หลงกล

“สำนักของข้า อาจดูคับแคบแต่หวังว่าศิษย์น้องจะไม่ถือสา”ยิ้มบางๆ ก้าวเท้าเดิน เข้าไปในห้องพัก

นั่งลงเดินลมปราณ เพื่อทดสอบกำลังของตัวเอง ตั้งใจถอดวิญญาณ ไปยังถ้ำที่ผนึกจอมมารฉูฉางเพื่อตรวจดูว่าผนึกที่ปริแตกเสียหายมากน้อยแค่ไหน

“อาจารย์”หยางหว่านเดินหอบหมอนเข้ามาข้างใน

“เจ้าไม่นอนกับมารดาหรือไร ไหนบ่นว่าคิดถึงพ่อกับแม่”อดที่จะทอดเสียอ่อนโยนเสียไม่ได้ ในเมื่อภาพความทรงจำเก่าๆ ที่หยางหว่านเสแสร้งเป็นว่า รักและภักดีกับเขา ยังวนเวียนในหัว

“หยางหว่านอนไม่หลับ ต้องให้ใครสักคนตบตูด”

“แม่ของเจ้าเล่า”

“อาจเป็นเพราะห่างบ้านไปเสียนาน อาจารย์หยางหว่านคุ้นชินกับการนอนกับท่านเสียมากกว่า”

ปู้ตานซินถอนหายใจยาวนางเสแสร้งหรือไม่ในเมื่อเพิ่งจะสี่ขวบแล้วเขาจะเชื่อคำพูดนางได้มากน้อยแค่ไหนในเมื่อที่ผ่านมาเขาไม่อาจแยกแยะว่าจริงหรือหลอก

“กลับไปนอนกับแม่ของเจ้าเสียหยางหว่านอาจารย์มีเรื่องจะต้องทำในคืนนี้ ไม่ว่างมาทำเรื่อง แบบนั้นเพื่อเจ้า”

“แง…..ฮืออออออออาจารย์ใจร้ายอาจารย์ใจร้ายที่สุดดดด”หยางหว่านวิ่งออกจากห้องไป ปู้ตานซินถอนหายใจ

เรื่องราวก่อนนั้น

“อาจารย์ ข้านอนไม่หลับ”ปู้ตานซินลุกขึ้นจากแท่นนอน ตบมือลงบนแท่นนอนเบาๆ หยางหว่านทรุดกายลงนั่ง ยกแขนขึ้นกอดรอบเอวหนาของปู้ตานซิน ลูบหัวให้เบาๆ

“เจ้า อยากอุ่นเตียงให้อาจารย์หรือไร”

ยิ้มเอียงอายก่อนจะจุมพิตที่ปลายคางมน มือบางเย็นเฉียบล้วงเข้าไปในอกลูบไล้หน้าอกอุ่นปลุกเร้าอารมณ์หนุ่มให้เตลิดไปไกล ปู้ตานซินกดริมฝีปากกับปากบางโน้มร่างบางลงบนแท่นนอน สะบัดมือดับไฟส่องสว่างให้มืดลง

“อาจารย์”

น้ำเสียงออดอ้อนน่าเอ็นดู ปู้ตานซินหลงกลหยางหว่านหลงกลนางจนไม่อาจล่วงรู้ภายในใจของนางหรือแม้แต่ใช้เคล็ดวิชา อ่านใจหยางหว่าน เมื่อนางถ่วงเวลาให้ จี้โม้ลักลอบเข้าไปค้นหาตำราเคล็ดวิชาในห้องด้านข้างที่เป็นที่เก็บตำราต่างๆ ของสำนักเกาซิ่ง

“เจ้าจะรู้เรื่องใดกัน เจ้าไม่รู้เรื่องราวใดใดทั้งนั้นมีเพียงข้าที่แบกรับความระทมทุกขเพียงลำพัง”พึมพัมเบาๆ

จะว่าไปการตบตูดกับการอุ่นเตียงห่างไกลกันหลายขุม แต่หยางหว่านจะให้เชื่อใจคงไม่อาจแม้การตบตูบจะได้ประโยชนื์ฝ่ายเดียวอีกฝ่ายต้องทนทรมานนานนับชั่วยามเพื่ออีกฝ่ายได้สุขสมก่อนจะหลับใหลไปพร้อมกับความสุข

