สามปีผ่านไป

“ข้าจะไปตามท่านพ่อ”

หยางหว่านแอบดีใจที่ปู้ตานซิน กล้าที่จะสู่ขอหยางหว่านกับป้อก้าน เช่นนั้นแสดงว่าอาจารย์มีใจให้กับหยางหว่านเช่นเดียวกับที่หยางหว่านเฝ้าชื่นชมและแอบหวังว่าสักวันจะได้เคียงข้างปู้ตานซิน

ดึงมือบางไว้ ก่อนจะลุกจากแท่นนอนกำมือของหยางหว่านไว้แน่นพาเดินออกจากห้องตั้งใจจะไปพบกับป้อก้าน พูดจาสู่ขอหยางหว่านทันที

“ปู้ตานซิน จี่โม๋มีดวงจิตของจอมมารฉูฉางอยู่ในนั้น กำลังมาที่นี่” ป้อคุนหันหน้าหันหลังวิ่งเข้ามาในห้อง

“มีวิธีไหนกำจัดดวงจิตมารให้กับจี้โม่ได้บ้าง ปู้ตานซินเจ้าเป็นถึงปรมาจารย์”ปู้ตานซินถอนหายใจ

“ศิษย์พี่ บางอย่างปรมาจารย์ก็ใช่จะสามารถช่วยได้ ข้าเองเป็นปรมาจารย์แต่ก็ยังเป็นมนุษย์”

“จี้โม๋เป็นลูกชายคนเดียวของข้า อีกทั้งยังเป็นศิษย์ของเจ้า ปู้ตานซินเจ้านำเขาไปเลี้ยงดูตั้งแต่ยังเด็ก แต่กลับยอมให้เขากลายเป็นมาร จิตใจเจ้าทำด้วยอะไรเจ้ายอมได้หรือที่ต้องเห็นจี้โม่เข้าสู่ด้านมืด เพียงเพราะเจ้าไม่อาจช่วยเหลือเขาได้”

“ศิษย์พี่ข้าจนใจ”

เอ่ยปากได้เพียงแค่นั้น ก็รู้สึกถึงแรงกระแทกอย่างจังที่ลำตัว จี้โม่ซัดฝ่ามือเข้าใส่ปู้ตานซิน ไม่พูดพร่ำทำเพลง แม้จะไม่ถึงกับล้มลงไปกองกับพื้นแต่ร่างสูงกับเซถอยหลังไปไกล หยางหว่านพุ่งออกมารับตัวปู้ตานซินไว้ ทว่ากับถูกกระแทกจนกระอักเลือดสดๆ ออกมา

ปู้ตานซิน พลิกตัวรวบรวมลมปราณตั้งใจจะซัดฝ่ามือไปยังจี้โม่ ป้อคุนวิ่งเข้ามาตรงหน้าขว้างไว้ พลังลมปราณที่รวมรวมกับสลายไป

“ศิษย์พี่ นั่นไม่ใช่ จี้โม่ หากเป็นเขาจะไม่ทำร้ายพวกเรา”

“ไม่จริง นี่คือจี้โม่ จี้โม่บุตรชายคนเดียวของข้า”

“เหลวไหลป้อคุนถอยออกมาให้ปู้ตานซินจัดการกับจอมมารเสีย"ป้อก้านเข้ามาสมทบ

“ไม่มีทาง ข้าจะไม่ยอมให้เขาตาย กางมือออกปกป้องจี้โม่กับดวงจิตมารของฉูฉางทว่า จี้โม่กลับรวบรวมลมปราณซัดฝ่ามือเข้าใส่ป้อคุน ปู้ตานซินเคลื่อนย้ายร่างในพริบตาเข้าไปขวางพลังลมปราณของจี้โม่ รับแรงกระแทกเข้าไปเต็มเปาร่างสูงของปู้ตานซินดั่งกับถูกหินผากระแทกเข้าใส่ แม้จะมีป้อคุนอยู่ด้านหลังก็ยัง ลอยละลิ่วไปกระแทกกำแพง กระอักเลือดสดๆ ออกมา

