ต่อจากนั้นเกิดอะไรขึ้น

“จี้โม่ ช้าไปแล้วจี้โม่แอบเข้าไปในถ้ำที่ผนึกจอมมารฉูฉาง ตอนนี้หนีหายไปไม่มีผู้ใดพบเห็น”

“ศิษย์พี่ท่านว่ามีความเป็นไปได้เพียงใด ที่จี้โม่จะเป็นผู้ทำร้ายปู้ตานซิน”ป้อก้านส่ายหน้าไปมา

“จี้โม่ จะต่อกรกับปู้ตานซินที่เป็นอาจารย์ได้อย่างไร นอกจาก…จะได้พลังมารจากจอมมารฉูฉาง”

“ศิษย์พี่ อย่างนั้นแสดงว่าปู้ตานซินรู้เรื่องนี้ดี”

“ปิดสำนักสร้างค่ายกล ป้องกันสำนักไว้ ข้าจำต้องช่วยปู้ตานซินเสียเดี๋ยวนี้ หากจี่โม่หรือจอมมารฉูฉางมาตามหาปู้ตานซินที่นี่เกรงว่าเราไม่อาจปกป้องเขา”

“ท่านพ่อจะช่วยอาจารย์ได้อย่างไร”หยางหว่านสีหน้าเป็นกังวล

“ข้าจะต้องถ่ายลมปราณบางส่วนให้เขา อาจพอให้อาการบาดเจ็บของเขาดีขึ้นแต่อาจไม่สามารถช่วยได้มากด้วยความที่ปู้ตานซินเป็นถึงปรมาจารย์ลมปราณของเขาสูงส่งกว่าข้าไม่น้อย หากจะให้เขาดีขึ้นจนเป็นปกติจะต้องใช้ลมปราณของ พวกเราถึงสองคน”ป้อคุนรีบออกตัว

“ศิษย์พี่ หากจอมมารมาที่นี่เราสองคนไม่มีใครเหลือพลังลมปราณเกรงว่า สำนักป้อหยางของเราจะราบเป็นหน้ากลอง”ป้อก้านพยักหน้าแม้จะห่วงปู้ตานซินแค่ไหนแต่ก็ห่วงสำนักที่สร้างมากับมือมากกว่า

“เช่นนั้นให้ข้าถ่ายลมปราณให้เขาเพียงคนเดียวส่วนเจ้าระหว่างนี้ตั้งค่ายกลดูแลสำนักแทนข้า”

หยางหว่านถอนหายใจยาว นั่งเฝ้าปู้ตานซินอยู่ อยู่หน้าห้องระหว่างที่ป้อคุนถ่ายลมปราณให้กับปู้ตานซิน

ป้อก้านกลับออกมาอีกครั้ง หยางหว่านเข้าไปหาในทันที

“ท่านพ่อ อาจารย์เป็นอย่างไรบ้าง”

“ตอนนี้ยังไม่ได้สติ ปู้ตานซินแม้จะเป็นถึงปรมาจารย์แต่เขายังไม่อาจเข้าถึง เคล็ดวิชา และดึงเอาพลังลมปราณของตัวเขาออกมาใช้ได้เต็มที่ เมื่อบาดเจ็บจึงต้องอาศัยลมปราณของผู้อื่นช่วยรักษาให้เช่นเดียวกับจอมยุทธ์ทั่วไป”หยางหว่านพยุงบิดา

“ท่านพ่อข้าเฝ้าอาจารย์ให้เองท่านไปพักเสียเถิด”ป้อคุนพยักหน้าด้วยความอ่อนเพลีย

“ลมปราณของหยางหว่านอาจช่วยอาจารย์ได้”

