พิเศษ

“อาจารย์ ก่อนหน้านั้นข้าไม่ได้สติอาจารย์ทำเรื่องใดก็ไม่ต้องเสียสละรับผิดชอบในตัวเข้าก็ได้ ถือเสียว่าเรื่องนี้มิได้เกิดขึ้นมาก่อน”แกล้งพูด หยั่งเชิงดูว่าปู้ตานซินจะเป็นบุรุษที่เป็นบุรุษจริงๆหรือไม่

เสียที เสียแล้วหยางหว่านในเมื่อปู้ตานซินหลับตาลงช้าๆบีบรัดดวงจิตเข้าไปอ่านใจที่ภายในนั้นมีแต่ความคิดอยากให้อาจารย์แสดงความรักใคร่ในนั้น ปูู้ตานซินยิ้ม กว้างก่อนจะลืมตาขึ้นช้าๆ สมใจแล้วมิใช่หรือ

“เช่นนั้นยามนี้ยามที่เจ้ามีสติสมบูรณ์ข้าจัดการ เจ้าเสียให้เจ้าได้รับรู้ว่าเป็นของข้าแล้ว อย่างไม่อาจปฏิเสธ” ก้มลงรั้งร่างบางลงบนแท่นนอนกดริมฝีปากบดเบียดเร่าร้อนด้วยไฟสวาทไม่อาจมอดดับลงง่ายๆในเมื่อปู้ตานซิน ในใจเต็มเปี่ยมไปด้วยไฟแห่งรัก

“อะ อาจารย์”

“ข้าต้องการเจ้าหย่างหว่าน อย่าบอกว่าเจ้าไม่ต้องการข้าอย่าได้ปากแข็งอีกเลย ใจเราสองตรงกันเพียงนี้ เป็นของข้าเสียแล้วอย่าบอกว่าเจ้าไม่ได้รับรู้ม้น ว่าข้าต้องการเจ้าแค่ไหน อาจารย์ต่อแต่นี้จะรักเจ้าเพียงคนเดียวไม่เกรงว่าจะต้องเจอเรื่องราวเลวร้ายหรือทุกอย่างจะซ้ำรอยเดิม ขอเพียงให้ได้อยู่กับเจ้าได้มีเจ้าข้างกายไก้กอดจูบเจ้าก็พอแล้ว”

 ปลดแกะอาภรณ์ทั้งที่เพิ่งจะสวมมันลงบนร่างกายเปลือยเปล่า หยางหว่านยิ้ม

“อาจารย์สำเร็จวิชาอ่านใจหรือไร”

“อย่าเผลอคิดดังไปหยางหว่าน ในใจเจ้า …ข้าเดาไม่ผิด”

บดเบียด เอวหนาลงบน ร่างบาง อย่างที่ไม่อาจปล่อยเวลาให้ล่วงเลยไปโดยเปล่าประโยชน์

“อะอาจารย์อ่าาาาาาได้โปรดอาจารยืได้โปรด”หยางหวานหลับตาพริ้มสุขสมจนแทบสำลัก ในใจมีอาจารย์เสียนานมาวันนี้จึงสมใจ กอดรัดร่างใหญ่ แนบแน่นเหมือนกลัวว่าตัวเองจะหลุดลอยหายไป เล็บคมจิกลงบนแผ่นหลังแกร่งร่างใหญ่บดเบียดขย่มเขย่าจนหนำใจรสรักหวานจนแทบสพำลัก บทรักที่ไม่เคยมอบให้ใครเตรียมไว้ให้กับหยางหว่านคนเดียว ตุ๋นฮ่วยซัวที่ดื่มในทุกวันบัดนี้กลับได้ผลดีเยี่ยมร่างกายป่วยไข้แต่แก่นกายกับยังทานทนบทรักที่ผ่านมาผ่านไปซ้ำแล้วซ้ำเล่าเสียงร้องครางของหยางหว่านดังอยู่ข้างหูเพิ่มความกระสัน และยืนยันว่าบาทรักของปู้ต้านซินสูงส่งระดับปรมาจารย์ดั่งวรยุทธ์ไม่มีผิด

“ข้ารักเจ้าหยางหว่าน”

