Share

ตอนที่7 อยากจะขย้ำ

“จะพาฉันไปไหนคะ”

เสียงแหบพร่าถามชายหนุ่มที่พาเธอเดินออกนอกห้องนอนอย่างเหนื่อยอ่อนรู้สึกปวดหัวเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวไปหมด

“จดทะเบียนสมรสไง”

ชายหนุ่มเอ่ยเสียงเรียบขณะพาร่างบางลงบันได

“อะไรนะคะ”

คิ้วบางได้รูปเริ่มขมวดจนติดกันหวังว่าที่เธอได้ยินเมื่อครู่แค่หูฝาดไปแต่คนตัวโตก็ยังไม่ให้คำตอบอะไรกับเธอ

“มาแล้วครับ...โทษทีนะครับภรรยาผมไม่ค่อยสบาย”

ขาติเสือวางร่างบางลงบนโซฟาต่อหน้าเจ้าหน้าที่อย่างเบามือก่อนจะหย่อนก้นลงนั่งข้างๆหญิงสาวและส่งยิ้มทักทายคนที่นั่งตรงข้ามอย่างเป็นมิตร

“ไม่เป็นไรครับถ้าคุณทั้งสองพร้อมแล้วก็เซ็นเลยครับ”

เจ้าหน้าที่เห็นสองสามีภรรยาลงมาได้ก็ยิ้มยินดีกับทั้งคู่และยื่นทะเบียนสมรสตรงหน้าคนทั้งสองได้เซ็น

“ครับ”

ชาติเสือหยิบปากกาเซ็นชื่อบนทะเบียนสมรสโดยไม่รีรอเสร็จแล้วจึงหันมาส่งสายตาแข็งกร้าวให้คนที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆหยิบปากกาเซ็นชื่อเสียที

“เซ็นสิครับที่รัก..”

น้ำเสียงเย็นยะเยือกเอ่ยพร้อมยื่นมือจับหน้าขาของทรายแก้วเบาๆทั้งสายตายังคงจับจ้องไปที่หญิงสาวไม่วางทำให้เธอต้องจำใจยกปากกาเซ็นบนทะเบียนสมรสโดยที่ปฏิเสธอะไรไม่ได้ในใจของทรายแก้วตอนนี้ห่อเหี่ยวยิ่งกว่าเดิมหลายเท่าหากเขาบังคับเธอทุกอย่างเช่นนี้ไม่นานเธอคงได้เฉาตายเป็นแน่

“เรียบร้อยแล้วขอให้คุณทั้งคู่รักกันนานๆชีวิตครอบครัวมีแต่ความสุขนะครับ”

หลังธุระเรื่องจดทะเบียนสมรสเสร็จสิ้นแล้วนักรบก็รีบขับรถไปส่งเจ้าหน้าที่ที่อำเภอส่วนทรายแก้วก็ถูกอุ้มขึ้นไปนอนที่ห้องเช่นเดิมเพราะเธอยังไม่หายจากอาการไข้

“คุณไม่เห็นบอกฉันก่อนเลยล่ะคะว่าจะต้องจดทะเบียน”

สาวเจ้ายังคงหน้ามุ่ยไม่หายเพราะไม่ได้คิดว่าจะถูกมัดมือชกให้จดทะเบียนสมรสกับชายหนุ่มเช่นนี้

“บอกไม่บอกเธอก็ต้องจดอยู่ดี”

คนตัวโตเอ่ยอย่างไม่ใส่ใจเพราะไม่เห็นว่าเรื่องจดทะเบียนสมรสมันจะเรื่องใหญ่อะไรหากเขาใช้งานเธอจนเบื่อแล้วก็ค่อยหย่าให้ก็ได้

“นี่แหวนของเธอห้ามถอดแล้วนี่ก็ของฉันจะไม่ถอดเหมือนกัน”

ชาติเสือทิ้งตัวลงนั่งขอบเตียงก่อนจะดึงลิ้นชักโต๊ะข้างหัวเตียงดึงกล่องแหวนออกมาสวมแหวนเพชรวงไม่ใหญ่มากนักให้กับทรายแก้วที่นิ้วนางข้างซ้ายโดยไม่รอให้เธออนุญาตส่วนแหวนของเขาก็เป็นแค่เพียงทองคำขาวเกลี้ยงเท่านั้น

“เอกสารนี่เซ็นซะเพื่ิอยืนยันว่าเธอจะไม่ทำตัวเป็นเจ้าของฉันและทรัพย์สมบัติของฉันเธอก็ไม่มีสิทธิ์”

หลังจากสวมแหวนกันเสร็จเรียบร้อยแล้วชาติเสือก็ยื่นเอกสารปึกหนาพร้อมปากกาให้กับร่างบางที่นั่งพิงหัวเตียงได้อ่านและเซ็นรับทราบว่าการจดทะเบียนสมรสครั้งนี้เธอจะไม่มีสิทธิ์อะไรในทรัพย์สมบัติและตัวของเขา

“เรียบร้อยค่ะฉันไม่ได้อยากได้ของอะไรของคุณทั้งนั้น”

ทรายแก้วรีบหยิบเอกสารพร้อมปากกาเซ็นทันทีโดยที่ไม่ได้อ่านข้อตกลงให้ถี่ถ้วนเพราะไม่เคยหวังว่าจะได้อะไรจากชาติเสืออยู่แล้วหวังอย่างเดียวคือขอให้เขาปล่อยเธอไปในเร็ววันเท่านั้น

