ถึงเวลาแล้ว

“ข้าไม่ไป”

“ข้ากับอาจารย์ไม่ต้อนรับเจ้า” เอาตัวเข้าขวางไว้เมื่อปู้ตานซินเดินไปข้างหน้าแล้วเจวียนจิ่วหยาทำท่าจะเดินตาม

“ข้าจะบอกอะไรให้ พูดแล้วจะหาว่าคุย ข้าสืบเรื่องราวของท่านมาทั้งหมดแล้ว รู้อะไรไหม ข้ากับกระบี่เจียงเฉียงเราสองคนเป็นดั่งพี่น้อง ตอนนี้ท่านทั้งสองตามรอยนางข้าสามารถพาท่านตามจนพบนางได้ไม่ยาก” ปู้ตานซิน หยุดก้าวเดิน

“อาจารย์ นางบอกว่าจะพาเราตามหากระบี่เจียงเฉียง”

“ไล่นางไปเสีย”

“ดะดะเดี๋ยวข้าจะบอกอะไรให้ กระบี่เจียงเฉียง นางใช้เคล็ดวิชาที่ท่านจอมมารถ่ายทอดในการหลบหลีกเร้นกาย"กอดอกทำสีหน้า อมภูมิ

“แล้วข้าก็เป็นคนผู้หนึ่งที่สามารถใช้เคล็ดวิชาในการหากระบี่เจียงเฉียงได้ตลอดเวลา”กอดอกด้วยท่าที่หยิ่งผยอง

“ไล่นางไปเสีย”

“เอ้า จริงๆ นะข้าไม่ได้โกหก”

“เจ้าไปเสีย”เริ่นเจินไล่ เจวียนจิ่วหยาเงื้อไม้เงื้อมือด้วยความเคยตัว

“ข้าจะหักนิ้วท่านเสีย ข้อหากล้าปฏิเสธข้า”

คว้ามือปู้ตานซิน ตั้งจะจะหักนิ้วเหมือนที่เคยทำกับคนอื่น แต่ทว่าไม่ว่าจะออกแรงอย่างไรก็ไม่อาจ หักนิ้วของปู้ตานซินได้

ปู้ตานซินผลักร่างบางลงไปกองกับพื้น คราวนี้เริ่นเจินไม่รับไว้เหมือนคราวก่อน

ลงไปนั่งกับพื้นก้นจ่ำเบ้า ดึงมีดสั้นออกมาปาเข้าใส่กระต่ายป่าเพื่อระบายโทสะ ปู้ตานซินใช้วิชาแยกร่างไวกว่าแสง คว้าเอาตัวกระต่ายน้อยมาไว้ในอ้อมแขน

“ข้าเกลียดท่าน”

“ข้าก็ไม่ได้ชอบเจ้า ออกจะไม่พอใจด้วยซ้ำที่มีใครมาวุ่นวายกับข้า ไปเสียก่อนที่ข้าจะโมโหและสั่งสอนเจ้ามากกว่านี้”

“ไม่มีทาง”

ปู้ตานซินเดินหนี เจวียนจิ่วหยาวิ่งตามเอื้อมมือกระชากไหล่กว้างให้หันมาก่อนจะล้มลงไปทั้งคู่

หุบเขาหนึ่งแสนคนชั่ว

ที่ตั้งของ พรรคมารที่ฉูฉางหรือจี้โม่ก่อตั้งขึ้นรับเฉพาะคนโฉดชั่ว ไร้คนคบหาต่างกันกับเขาตงกุ้ยและสำนักเกาซิ่งโดยสิ้นเชิง หากใครไม่มีที่พำนักด้วยความชั่วช้าจนผู้คนปฏิเสธ เพียงยินยอมเรียกฉูฉางว่าท่านประมุขก็ล้วนแต่อาศัยพักพิงบนเขาได้ง่ายดาย

“กระบี่เจียงเฉียง เพิ่งจะกลับจากแดนใต้ ท่านประมุขเรียกนางมานี่หรือไม่”ใบหน้าหล่อเหลาไร้ที่ติแต่แววตาดุดันน่ากลัว ปลายเล็บแหลมคมฝังคมมีดคมกริบกรีดนิ้วบนหินจนเกิดประกายไฟ

