พลาด

“ความจริงคือข้าไม่เคยรู้ว่ามาก่อนว่ารองเจ้าสำนักกระบี่ฟ้ากงล้ง จะเป็นคนเดียวกับ กวงเสี่ยวอึ้งที่ข้าเคยรู้จัก..และมอบใจให้ ข้าเพียงแต่อยากมาช่วยพูดให้ท่านวางใจว่าฉูฉางจะวางมือด้วยไร้กังวล เขากลัวว่าสหายผู้หนึ่งจะเป็นกังวลเพราะเขา”พูดความจริงไร้การเสแสร้ง

“ไม่จริง”ดึงรั้งร่างบางเข้าใกล้กดริมฝีปากบดเบียดอย่างบ้าคลั่ง ฟูเหยี่ยนหยางหว่านสะบัดฝ่ามือลงบนแก้มของกงล้งอย่างแรง

“ไหนท่านบอกว่า ท่านตั้งใจฝึกตนเพื่อจะได้ เป็นสุดยอดฝีมือ แล้วยังมาสนใจข้าทำไมกัน เรื่องที่ท่านพูดล้วนปลิ้นปล้อนไม่จริงไปเสียทุกอย่าง ในใจไม่รู้สึกอะไรในเมื่อท่านสูญเสียข้าไป ท่านจึงรู้ว่าแค่เพียงเสียดาย หาได้เสียใจ”

“ไม่ หยางหว่านข้ารักเจ้า ข้าไม่มีทางปล่อยเจ้าไป หากเจ้าจะไปกับฉูฉางข้าจะฆ่าเขาเสีย”

“คนรักกันจากกัน ไม่เจ็บซ้ำเท่ากับคนที่ไม่รักต้องอยู่ใกล้ตา ปล่อยข้ากับฉูฉางไปเสียท่านปรมาจารย์อย่าได้แค้นเคืองเราทั้งสองคนเลย”

“เจ้าพูดเองคนรักกันจากกันไม่เจ็บซ้ำเท่าคนไม่รักกันใกล้กัน เช่นนั้นเจ้ากับฉูฉางคงไม่รู้สึกอะไรหากต้องจากกัน”สกัดจุดฟูเหยี่ยนหยางหว่านจนตัวแข็งทือ หอบเอาร่างบางจากไป

“ข้าจะผนึกเจ้าจนกว่าฉูฉางจะเลิกตามหาเจ้า เจ้าจะต้องอยู่กับข้าที่นี่ตลอดไป”ณ.ถ้ำน้ำแข็ง ที่เป็นที่เร้นกายของกงล้ง หามีผู้ใดเคยย่างกรายเข้ามาไม่

“กินเนื้อมนุษย์สูบเลือดเนื้อของมนุษย์ ทำให้ตัวเองเยาว์วัยไม่มีวันแก่เฒ่านานเข้าไม่เหลือความเป็นมนุษย์กลายร่างเป็นมาร อยู่ยงคงกระพัน เพื่อรอว่าสักวันข้าจะสามารถค้นหาเคล็ดวิชาที่จะนำเจ้ากลับมา”

ฉูฉางกอดร่างไร้วิญญาณของฟูเหยี่ยนหยางหว่าน ร้องไห้ปานจะขาดใจ

“ข้าไม่มีทางอภัยให้เจ้ากงล้งปรมาจารย์ถ้อยไร้ซึ่งศีลธรรม ขัดขวางความรักของผู้อื่นเพื่อตัวเอง ปากบอกมีคุณธรรมแต่ใจต่ำช้าโสมม”

กงล้ง เอื้อมมือหมายจะเพียงสัมผัสหยางหว่านอย่างที่เขาตั้งใจ แต่ฝ่ามือของฉูฉางกับซัดเข้าที่ยอดอกจนกระอักเลือดสดๆ ออกมาเขาหาได้โต้ตอบไม่ ความอาดูรสูญเสียที่เขารู้สึกมากเกินกว่าจะมีชีวิต

“เจ้าไปเสีย กงล้งวันนี้ข้าจะไม่ฆ่าเจ้า แต่หากพบกันอีกครั้งแม้แลกด้วยชีวิตข้าก็จะไม่ยอมให้เจ้ามีชีวิตอยู่อีกต่อไป”

