สิ้นสุดปลายฟ้า

“ในที่สุดเจ้าก็ทำได้ กระบี่เจียงเฉียง ข้ามองเจ้าไม่ผิดไปจริงๆ ”ฉูฉางในร่างของจี้โม๋แสดงความพึงพอใจ

“ท่านประมุข แล้วทำไมข้าถึงรู้สึก ถึงรู้สึกว่าข้าเสียใจที่ทำร้ายเขา”สับสนจน ไม่อาจปิดบังความรู้สึกภายในจิตใจเผยความนัยออกมาโดยที่ฉูฉางไม่ต้องใช้วิชาอ่านใจเช่นเดียวกับปู้ตานซิน

“เป็นธรรมดา เจ้ากับเขารู้จักกันมาก่อน แค่เพียงรู้สึกเสียใจก็เป็นเรื่องธรรมดา”

“ข้าๆ”

“ หากเขาตาย ข้าเตรียมรางวัลใหญ่สำหรับเจ้า”

“อาจารย์ ข้าขอกลับไปแดนใต้ช่วยคัดคนให้อาจารย์เหมือนเดิมดีกว่า”ฉูฉางยิ้มเปล่งเสียง ออกมาดังๆ

“ต่อไปเป็นหน้าที่ของเจวียนจิ่วหยา ที่จะทำเรื่องนี้แทนเจ้าหยางหว่านเจ้าควรจะเอาเวลาที่เหลืออยู่ที่นี่ เป็นคนของข้า”

“ท่านประมุข หมายความว่าอย่างไร”

“หยางหว่านข้ารอเวลานี้มานาน สี่พันปีเพื่อให้ได้พบเจ้าอีกครั้ง”

“ท่านมุข หยางหว่านไม่อาจ ทำตามที่อาจารย์กล่าว”

“เจ้าเหตุใดถึงปฏิเสธข้าหรือว่า”หลับตาลงช้าๆ สำรวจลมปราณที่อ่อนแรงของปู้ตานซินได้ในทันที

“กระบี่เจียงเฉียงข้ารับรู้ได้ว่าเขายังไม่ตาย เจ้าใจดีเกินไปตั้งใจออมมือปล่อยให้ปู้ตานซินรอดชีวิตหรือไร”

ส่งเสียงดังกังวานเหมือน เสียงสะท้อนในหุบเขา

“หยางหว่านหนีไป”เสียงที่เล็ดลอดออกมาเพียงแผ่วเบาเป็นเสียงของจี้โม่ หยางหว่านไม่ทันระวังตัว ฉูฉางยื่นมือเข้าหาหยางหว่านห่างออกไปเกือบหนึ่งจั๋ง(สามเมตร)ทว่า หยางหว่านกลับรู้สึกว่าลำคอถูกบีบด้วยมือและเล็บคมกริบของ ฉูฉาง

“เจ้าออมมือให้มัน เจ้ายังมีเยื่อใยกับมัน”แววตาขึงโกรธ

“ทะทะ ท่านประมุข”เหมือนเพิ่งจะรู้สึกตัว ปล่อยร่างหยางหว่านที่ยกขึ้นสูงจนพ้นจากพื้น ลอยละลิ่วร่วงลงจนจุก

“ ไปให้พ้นหน้าข้า เจ้าไปเสีย”หยางหว่านน้ำตาร่วงริน เดิมฉูฉางเป็นทุกสิ่งไม่เคยดุด่าหรือกระทำรุนแรงมาก่อน

หวนคืน

“เจ้าทรยศข้า เจ้ามีใจให้กงล้ง เจ้ายอมทอดกายให้มันทั้งๆ ที่เป็นเมียข้าแล้ว”

ฉูฉางยกมือขึ้นบีบลำคอของฟูเหยี่ยนหยางหว่านสุดแรง

“ฉูฉางข้าๆๆๆ เจ็บ”สะบัดร่างเล็กลงไปกองกับพื้น

“ลูกในท้องของเจ้าเป็นของข้าหรือของกงล้ง บอกความจริงกับข้ามาหญิงแพศยาเช่นเจ้าไม่เหมาะกับความรักของข้า”

