ดวงจิตมารปรากฏ

“เจ้าอยากให้ข้า..ลองพิสูจน์ดูไหมว่าการดื่มฮ่วยซัวฝีมือของจูจ้านกับพวกเจ้าที่วางแผนการให้ข้าดื่มจะส่งผลดีต่อข้าเพียงใด”

หยางหว่านยิ้มเบี่ยงตัวหลบเอามือยันอกกว้างไว้

ปู้ตานซินอมยิ้ม ปล่อยมือ

“ไม่อยากรู้ก็ไปเสีย”

“อาจารย์ท่านแกล้งข้า ไหนใครเขาบอกว่าอาจารย์มีเคล็ดวิชาอ่านใจเช่นไรจึงไม่รู้ว่าหยางหว่านจริงใจแค่ไหน”

คว้ากิ่งไผ่ตวัดมือเพียงพริบตากิ่งไผ่แหลมจ่อที่คอหอยของหยางหว่าน

“ใครกันช่างเอาเรื่องโกหกเหล่านั้นไปเล่าให้เจ้าฟัง หยางหว่านเจ้าเป็นศิษย์เกาซิ่งเพียงหนึ่งในสองที่ข้าวางใจ สิบปีที่ผ่านมาฝึกฝนจนสำเร็จวิชาของเกาซิ่งมีเพียงเจ้ากับจี้โม่ที่ข้าจะวางใจให้สืบทอดตำแหน่งเจ้าสำนัก เช่นนั้นสิ่งที่เจ้าควรคิดถึงอันดับแรกคือการมุ่งมั่นที่จะฝึกตน และทำทุกวิถีทางให้ข้าวางใจมอบตำแหน่งเจ้าสำนักให้เจ้า เลิกเล่นสนุกอย่างที่ผ่านมาได้แล้ว”

ดวงตาที่มองไปยังหยางหว่านมีแววตำหนิชัดเจน

“อาจารย์ อาจารย์ใจร้ายที่สุด”

วิ่งออกจากตรงนั้นไปด้วยความรู้สึกหลากหลายในใจทั้งน้อยใจและเสียใจที่ถูกตำหนิและโมโหที่อาจารย์มองตัวเองเป็นเด็กเล่นสนุก ปู้ตานซินถอนหายใจ ถ้อยคำที่เขานำมันออกมาปกปิดความเขินอายที่ใกล้ชิดหยางหว่าน แล้วยังเรื่องวิชาอ่านใจนั่นอีกทำให้หย่างหว่านมองเขาผิดไป แต่เรื่องเคล็ดโวิชาไม่อาจเปิดเผยทำไมเขาจะไม่รู้เขารู้สึกตัวดีทุกอย่าง

ฟาดกิ่งไผ่ลงไปบนก่อไผ่ทั้งกอจน กอไผ่สูงตะหง่านล้มลงกับพื้นแหลกลาญ ปู้ตานซิน ถอนหายใจอีกครั้งก้าวข้ากลับเข้าไปในห้อง นั่งลงสงบสติอารมณ์

พลาดอีกแล้ว หรืออดีตไม่ช่วยอะไรเลยหรือไร

ถ้ำหินผนึกจอมมารฉูฉาง

“ท่านจอมยุทธ์จอมมารฉูฉางถูกผนึกอยู่ในนั้น แต่ห้ามเข้าไปด้านในเป็นอันขาด”

“เพราะอะไร เพราะเรื่องเล่าเกินจริงนั้นอย่างนั้นหรือ”

มีหรือจี้โม่จะไม่เคยได้ยินเรื่องเล่าของจอมมารฉูฉางมาก่อน ในเมื่อก่อนลงเขาศิษย์พี่ทั้งหลายต่างผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนกันเล่าเรื่องนี้ให้เขาฟัง

“แค่เพียงจอมมาร ที่พลาดท่าให้กับท่านปรมาจารย์กงล้ง จะสามารถสะกดคน ดูดพลังหรือเปลี่ยนยอดฝีมือให้กลายเป็นมารอย่างเขาได้หรือ” 

จี้โม่มีหลายอย่างที่ปู้ตานซินมีและมีหลายอย่างที่ปู้ตานซินไม่มี หนึ่งในนั้นคือ ความทะนงตน

