รักใคร่เพียงหนึ่งทอดกายถึง2

จะกลับไปแก้ไขสิ่งใดได้ ตัวเจ้าก็เพียงกลับไปหลงกลรักของนางเช่นเดิม

“อาจารย์ เรากำลังจะไปที่ไหนกัน”

“หยางหว่านเจ้ารั้งอยู่กับบิดาเจ้า เสร็จเรื่องแล้วอาจารย์จะรับเจ้ากลับขึ้นเขา”น้ำเสียงเรียบเฉยไม่มีสีหน้าแสดงความกังวลหรือรู้สึกเช่นไร

“แต่”

“หยางหว่านมีบางอย่าง พลาดไป”

“ไม่เป็นไรศิษย์ตั้งใจ ร่วมเดินทางอยู่แล้ว”

“เจ้า ไม่ได้อยากร่วมเดินทางแค่เพียงอยากพบจี้โม่ เช่นนั้นเป็นข้าที่พาเขากลับมาหาเจ้าเอง”

“อืม ศิษย์น้องจี้โม่ลงเขามานานแล้ว ข้ากำลังคิดถึงเขาพอดี อาจารย์กำลังจะตามเขากลับขึ้นเขาใช่หรือไม่”

ดวงตาใสซื่อ แม้ปู้ตานซินจะพยายามคิดว่านางเป็นเช่นนี้ประจำอยู่แล้ว แต่ก็อดที่จะน้อยใจไม่ได้ หยางหว่านแสดงความดีใจเมื่อพูดถึงจี้โม่

“รั้งอยู่กับบิดาเจ้า ข้าสัญญาจะพาเขากลับมา”

จี้โม่ เร้นกายในถ้ำน้ำแข็ง ที่เคยเป็นที่ซ่อนกายของฉูฉาง ร่างฉูฉางที่ถูกผนึกนั้น กลับกลายเป็นเพียงร่างที่ไร้วิญญาณรอวันเหี่ยวแห้ง ร่างกายของจี้โม่กลับ ทรงพลังมีลมปราณและกำลังวังชามากกว่าผู้ใด

“ฆ่าปู้ตานซินเสีย ข้าจึงจะปล่อยเจ้า”ใบหน้าผลัดเปลี่ยนไปมาระหว่างใบหน้าของฉูฉางกับจี้โม่ จี้โม่กล้ำกลืนความเจ็บปวดเหมือนมีเข็มนับแสนนับล้านทิ่มแทงไปทั่วกาย

“ยอมรับดวงจิตของข้า เจ้าจึงไม่ต้องเจ็บปวด” เสียงพูดของฉูฉางดังออกมาแต่ริมฝีปากของจี้โม่หาได้ขยับไม่

“ไม่ไม่มีทาง ข้าไม่มีทางทำร้ายอาจารย์”

“เจ้าโง่ เจ้าเป็นดวงจิตของข้า หากไม่ใช่ข้า เจ้าเช่นไรจะได้ มีตัวตน”

“ข้าคือจี้โม่ ข้าคือจี้โม่”

ร่างสั่นสะท้านกระตุกขึ้นลงด้วยต่อต้านดวงจิตของฉูฉางที่แข็งแกร่งกว่า 

“ข้าแข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิม หากยังไม่ยอมรับข้าเจ้าจะไม่มีตัวตนอีกต่อไปข้าจะทำลายดวงจิตเจ้าเสีย แล้วจะครอบครองร่างกายของเจ้าทั้งหมด”

“เจ้ามารร้าย อาจารย์จะต้องจัดการกับเจ้า”

“555สี่พันปี เขาแค่เพียงผนึกข้า แต่ไม่มีทางที่จะหยุดข้าได้ ข้าแค่เพียงสั่งสมพลังและฝึกตนในผนึกของกงล้ง ดีเสียอีกข้าจึงมีเวลาถึงสี่พันปีก้าวหน้ากว่าปรมาจารย์ของเจ้า ที่เอาเวลาวุ่นวายแต่เรื่องรักใคร่ ลืมเลือนไปว่าข้ายังอยู่ตรงนี้ ฉะนั้นข้าจึงได้เปรียบเขา เวลาสี่พันปีทำให้ข้าแข็งแกร่งขึ้น ครั้งนี้อย่างไรเสียฟูเหยี่ยนหยางหว่านนางกับข้าจะต้องได้ครองคู่กันไปชั่วกาล"

