ตอนที่13 นิสัยป่าเถื่อน

“เงินทั้งหมดที่เสธฐามันสร้างปัญหากูจะชดใช้ให้ทั้งหมดปล่อยทรายแก้วมาให้กู”

ทรงพลที่ใบหน้าเนื้อตัวยังเหลือร่องรอยความฟกช้ำตะโกนกลับทั้งจ้องหน้าชาติเสืออย่างไม่เกรงกลัวเขาจะทำทุกอย่างเพื่อช่วยทรายแก้วให้พ้นออกไปจากนรกที่นี่

“หึ่..กูไม่คืนของเล่นชิ้นนี้กูหวง...กลับไปแล้วอย่าเสนอหน้ามาที่นี่อีกถ้าไม่อยากเจ็บตัว”

ชาติเสือแสยะยิ้มมุมปากของเล่นของหวงของเขามีหรือจะปล่อยให้ใครได้ไปง่ายๆยิ่งเกลียดขี้หน้าคนที่กำลังเอ่ยข้อต่อรองเขายิ่งไม่ยอมง่ายๆ

“ของเล่น?..มึงเห็นทรายเป็นแค่ของเล่นอย่างงั้นเหรอ”

พลั่กก

ทรงพลกระโจนประชิดตัวชาติเสือก่อนจะยกมือสาวหมัดใส่คนปากดีที่พูดจาไม่ให้เกียรติทรายแก้วเหล่าบอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลรีบวิ่งกรูกันเข้ามาเพื่อที่จะปกป้องชาติเสือแต่ก็ถูกเขายกมือห้ามเอาไว้ก่อน

“ไม่ต้อง...”

ชายหนุ่มเห็นว่าทรงพลมาที่นี่คนเดียวถือว่าใจถึงพอสมควรเขาเองก็จะไม่ใช้วิธีหมาหมู่ให้เสียชื่อชาติเสือปัญหานี้เขาต้องการชำระความกับทรงพลตัวต่อตัว

พลั่กก

มือที่ยกห้ามบอดี้การ์ดวาดสาวหมัดกลับไปยังทรงพลแรงหมัดของชาติเสือทำร่างสูงบึกบึนของทรงพลล้มลงฟุบกองอยู่กับพื้นหลังจากนั้นทั้งคู่ก็ชุลมุนชกต่อยวาดหมัดกันไม่เว้นว่าง

“เสียงอะไรกัน”

เสียงโวยวายเอะอะดังจนปลุกให้หญิงสาวที่ทำอาหารเย็นอยู่ในครัวรีบวิ่งออกมาดูเหตุการณ์ว่าเกิดอะไรขึ้น

“หยุดนะ..”

ทรายแก้วหมายจะวิ่งเข้าไปห้ามสองคนที่กำลังฟัดกันอย่างกับหมาและดูท่าทรงพลจะเสียเปรียบชาติเสืออยู่มากหากเธอปล่อยให้ทุกอย่างดำเนินไปแบบนี้ทรงพลเจ็บหนักปางตายแน่

“อย่าครับ”

เด็ดเดี่ยวและชาตรีขวางตรึงหญิงสาวไม่ยอมให้เธอได้เข้าไปด้วยเกรงว่าเธอจะถูกลูกหลงเพราะรู้ดีว่าการบาดหมางของเจ้านายตนครั้งนี้หากไม่มีใครสลบไปก่อนคงไม่หยุดต่อสู้แน่นอน

“คุณเสือหยุดปล่อยพี่พลไปนะคะ”

ปึก​ ปึก​

“อึก..อือ.”

สิ้นเสียงตะโกนของทรายแก้วชาติเสือก็วาดเท้าเตะคนที่นอนฟุบกับพื้นไปสองครั้งสองคราเลือดสีเข้มกระเด็นพุงพรวดออกมาจากปากทรงพลทรายแก้วสงสารชายหนุ่มที่นอนกองอยู่กับพื้นจับใจแต่ก็ช่วยอะไรไม่ได้

“หยุดป่าเถื่อนกับคนอื่นซะที”

ทรายแก้วต่อว่าชาติเสือเสียงสั่นไม่รู้ว่าทรงพลเข้ามาที่นี่ด้วยสาเหตุอะไรแต่ชาติเสือก็ไม่ควรรุนแรงกับทรงพลเช่นนี้ดวงตาคมตวัดมองทรายแก้วเขม็งโกรธกับคำพูดหญิงสาวเรื่องมันจะไม่เกิดหากทรงพลไม่เสนอหน้ามาที่นี่คิดว่าเธอน่าจะรู้แต่กลับต่อว่าแต่เขาหน้าตาเฉย

“จัดการทางนี้ให้เรียบร้อย”

“ครับคุณเสือ”

ชาติเสือยกมือปาดเลือดที่ไหลซิกอยู่มุมปากสั่งให้นักรบจัดการส่งทรงพลกลับบ้านก่อนจะยื่นมือดึงทรายแก้วไปเข้าไปคุยกันในบ้าน

“ทำไมต้องทำพี่พลขนาดนั้นด้วย”

ร่างบางกึ่งวิ่งกึ่งเดินด้วยถูกคนเอาแต่ใจลากให้ตามเข้ามาด้านในด้วยความไม่เต็มใจ

“มันแส่หาเรื่องมาที่นี่เอง..จะว่าฉันผิดคนเดียวก็ไม่ได้”