“อ๋อ...อีกอย่างงานของเธอฉันลาออกให้เรียบร้อยแล้ว..ต่อไปนี้เธอจะต้องอยู่ดูแลบ้านที่นี่กับดูแลฉัน”

ทรายแก้วถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะจ้องมองใบหน้าคมด้วยสายตาไม่ชอบใจที่เขาเล่นจัดแจงชีวิตของเธอไปเสียทุกอย่างโดยที่ไม่เคยเอ่ยถามหรือบอกให้เธอทราบก่อนเลย

“กรุณาทำหน้าให้มันดีๆหน่อย”

คนตัวโตยื่นใยหน้ามาใกล้พวงแก้มนวลเอ่ยกระซิบเสียงอ่อนก่อนจะลุกหนีออกไปจากห้องปล่อยให้ทรายแก้วได้พักผ่อนตามลำพัง

“คนอะไรเผด็จการกับชีวิตคนอื่นขนาดนี้”

สาวเจ้าบ่นอุกก่อนจะเลื่อนตัวลงนอนเพราะรู้สึกปวดเมื่อยและอ่อนเพลียพอสมควรยิ่งต้องตื่นมารับรู้ความเผด็จการของชายหนุ่มเธอยิ่งอยากจะหลับไปโดยที่ไม่ต้องตื่นขึ้นมาเจอเขาเลยยิ่งดี

“ที่บริษัททัวร์เหมือนจะมีปัญหาครับคุณเสือ”

นักรบเข้ามารายงานเรื่องปัญหากับคนเป็นนายในช่วงเย็นที่ห้องทำงานเพราะพึ่งตรวจพบว่าบัญชีของบริษัทไตรมาศนี้แปลกไป

“เป็นอะไร”

ชาติเสือละมือจากการทำงานก่อนจะหันมาสนใจปัญหาที่นักรบแจ้งเพราะบริษัททัวร์แห่งนี้ตั้งแต่เปิดมาไม่มีปัญหาเพราะคนที่เขาจ้างให้ดูแลค่อนข้างเป็นผู้ใหญ่ที่ไว้ใจได้พอสมควร

“เงินที่บัญชีส่งให้เรากับไฟล์ที่ผมสุ่มตรวจไม่ตรงกันพอตรวจละเอียดพบว่าบัญชีถูกแต่งมาสามสี่เดือนแล้วครับ”

“อืม..ฉันจะเข้าไปจัดการเรื่องนี้เอง”

เห็นทีงานนี้ชาติเสือจะต้องเขาไปแก้ปัญหาและหาตัวการด้วยตัวเองเพราะไว้ใจคนที่นั่นเลยไม่ได้เข้าไปตรวจตราด้วยตนเองนานมากแล้ว

“ค่อยยังชั่วแล้วหรือยัง”

ชายหนุ่มในชุดนอนสีเทาทิ้งตัวลงพิงหลังกับหัวเตียงยกมือหนาตรวจอุณหภูมิของร่างบางที่นอนอยู่ในชุดนอนสีฟ้าอ่อนข้างๆ

“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ..”

ทรายแก้วพยักหน้าหงึกหงักนับว่ายาของหมอที่มาตรวจเธอดีพอสมควรอาการไข้กับอาการปวดหัวหายเกือบร้อยเปอร์เซ็นเหลือแต่ปวดเนื้อตัวกับระบมกึ่งกลางลำตัวเท่านั้น

“พรุ่งนี้ฉันจะไปธุระแต่เช้าของใช้เธอพอหรือเปล่าขาดอะไรฉันจะได้ซื้อเข้ามาทีเดียว”

“ไม่มีอะไรที่ต้องซื้อหรอกค่ะ...ให้ฉันกลับไปเอาของใช้ส่วนตัวที่บ้านได้หรือเปล่าคะสัญญาว่าจะรีบไปรีบกลับ”

ดวงตากลมโตจ้องมองคนข้างอย่างขอความเห็นใจเธอถือโอกาสนี้ขอตัวกลับบ้านเพราะอยากจะกลับไปดูให้แน่ใจว่าพี่ชายเธอนั้นปลอดภัยดีแค่ไหน

“งั้นพรุ่งนี้ก็ออกไปพร้อมฉันแล้วรอฉันมารับกลับ”

ชาติเสือมองจ้องใบหน้าหวานตาไม่กระพริบไม่รู้ว่าหญิงสาวจะรู้ตัวบ้างหรือเปล่าว่ายิ่งเธอทำหน้าแบบนี้เขายิ่งอยากจะขย้ำแต่ก็ต้องอดใจไว้เพราะร่างกายของเธอยังไม่หายดี

“ค่ะ”

ริมฝีปากบางพอจะคลี่ยิ้มออกที่ชายหนุ่มอนุญาตให้เธอนั้นกลับบ้านได้มือน้อยค่อยๆดึงหมอนใบใหญ่ไปชิดที่ริมเตียงก่อนจะเขยิบตัวไปนอนในที่ของตัวเอง

“ทำไมไปนอนไกลฉันขนาดนั้น...วันนี้ฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก”

แขนแกร่งรวบเอวบางมานอนกอดไว้ในอ้อมอกเอ่ยให้เธอไม่ต้องระแวงเพราะคืนนี้เขาไม่รังแกเธออยู่แล้ว

“ฉันกลัวว่าคุณจะนอนไม่สบายต่างหากล่ะคะ” 

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status