สิ้นสุด

“ข้ามีลูกของเขาอยู่ในครรภ์ กงล้งปล่อยข้าไปเสีย ข้ากับฉูฉางสัญญาจะไม่กลับมาที่นี่อีก ท่านเป็นถึงปรมาจารย์อีกทั้งยังหนุ่มแน่นคาดว่าไม่นานจะต้องพบรักแท้”

“รักแท้ของข้ามีเพียงเจ้าฟูเหยี่ยน หยางหว่าน”

“ท่านแค่เพียงรู้สึกเสียดาย รู้สึกว่าฉูฉางเหนือกว่าท่าน เพราะข้าเลือกเขา หากนานไปท่านก็จะรู้ว่า ยังมีหญิงอื่นที่คู่ควรท่าน ข้าหาคู่ควรไม่ปล่อยข้าไปเสีย”

“ไม่ไม่...ไม่มีทาง" โถมร่างเข้าใส่กอดจูบพัลวัน ร่างเล็กของหยางหว่านไม่อาจต่อต้านขัดขืน

“ได้โปรดกงล้งปล่อยข้าไปเสีย”

“ข้าไม่เชื่อว่าเจ้ารักฉูฉาง เจ้าแค่เพียงหาใครสักคนแทนที่ข้า ในเมื่อมีข้าแล้วเขาก็หมดประโยชน์”

หยางหว่านหลับตาลงช้าๆ ไล่หยาดน้ำตาเมื่อร่างใหญ่เปลือยเปล่ากอดรัดอยู่บนแท่นนอน บทรักเร่าร้อนกลายเป็นอ่อนหวานอ่อนโยน ไม่อาจต่อสู้ขัดขืนยอมให้เข้าครอบครองร่างกายแม้จะบอกว่าไม่เต็มใจ แต่ภายในใจกับไม่อาจต้านทาน ไฟเสน่หาทั้งๆ ที่ในครรภ์มีเลือดเนื้อเชื้อไขของฉูฉางในนั้น สะอื้นไห้ปานจะขาดใจ กงล้งจูบซับน้ำตากอดรวบร่างบาง ด้วยความรักดั่งดวงใจ

“ข้าไม่เคยลืมเจ้า ข้าไม่เคยไม่รักเจ้าฟูเหยี่ยนหยางหว่าน ลืมฉูฉางเสีย แล้วอยู่กับข้า ข้ารับรองจะรักและดูแลเจ้าอย่างดี”

“ท่านแค่เพียง ต้องการเอาชนะฉูฉาง”

“ไม่ไม่จริง หยางหว่านข้ารักเจ้า รักเจ้าดังดวงใจ เห็นไหมเล่า ข้าดีกับเจ้าอ่อนโยนกับเจ้าบทรักเมื่อครู่ยังพิสูจน์ไม่ได้อีกหรือ ว่าข้า...รักเจ้า...เพียงใด”

“ไม่มีประโยชน์ ข้าจะต้องถูกตราหน้าว่าเป็นหญิงสองใจ ข้าไม่อาจทำร้ายฉูฉางได้ ในขณะเดียวกันก็ไม่อาจต่อต้านขัดขืนปล่อยให้ท่านครอบครองร่างกายข้าด้วยความจำใจเป็นข้าเองที่ผิด”หลับตาไล่หยาดน้ำตา

“เจ้าไม่เคยรักข้าเลยหรือไร ฟูเหยี่ยนหยางหว่านบอกข้ามาเจ้าไม่เคยรักข้าเลยหรือ”

“ข้าเคยรักท่าน เคยรักมานานมากแล้ว แต่ตอนนี้ในใจข้ามีแต่ฉูฉาง แม้ท่านจะได้ครอบครองร่างกายของข้า แต่อย่างไรข้าก็ยังจะกลับไปอยู่กับฉูฉาง”

หยางหว่านกลืนน้ำลายลงคอยากเย็นเมื่อต้องเอ่ยคำพูดฝืนใจ ให้กงล้งตัดใจเสีย

ในเมื่อตระหนักได้ดีว่าในใจของหยางหว่านก็มีกงล้งซ่อนอยู่ในใจเช่นกัน แต่ด้วย มอบร่างกายให้กับฉูฉางไปแล้ว จะคืนคำกลับตัวคงไม่ทัน ใจหญิงยิ่งกว่าไม้เลื้อย รักใคร่เพียงหนึ่งทอดกายถึงสอง จะทำอย่างไรได้ ฟูเหยี่ยนหยางหว่านพลาดไปเสียแล้ว จะปฏิเสธได้อย่างไรว่าในใจไม่มีกงล้ง แล้วจะปฏิเสธได้อย่างไรว่าไม่ได้สงสารฉูฉาง

“ท่านปรมาจารย์ไท่จืออาการสาหัส ท่านโปรดถ่ายลมปราณช่วยเขาด้วย”

ปู้ตานซินนั่งลงบนแท่นนั่ง หลับตาลงไม่โต้ตอบ คำพูดของฮ่องเต้ได้ฟังก็ดีไม่ได้ฟังก็ไม่รู้สึกอะไร รับปากแล้วอย่างไรก็ต้องทำ

หลับตารวบรวมลมปราณไว้ที่ฝ่ามือ ขันทีจับร่างของหลงตั๋วให้นั่งหันหลัง ปู้ตานซินสลัดฝ่ามือเดินลมปราณของตัวเองเข้าสู้ร่างกายของหลงตั๋วรักษาอาการบาดเจ็บภายใน ร่างเปลือยท่อนบนของหลงตั่วสะดุ้งสุดตัว ปู้ตานซินยังหลับตานิ่งทั้งๆ ที่รู้สึกเจ็บปวดไปทั่วร่างซึมซับเอาอาการเจ็บปวดของหลงตั่วมาไว้ที่ตัวเองจนสิ้น

“อีกหนึ่งชั่วยามเขาจะฟื้นขึ้นมา ให้เขากินยาเม็ดนี้แล้วพัก ระหว่างนี้ห้ามขยับกายจนกว่าจะหายดี”

ยื่นส่งยาในมือให้กับ หลินอี้หลิว ก่อนจะก้าวขาออกไปอย่างรวดเร็วแต่ใครจะรู้ว่าแท้จริงแล้วเพียงรักษาท่าทีสูงส่งไว้ ไม่เอ่ยปากว่าเจ็บเจียนตาย ออกมาพ้นเขตวังหลวงปู้ตานซินกระอักสดๆออกมาก่อนจะ ล้มลงไปบนพื้นหมดสติทันที

“ท่านเจ้าสำนัก คนผู้นั้นบาดเจ็บสาหัส”ป้อก้าน ขมวดคิ้วจ้องมองไปตามสายตาของศิษย์เอก

“ปู้ตานซิน นั่นมันปูต้านชิน ช่วยเขาเร่งมือเข้า”ลูกศิษย์ต่างช่วยกันพยุงร่างไร้สติกลับไปยังสำนักป้อหยางของป้อก้านและป้อคุน

“ท่านพ่อ อาจารย์เกิดอะไรขึ้นกับอาจารย์”

“ยังไม่ทราบแน่ชัด ว่าเขาได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร”ป้อคุนเข้ามาจับชีพจร

“สูญเสียกำลังลมปราณไปมาก ศิษย์พี่ท่านต้องช่วยเขา”

“ปู้ตานซินเป็นถึงปรมาจารย์ เขาใช้ลมปราณเพื่อสิ่งใดกันจึง ทำให้บาดเจ็บเพียงนี้”

“อาจารยบอกข้าว่าจะไปตามหา ศิษย์น้องจี้โม่”