บางอย่างก็ไม่อาจ

ปู้ตานซินกลับออกมาจากถ้ำ ที่ผนึกฉูฉางไว้

“ศิษย์น้องเจ้าเป็นอย่างไรบ้างข้ากับป้อคุนหลงไปอีกฝั่งของถ้ำไม่สามารถหาทางกลับไปได้”

“ไม่เป็นไรข้าแค่ตกใจกับสิ่งที่พบ จอมมารฉูฉางน่ากลัว อีกทั้งมีลมปราณที่แข็งแกร่งข้าอยู่ใกล้แล้วรู้สึกไม่ค่อยดี”

“เจ้าปลอดภัยก็ดีแล้ว ไว้คราวหลังเราทั้งหมดค่อยให้เจ้านำไปที่นั่นอีกครั้ง”

“เรื่องเล่าเหล่านั้นหามีความจริงไม่ ศิษย์พี่ทั้งสองเลิกล้มความตั้งใจเสียเถิด มีเพียงการมุ่งมั่นในการคัดสรรศิษย์และสั่งสอนพวกเขาให้ดี เรื่องเล่าของสำนักเราคงโด่งดังเช่นกัน และย่อมจะมีคนอยากมาคารวะเป็นศิษย์”

“อืมเจ้าพูดมีเหตุผลว่าแต่เราจะรับใครเป็นศิษย์ในเมื่อสำนักเราเพิ่งจะก่อตั้งขึ้นมาไม่นาน”

“ตอนนี้ ปีศาจกินคนพรายน้ำกำลังอาละวาดจับผู้คนไปเมืองบาดาล ข้าเห็นว่าเราควรปราบปีศาจตนนั้นเสีย แล้วชาวบ้านจึงซาบซึ้งบุญคุณล้วนกล่าวขานชื่นชม เมื่อนั้นจึงจะสร้างชื่อเสียง”

“ความคิดของเจ้าไม่เลว ไม่มีใครคิดได้เช่นเจ้าใครก็ล้วนไม่อยากเอาตัวเองไปเสี่ยงแต่สำนักเกาซิ่งของเรา หวังสร้างชื่อเสียง เราทั้งสามคงต้องทำเหมือนที่เจ้าบอก”

ในครั้งนั้น ปู้ตานซินปล่อยให้ปีศาจพรายน้ำอาละวาดจับชาวบ้านเป็นอาหารถึงสามปี เพิ่งจะออกโรงปกป้องชาวบ้านก็ต่อเมื่อต้องการผลประโยชน์

“อาจารย์”หยางหว่าน เดินเข้ามากระตุกมือเบาๆ ปู้ตานซินกลับสู่ความเป็นจริง

“เมื่อไหร่เราจะกลับขึ้นเขากันเสียทีข้าคิดถึงศิษย์น้องจี้โม่เขาต้องเหงาและคิดถึงข้าไม่น้อย เราสองคนขึ้นเขามาพร้อมกันเป็นดังพี่น้อง”

ปู้ตานซิน ยิ้มแม้จะกลับมาเปลี่ยนแปลงหลายอย่างแต่ทว่าบางอย่างก็ไม่อาจเปลี่ยนมันได้

“บอกลาฮ่องเต้แล้วกลับขึ้นเขา”

“แล้วศิษย์น้องไท่จือเล่า”

“เขาก็ต้องลาทุกคนเช่นกัน”

“แต่ หยางหว่านเห็นว่า ศิษย์น้องไท่จือ กับพี่สาวแสนสวย….อาจารย์มิสู้ปล่อยให้เขาร่ำลากันอาจารย์แวะไปที่สำนัก..ป้อซิ่ง..ของท่านพ่อข้า”

“อืม”

หยางหว่านนางไม่เคยเปลี่ยนไปแต่เดิมเป็นเช่นไรตอนนี้นางก็ยังเหมือนเดิม ความคิดอ่านโตเกินตัวแล้วยังช่วยชี้แนะเขาได้ไม่น้อยไม่แปลกใจเลยว่าทำไมตัวเขาถึงชื่นชอบหยางหว่าน จะเลี้ยงดูนางอย่างไรให้นางชื่นชอบเขาตอบบ้างคงไม่มีทาง

ก่อนหน้านั้น

ร่างสูงของปู้ตานซินทาบทับร่างเล็กบอบบางของหยางหว่านไว้ทั้งตัว

“อาจารย์ได้โปรดปล่อยศิษย์ไปเถอะ”

“ข้าไม่เห็นความสำคัญจะต้องปล่อยเจ้าไป หยางหว่านเราแต่งกันแล้วเจ้ายัง ยื้อเวลาไม่ยอมรวมแท่นนอนกับข้า”