“ท่านจอมยุทธ์ เราทั้งหมดฝากความหวังไว้กับเหล่าปรมาจารย์จึงเชื่อฟังคำเตือนของเหล่าปรมาจารย์ทั้งหลาย”หนึ่งในนั้นพูดเตือน

“อืม ข้าจะเข้าไปข้างใน มัวแต่เฝ้ารอเวลาเช่นนี้ เหมือนกับพวกเราทั้งหมดต่างเกรงกลัวจอมมารฉูฉางผู้นั้นเสียเต็มประดา ข้าไม่อยากจะเชื่อว่าด้วยยอดฝีมือทั้งหมดนี้จะไม่สามารถเอาชนะจอมมารฉูฉางนั้นได้”ปรามาสคนอื่นคิดว่าการ เฝ้าสังเกตการณ์เป็นเพียงการขลาดเขลา

“ฝ่าบาทไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้าไปข้างในใกล้เกินกว่าที่จอมมารฉูฉางจะสัมผัสได้” 

หากจี้โม่รู้ว่าปู้ตานซินเองยังไม่กล้าปรากฏตัวให้จอมมารฉูฉางเห็น จะคิดว่าอาจารย์เป็นคนขลาดเขลาเช่นกัน

จี้โม่มาพร้อมกับความมั่นใจหารู้ไม่ว่า ความมั่นใจนั้นจะพาให้เขาต้องจดจำเรื่องราวต่อจากนี้ไปจนหมดลมหายใจ

“ก็ได้ข้าไม่เข้าไป หากฝ่าบาทสั่งห้ามเพียงนั้น"สะกดกลั้นอารมณ์คุกรุ่นภายในให้เย็นเยียบอย่างที่เคยเห็นปู้ตานซินทำ

จอมมารฉูฉางลืมตาตื่นขึ้นมาอีกครั้ง

"กงล้งข้ารอเจ้ามาหลายพันปี แต่ไร้วี่แววเริ่มกลัวข้าแล้วใช่ไหมถึงได้ ไม่ยอมปรากฏกายวันนี้ ข้าสัมผัสได้ถึงดวงจิตมารของคนผู้หนึ่ง 5555 เกรงว่าเจ้าจะต้องรับศึกสองด้านเสียแล้วกงล้ง รอวันที่จะทวงคืนความแค้นกับเจ้า555555555”ลมปราณที่ถูกผนึกไว้ กลับไหลเวียนกลับคืนมาอีกครั้ง กำลังวังชาที่ถดถอยกลับเพิ่มพูน

ฟ้าลั่น ครื้นๆ เหมือนจะตอบรับจอมมารฉูฉางได้อย่างดี เหล่ายอดฝีมือล้วนขนลุกขนพองสัมผัสได้ ถึงไอเย็นยะเยือกราวเข้าใกล้ภูเขาน้ำแข็ง

“ตั้งใจส่งศิษย์มา เพื่อการนี้หรือไรศิษย์ไม่มีทางจะเหนือกว่าอาจารย์”

 ส่งศิษย์มาเพื่อหยั่งเชิงจอมมารหารู้ไม่ว่า จอมมารฉูฉางไม่เลือกคนแค่เพียงมีดวงจิตมารเขาก็พร้อม จะใช้งาน

ปรมาจารย์อาวุโส นำเส็งกกก๋งลืมตาขึ้น

“คงต้องไปเยือน สำนักเกาซิ่งดูสักครั้ง”

ก้าวขาออกจากถ้ำหิน ภัยของยุทธภพครั้งนี้ไม่อาจดูดาย แม้จะผนึกฉูฉางได้อีกครั้งทว่ากับบังเกิด จอมมารขึ้นใหม่ไม่รู้จักจบสิ้น

 ดวงจิตมารมีอยุ่ในทุกผู้คน หากใครสามารถข่มไว้ได้ล้วนดี 

แต่หากคนผู้นั้นเปิดใจยอมรับมันเสีย ยิ่งเท่ากับเพิ่มพลังให้ฝ่ายมารเข้าครอบงำจิตใจ