ตอนที่16 ความลับ

หลังจากกลับขึ้นไปที่ห้องอาบน้ำแต่งตัวเตรียมจะออกไปข้างนอกเรียบร้อยแล้วทรายแก้วจึงเดินเข้ามาหาเด็ดเดี่ยวเพื่อแจ้งให้เขาทราบว่าเธอนั้นจะออกไปข้างนอกภาวนาในใจว่าขอให้เขาอนุญาตเธอโดยดีไม่อย่างนั้นคงต้องหนักใจอีกแน่

“คุณเดี่ยวคะ”

ดวงตาคมของเด็ดเดี่ยวมองทรายแก้วด้วยความสงสัยเพราะเห็นเธอแต่งตัวทั้งยังมีกระเป๋าสะพายข้างไม่รู้ว่าเธอจะออกไปไหนกันขออนุญาตเจ้านายของเขาหรือยังเรื่องนี้เขาก็ยังไม่ทราบ

“ครับ”

“พอดีว่าเพื่อนทรายนัดให้ไปหาน่ะค่ะ...ขอออกไปแปปเดียวได้หรือเปล่าคะ”

“อืม...ถ้าเรื่องออกไปจากที่นี่..คุณทรายขออนุญาตคุณเสือแล้วหรือยังครับ”

“ไปแปปเดียวเองต้องโทรขอด้วยเหรอคะ...อีกอย่างทรายก็ไม่ร็จะติดต่อคุณเสือยังไง”

“ไม่อย่างนั้นพวกผมอาจจะถูกคาดโทษได้”

เด็ดเดี่ยวตอบตามตรงเขาไม่ได้อยากจะห้ามหญิงสาวแต่เพราะโทษที่เขาละเลยหน้าที่มันน่ากลัวจึงอนุญาตให้ทรายแก้วออกไปข้างนอกไม่ได้หากเธอยังไม่ได้แจ้งให้เจ้านายของเขาทราบ

“ฉันเข้าใจค่ะ”

ใบหน้าหวานห่อเหี่ยวขึ้นมาจนชายหนุ่มตรงหน้าจับสังเกตได้แต่เขาก็ช่วยอะไรเธอไม่ได้อยู่ดีนอกจากรีบต่อสายหาชาติเสือให้ได้คุยกับหญิงสาวเอาเอง

“นายครับคุณทรายมีเรื่องจะคุยด้วยครับ..ครับ..ได้ครับ”

เด็ดเดี่ยวรีบยื่นมือถือให้ทรายแก้วเมื่อชาติเสือขอคุยกับหญิงสาวด้วยตัวเอง

“คุณเสือคะคือเพื่อนฉันโทรมานัดให้ไปหาข้างนอกฉันขอออกไปสักชั่วโมงได้หรือเปล่าคะ”

“ให้เพื่อนเธอมาหาที่บ้าน...ฉันไม่ให้เธอออกไปไหนถ้าไม่มีฉันไปด้วย”

“ก..ก็ได้ค่ะ..แค่นี้นะคะ”

เมื่อปลายสายเอ่ยกลับมาเช่นนั้นทรายแก้วจึงต้องทำตามแต่โดยดีคิดในใจด้วยความหดหู่ว่าตอนนี้ไม่ต่างอะไรจากนักโทษที่ถูกคุมขังเพียงแค่ได้อยู่ดีกินดีบ้างเท่านั้น

“ฉันขับรถเข้าหน้าปากซอยมาแล้วนะแก..อืมๆเจอกัน”

น้ำรินยกมือถือโทรหาทรายแก้วขณะที่เธอกำลังขับรถเลี้ยวเข้าซอยที่ทรายแก้วแชร์โลเคชั่นในจีพีเอสให้

น้ำรินหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับทรายแก้วเธอเป็นหญิงสาวหน้าตาสวยคมผิวขาวอมชมพูใบหน้ารูปไข่ทำผมสีน้ำตาลลอนฟาร่ายาวถึงกลางหลังคิ้วดกดำได้รูปดวงตาคมกลมโตขนตางอนยาวจมูกนิดริมฝีปากหนาน่าจูบสูง160หนัก45หุ่นนาฬิกาทรายอกเป็นอกเอวเป็นเอวเป็นผู้หญิงที่ชอบแต่งตัวเซ็กซี่มีความมั่นใจค่อนข้างสูงเป็นลูกเจ้าของร้านดอกไม้แต่เธอรักที่จะทำงานเป็นพยาบาลจึงไม่ค่อยได้ช่วยกิจการที่บ้านเท่าไรนัก

น้ำรินและทรายแก้วสนิทกันตั้งแต่เด็กๆทั้งยังเรียนที่เดียวกันจบมาก็ทำงานด้วยกันเธอลาพักร้อนเพื่อไปเยี่ยมญาติต่างจังหวัดไม่กี่วันกลับมาก็รู้ว่าเพื่อนพึ่งจะลาออกกะทันหันก็ตกใจเป็นธรรมดาจึงต้องรีบมาหาเพื่อพูดคุยให้กระจ่างว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นถึงได้ทำให้คนที่รักงานพยาบาลอย่างทรายแก้วลาออกโดยที่ไม่มีสัญญาณล่วงหน้าเลย