“อาจารย์หยางหว่านเพิ่งจะแต่งกับท่านไม่นาน จะหักหาญน้ำใจข้าแล้วหรือ”ดันร่างเล็กลงบนแท่นนอน

“หยางหว่านข้ารักเจ้า”บางอย่างในกายร้อนฉ่า ไม่อาจระงับยับยั้งใจ จิตใจของเขาถูกครอบงำด้วยด้านมืด ไม่ว่าจะรักโลภโกรธหลง ล้วนสั่งสมเป็นปู้ตานซินในตอนนี้ จากการที่เข้าไปในถ้ำพบกับจอมมารฉูฉาง ด้านมืดของเขาถูกจอมมารฉูฉางดึงมันออกมา

“อาจารย์”

แม้จะเกลียดชังเพียงใดหยางหว่านก็ไม่อาจพูดความจริง สุดยอดเคล็ดวิชาที่ปู้ตานซินมีหยางหว่านต้องการมันยิ่งนัก หากทำเรื่องนี้สำเร็จหยางหว่านกับจี้โม่จึงจะได้ครองคู่กันเช่นนั้นจึงอย่าเพิ่งมอบกายให้กับปู้ตานซินเพียงแค่ตามใจเขาบ้าง แล้วหลอกล่อเขาเพื่อเคล็ดวิชา ตามที่ตกลงกับจี้โม่

“อาจารย์”ทำท่าทีเอียงอาย ก่อนจะบรรจงจุมพิตที่ปากของปู้ตานซินเบาๆ แต่อีกคนกับรวบร่างบางอ้อนแอ้น กดริมฝีปากเร่งเร้า ดูดดื่มปลดเปลื้องอาภรณ์ออก

“ข้ารักเจ้าเป็นของข้าเสียเถิด”

จะว่าไม่ยอม แต่มีหรือจะหนีพ้นเมื่อหยางหว่านเองก็ใช่ว่าไม่เคยต้องมือชาย กับจี้โม่นางไปถึงไหนถึงไหน รักกันจนมอบร่างพลีกายให้เขาเชยชม จะผิดอะไรในเมื่อกายนี้เป็นของจี้โม่ก่อนหน้านั้นแล้ว ปู้ตานซินแค่เพียงรับเศษเดนของจี้โม่ไปก็เท่านั้น ปู้ตานซินกอดร่างบางแนบแน่นร่างเล็กสะท้อนขึ้นลงบนแท่นนอน ใต้ร่างของปู้ตานซิน อาจารย์หนุ่มกลัดมันที่รักและถนอมหยางหว่านยิ่งกว่าชีวิตของตัวเอง ไม่สงสัยแม้แต่น้อยว่านางมิได้พิสุทธิ์สดสะอาด เพียงร่างบางร้องครางเสแสร้งแกล้งทำว่าเจ็บปวด ปู้ตานซินก็ยิ้มสุขใจ เป็นเขาที่พลาดไปเหตุใดไม่ใช้เคล็ดวิชาอ่านใจในเมื่อร่างเล็กที่บิดตัวไปมาใต้ร่างเขา หลับตาด้วยความเป็นสุขนั้นกลับจินตนาการ ว่าร่วมรักกับจี้โม่อยู่ในอ้อมกอดของจี้โม่หาใช่ปู้ตานซินที่รักและถนอมหยางหว่านในอ้อมแขนของเขา

“จี้โม่….อ่า”เสียงครางแผ่วเบา ปู้ตานซินสะดุ้งสุดตัว สำนึกรู้ในทันที ทว่าอารมณ์พิศวาสกับโลดแล่นจนถึงขีดสุดไม่อาจสะดุดหยุดลงได้แล้ว เขายิ่งโหมกระหนำไฟรักให้ลุกโซนด้วยอารมณ์ภายใน

“อาจารย์หยางหว่านเป็นของท่านแล้ว แล้วอาจารย์ยังไม่คิดจะถ่ายทอดเคล็ดวิชาของอาจารย์ปู่ให้กับหยางหว่านอีกหรือ”

กอดเอวใหญ่ไว้แน่นซบหน้าลงบนอกกว้างเปลือยเปล่าลูบไล้มือบางไปบนอกเปลือยยั่วเย้าอารมณ์ คำพูดตรงไปตรงมา ไม่อ้อมค้อมที่ปู้ตานซินคิดว่าหยางหว่านจริงใจเหลือเกิน ริมฝีปากบางจุมพิตไปบนอกกว้างไล่ต่ำลงเรื่อยๆ