ชาติเสือยกมือทั้งสองบีบหัวไหล่มนก้มหน้าประจันหน้ากับหญิงสาวให้เธอได้เห็นว่าเขาก็เจ็บเช่นกันและไม่ใช่คนที่เป็นต้นเหตุของเรื่องรุนแรงนี้

“ใครมาที่นี่คุณก็ต้องชกต่อยเค้าเป็นเรื่องปกติอย่างนั้นเหรอ...นิสัยของคุณมันป่าเถื่อนขนาดไหนกัน”

“ฉันจะไม่ป่าเถื่อนเลยถ้ามันไม่มาขอเธอจากฉัน..เธอคือของๆฉันไม่มีวันที่ใครจะได้ไปทั้งนั้นถ้าฉันยังไม่เบื่อ..แล้วฉันสั่งให้เธอเรียกฉันว่าอะไร”

ทรายแก้วนิ่งเงียบเธอยังคงมีสีหน้าบึ้งตึงคิ้วผูกโบน้ำตาคลอเกลียดนิสัยเสียของชาติเสือจนไม่อยากจะสนทนาอะไรกับเขาต่อ

“เรียกว่าอะไร..พูด”

มือหนายกบีบแก้มนวลเค้นให้หญิงสาวได้พูดสิ่งที่ตัวเองต้องการหากเธอจะเรียกเขาว่าพี่เหมือนที่เรียกทรงพลไม่ได้ก็ให้มันรู้ไป

“พ..พี่เสือ..”

เสียงหวานเอ่ยตะกุกตะกักต้องยอมพูดตามคำสั่งเพราะถูกบังคับบีบเค้นจนเจ็บ

“ก็แค่นั้น..”

ชายหนุ่มได้ฟังสิ่งที่ต้องการได้จึงปล่อยแก้มนวลให้เป็นอิสระแต่โดยดีก่อนจะเดินหนีเข้าห้องทำงานไปด้วยความพึงพอใจพอสมควรจากนี้ไปผู้ชายคนเดียวที่หญิงสาวจะต้องให้ความสำคัญที่สุดคือเขาไม่ใช่คนอื่น

“เฮ้อ..”

ทรายแก้วยืนหลับตานับเลขในใจครู่หนึ่งก่อนจะถอนหายใจออกมาไม่รู้เลยว่านิสัยเสียๆของชายหนุ่มจะมีอะไรอีกบ้างคำถามในหัวตอนนี้มีแค่ว่าต้องทนกับชาติเสือไปอีกนานเท่าไรกันยังวนเวียนในหัวเรื่อยมา

ตกดึกของคืนนี้ร่างบางในชุดนอนสีขาวขยับหันหลังให้กับคนตัวโตที่พึ่งจะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงเดียวกันเพราะไม่อยากจะหันมองหน้าดุๆของเขาแม้เพียงนิดเดียว

“เขยิบมานอนบนแขน..ถ้าไม่อยากเจ็บตัว”

ชายหนุ่มวาดแขนซ้ายกางออกพร้อมทั้งส่งเสียงทุ้มอ่อนให้หญิงสาวที่นอนอยู่ใกล้ๆได้รู้ตัวว่าตัวเองควรจะนอนตรงไหนทรายแก้วได้ยินทุกคำที่เขาพูดแต่ยังคงนอนแน่นิ่งแม้นตากลมจะเบิกว้างกลัวว่าเขาจะกระทำเช่นที่พูดก็เถอะ

“อย่าให้พูดซ้ำสอง”

หญิงสาวจำต้องพลิกตัวกลับมานอนหนุนแขนแกร่งด้วยสีหน้าบึ้งตึงขุ่นเคืองชายหนุ่มแต่คิดว่ายอมอึดอัดเพียงนอนบนแขนของเขาก็ยังดีกว่าให้เขามานอนทับเธอ

ร่างบางยอมจำนนซุกอยู่กับอ้อมอกได้ไฟสลัวของโคมไฟก็ดับลงแขนแกร่งทั้งสองกอดกระชับร่างบางนุ่มนิ่มแน่นก่อนจะก้มลงจูบกระหม่อมสูดดมกลิ่นหอมอ่อนจากเรือนผมและหลับตาพริ้มพักผ่อนสบายอารมณ์

ร่างนุ่มนิ่มในอ้อมกอดบางครั้งจะดูพยศบ้างในบางเวลาแต่ก็ยังเป็นของที่ชาติเสือยังหวงแหนหากจะถูกใครมาแย่งคงยังไม่ยอมโดยง่ายและไม่รู้เลยว่าจะปล่อยเธอไปได้เมื่อไร

ในวันต่อมารถsuvคันหรูของชาติเสือแล่นออกจากห้างสรรพสินค้าในช่วงเที่ยงหลังจากที่พาทรายแก้วเลือกซื้อของสดและของใช้ในบ้านเสร็จ

“จะพาทรายไปไหนคะ?”

ร่างบางในชุดเดรสแขนยาวสีขาวหันมาถามคนที่กำลังขับรถเลยปากทางเข้าบ้านด้วยท่าทีแปลกใจ

“ถึงแล้วเดี๋ยวก็รู้เอง”

ชาติเสือไม่ได้ให้ความกระจ่างกับหญิงสาวแต่อย่างใดทรายแก้วจึงหันกลับมามองทางด้านหน้าด้วยอารมณ์ที่แอบไม่พอใจชายหนุ่มแค่เขาบอกกับเธอว่าจะไปไหนยากเย็นสำหรับเขาขนาดไหนกันถึงพูดไม่ได้