ปากแดงกลิ่นกายหอม

จี้โม่ ในอาภรณ์สีขาวสะอาดตา รูปร่างสูงโปร่งในแบบจอมยุทธ์เจ้าสำอางจะว่าไปบุคลิกบางส่วนล้วนถอดแบบมาจากปู้ตานซิน ก็เขาเห็นอาจารย์วางตัวเช่นนี้มาแต่อ้อนแต่ออก แล้วมันก็ช่างงดงามสมกับเป็นปรมาจารย์หนุ่ม สิ่งที่เขาใฝ่ฝันอันดับสองคือการองอาจเช่นเดียวกับอาจารย์วางท่าได้เช่นเดียวกับอาจารย์ (อันดับหนึ่งคือการได้เป็นเจ้าสำนักต่อจากอาจารย์ แต่คงจะแห้วก็กว่าปู้ตานซินจะแก่จะตาย ตอนนี้เพิ่งจะยี่สิบห้าปีอีกกี่ปีกว่าจะยกสำนักให้เขา)

“จอมยุทธ์ท่านนี้”สายตานับสิบคู่ของเหล่าจอมยุทธ์จากสำนักต่างๆ ที่แวะเวียนกันเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของจอมมารฉูฉาง ณ.เรือนอารักขาร่วมกับเหล่าองครักษ์จากวังหลวง จ้องมองมายังจี้โม่ที่กอดกระบี่ไว้กับอกด้วยท่าที มาดมั่นเหลือเกิน

“ข้าน้อยจี้โม่ ศิษย์คนที่325ของสำนักเกาซิ่ง”

“อือหือ ศิษย์ของปรมาจารย์ปู้ตานซิน ไม่น่าเชื่อว่าคนที่นิ่งเฉยเช่นท่านปรมาจารย์จะส่งศิษย์ของเขาลงมา เฝ้าสังเกตการณ์ด้วย”

“อาจารย์และสำนักเกาซิ่งของเรา ไม่ได้นิ่งนอนใจแต่ที่ผ่านมาล้วนคัดเลือกผู้ที่เหมาะสมที่จะลงเขามาเพื่อเฝ้าระวัง”

“นับว่าท่านปรมาจารย์ ช่างรอบคอบเสียจริง มิน่าที่ผ่านมานิ่งเฉยเพี่อที่จะส่งศิษย์เอกมาในครั้งนี้ ปรมาจารย์ปู้ตานซินช่างน่านับถือยิ่งนัก ล้วนวางแผนการมาอย่างดี เช่นนี้จอมมารฉูฉางก็คงไม่ต้องหวั่นเกรงกันอีกแล้ว”

จะว่าไปจี้โม่ก็หาทางแก้ต่างได้ดีทุกอย่างล้วนมาจากการสั่งสอนของปู้ตานซิน ทั้งหน้าตาสีหน้าและท่าทางล้วนน่าเชื่อถืออีกทั้งคำพูดยังไม่ต่างจากปู้ตานซินที่สั่งสอนกันมา อีกทั้งเรื่องที่เหล่าจอมยุทธ์ทั้งหลายต่างเชื่อมั่นในสำนักเกาซิ่ง และให้การยอมรับปู้ตานซินด้วยบารมีที่สั่งสมและเรื่องเล่าขานก่อนหน้านั้นย่อมทำให้

คำพูดแก้ต่างน่าเชื่อถือยิ่งขึ้นไป

“ข้ายังไม่เห็น ร่องรอยการผนึกจอมมารฉูฉาง”

“ท่านจอมยุทธ์ข้านำทาง”

 ศิษย์จากสำนักหนึ่งที่แอบชื่นชมสำนักเกาซิ่งเป็นพิเศษเสนอตัว เพราะเขาชื่นชมและแอบปลื้มปีติกับสำนักเกาซิ่งและ ปรมาจารย์ปู้ตานซินมานานแล้วแต่เขาเป็นอีกผู้หนึ่งที่ไม่สามารถขึ้นเขา ฝ่าด่านค่ายกลขึ้นไปคารวะปู้ตานซินเป็นอาจารย์

สำนักเกาซิ่ง

“พี่สาวจูจ้าน อาจารย์เฉยชาเช่นเดิม ข้าจะทนไม่ไหวแล้ว อาจารย์อาจไม่ชอบในสิ่งที่ข้าทำเพื่ออาจารย์”

“เด็กน้อย ..พี่สาวจะบอกอะไรให้ อาจารย์เป็นถึงปรมาจารย์ เจ้าจะล้วงความลับหรือเรื่องราวในใจล้วนไม่อาจทำ แต่อาจเป็นเราที่ถูกอาจารย์เข้าถึงจิตใจ พี่สาวอยู่ที่นี่มาสิบปีก่อนหน้าเจ้ามาไม่นานนัก มีหลายครั้งที่อาจารย์เดาใจเราถููก แต่เราไม่เคยเดาใจอาจารย์ได้สักครั้งเดียว ศิษย์พี่ต่างซุบซิบกันว่าหนึ่งในเคล็ดวิชาที่อาจารย์์ได้มามีวิชาอ่านใจอยูู่่ด้วย”

“หา…. เช่นนั้นข้าจะต้องทำจิตใจให้ว่างเปล่ายามเข้าไปพบอาจารย์ใช่ไหม”จูจ้านพยักหน้า

“ศิษย์พี่ ต้าฉินบอกข้าว่า ไม่ว่าใครจะคิดอย่างไรไม่มีทางหลอกลวงอาจารย์ได้ เจ้าอย่าเผลอใจไปคิดเรื่องไม่ดีกับอาจารย์เป็นอันขาด แต่เรื่องเคล็ดวิชาอย่าได้พูดออกไปเชียวเพราะเป็นเพียงข่าวลือ จนป่านนี้ยังไม่มีใครรู้ว่าอาจารย์อ่านใจได้จริงหรือไม่ หรือเพียงแค่เดาทางพวกเราถูกก็เท่านั้น”

“อย่างนั้นหยางหว่านก็เสียเปรียบสิ  อาจารย์ฉลาดหลักแหลมเดาใจข้าได้ แต่ข้ากลับไม่รู้อะไรเกี่ยวกับอาจารย์เลย”

“พวกเรารวมหัวลงขันกัน ว่าต้องเป็นหยางหว่านเท่านั้นที่จะทำเรื่องนี้สำเร็จ  ศิษย์น้อยใหญ่ต่างห่วงใยอาจารย์ เกรงว่าแก่ตัวไปจะไร้คนดูแล เจ้าเท่านั้นที่เป็นความหวังของพวกเรา เจ้าจะมาถอดใจไม่ได้”หวังต้าฉินเดินเอามือไพล่หลังเข้ามา

หยางหว่านย่นจมูก

“แต่..แม้แต่อุปนิสัยของหญิงงามที่อาจารย์ชื่นชอบเมื่อข้าถาม อาจารย์ยังไม่ยอมเอ่ยปาก”

หวังต้าฉินคว้ามือหยางหว่านมากุมไว้แน่น

“หยางหว่าน ข้าสังเกตอาจารย์หลายครั้งแล้ว เมื่อเจ้าเข้าไปพบอาจารย์ในครั้งใดอาจารย์จะพูดกับเจ้าด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแล้วยังสายตาอ่อนโยนเมื่อมองเจ้า ดังนั้นข้าจึงคิดว่าอาจารย์ มองเจ้าเหมือนลูกสาวรักเจ้าเหมือนบุตรี เจ้าจะต้องทำในสิ่งที่พวกเราเหล่าศิษย์คาดหวังได้อย่างแน่นอน”