อุ้มร่างบางของฟูเหยี่ยนหยางหว่านในอ้อมแขนพาเดินหายลับไปกับตา

เขาบีบบังคับนางให้ตาย นางฆ่าเขาไม่ใช่เรื่องแปลก 

ปู้ตานซินหลับตาไล่ยาดน้ำตา เขาถึงกับหลั่งน้ำตาให้กับภาพในอดีตเมื่อสี่พันปีที่ผ่านมา

“อาจารย์ฮ่วยซั่วเคี้ยวกับซีโครงหมูวันนี้หยางหว่านแน่ใจว่าเป็นคนลงมือเคี่ยวเองกับมือ”

เสียงสดใสร่าเริงของหยางหว่าน ปลุกให้ปู้ตานซินตื่นจากการหวนคืน

“เจ้าไปเสีย”

เรื่องราวบอบช้ำในอดีต ยิ่งตอกย้ำให้ปู้ตานซินรับรู้ว่าเป็นเขาที่ทำให้หยางหว่านเจ็บซ้ำมาตลอด สมควรแล้วที่ต่อมานางจะทำให้เขาเจ็บซ้ำบ้างก็ไม่ผิด แล้วเขาจะกลับมาทำไมกลับมาแก้ไขสิ่งใด ในเมื่อสมควรแล้วที่นางจะคู่ควรกับดวงจิตอวตารของฉูฉางอย่างจี้โม่

“อาจารย์เมื่อวานยังพูดกับหยางหว่านดีดี วันนี้เช่นไรบึ้งตึง ขับถ่ายไม่สะดวกหรือไรหรือว่ามีสิ่งใดรุมเร้าภายในใจ”ยกอ่างน้ำสำหรับล้างหน้าเข้ามาด้านใน แล้วหันไปเก็บกวาดข้าวของที่รกเรื้อไม่สนในคำไล่ ของปู้ตานซิน

“ศิษย์พี่บอกข้าว่า อาจารย์เดิมไม่ใช่คนแบบนี้ อาจารย์ล้วนไม่เคยหงุดหงิดอารมณ์เสีย อาจเป็นเพราะหยางหว่านทำเรื่องให้อาจารย์ไม่พอใจ ปกติอาจารย์แม้ไม่ยิ้มหัวทว่าไม่เคยโกรธเกรี้ยว”

ลุกขึ้นจากแท่นนอนสาวเท้ามายังหยางหว่านกระชากร่างบางเพียงเบาๆ จนล้มลงบนแท่นนอน ทาบทับไว้เสียทั้งตัว ตาคมจ้องมองดวงหน้างดงามนั้น

“อะอะอะอาจารย์”ก้มลงบดริมฝีปากกับริมฝีปากบางอย่างอ่อนหวาน แทนคำขอโทษ ที่เขาเคยทำเรื่องไม่ดีกับหยางหว่านมาก่อนลืมไปว่านางหาได้รับรู้เรื่องราวทุกอย่างอย่างที่เขารับรู้ไม่ 

เจ็บปวดเจ็บช้ำแต่นางไม่เคยรับรู้เรื่องราวที่เขาเจ็บช้ำนั้นแม้แต่น้อย ร่างอ่อนระทวย ในอ้อมแขนเมื่อรสจูบที่อาจารย์หนุ่มมอบให้ช่างหอมหวานจนไม่อยากให้สะดุดหยุดลง

“อา...จารย์”ปู้ตานซิน สะดุ้งกับเสียงพร่ำเรียก ผงกศีษะลุกขึ้นจากแท่นนอนหยางหว่านแสนเสียดายรสจูบเหลือเกิน

“ไปเสีย ข้าทำกับเจ้าเพียงนี้ไปเสียหยางหว่าน หากยังเข้ามาอีกข้าอาจจะทำมากไปกว่านี้”

จูบเขาแล้วยังมาไล่คนอะไร หยางหว่านน้อยใจเสียใจจะมีวันไหนที่ไม่น้อยอกน้อยใจกับอาจารย์หนุ่มผู้หล่อเหลา

จี้โม่สกัดจุดเหล่าองครักษ์ปลายแถวที่เฝ้าถ้ำน้ำแข็งอยู่นั้นอย่างง่ายดายเร้นกายเข้าไปด้านใน ทันที

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่าในที่สุดดวงจิตอวตารที่ข้าเพียรสร้างมานานก็กลับมาหาข้าแล้ว”

“จอมมารเจ้าหมายถึงเรื่องใดกัน”