ตอนที่23 ความเมา

ช่วงเที่ยงของวันต่อมาวันนี้น้ำรินนัดเจอเตชินที่คาเฟ่แห่งหนึ่งย่านตัวเมืองของเชียงใหม่เพื่อเตรียมหาซื้อของขวัญเซอร์ไพรซ์วันเกิดของเพื่อนรักอย่างทรายแก้ว

“ฉันไม่รู้จะหาของขวัญอะไรให้ทรายมันดีไม่เห็นมันจะชอบอะไรสักอย่างเลย”

เตชินบ่นขณะตักก้อนเค้กฝอยทองเข้าปากเพราะไม่รู้เลยจริงๆว่าทรายแก้วชอบอะไรเป็นพิเศษเพราะเห็นว่าเพื่อนเธอไม่เคยซื้อของอะไรใหม่ๆให้กับตัวเองเลย

หรือตีตี้ร่างเป็นชายรูปหล่อแต่ใจเป็นหญิงเขาเป็นเพื่อนกับสองสาวตั้งแต่สมัยมัธยมแม้นจะแยกกันเรียนในช่วงมหาลัยแต่ความสนิทก็ไม่เคยลดน้อยลงไปตอนนี้เตชินทำงานเป็นHrบริษัทแห่งหนึ่งในกรุงเทพที่มาที่นี่ได้หลายวันก็เพราะใช้วันพักร้อน

“ให้อะไรมันก็ชอบทั้งนั้นแหละน่า”

น้ำรินในชุดเกาะอกสีดำโชว์เนินอกอิ่มกับกระโปรงยีนส์สั้นจู๋นั่งไขว่ห้างยกแก้วจิบกาแฟก่อนจะปัดป่ายมือไปมาต่อหน้าเตชินเพราะคิดว่าของอะไรที่เพื่อนๆให้ทรายแก้วน่าจะชอบทั้งนั้นไม่อยากให้เตชินคิดอะไรมาก

“เจอหน้าฉันจะเฉ่งซะทีมีผัวก็ไม่เคยจะบอกเพื่อน”

เตชินบ่นอุกเธอยังคงเคืองใจที่ทรายแก้วมีสามีเป็นตัวเป็นตนจนจดทะเบียนแล้วแต่ไม่ยักจะยอมบอกเขา

“มันกะทันหันแหละฉันก็พึ่งรู้เหมือนกัน”

น้ำรินที่รู้เรื่องราวทั้งหมดแต่พูดอะไรไม่ได้จึงต้องหาคำแก้ตัวแทนทรายแก้วไปพรางๆ

“มีผัวแบบกะทันหัน?..วันไนซ์สแตนแล้วติดใจไปกับเค้าเหรอทรายมันไม่น่านิสัยงั้นมั้ง”

“ไม่ใช่ซะหน่อยแกก็คิดไปเอง..อืม..ก็ประมาณว่าคุณเสือเข้ามาดามใจตอนมันอกหักพอดีเลยตัดสินใจแต่งงาน”

“อยากจะเห็นหน้าคุณเสืออะไรนั่นเนอะว่าจะหล่อขนาดไหนถึงได้ใจเพื่อนเราไปง่ายๆ”

“ไปงานเดี๋ยวก็ได้เห็น”

สองเพื่อนรักนั่งเม้ามอยกันสนุกปากพักใหญ่ในคาเฟ่ก่อนจะรีบเดินเข้าห้างสรรพสินค้าเพื่อหาซื้อของขวัญให้ทรายแก้ว

“ตีตี้..คืนนี้เข้าผับกันมะ”

หลังจากซื้อของขวัญกันเรียบร้อยแล้วน้ำรินก็ไม่ลืมที่จะชวนเตชินไปที่ที่ชอบไปทุกครั้งเมื่อเตชินมาที่นี่

“แกก็รู้ว่าฉันน่ะไม่ชอบเที่ยวกลางคืนเห็นว่าแกชวนนะถึงยอมไป”

เตชินจีบปากจีบคอพูดหยอกเอิญเพื่อนสาว

“หรา.. จ๊าาา..”

น้ำรินส่ายหัวก่อนจะดึงมือเตชินให้รีบกลับไปแต่งตัวที่บ้านเตรียมตัวที่จะออกไปท่องราตรีในคืนนี้

และแล้วก็ถึงเวลาแห่งการท่องราตรีของสองเพื่อนรักอย่างเตชินและน้ำรินทั้งสองควงกันเดินฝ่าฝูงชนกับแสงสีอึกกระทึกครึกโครมมาด้านในก่อนจะเริ่มสั่งเครื่องดื่มเพิ่มความสนุกยามค่ำคืน

“แกใส่มาขนาดนี้ไม่แก้ผ้าเดินซะเลยล่ะ..”

คนที่แต่งชายมาเต็มตัวอย่างเตชินหันมองเพื่อนสาวอย่างน้ำรินที่ใส่สายเดี่ยวแหวกอกลึกจนแทบจะเห็นไส้ทั้งกระโปรงที่ใส่ก็ยังสั้นเสมอหูด้วยสายตาของความอิจฉาเพราะเขาเองก็อยากจะมีทรวดทรงองเอวเช่นน้ำรินบ้าง

“อ้าว..นานๆที”

หญิงสาวหน้าสวยสะบัดหน้าเชิดไม่รู้ไม่ชี้กับคำของเตชินเธอรักในการที่จะแต่งตัวแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้วไม่ใช่เพื่ออยากให้ใครมองแต่เพราะชอบล้วนๆ

“นี่แกอย่าดื่มให้มันมากไปเดี๋ยวก็เป็นชะนีร้องหาผัวอีกหรอก”

