ไม่กล้าหวนคืน

ปู้ตานซินปิดตัวเองไม่รับมันพยายามกลับมาแก้ไขด้วยตัวเขาเอง มีจิตใจคุณธรรมจึงยากที่ดวงจิตมารจะเข้าครอบงำแม้จะหลงใหลไปเพียงชั่วครู่ชั่วคราวทว่าสลัดทิ้งจนสิ้นไป นับว่ากล้าหาญไม่น้อย แต่ปู้ตานซินกับคาดไม่ถึงส่งศิษย์เอกที่มีดวงจิตมารเข้าใกล้จอมมารฉูฉางเสียแล้วยากจะแก้ไขเห็นที่นำเล็งกกก๋ง จะไม่อาจดูดาย

สำนักเกาซิ่ง

หวังต้าฉิน ถือพัดในมือเดินสำรวจตรวจตรา ศิษย์น้องที่กำลังร่ายรำเพลงกระบี่บ้างก็รวบรวมลมปราณทั้งบุกและตั้งรับ สิบกว่าปีมานี้อาจารย์แทบจะไม่ออกมาดูการฝึกสอนแค่เพียงจัดให้มีการประลองในแต่ละเดือนเฟ้นหาสุดยอดในบรรดาศิษย์แต่ละรุ่น ด่านค่ายกลของอาจารย์ล้วนพลิกผันไม่แน่นอน วันดีคืนดีก็ให้เขาพาศิษย์น้องทั้งหลายเข้าสู่ค่ายกลเพื่อที่จะฟันฝ่าออกมาเหมือนการลับคมมีด อีกทั้งยังสร้างความสามัคคี

“จอมยุทธ์”เสียงแหบแห้งเรียกหวังต้าฉินจากด้านหลังร่างสูงหันมองนำเส็งกกก๋ง ด้วยสายตาฉงนสนเท่ห์ดวงตามืดบอด 

🤢🤢🤢🤢🤢มือเหี่ยวใช้คลำไปตามทางแทนดวงตาไม้เท้าโค้งงอเขี่ยมาที่ตัว หวังต้าฉินเบาๆ

“อาวุโส”

“ข้าหลงทางมา หลายวันไม่มีสิ่งใดตกถึงท้อง”

หวังต้าฉินใช่โง่งมเพียงอมยิ้มในหน้า ตามืดบอดทว่ารู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ อีกทั้งขึ้นเขาผ่าด่านค่านยกลมาเพียงนี้จะพูดว่าหลงทางค่ายกลของอาจารย์หาใช่ธรรมดาไม่

ตวัดพัดในมือจ่อที่คอหอย ผู้อาวุโสกลับเอื้อมมือหยิบพัดออกง่ายดาย ทั้งๆที่แม้แต่คนที่แข็งแกร่งหนุ่มแน่นยังไม่อาจง้างพัดของหวังต้าฉินออกจากคอหอยด้วยลมปราณที่แข็งแกร่งถูกส่งไปยังพัดในมือได้ แต่นี่กลับใช้เพียงมือเดียวเขี่ยพัดของเขาเหมือนกับเป็นเพียงแค่เศษใบไม้หล่นร่วงให้รำคาญใจ หวังต้าฉินกลืนน้ำลายลงคอช้าๆ

“ท่านเป็นใคร”นำเส็งกงก๋ง ยิ้ม

“ไม่เลวทีเดียวลมปราณพิฆาตของเจ้า เอาเป็นว่าข้าเบื่อที่จะเล่นสนุกแล้ว ถูกจับได้ง่ายดายเพียงนี้ อาจารย์ของเจ้าข้าต้องการพบเขา”

“เขาตงกุ้ยของเราเป็นที่ตั้งสำนัก รายรอบเขาล้วนมีค่ายกล หากมิใช่เดือนจิ่วเยว่จึงยากจะขึ้นมาได้แม้แต่จอมยุทธ์หนุ่ม ที่ผ่านการฝึกฝนยังยากจะฝ่าขึ้นมา แต่ท่านกลับบอกว่าหลงทางหวังต้าฉินไม่อาจเชื่อได้ หวังว่าท่านคงมาดีหากมาร้ายป่านนี้สำนักเราคงแหลกเป็นผุยผงไปแล้วในเมื่อรับมือลมปราณพิฆาตของข้าได้ง่ายดายหาใช่คนธรรมดาไม่ อาวุโสเชิญทางนี้”ผายมือเชิญ

ปู้ตานซินอมยิ้ม ลืมตาขึ้นช้าๆ มองไปยังอาวุโสนำเส็งกงก๋ง

“อาจารย์อา ท่านมาถึงนี่ ศิษย์ไร้การต้อนรับต้องขออภัย”

“อืมมมสำนักเกาซิ่ง เลือกเอาเขาตงกุ้ยเป็นที่ตั้ง ทำเลดีเสียจริงข้าเพียงแค่แวะมาชื่นชมป้ายสำนักอันใหม่ แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ปลดมันลงไม่ได้”

“555อาจารย์อาเย้าศิษย์เล่น หวังต้าฉินคารวะอาจารย์ปู๋กกก๋งและยกน้ำชาอาจารย์ปู่ดั้นด้นขึ้นเขามาเหนื่อยๆ ”