“ตามนาง” เสียงก้องกังวานดุจเสียงสะท้อนที่เส้นเสียงเป็นทั้งของจี้โม่และฉูฉางปนเปกันไป

กระบี่เจียงเฉียงเดินมาหน้าแท่นนั่งประสานมือตรงหน้า

“ท่านประมุข”ภายใต้หน้ากากสีทองกับดวงตาที่ไร้ซึ่งความอ่อนโยนของหยางหว่าน มนุษย์สำหรับเจียงเฉียงคือเลือดและเนื้อสำหรับท่านประมุข

“เจ้าจับคนมาให้ข้า ดื้มเลือดสูบเนื้อเสียมากมายลองให้เจ้าดื่มเลือดพวกมันบ้างเหตุใดจึงกล้าปฏิเสธ”

“ศิษย์ อยากจะเก่งกาจเช่นอาจารย์ ทว่าเมื่อได้กลิ่นเลือดเนื้อผู้คนเหตุใดจึงคลื่นเหียนวิงเวียนทุกครั้งไป”

“เจียงเฉียงอย่าลืมเจ้าเป็นหนี้บุญคุณข้า พ่อแม่เจ้าถูกปรมาจารย์ปู้ตานซินฆ่าตาย เจ้าหากข้าช่วยไม่ทัน มีหรือจะสามารถรักษาชีวิตไว้”

“ศิษย์ทราบดี ศิษย์สำนึกบุญคุณอาจารย์เป็นอย่างมาก แต่จะให้ดื่มเลือดสูบเนื้อ คงต้องรอให้เจียงเฉียง หาวิธีแก้ไขอาการคลื่นเหียน”

“การดื่มกินเลือดเนื้อมนุษย์ล้วนเป็นสุดยอดเคล็ดวิชา”

“เจียงเฉียงทราบแล้ว ศิษย์จะพยายาม”ฉูฉางเดินลงจากแท่นนั่งยกแขนขึ้นโอบรอบไหล่บาง

“ข้าก่อตั้งพรรคมารมีเจ้าเคียงบ่าเคียงไหล่ ปู้ตานซินผู้นั้นสังหารพ่อกับแม่ของเจ้า อีกทั้งยังย่ำยีความสาวของเจ้าจนสิ้น อีกทั้งยังคิดจะฆ่าเจ้า โยนร่างของเจ้าลงไปที่หุบเหวลึก ครั้งนี้ถึงเวลาที่ข้าจะปล่อยเจ้าไปพบกับปู้ตานซินผู้นั้นแล้ว”

ยกมือขึ้นลูบแก้มเนียนเบาๆ เจียงเฉียงไม่มีท่าทีขัดขืนแต่ในใจกลับรู้สึกไม่สู้ชอบใจนัก นางถูกสอนมาตลอดว่าท่านประมุขเป็นเหมือนบิดา ท่านประมุขเป็นทุกสิ่งและท่านประมุข คือคนสำคัญจึงได้แต่นิ่งเฉยเสีย

“ท่านประมุข ข้ารอเวลานี้มานาน รอวันที่ท่านจะยอมให้ข้าได้ชำระแค้น”

“เจ้าแน่ใจใช่ไหมว่าจะไม่ออมมือ”ดวงตาเยือกเย็นกับใบหน้าเฉยชา

“ข้าจะฆ่าเขาทันที ที่พบหน้าแค่นี้พอจะการันตีได้หรือไม่ว่าข้าจะไม่ออมมือ”

ฉูฉางยิ้มมุมปากแน่ใจว่าเจียงเฉียงจะไม่มีทางที่จะจำปู้ตานซินได้ในเมื่อเขาลบความทรงจำนางไปหมดแล้ว

“ปู้ตานซิน มักถูกพูดถึงว่าสูงส่งบริสุทธิ์ เจียงเฉียงหากเขาไม่ยอมลงมือกับเจ้า ข้าขอให้เจ้าฆ่าเขาก่อนที่จะถามคำถามใดใด”

“ท่านประมุขวางใจ ข้าพร้อมจะฆ่าเขาแล้ว"