เตชินปรามน้ำรินเอาไว้ก่อนเมื่อเห็นเพื่อนสั่งเครื่องดื่มไปชุดใหญ่เพราะจำได่ดีว่าน้ำรินนั้นเมาทีไรเป็นต้องลวนลามเขาทุกครั้งหรือไม่หากมีผู้ชายหน้าไหนอยู่ใกล้ก็ส่งสายตายั่วยวนไปหมดพอสร่างเมาก็มาอายตัวเองที่ทำเรื่องน่าอายลงไปได้

“รู้แล้วน่า...แกก็อย่าเมาแล้วทิ้งฉันเหมือนกัน”

น้ำรินท้วงเตชินเอาไว้ก่อนเช่นกันเพราะรู้ว่าเพื่อนเธอเมาทีไรลืมแม้กระทั่งชื่อตัวเองเธอเคยถูกทิ้งให้นอนนอกบ้านมาแล้วจำได้ดีเมื่องานวันเกิดเตชินที่จัดขึ้นที่บ้านสมัยมหาลัย

นักรบเข้ามาคุยงานในผับของแดเนียลในช่วงดึกเขาถูกเรียกให้มาคุยที่นี่กะทันหันเพราะงานที่ต้องสะสางเหลือเวลากระชั้นชิด

“สวัสดีครับคุณแดน”

นักรบเดินตามพนักงานที่เข้ามาต้อนรับมาที่ห้องวีไอพีด้านหลังผับเมื่อมาถึงก็พบแดเนียลชายหนุ่มลูกครึ่งไทยอเมริกาเพื่อนของเจ้านายตนนั่งรออยู่แล้ว

“โทษทีที่ฉันเรียกนายมาที่นี่..นั่งก่อน”

ชายหนุ่มร่างสูงเจ้าของผับลุกขึ้นจากเก้าอี้โซฟาตัวหรูต้อนรับนักรบ

แดเนียลเป็นลูกครึ่งไทยอเมริการูปร่างหล่อเหลาสูง185ผิวสีแทนร่างกายกำยำบึกบึนใบหน้าคมคิ้วเข้มจมูกโด่งนัยน์ตาสีนิลปากหนาเป็นกระจับตัดผมสีน้ำตาลสั้นทรงวินเทจปล่อยไรหนวดเคราเล็กน้อยพองามนิสัยค่อนข้างเจ้าชู้รักสนุกตามประสาคนชอบแสงสียามค่ำคืน

เขาเป็นเพื่อนกับชาติเสือตั้งแต่มัธยมจนไปเรียนต่างประเทศด้วยกันเขามีธุรกิจโรงแรมรีสอร์ทหลายแห่งที่รับช่วงต่อจากครอบครัวส่วนกิจการผับนี้เขาเป็นคนเปิดขึ้นมาเองด้วยชอบแสงสีความสนุกในเวลากลางคืนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

“ไม่เป็นไรครับผมเองก็แจ้งคุณแดนกะทันหันเหมือนกัน”

นักรบรู้ดีว่าธุระครั้งนี้เขาให้เวลาทางแดเนียลค่อนข้างน้อยด้วยเขาเองก็พึ่งจะเข้ามาบริหารงานแทนสกลวันแรกทุกอย่างเลยดูยุ่งด้วยอะไรๆยังไม่เข้าที่เข้าทางไปหมด

“ไฟล์จำนวนห้องที่นายยื่นมาจองในเมลฉันดูเรียบร้อยแล้วแต่โรงแรมที่ฉันจะให้ลูกทัวร์นายเข้าพักไกลตัวเมืองสักหน่อยประมาณสิบกิโลเป็นที่ใหม่ที่พึ่งสร้างนายโอเคหรือเปล่า”

“ถ้าไม่ไกลกับตัวเมืองมากก็โอเคครับ”

สองหนุ่มคุยธุระกันพักใหญ่เสร็จแล้วจึงชวนกันดื่มต่อเล็กน้อยแล้วนักรบจึงเริ่มขอปลีกตัวกลับไม่อยากดื่มจนเมากลัวว่าจะขับรถกลับลำบาก

“มานปายหนายยย..ของมานนะ.. นังตีตี้..”

น้ำรินเดินสะเปะสะปะหาเตชินพักใหญ่หาเท่าไรก็หาไม่เจอจนตัดสินใจเดินออกมาจากผับหรูตรงมาที่ลานจอดรถรถในช่วงเวลากลางดึก

“กลับไปแล้วแน่เลย..นังเพื่อนบ้าเอ้ย”

ใบหน้าสวยแดงก่ำไล่มองรถที่จอดอยู่ๆข้างๆรถตัวเองเมื่อเห็นว่าไม่มีรถอยู่แล้วทิ้งไว้แต่ความว่างเปล่าจึงรู้ได้ทันทีว่าถูกเพื่อนหนีกลับก่อนอีกตามเคย

ปึกๆ

น้ำรินพยายามพยุงร่างตัวเองให้ยืนคงที่ก่อนจะดึงประตูรถแต่เปิดอย่างไรก็เปิดไม่ออกเพราะความที่สติเลอะเลือนจึงลืมปลดล็อกรถตัวเองก่อนจะดึงประตู

“อ่าว...รถเปนรายเนี่ยย..โถ่เอ้ยย..”

สาวเซ็กซี่พิงฟุบร่างอยู่กับรถตัวเองหน้าหงิกหน้างออยากกลับบ้านก็อยากกลับแต่ดันเข้ารถตัวเองไม่ได้อีก

“คุณ.. ไหวหรือเปล่าครับ”

นักรบเดินมาที่ลานจอดรถหน้าผับเห็นหญิงสาวที่แต่งตัวน้อยชิ้นท่าทางไม่มีสติจึงเข้ามาช่วยพยุงตัวเธอเอาไว้