เผลอแป๊บเดียว สิบปีผ่านไปอย่างรวดเร็ว

“อาจารย์ สำนักต่างๆล้วนส่งเหล่ายอดฝีมือ คอยเฝ้าสังเกตการณ์ผนึกของจอมมารฉูฉางอาจารย์ไม่อยากจะแวะเวียนไปร่วมแสดงเจตจำนงค์ว่าจะร่วมกับสำนักต่างๆ ค่อยเฝ้าผนึกบ้างหรือไร”หวังต้าฉิน เอ่ยปากขึ้นอย่างเกรงอกเกรงใจ

“อืม เจ้าเห็นสมควรเช่นนั้นหรือ”น้ำเสียงยังคงเรียบเฉย

หลายปีมานี่เขาแวะเวียนผนึกมิได้ปริแตกไปมากกว่าเดิม เขาไม่ปรากฏตัวใช่ว่าเขาไม่รู้เขาเพียงถอดวิญญาณ เฝ้าสังเกตการณ์ หากเขาปรากฏตัวเกรงว่าประวัติศาสตร์จะซ้ำรอยเป็นเขาที่ รับเอาด้านมืดจากฉูฉาง

“อาจารย์ศิษย์ไม่อาจออกความเห็นทุกอย่างที่อาจารย์ตัดสินใจล้วนถูกต้องเสมอ”

“หยางหว่าน เล่า”

“ศิษย์น้อง ไปที่ด้านหลังเขาเพื่อเก็บสมุนไพรกับจู้จ้าน อาจารย์เรียกหาศิษย์น้องข้าจะไปตามนางมา”

“หลงตั๋วเล่า”

“ศิษย์น้องไท่จือ ตอนนี้ฝึกยุทธ์กับเหล่าศิษย์น้องทั้งหลาย ที่ลานประลอง”

“ดีแล้ว เจ้าเร่งคัดตัวคนที่ลงไปเฝ้าผนึกของจอมมาร จี้โม่ฝีมือไม่เลวอีกทั้งก้าวหน้าไม่น้อย”

“อาจารย์หมายความว่าจะต้องเป็นศิษย์น้องจี้โม่อย่างนั้นหรือ” ยังตีความหมายไม่ได้ก็แสดงว่าเจ้าจะโง่เกินไปแล้ว

“เจ้าคิดว่าอย่างไร”อยากจะถอนหายใจแต่หลายปีมานี้ หวังต้าฉินยังคงเส้นคงวาซื่อบื้อก็ยังซื่อบื้อเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ปู้ตานซินเริ่มจะชินชาไปบ้างแล้ว

“ศิษย์น้องจี้โม่เป็นถึงหลานของอาจารย์อาจารย์อยากให้เขาเสี่ยงอันตรายหรือ”

อันตรายตรงไหน คนพวกนั้นหลายสำนักส่งยอดฝีมือ

“หากว่าจี้โม่มีส่วนร่วมในครั้งนี้เกรงว่าจะยิ่งทำให้เขาก้าวหน้าเป็นที่รู้จักไปทั่ว”หวังต้าฉินพยักหน้าน้อยๆ

“แต่อาจารย์หากศิษย์น้องจี้โม่ลงเขาเกรงว่าศิษย์น้องหยางหว่านจะขอตามไป”

นั่นอย่างไรเล่าข้าจึงจงใจแยกพวกเขาเสีย เหมยเขียวม้าไม้ไผ่เหตุใดถึงยังเป็นเหมยเขียวม้าไม้ไผ่ทั้งๆ ที่เขาพยายามถึงสิบปีในการ แยกทั้งสองออกจากกัน

“อาจารย์”จี้โม่ในท่าทีองอาจ รูปร่างสูงโปร่งดวงตาดำขลับ ใบหน้าหล่อเหลา

“ศิษย์อาสาทำงานครั้งนี้”ปู้ตานซิน หลุบตามองมือตัวเอง จี้โม่ ยังคงเหมือนเดิม เขายังมุ่งมั่น และต้องการที่จะนำพาตัวเองให้ยิ่งใหญ่เกินใครไม่ผิดไปแต่เดิม

“ทางลงเขา เจ้าคงฟันฝ่าได้ไม่ยาก ข้าไม่ให้ศิษย์พี่หวังต้าฉินส่งเจ้าหากไปส่งเพียงแค่ลงเขาเจ้ายังทำไม่ได้ เกรงว่าหนทางข้างหน้ายากลำบากเจ้าคงไม่อาจเช่นกัน”