“ข้าไม่มีทางให้เจ้าทำร้ายศิษย์พี่”

“เจ้าโง่ เจ้าหลงกลปู้ตานซิน เขาเพียงแค่เก็บเจ้ามาเลี้ยงเพื่อให้เจ้ากับนางลืมรักที่มีต่อกันเสีย จี้โม่หยางหว่านเป็นของเจ้าเป็นของข้า หาใช่ของกงล้งหรือปู้ตานซิน เราสองคนมีดวงใจดวงเดียวกัน...กำจัดเขาเสีย แล้วเจ้าจะต้องขอบคุณข้าหลังจากนั้น พาข้าไปพบนาง ข้าทนคิดถึงนางไม่ไหวสี่พันปีช่างเนิ่นนาน”

จี้โม่ก้าวเดินไปตามดวงจิตของฉูฉางหาเป็นตัวเองไม่ แม้จะขัดขืนแต่ร่างกายก็ไม่อำนวยเหมือนหุ่นกระบอกที่ถูกชักใยไว้เบื้องหลัง

หลงตั๋วนอนไร้สติอยู่บนแท่นนอน หลินอี้หลิวปาดน้ำตาด้วยความรู้สึกสงสาร

“ศิษย์ของท่าน ละเมิดกฎลักลอบเข้าไปในถ้ำน้ำแข็ง ไท่จือเข้าไปขวางจึงถูกจอมมารฉูฉางทำร้าย”ปู้ตานซิน แค่เพียงพยักหน้ารับรู้

“ท่านปรมาจารย์เดิมพวกเราทำตามกฎเคร่งครัดไม่คิดว่าศิษย์ของท่านลงจากเขามาไม่นาน กลับทำให้เกิดเรื่องร้ายไท่จือเป็นตายเท่ากัน ไม่แน่ว่าไม่อาจเอาชีวิตรอดได้ ศิษย์ของท่านกลัวความผิดหนีหายไป ดีที่จอมมารฉูฉางยังอยู่ในผนึกเช่นเดิม”

ปู้ตานซินอยากจะบอกเหลือเกินว่า ฉูฉางนั้นไม่ได้อยู๋ในถ้ำแล้ว นั่นเพียงแค่ร่างที่เขาสละไว้ เพื่อเกาะยึดร่างใหม่ที่มีดวงจิตเดียวกันของจี้โม่

“ข้าจะช่วยไท่จือเอง ฝ่าบาทโปรดวางใจ”

คำพูดว่าโปรดวางใจ ของปู้ตานซิน แม้ใครได้ยินก็คงคิดเป็นจริงจังไปเสียทุกคนแต่ภายในใจใครกันจะรู้ว่าปู้ตานซินรับปากไปเช่นนั้น แล้วภายในใจรู้สึกว่ามันหนักหนาเหลือเกิน ตอนนี้เขาไม่ควรจะช่วยใครเพียงเก็บกายใจไว้ต่อสู้กับฉูฉางเป็นพอ ฉูฉางกับจี้โม่ที่ผนึกดวงจิตร่วมร่างเป็นหนึ่ง จะต่อกรง่ายดายปู้ตานซินก็คงไม่ต้องเป็นกังวลเพียงนี้

หวนคืน

“กงล้ง เจ้ากับข้าสิ้นวาสนาต่อกันแล้ว อย่าได้คิดพลิกชะตา เปลี่ยนวาสนาเลย”

“ฟูเหยี่ยนหยางหว่าน เจ้าเป็นของข้าและจะต้องเป็นของข้าตลอดไปเห็นแก่ความรักของเราในครั้งก่อน เจ้ากับข้าเป็นผัวเมียกันแล้ว แต่เจ้ากลับมอบร่างทอดกายให้กับฉูฉางได้อีกอย่างนั้นหรือ”