ทรงกายลุกขึ้น รวบรวมลมปราณอีกครั้งซัดฝ่ามือเข้าใส่จี้โม่ที่ไม่ทันได้ระวังตัวเพราะคิดว่าปู้ตานซินโดนซัดฝ่ามือเพียงนั้น คงไม่อาจขยับกาย ร่างของจี้โม่ลอยละลิ่วไปกระแทกกับกำแพงหิน แต่ด้วยมีดวงจิตของฉูฉางที่เก่งกาจจึงไม่รู้สึกอะไรลุกขึ้นมาย่างสามขุมช้อนร่างบางของหยางหว่านที่หมดสติ ทะยานหายลับไปกับตา

“หยางหว่าน” ดวงตาหรี่ปรือก่อนจะหมดสติไปในทันที

สามปีผ่านไป

“อาจารย์ศิษย์กำลังคิดว่าเรา น่าจะออกเดินทางไปยังแดนใต้ที่นั่นเพื่งจะมีข่าวลือเรื่องจอมมารหญิง กระบี่เจียงเฉียง (เข้มแข็ง) อาละวาด จับตัวผู้คนไปสังเวยให้กับ จอมมารฉูฉาง

ปู้ตานซินอยากจะบอกเริ่นเจิน (จริงจัง) ศิษย์ของเขาที่เพิ่งจะรับมาเป็นศิษย์ในตอนที่เขา ออกตามหาหยางหว่านเหลือเกินว่าเขาทดท้อกับการตามหาหยางหว่านเสียเต็มที ตามนางไปที่หนึ่งนางกับไปอีกแห่งหนึ่ง สามปีมานี้ปู้ตานซิน มีเพียงเรื่องเดียวที่ต้องทำคือการตามหาหยางหว่าน จนเขาคิดจะเดินทางท่องกาลเวลาให้รู้แล้วรู้รอดเพียงไปพบนางในทันที

แต่เหมือนเขาจะช้ากว่านางไปหนึ่งก้าวทุกครั้ง มีเพียงเบาะแสเดียวคือ กระบี่เจียงเฉียงกระบี่ที่อาจารย์อานำเส็งกกก๋งมอบให้หยางหว่าน ทำให้ปู้ตานซินเชื่อว่าจะต้องเกิดอะไรขึ้นกับหยางหว่านอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นนางจะต้องกลับมาหาเขา ยังจำคืนหอมหวานนั้นได้ ร่างบางที่เขากอดก่ายนางไม่ปฏิเสธอีกทั้งยังพร่ำเพ้อละเมอชื่อเขาออกมา บนแท่นนอนที่อบอวลไปด้วยไฟเสน่หา

“คงต้องพำนักที่ตงเปียน (ทิศตะวันออก) สักหลายวันหน่อย”

“อาจารย์ท่านไม่ตามกระบี่เจียงฉียงแล้วหรือ ไหนท่านบอกข้าว่า เราจะต้องตามนางให้ทันตามนางให้พบ”

“เจ้าไปตามเองเลยไหม”หาได้พูดออกมาไม่ เป็นเพียงความนึกคิด

“อาจารย์ แวะที่ตงเปียน เพื่อให้ศิษย์พี่ใหญ่มาพบ และบอกเล่าเรื่องราวบนเขาของสำนักเกาซิ่ง สองปีมานี้ข้าไม่ได้กลับขึ้นเขาแม้จะยังรับศิษย์อยู่แต่เหมือนเอาเปรียบพวกเขา ไม่เคยแวะเวียนสั่งสอน มีเพียงหวังต้าฉินที่คอยดูแลสำนักแทนข้า”ทอดถอนใจยาว

“ข้ายังไม่เคยพบศิษย์พี่เพียงสักครั้ง ศิษย์พี่แต่ละคนเก่งๆทั้งนั้น ศิษย์พี่หลงตั๋ว นั่นก็เป็นถึงไท่จือ”แสดงท่าทีตื่นเต้นเหมือนเด็กๆ

“คารวะอาจารย์หวังต้าฉินมาถึงแล้ว”หวังต้าฉินในท่าทีองอาจสง่างามเหมือนเคย