“หยางหว่านอยากมีวิชาอ่านใจ” เสียงสั่นสะท้าน ปู้ตานซินยิ้ม

“ข้าจะใช้มีดกรีดมันออกมาให้เจ้าดูจะดีไหม”

“เพียงแค่อาจารย์ถ่ายทอดเคล็ดวิชาอ่านใจให้หยางหว่าน”ริมฝีปาก อุ่นกดลงที่ปากบาง เอวหนากดกระแทกอย่างแรง สุขสมจนไม่อาจปฏิเสธ

หวนคืน

“เพียงแค่อาจารย์ถ่ายทอดเคล็ดวิชาอ่านใจให้ข้า ข้าสัญญาจะรักอาจารย์เพียงผู้เดียว”ปู้ตานชินหลับตาลงช้าๆ ก่อนจะลืมตาขึ้นสายตาเจ็บซ้ำอย่างที่สุด

“เจ้าจะใช้มันกับข้าไหมเจ้าใช้มันกับข้าเพียงผู้เดียวข้าจึงยินดีมอบมันให้เจ้าหยางหว่าน”

“ อาจารย์ได้ทั้งกายและใจของหยางหว่านไปหมดแล้วใยจึงจะต้องการให้ หยางหว่านรู้ใจอีกทั้งๆๆที่ อย่างไรเสียข้าก็เป็นของอาจารย์ไม่อาจเป็นอื่น”

ปู้ตานซินอยากบอกเสียจริงว่าเขาไม่อยากได้มันแล้วเคล็ดวิชาอ่านใจหากมันจะทำให้เขารู้ว่า ในหัวใจของหยางหว่านมิได้มีเขาในใจของนางมีเพียงจี้โม๋ในนั้น รักเพียงจี๋โม๋ภักดีต่อจี้โม๋ ไม่มีเขาในนั้นเพียงน้อยนิด ยอมรับฟังแค่คำโป้ปดดีกว่าได้รับรู้ความจริงในใจหยางหว่าน

“เจ้าต้องการเพียงเคล็ดวิชาเท่านั้นใช่ไหมจึงแสร้งทำดีกับข้า”

หยางหว่านหุบยิ้ม เพียงครู่แต่ในไม่ช้าก็แปรเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มหวานหยดย้อยเช่นเดิม

“อาจารย์ ไม่เชื่อใจหยางหว่านหรือไรข้ามอบใจมอบกายให้ท่านเพียงนี้ยังจะลังเลสิงใดได้อีก”

ฉุดมือ ปู้ตานซินไปที่แท่นนอนปลดแกะอาภรณ์เผยให้เห็นร่างเปลือยเปล่างดงาม ดึงมือปู้ตานซินให้ล้มลงทาบทับไปบนร่างบาง 

“เจ้าหลอกลวงข้าแต่ข้าก็ไม่เคยลังเลที่จะรักเจ้า ความรักของข้ามากมายจน ข้ามองข้ามคำว่าหลอกลวงเสียสิ้น ปู้ตานซินสะดุ้งสุดตัวเมื่อหยางหว่านจุมพิตที่แก้ม ของเขาดุจรักยิ่ง

“อาจารย์สว่างแล้ว รีบลุกขึ้นมาสวมอาภรณ์เสียก่อน ไม่เช่นนั้นเห็นต้องอายบิดาของหยางหว่านอย่างแน่นอน”กอดรวบร่างบางพลิกร่างของหยางหว่านไว้บนตัวเขาจุมพิตหนักหน่วง

“ศิษย์พี่จะเมตตายกเจ้าให้ข้าไหม”

“ท่านพ่อจะไม่มีทางปฏิเสธความจริงใจ อีกอย่างอาจารย์เป็นถึงปรมาจารย์ปู้ตานซิน”หยางหว่านยิ้ม

ต่อไปนี้ ไม่ต้องรั้งม้าหน้าผา กลับตัวแต่อย่างใด เหมยเขียวม้าไม้ไผ่ถูกทำลายลงไปแล้วมีเพียงเขากับหยางหว่านที่สุขสมบนแท่นนอนบทรักหวานฉ่ำที่ปู้ตานซินเต็มใจมอบให้หยางหว่าน นางเองก็ย่อมจะรับรู้ถึงมันได้ดี

เมื่อใจตรงกันทุกอย่างมักจะลงตัว