ข้าฆ่านางนางฆ่าข้า

“ ศิษย์พี่” เจวียนจิ่วหยาดึงมือหยางหว่าน เมื่อเห็นว่าอีกคนตะลึงตาค้าง

“ข้าทำอะไรลงไป”หลุดคำพูดจากใจออกมา

“ศิษย์พี่ท่านทำได้แล้ว ท่านจอมมารจะต้องชื่นชมท่าน”

เจวียนจิ่วหยากืนน้ำลายลงคอช้าๆ ในใจรู้สึกเหมือนหัวใจถูกตัดเฉือนออกไป ปากกับใจไม่ตรงกัน หันหน้าหันหลังมอง เริ่นเจินที่หอบร่างปู้ตานซินหายลับไปกับตา

“กลับขึ้นเขาหนึ่งแสนคนชั่วกันก่อนดีกว่า ข้าพาท่านไป”

เจวียนจิ่วหยาถูกสอนมาตลอดว่าหยางหว่านเป็นเสมือนนายหญิงเป็นรองเพียงท่านจอมมารเพียงคนเดียวจึงต้องเคารพและให้ความช่วยเหลือหยางหว่านทุกอย่างไม่ว่านางจะอยู่ในสถานการณ์ไหนก็ตาม ตั้งแต่ขึ้นไปอาศัยอยู่บนเขาหนึ่งแสนคนชั่ว ในตอนที่บิดามารดาขายนางให้กับพ่อค้าทาส เจียนจิ่วหยาใช้มีดแทงยอดอกของพ่อค้าทาส ที่กำลังจะทำมิดีมิร้ายเจวียนจิ่วหยาจนต้องหนีขึ้นมาบนเขาเมื่อมีคนตามจับตัว ตั้งแต่นั้นมาการชิงลงมือก่อนจึงเป็นคติประจำตัว หยางหว่านเป็นดังพี่สาวที่คอยสั่งสอนดูแล หลายครั้งที่ท้ังคู่ร่ายรำกระบี่ด้วยกัน หลายครั้งที่ทั้งคู่ร่ำสุราด้วยกัน

“ข้า ทำไมรู้สึกเจ็บปวด”น้ำเสียงขาดหายไปในลำคอ เจ็บที่ใจจนแทบจะกลั้นน้ำตาไว้ไม่ได้

“ศิษย์พี่ ท่านเพียงแค่ยังไม่เคยลงมือกับผู้ใดจนถึงตาย”

“กลับไปที่เขาหนึ่งแสนคนชั่วกันเถิด” เจวียนจิ่วหยาพยุงหยางหว่าน เร้นกายหายไปเช่นกัน

ปู้ตานซิน สะดุ้งเฮือกรู้สึกเจ็บปวดที่อกข้างซ้าย แม้ร่างกายจะฟื้นตัวได้เร็วเพราะมีวรยุทธ์สูงส่ง แต่ปู้ตานซินกับรู้สึกว่าตัวเขารู้สึกเจ็บปวดและบอบซ้ำภายในจิตใจอย่างที่สุด

เขาฆ่านางนางฆ่าเขาล้วนเป็นกงกรรมกงเกวียน

หวนคืน

“อาจารย์ หยางหว่านขอโทษ”น้ำตาแห่งความเสแสร้งเต็มตา ใบหน้าที่แสร้งทำเป็นเศร้าสร้อยและสำนึกผิด

“เจ้าๆ วางยาข้า”

“อาจารย์หยางหว่านไม่มีทางเลือก อาจารย์กดดันหยางหว่าน ข้าไม่ได้อยากทำแบบนี้”

ในใจกระหยิ่มยิ้มย่อง ในเมื่อปู้ตานซิน กระอักเลือดออกมาเพียงนี้ไม่เกินครึ่งชั่วยามเขาจะต้องเหลือเพียงแต่ร่างไร้วิญญาณ ในเมื่อยาพิษที่จี้โม่ไปสืบเสาะมานั้นว่ากันว่ามีพิษร้ายแรงที่สุด 

ปู้ตานซินนั่งลงกับแท่นนั่งหลับตาลงช้าๆ เดินลมปราณขับพิษออกจากร่างกาย

“อาจารย์”หยางหว่าน กอดรวบร่างใหญ่ไว้ในอ้อมแขนทำลายสมาธิของปู้ตานซินรู้ดีหากปล่อยให้ปู้ตานซินขับพิษสำเร็จเขาจะต้องดีขึ้น

“เจ้าไปเสียหยางหว่าน ข้าจะไม่ถือโทษไปเสียข้าจะถือว่าเรื่องนี้ไม่เคยเกิดขึ้น”หยางหว่านยิ้มมุมปากรู้ดีว่าปู้ตานซินรักหยางหว่านเกินกว่าจะกล่าวโทษหากเขาตายไปไม่แน่เขายังไม่อาจโทษหยางหว่านด้วยซ้ำไป

“อาจารย์ ข้าสำนึกผิดแล้ว”ไม่ยอมคลายอ้อมกอด

มือใหญ่แกะมือของหย่างหว่านออกช้าๆ ความรู้สึกเจ็บปวดมากมายจนไม่อาจบรรยาย กระอักเลือดสดๆ ออกมาอีกครั้งหยางหว่านก้มหน้าซ่อนยิ้ม

รออีกไม่นาน หยางหว่านกับจี้โม่ก็จะได้ครองคู่กันโดยไม่มีเสี้ยนหนามอีกต่อไป

ปู้ตานซิน ยกมือขึ้นสกัดจุดของหยางหว่าน และผลักร่างของนางให้ถอยห่างก่อนที่ตัวเองจะนั่งลงอีกครั้งเดินลมปราณขับพิษร้ายในร่างกาย ออกจนสิ้น

“ข้าไม่เคยเกลียดเจ้า อย่าว่าแต่ไม่เคยเกลียดแม้แต่โกรธข้ายังไม่เคย ขอแค่เพียงเจ้ายังอยู่กับข้า”

คำพูดของปู้ตานซินไม่ได้ทำให้หยางหว่านไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย เพียงแต่กรอกตาไปมาด้วยความรู้สึกผิดหวังที่ไม่อาจขัดขวางการเดินลมปราณขับพิษของปู้ตานซินได้ ทำให้ปู้ตานซิน เอาชีวิตรอดได้อีกครั้ง

“อาจารย์ท่านรู้สึกตัวแล้ว”เริ่นเจิน เอ่ยทักก่อนจะบิดน้ำออกจากผ้า เช็ดใบหน้าที่ซีดเผือดให้ปู้ตานซิน

“หยางหว่านเล่า”

“นั่นคือศิษย์พี่หยางหว่านอย่างนั้นหรือ มิน่าอาจารย์จึงปล่อยให้นางทำร้าย”

“ข้าแค่ไม่ทันระวังตัว คิดว่าหยางหว่านนางยังเป็นหยางหว่านแต่ก็อดที่จะแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมนางถึงไม่กลับไปที่เขาตงกุ้ยของเรา ข้าน่าจะรู้แล้วว่าความจริงนางถูกลบความทรงจำ จอมมารฉูฉางลบความทรงจำนางทั้งหมด มิน่านางจึงเร้นกายหลบหลีก ไม่พบข้าหลายครั้งที่ผ่านมา”

“อาจารย์ศิษย์พี่ ทำท่าทีตกใจไม่น้อยเมื่อใช้มีดแทงท่าน แสดงว่านางยังมีความทรงจำดีดีเกี่ยวกับอาจารย์แน่ๆ ”ปู้ตานซินเผลอยิ้ม