“หวังต้าฉินโง่งม ไม่รู้จักท่านปรมาจารย์กกก๋ง อาจารย์โปรดลงทัณฑ์ข้าเผลอตัวล่วงเกินท่านปรมาจารย์ไปเสียแล้ว”

“555นานๆ ได้ออกกำลังเสียที ลมปราณพิฆาตนับว่ามีอานุภาพไม่น้อย ปู้ตานซินสั่งสอนศิษย์ได้เยี่ยมยุทธ์เพียงนี้ ใครกันจะกล้าลงทัณฑ์ เขาว่าปรมาจารย์ดีสร้างจอมยุทธ์เก่ง นับถือนับถือ..”

ปู้ตานซินพยุงกกก๋งยังแท่นนั่ง

“เห็นหรือไม่หวังต้าฉิน ยังไม่รีบขอบคุณอาจารย์ปู่ แล้วรีบไปยกน้ำชามา”หวังต้าฉินยิ้มประสานมืออีกครั้ง

“ขอบคุณอาจารย์ปู่” โบกมือยิ้มๆ

สีหน้าของกกก๋งเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดเมื่ออยู่เพียงลำพังสองคนกกก๋งเป็นศิษย์ร่วมสำนักและเป็นศิษย์น้องของปรมาจารย์เตี่ยงเลี่ยง

“ปู้ตานซิน ข้าล้วนรับรู้เรื่องราวของเจ้าผิดถูกแม้ปะปน หลายอย่างกลับมาแก้ไขจึงดี เจ้ามาครั้งนี้สิ่งดีดีเกิดขึ้นมากมายแต่รู้หรือไม่ว่าเดินหมากผิดไป”

“อาจารย์ศิษย์ผิดไปแล้วย้อนกลับมาครั้งนี้ตั้งใจทำให้ดี ยังมีสิ่งใดผิดพลาดไปอีกหรือ”

“ครั้งนั้นเป็นเจ้าที่ถูกดึงดวงจิตมารออกมา แต่ครั้งนี้ศิษย์เอกที่ส่งไปกำลังจะกลายเป็นฝ่ายเดียวกับฉูฉาง”

“อาจารย์ศิษย์คาดไม่ถึงว่าเขาจะเข้าสู้ด้านมืด เห็นทีจะต้องรีบ พาเขาออกมาเสีย”

“ช้าไปแล้ว บัดนี้จอมมารฉูฉางสัมผัสได้ถึงดวงจิตมารของเขาเกรงว่าจะช้าไปแล้ว ตอนนี้ ตัวเขาเองก็ไม่ได้ต่อต้านแม้จะดึงตัวเขาออกมาก็เปล่าประโยชน์ข้าเพียงแค่มาบอกให้เจ้าระวังตัว หากจอมมารฉูฉางกับดวงจิตมารดวงใหม่ผนึกเข้าหากัน จะต้องเป็นภัยใหญ่หลวง ในตอนนั้นเป็นเจ้าที่ยอมสลายร่างคงพลังทิพย์จึงสามารถยับยั้งดวงจิตมารของตัวเองไม่ให้ก่อหายนะเพิ่มขึ้น ข้านับถือเจ้ายิ่งนักแต่ครั้งนี้ใช่ว่าจะควบคุมได้เสียหมดแม้จะกลับมาแก้ไขเพียงใดก็ยังมีข้อบกพร่อง”

“อาจารย์ศิษย์โง่งม”ก้มหน้ายอมรับผิดไม่บ่อยครั้งที่เขาจะรู้สึกผิดอย่างที่เป็นมีเพียงอาจารย์เขาเตี่ยงเลี่ยงเท่านั้นที่เขาจะก้มหน้าสำนึกผิดปรมาจารย์กกก๋งก็เป็นอีกคนที่ได้เห็นปู้ต่านซินในแบบนี้

“อย่าได้เสียใจไป ยังมีเวลาอีกมาก จอมมารฉูฉางเพียงส่งต่อพลังของเขาและความแค้นเคืองที่มีต่อเจ้า ศิษย์ของเจ้าคนนั้น จะกลายเป็นร่างอวาตารของจอมมารฉูฉางมีพลังเทียบเคียงจอมมารฉูฉางทว่าความแค้นที่อยู่กับเขาบวกกับเรื่องราวแต่หนหลัง ที่จอมมารตั้งใจให้เขารู้ เจ้าอาจจะสู้ศิษย์เจ้าคนนั้นไม่ได้ในเมื่อสองเป็นหนึ่ง เป็นเจ้าที่ต้องรับความแค้นนี้ไปแบบไม่อาจหลีกเลี่ยง”

“ศิษย์ต้องทำอย่างไร อาจารย์โปรดชี้แนะ”

“สละได้สละเสีย ปล่อยได้จึงปล่อยเสีย ยิ่งดื้อดึงยิ่งเจ็บปวด”

ปู้ตานซินเลิกคิ้วสูงความรู้สึกเสียใจแล่นเข้าสู่หัวใจของเขาในทันที