“ฉูฉาง ได้โปรดอภัยให้ข้า ด้วยความสัจลูกในท้องเป็นลูกของท่าน"

”อภัยให้เจ้า เจ้าก็ต้องหนีไปกับข้าเสียฟู่เหยียนหยางหว่าน หากจะให้ข้าอภัยเจ้าจะต้องตัดใจจากกงล้งหนีไปกับข้า ไปใช้ชีวิตตามลำพังเหมือนที่เราสองคนเคยตกลงกันไว้”

“ข้าๆๆ ”

“ฟูเหยี่ยนหยางหว่านลูกในท้องเป็นลูกของข้า เจ้าตั้งใจจะอยู่กับกงล้งเพื่อประโยชน์ใดกัน หรือว่า...หรือว่าเจ้า มีใจให้กับกงล้ง”แววตาของฉูฉางเจ็บซ้ำอย่างที่สุด

“ฉูฉางมีบางอย่างที่ข้าไม่เคยเล่าให้ท่านฟังมาก่อน เดิมข้ากับกงล้งเราสองคนรักกัน และเคยสัญญาว่าจะครองคู่กัน รอแค่เพียงกวงเสี่ยวอึ้งหรือกงล้งสำเร็จวรยุทธ์ เขาหายหน้าไปหลายปีจนข้าปักใจว่าเขาตายไปแล้ว จนกระทั่งมาพบท่าน ข้าตอนนั้นยังปักใจว่าเขาตาย และท่านพาข้ามาพบเขา ข้าจึงรู้ว่า ข้าไม่อาจตัดใจจากกวงเสี่ยวอึ้งที่เป็นรักแรก”

ฉูฉางหลับตาลงช้าๆ รู้สึกว่าเจ็บปวดอยู่ในหัวใจเหลือเกิน

“และรักเดียวของเจ้าใช่ไหม ข้าหาใช่คนที่เจ้ารัก”ฉูฉางทรุดกายลงคุกเข่ากับพื้น

“ท่านตัดใจเสียฉูฉาง เราสองคนมีวาสนาต่อกันเพียงเท่านี้”

“ฟู่เหยี่ยนหยางหว่านได้โปรดมองข้าได้โปรด หนีไปกับข้าไปใช้ชิวิตเรียบง่ายหลีกหนีเรื่องราวในยุทธ์ภพเหมือนที่เจ้าเคยพูดไว้กับข้า ลืมเขาเสีย เจ้าลืมกงล้งเสียได้โปรด”

“ข้าก็อยากให้มันเป็นเช่นนั้น.. ฉูฉาง... ข้าก็อยากให้เป็นเช่นนั้น”ฉูฉางกอดรัดร่างบางไว้ไม่ให้ขยับกาย

“ในเมื่อเจ้าอยากให้เป็นเช่นนั้น แล้วทำไมไม่ไปกับข้าเล่า เราไปเสียตอนนี้กงล้งไม่มีทางตามทันและไม่มีทางหาเราพบ”

“เขาจะฆ่าท่านฉูฉาง หากข้าไปกับท่าน เขาจะฆ่าท่านเสีย”

“ข้าไม่กลัวเขา ข้าไม่เคยกลัวเขา”

“กงล้งเป็นถึงปรมาจารย์ อีกอย่างเขาได้สุดยอดเคล็ดวิชามาจากอาจารย์ของเขาท่านคิดว่าท่านสามารถชนะเขาได้หรือ”

“ข้าไม่กลัวแม้ต้องแลกด้วยชีวิตของข้า”

“แต่ข้าไม่อยากให้ท่านสองคนห้ำหั่นกันเอง ข้าไม่อยากเห็นใครคนใดต้องตายลงไป”

“สายไปแล้วหยางหว่าน สายไปแล้ว”