ปีศาจ

“พวกเจ้าต้องเห็นตอนที่ท่านปรมาจารย์สะบัดฝ่ามือเปิดทางน้ำให้พวกข้าเดินลงไปในเมืองบาดาล จะบอกให้ตั้งแต่ข้าเกิดมา ไม่เคยเห็นว่ามีปรมาจารย์ท่านใดทำเรื่องเช่นนี้ได้มาก่อน”ดวงตาทุกคู่ในที่นั้นล้วนแสดงถึงความตื่นเต้น

“เสียดายที่พวกข้าไม่ได้รับบัญชาให้ตามไป นับเป็นบุญตาขององครักษ์เกราะเงินและเกราะทอง และแปดกองธงคราวหลังองครักษ์เสื้อแพรคงต้องขันอาสาตามติดท่านปรมาจารย์ ไปให้ได้”

“ยังไม่หมดเท่านั้น ตอนที่ท่านปรมาจารย์พลิกฝ่ามือผนึกเจ้าปีศาจพรายน้ำจนกลายเป็นหินพวกข้าแทบไม่กะพริบตาเลยทีเดียว ท่วงท่างดงาม ราวกับเทพลงมาจุติเป็นโชคดีของไท่จือที่ได้เป็นศิษย์ของท่านปรมาจารย์ปู้ตานซิน”

“ท่านปรมาจารย์ น่าสรรเสริญเสียจริง ข้าพูดแล้วอยากมีลูกขึ้นมาจะส่งไปฝึกวิชากับ ท่านปรมาจารย์เสียเลย”

“ว่ากันว่าขึ้นเขาต้องผ่านค่ายกลที่ท่านปรมาจารย์สร้างขึ้นเอง บางคนใช้เวลาหลายปีกว่าจะผ่านได้ วนมาเวียนไปหลายปีกว่าจะขึ้นเขาไปคารวะเป็นศิษย์ แต่ได้ยินมาว่าไท่จือ เพียงแค่แอบขึ้นไปเดือนจิ่วเยว่ที่ค่ายกลอ่อนแอ”

“อย่าได้พูดไป ปกติท่านปรมาจารย์ไม่รับศิษย์เดือนจิ่วเยว่ถึงขึ้นไปได้ก็ไม่รับ แต่นี่เพียงแค่ อาศัยรับศิษย์ที่เป็นหลานลูกของศิษย์พี่ทั้งสอง ท่านปรมาจารย์จึงต้องจำใจรับไท่จือกันข้อครหา”

“หามีเรื่องแบบนี้ด้วยหรือ”

“อย่าพูดไป เพราะเป็นไท่จือ จึงสามารถต่อรองกับท่านปรมาจารย์ได้”

หลงตั๋ว ได้ยินชัดถ้อยชัดคำความรู้สึกภาคภูมิหดหายไปในทันที

ท้องพระโรง

“ท่านปรมาจารย์ ทำคุณให้แคว้นของเราราษฎรต่างแซ่ซ้องสรรเสริญว่าข้าใส่ใจทุกข์สุข อีกทั้งไท่จือไม่เสียแรงที่เป็นศิษย์ของท่านปรมาจารย์ชักนำให้อาจารย์มา ช่วยปลดทุกข์ให้กับชาวบ้านได้ทำให้ ชาวบ้านล้วนสรรเสริญท่านปรมาจารย์และขอบคุณไท่จือไปพร้อมกัน ครั้งนี้ข้าจึงต้องขอบคุณท่านปรมาจารย์ยิ่งนัก”

“ฝ่าบาท เรื่องราวทุกข์เข็ญของชาวบ้านแม้เพียงน้อยนิดก็แต่ก็นับว่าเกิดเสียงสะท้อนเหมือนการตะโกนก้องในหุบเหว หากฝ่าบาทปล่อยให้มันสะท้อนไปยิ่งดังไปไกลขึ้น เพียงแค่ทำให้ต้นเสียงนั้นหายไปเสีย เดิมข้าไม่คิดว่าจะต้องลงเขามาเพื่อการนี้ แต่ด้วยไท่จือหลายเดือนไม่เคยย่างกรายวังหลวง ข้าจึงอาศัยจังหวะนี้”ออกตัวไม่ยอมรับสมอ้าง นิสัยอย่างหนึ่งของปู้ตานซินที่ผู้คนไม่เคยล่วงรู้