ร่างบางในชุดเกาะอกสีดำกับกางเกงยีนส์ขายาวสวมรองเท้าส้นสูงเดินสะพายกระเป๋าทรงพอชสีขาวลงมาจากรถด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างตื่นกลัวเล็กน้อยเพราะเมื่อรถเก๋งสีขาวคันเล็กของเธอมาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่ได้ก็มีเหล่าชายชุดดำเดินกรูมายืนเรียงหน้ากระดานต้อนรับเธออย่างกับเธอกำลังจะเข้าบ้านมาเฟียอย่างไงอย่างงั้น

“นี่มันซุ้มมือปืนหรือเปล่าเนี่ย”

หญิงสาวสบถเบาๆก่อนจะทำใจดีสู้เสือยกยิ้มให้กับเหล่าชายชุดดำตรงหน้า

“สวัสดีค่ะ”

“คุณทรายรออยู่ด้านในครับคุณน้ำริน”

“ค่ะ”

ชาตรีเดินนำหน้าน้ำรินเข้าไปในบ้านแอบยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยด้วยคิดในใจเพลินๆตามประสาคนช่างสังเกตว่าน้ำรินกับทรายแก้วช่างบุคลิกแตกต่างกันเสียเหลือเกิน

หลังจากชาตรีมาส่งน้ำรินที่ห้องรับแขกของบ้านเรียบร้อยแล้วก็ปล่อยให้สองสาวคุยกันสองคนส่วนพวกเขาก็ออกไปดูแลอยู่ห่างๆตามคำสั่งของชาติเสือ

“จู่ๆแกก็ลาออกกะทันหัน.. มีอะไรหรือเปล่าทราย...แถมยังเปลี่ยนมาอยู่ที่นี่แล้วก็มีคนคอยดูแลอีก”

น้ำรินเห็นว่าลับสายตาเหล่าชายชุดดำไปได้ก็รีบเอ่ยถามเพื่อนรักด้วยท่าทีตื่นตระหนกยิ่งเห็นเพื่อนถูกดูแลดุจดั่งลูกสาวมาเฟียปานนี้เธอยิ่งรู้สึกว่ามันยิ่งแปลก

“เรื่องนี้ฉันจะเล่าให้แกฟังเพียงคนเดียวแล้วก็เก็บความลับนี้ไว้ให้มิดเลยนะอย่าให้ตีตี้รู้เด็ดขาด”

“อืม.. สัญญา”

ทรายแก้วได้รับคำสัญญาจากน้ำรินได้เธอก็เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้น้ำรินฟังเพราะไม่อยากเก็บเรื่องอึดอัดใจนี้ไว้คนเดียวเหมือนกันส่วนเรื่องที่ต้องย้ำน้ำรินให้เก็บเรื่องนี้กับตีตี้หรือเตชินเพื่อนชายใจสาวที่สนิทของพวกเธอก็เพราะรู้ว่าหากตีตี้รู้เท่ากับความลับของเธอก็จะไม่เป็นความลับอีกต่อไปด้วยตีตี้เป็นคนที่ค่อนข้างโผงผางตรงไปตรงมามากเก็บความลับอะไรไม่ค่อยอยู่

“เฮ้ย...เรื่องจริงหรือนิยายเนี่ย...ฉันสงสารแกจัง..ดูซิจะออกไปไหนก็ไม่ได้ต้องเป็นนกน้อยในกรงทองแบบนี้อีกนานเท่าไรล่ะเนี่ย”

น้ำรินบ่นอุกหน้าเสียเมื่อรู้ความจริงทุกอย่างว่าที่ทรายแก้วต้องมาเป็นคนของชาติเสือก็เพราะปัญหาที่พี่ชายเพื่อนเธอนั้นก่อขึ้นกี่ครั้งนับไม่ถ้วนที่เธอต้องมาได้ยินปัญหาที่ทรายแก้วต้องคอยตามแก้เพราะเสธฐา

“ไม่รู้เหมือนกัน”

“แล้วคุณเสืออะไรนั่นเค้าใจดีกับแกหรือเปล่า”

“ก็..ดี”

ด้วยความที่ไม่อยากให้เพื่อนเป็นห่วงทรายแก้วจึงพยักหน้าตอบเสียงอ่อนใจจริงแล้วอยากจะบอกว่าชายหนุ่มนั้นดีด้วยในตอนเธอทำอะไรถูกใจเท่านั้น

“ค่อยโล่งอก...แล้วฉันมาหาแกได้ตลอดหรือเปล่า”

“ฉันยังไม่ได้ถามคุณเสือเลย...ฉันจะพยายามขอเค้าให้ได้เพราะอยู่แบบนี้ก็เหงาเหมือนกัน”

“ขอให้ได้ล่ะเราจะได้เจอกันบ่อยๆ”

น้ำรินอยากจะมาที่นี่ได้บ่อยๆหากช่วยให้เพื่อนออกจากกรงทองนี้ไปไม่ได้ให้เธอได้คอยมาพูดคุยคลายเหงาคลายเศร้าก็ยังดี

หลังจากคุยถามไถ่เรื่องที่น่าอึดอัดใจกันมาพอสมควรแล้วทรายแก้วกับน้ำรินก็ชวนกันทำอาหารกลางวันหาเรื่องผ่อนคลายคุยกันตามประสาเพื่อนสาว