ไม่มีทาง

“เดินทางต่อหากช้าเกรงว่าไท่จือจะพบกับอันตราย”หยางหว่านแหงนหน้ามอง หลินอี้หลิว ด้วยแววตาชื่นชมที่นางช่างงดงามแล้วยังมีท่าทีองอาจดุจชายชาตรี มือข้างหนึ่งกำกระบี่ไว้ในมือนั่นอีกเล่าช่างงดงามยิ่งนัก

“น้องสาวนั่งบนหลังม้าไปกับข้าดีไหม”

หยางหว่านพยักหน้าช้าๆ ปู้ตานซินเบือนหน้าหนีเสีย หากมองนางเกรงว่าจะคิดว่าเขาสนใจ เขาจึงพึงกระทำเช่นนี้ประจำไม่เคยมองหรือสบตาหญิงใดนอกจากหยางหว่านคนเดียว

ลำธารกลางป่า

“ที่นี่ ไท่จือหายไปที่ตรงนี้”

“ตรงกับที่ข้าได้ยินมาจากชาวบ้านหลายคนหายไปที่นี่”หลินอี้หลิว พูดขึ้น

“ท่านปรมาจารย์จะทำเช่นไรจึงจะพบตัวไท่จือ”แม่ทัพที่มาด้วยประสานมือพูดด้วยความนอบน้อม

“ข้า เปิดทางน้ำไปจนถึงเมืองบาดาลได้ไม่ยาก พวกท่านก็แค่ช่วยไท่จือ”

“ง่ายดายเช่นนั้น เชียวหรือ”หลินอี้หลิวถามขึ้นดังๆ

อยากจะพูดโต้ตอบไปว่าเด็กเมื่อวานซืนอย่างเจ้าจะรู้อะไร ว่านี่มันคือแผนการ ที่เขาวางไว้หมดแล้วเขาก็แค่ทำในสิ่งที่องครักษ์กับทหารพวกนั้นทำไม่ได้รอรับคำสรรเสริญ แต่เรื่องจัดการกับเจ้าปีศาจปลายแถวนั่นต้องเป็นหน้าที่ของทหารพวกนั้น หรืออาจเป็นนาง ปู้ตานซินก็เพียงแค่นั่งมอง พวกเขาจัดการกับปีศาจให้ชาวบ้านโจษขานกันว่าเขาเป็นคนนำกำลังหทารมา หรืออาจจะแย่หน่อยอาจมีคนสรรเสริญฮ่องเต้ที่ส่งทหารมาจัดการปีศาจ แต่เรื่องเปิดทางน้ำที่เป็นวิชาเอกของสำนักเขา หากพวกทหารเห็นหรือชาวบ้านเห็นเอาไปเล่าต่อ เขายิ่งได้รับชื่อเสียงเพียงแค่ทำเรื่องน้อยนิดแต่เป็นเรื่องที่ผู้อื่นทำไม่ได้ จึงถูกมองว่ายิ่งใหญ่ หารู้ไม่ว่าเขาวางแผนการให้ไท่จือถูกจับเป็นตัวล่อไม่ใช่แค่เจ้าปีศาจที่หลงกล ฮ่องเต้ก็หลงกล ปู้ตานซินเผลอยิ้มให้กับแผนอันแยบยลของตัวเอง

“เดี่ยวพอเจ้าพบปีศาจพรายน้ำก็จะรู้เอง” ไม่มีใครอาสาออกหน้าเอาเนื้อไปรองหน้าเขียงมีเพียงเขาที่มองการณ์ไกล สำนักกระบี่ฟ้าเองก็นับว่าหัวไวมองการณ์ไกลเช่นเขา ความจริงเจ้าปีศาจตัวนี้ไม่ได้ร้ายกาจอะไรเพียงแต่ทุกคนไม่มีใครคิดที่จะเสนอตัวออกมาปราบปีศาจให้กับชาวบ้าน ในเมื่อเขาเป็นคนเสนอตัวเขาจึงเหมาะที่จะได้คำเยินยอ พรรคน้อยใหญ่โง่เขลาคิดไม่ไกลเท่ากับปู้ตานซิน

“ท่านปรมาจารย์เชิญท่านเถิดหากช้าเกรงว่าไท่จือจะพบกับอันตราย”