หยางหว่านนั่งบนแท่นนอน จับร่างสูงให้ลุกขึ้นนั่ง รวบรวมลมปราณไปที่ฝ่ามือทั้งสองข้าง ตั้งใจถ่ายลมปราณให้กับปู้ตานซินอย่างเต็มที่ร่างเปลือยท่อนบน หลับตาอยู่บนแท่นนอนหยางหว่านซัดฝ่ามือใส่แผ่นหลังเปลือยเปล่า ถ่ายลมปราณทั้งหมดให้กับปู้ตานซิน หารู้ไม่ว่าจะบังเกิดอันตรายขึ้นกับตัวเอง ร่างบางสะท้านสะเทือนก่อนที่จะกระอักเลือดสดสดออกมา

ปู้ตานซินลืมตาตื่น หันมองร่างเล็กด้านหลังที่ริมฝีปากเปรอะไปด้วยเลือด รับร่างอ่อนระทวยไว้ในอ้อมแขน

หยางหว่านหมดสติไปในทันที ปู้ตานซินกดริมฝีปากกับปากบางส่งผ่านลมปราณให้กับหยางหว่านไม่อย่างนั้นคงไม่อาจรักษาชีวิตหยางหว่านไว้ได้ ร่างเปลือยกอดรวบหยางหว่านไว้แนบชิด โน้มกายลงบนแท่นนอน ความรู้สึกหลายอย่างวิ่งวนในหัวทั้งอดีตปัจจุบันและอนาคต

ร่างบางใต้ร่างเข้ายังไม่ได้สติมีเพียงทางเดียวจะสามารถถ่ายลมปราณให้หยางหว่านได้ทันเวลา ปลดอาภรณ์บางเบาออกด้วยมืออันสั่นเทา ทาบทับร่างใหญ่กับร่างเล็กในอ้อมแขน

เปลวไฟที่ข้างแท่นนอนมอดลงช้าๆ แต่ไฟสวาทกับโหมกระพือทางเดียวที่สามารถช่วยชีวิตอย่างหว่านได้ก็คือ…………..

ตวัดเสื้อสวมไปบนร่างเปลือยเปล่ายกมือขึ้นลูบไล้ไปบนแก้มเนียนขาว ก้มลงจุมพิตที่หน้าผากไล่ลงมาที่เปลือกตาพวงแก้มเนียน ดวงตากลมโตของหย่างหว่านค่อยๆ เปิดขึ้นช้าๆ

หยางหว่าน สำรวจร่างกายของตัวเองที่บัดนี้รู้ได้ทันทีว่ามีบางอย่างผิดปกติไป

“อาจารย์ เกิดอะไรขึ้น”ถามอย่างอายๆ

“เจ้า ไม่เจียมตัวริอ่านถ่ายลมปราณให้กับอาจารย์ทั้งๆที่ตัวเจ้ามีลมปราณเพียงน้อยนิด”หยางหว่านยิ้มหลบตาคม  ปู้ตานซินที่สีหน้าเรียบเฉย

“แล้ว แล้วต่อจากนั้น...เล่าเกิดอะไรขึ้น”ลุกไล่อยากให้จนมุม

“ข้าเป็นบุรุษ และทางเดียวที่สามารถช่วยเจ้าได้ทันเวลา”เสมองทางอื่น หยางหว่าน ยื่นหน้าเข้าไปใกล้ จนชิดใบหน้าหล่อเหลา

“อาจารย์กล้าทำ ไม่กล้ารับหรือไร”ปู้ตานซินเหลือบตามองหยางหว่าน รวบร่างบางไว้ในอ้อมแขนกดริมฝีปากปิดปากบางไว้แนบแน่น

“ข้าจะพูดเรื่องนี้กับศิษย์พี่ป้อก้าน ในยามรุ่งเช้าของวันพรุ่งนี้ทันทีที่เจอเขา ข้าจะสู่ขอเจ้ากับเขาในทันที”

“ใครบอกว่าข้าอยากแต่งกับอาจารย์”

“แต่ข้าอยากแต่งกับเจ้า”มองสบตากลมโตด้วยแววตามุ่งมั่น แม้สีหน้าจะเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใดใดก็ตาม