิน จมูกโด่งกดเข้าที่แก้มสาก

“ดึกเพียงนี้อาจารย์ยังไม่นอน รอหยางหว่านหรือไร”

ยิ้มหวานหยดที่เขาคิดว่ามาจากใจบัดนี้ ยิ่งมองเสแสร้งต่างออกไปกว่าเดิม

“ในใจเจ้ามีข้าบ้างไหม หยางหว่าน”

“อาจารย์หยางหว่านมอบกายให้ท่านเพียงนี้ ยังถามอีกหรือว่าใจของข้ามีท่านหรือเปล่าเราสองคนนอนกอดก่ายร่วมแท่นนอนเป็นผัวเมียอาจารย์ยังจะต้องกังวลสิ่งใด”แต่ภายในใจนางนั้นเล่ายากหยั่งถึงคำพูด วนเวียนที่ปู้ตานซินได้ยินบ่อยๆสร้างความเคลือบแคลงยิ่งนัก

“ในใจข้ามีอาจารย์อยู่เพียงส่วนน้อย ท่านดีกับข้าข้าซาบซึ้งแต่แค้นฆ่าพ่อ กับพรากรักของข้า เช่นไรจึงจะอภัยให้ได้”

อ้อมแขนสวมกอดทว่าในใจกับคิดฆ่าแกง

“หากข้าจะบอกเจ้าว่า ข้าอ่านใจเจ้าได้เล่า”

“เคล็ดวิชาที่ อาจารย์ได้มาจากอาจารย์เป็นสุดยอดเคล็ดวิชา หากอาจารย์จะอ่านใจข้าได้ ข้าก็ไม่แปลกใจ ในใจของข้าล้วนไม่อาจหลบหลีกเสแสร้งดั่งวาจา”หลบตาคม ไม่ยี่หระต่อวิชาอ่านใจ หากจะมีอยู่จริงครั้งนี้ ถึงคราวที่ต้องเปิดเผยความนัยกันแล้วไม่จำเป็นต้องปิดบังอีกต่อไป

หุบเขาหนึ่งแสนคนชั่ว

“ท่าน ท่านมาที่นี่ได้อย่างไรข้าเพิ่งแทงท่านบาดเจ็บสาหัส”หยางหว่านถอยหนีร่างสูงของปู้ตานซิน