เดินกำลังลมปราณเพียงน้อยนิดปู้ต่านซินใช้โบกมือ ม่านน้ำให้แยกออกจากกันจนเห็นพื้นหินพื้นทราย เป็นทางกว้างเหล่าทหารเบิกตากว้าง บางคนถึงกับกระโดดตัวลอย ด้วยความตื่นเต้น หลินอี้หลิวยิ้มรู้สึกว่ามองไม่ผิดปรมาจารย์หนุ่มมากฝีมือ จะเป็นของใครหากไม่ใช่ของหลินอี้หลิว นางจะต้องใช้โอกาสอันดีนี้สร้าง เรื่องราวให้มีความผูกพันกันจน ปู้ตานซินไม่อาจมองข้ามนาง หยางหว่านปรบมือเปาะแปะ

“ท่านปรมาจารย์ม่านน้ำนี่อยู่ได้นานแค่ไหน”

ท่านแม่ทัพเอ่ยปากถามกล้าๆ กลัวๆ กลัวว่าหากเดินลงไปแล้วม่านน้ำปิดลงไปเสียพวกเขามิต้องตายอยู่ในนี้หรือ

“ไม่ต้องห่วง มันจะอยู่จนกว่าข้าจะสั่งให้มันปิดลง”

“โอ้ไม่น่าเชื่อท่านปรมาจารย์ท่านช่างเยี่ยมยุทธ์เสียจริงไม่น่าเชื่อว่าในใต้หล้านี้ยังมีปรมาจารย์ท่านไหนที่จะเก่งกาจเช่นปรมาจารย์ปู้ตานซิน”

เพียงวางท่าเชิดหน้าให้สูงส่งหาได้ ตอบรับหรือปฏิเสธไม่ ด้วยว่าการเป็นปู้ตานซินนั้นยากที่จะแสดงอารมณ์ชัดเจน ให้เป็นที่ประจักร ท่านแม่ทัพยิ้มจนเก้อในเมื่อปู้ตานซินไม่ยิ้มตอบแม้นจะเยินยอเพียงใดเขาก็หาใช่ผู้ที่ลุ่มหลงคำเยินยอ

“ พวกเจ้าตามข้ามา ระวังกันให้มาก หยางหว่าน มาอยู่ข้างๆ อาจารย์”หย่างหว่านน้อยเดินไปสอดมือในอุ้งมืออุ่นของปู้ตานซินรู้สึกอบอุ่นที่เหมือนดังบิดาก็ไม่ปาน

“ท่านจ้าวสำนักขาอาสาดูแลศิษย์ของท่านให้เอง”

“ไม่ ข้าดูแลนางได้”

ไม่วางใจ ให้ใครปกป้อง ...หัวใจของเขา หากเป็นหยางหว่านเป็นอะไรไป ปู้ตานซินมิต้องใช้วิชาท่องกาลเวลาอีกครั้งหรือในเมื่อการมาครั้งนี้ก็เพื่อนาง แม้เจ้าปีศาจ พรายน้ำจะไม่มีพิษสงอะไรก็เพื่อไม่ประมาทเขาจะไม่มีทางเอาหยางหว่านไปเสี่ยง

“ท่านห่วงใยศิษย์ยิ่งนักมิน่า ศิษย์ของท่านแต่ละคนล้วนพูดไปในทางเดียวกันว่าปรมาจารย์ปู้ตานซิน ห่วงใยดูแลศิษย์ในสำนักดียิ่งกว่าจ้าวสำนักคนไหน”

ปู้ตานซินยิ้มบางๆ ขยับกายจูงมือหยางหว่านยังใต้บาดาลที่ มองเป็นเพียงความมืดดำทะมึนปู้ตานซิน ไม่มีสีหน้าสะทกสะท้านแม้แต่น้อย

“อาจารยยยยยย์ ช่วยศิษย์ด้วย”ปู้ตานซินส่งสายตา ห่วงใยไปให้กับหลงตั๋วที่สีหน้าแช่มชื่นเมื่อเห็นว่าปู้ตานซินกลับมาช่วยเขา อย่างที่คาดหวังไว้

“สะบัดมือเพียงพริบตาโซ่เหล็กขาดสะบั้น เจ้าปีศาจพรายน้ำเข้ามาขว้างไว้ทั้งตัว

“555มาหลายคนดีเหลือเกิน ข้ามีอาหารกินไปอีกหลายวัน"