“ข้าคราวหลังจึงต้องใสใจกว่านี้ครั้งนี้นับว่าประจวบเหมาะยิ่งนัก ”ปู้ตานซินยิ้มมุมปาก อดีตที่ผ่านมาล้วนเป็นบทเรียน แม้จะทำดีกว่าก่อนเก่าแต่ก็ยังเกรงว่าจะไม่ดีพอ

เสียงฟ้าคำราม ลั่นคลื่นๆ อยู่ๆฟ้าก็มืดสลัวลงทันทีชาวบ้านและเหล่าสนมนางในต่างวิ่ง หลบด้วยความตื่นกลัว

“ฝ่าบาท ผนึกที่สุดยอดปรมาจารย์กงล้งผนึกจอมมารไว้สี่พันปีบัดนี้ บัดนี้ปริแตกสร้างความผิดปกติไปทั่วแคว้น”ราชครูประสานมือตรงหน้า

“จอมมารฉูฉางถูกผนึกไว้เนิ่นนาน ส่งต่อให้มีการเฝ้าดูผนึกไม่ให้ปริแตกรุ่นต่อรุ่นสั่งเสียว่าจะต้องกรทำทุกรุ่นทุกคน ไม่น่าเชื่อว่า จะมาปริแตกเอาในยุคที่ข้านั่งบัลลังก์” ฮ่องเต้มีสีหน้าตื่นตระหนกไม่น้อย

ปู้ตานซิน ขมวดคิ้วแม้จะเคยได้ยินมาบ้างแต่ทว่าไม่คิดว่าจอมมารฉูฉางที่ปรมาจารย์เตี่ยงเลี่ยงพูดถึงบ่อยๆ ว่าจะสามารถทำลายผนึกออกมาได้ในรอบสีพันปีที่ผนึกจากสุดยอดปรมาจารย์..กงล้ง..จะเสื่อมลง

“ข้าเคยได้ยินอาจารย์พูดถึงเช่นกัน”

“หายนะกำลังจะบังเกิด หากไม่สามารถผนึกจอมมารได้อีกครั้ง เรื่องเล่าที่เคยได้ยิน ใครก็ตามที่เข้าใกล้จอมมารจะถูกกลืนเข้าสู่ด้านมืด และกลายเป็นสาวกของจอมมารทันทีสาวกของจอมมารยังกินมนุษย์เป็นอาหาร เพราะหากไม่กินเนื้อมนุษย์ร่างกายจะซูบผอมเลือดเนื้อเหือดแห้งเพราะถูกจอมมารดูดพลังลมปราณไปจนสิ้น ท่านปรมาจารย์ต้องอาศัยท่านช่วยระดม สำนักต่างๆ หารือเรื่องนี้อย่างเร่งด่วน”

ปู้ตานซินถอนหายใจ เป็นครั้งแรกที่เขาถอนหายใจด้วยความหนักใจจริงๆ ยุทธภพและผู้คนในยุทธภพแม้มองภายนอกเหมือนสามัคคีกลมเกลียวแต่ภายในจริงๆ แล้วแกร่งแย่งชิงดีชิงเด่นยิ่งกว่าในวังหลวง

“ข้ายังไม่อาจรับปาก”

อดีตนั้น

“เรื่องเล่าขาน น่าทึ่งว่าในถ้ำแห่งนั้นมี สุดยอดเคล็ดวิชา เมื่อใครเข้าไปภายใน หากเป็นผู้ที่สวรรค์เลือกสรรจะได้รับมอบเคล็ดวิชา นั้นกลับคืนมา”

ปู้ตานซินขมวดคิ้วเมื่อได้ยินศิษย์พี่ทั้งสองพูดกันเมื่อคราวที่ทั้งสามคนก่อตั้งสำนักเกาซิ่งร่วมกัน

“เจ้าจะเข้าไปที่นั่นหรือ”ป้อก้าน ถามป้อคุน

“ปู้ตานซินเจ้าเล่าไม่อยากเข้าไปบ้างหรือไร”

สีหน้าเรียบเฉย ไม่แสดงอารมณ์หรือท่าทีว่าเห็นด้วยหรือคัดค้าน แต่ภายในใจนั่นเล่าเคล็ดวิชาในเมื่อได้มาจากอาจารย์ก็นับว่าสุดยอดแล้ว แต่หากได้สุดยอดเคล็ดวิชามาเพิ่มยิ่งต้องไร้เทียมทาน แต่ต้องคอยดูก่อนว่าเรื่องเล่านั้นจะจริงเท็ํจเพียงใดปู้ตานซินมิใช่ผู้ที่หลงเชื่อข่าวลือง่ายดายเพียงนั้น