ตอนที่25 ความสาวของฉัน

“อึก..อ๊ายย.. อย่าฆ่าาากันเลย.. ฮือๆๆ”

สาวเจ้าเจ็บปวดดั่งถูกมีดกรีด เธอส่งเสียงร้องระงมเมื่อริมฝีปากถูกปล่อยให้เป็นอิสระ

“หา.!.”

นักรบก้มลงมองส่วนเชื่อมต่อเพียงแค่เขาขยับตัวตนดึงออกแค่ครึ่งเดียวเลือดหยดน้อยก็หลั่งไหลตามออกมาไม่ขาดสายครั้นจะหยุดการกระทำตอนนี้ก็เป็นไปไม่ได้

เขาใช้วิธีกลับไปเล้าโลมหญิงสาวด้วยรสจูบต่อเพื่อผ่อนคลายความเจ็บกดแช่แท่งร้อนคาร่องสวาทพักใหญ่จนเห็นได้ว่าหญิงสาวเริ่มปรับตัวได้จึงค่อยขยับสะโพกแกร่งเนิบนาบเข้าออกเชื่องช้าและเริ่มเร่าร้อนขึ้นในเวลาต่อมาจวบจนค่อนคืนศึกสวาทจึงจบลงได้

ช่วงเย็นของวันต่อมา

“ฮือๆๆ...”

น้ำรินเอาแต่ร้องห่มร้องให้อยู่บนห้องนอนงานการของเธอก็ไม่ได้ไปทำเพราะรู้สึกระบมไปทั้งตัวแถมยังมีไข้อ่อนๆ

เธอนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมายังไงก็นึกไม่ออกจำได้แค่ตอนเช้าเธอนั้นตื่นมาพร้อมกับผู้ชายที่นอนเปลือยกายกกเธออยู่ที่โซฟาแถมความบริสุทธิ์ของเธอที่เก็บเอาไว้มาจนถึงตอนนี้ก็ถูกชายแปลกหน้านั่นพรากไปด้วยตอนนี้เธอพูดอะไรไม่ออกได้แต่เพียงร้องให้ระบายความเสียใจเท่านั้น

บริษัทxxx

ตอนนี้ได้เวลาเลิกงานของนักรบแต่เขายังนั่งจมอยู่ที่เก้าอี้ทำงานทั้งที่งานทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อยไปได้ด้วยดีเพราะยังนั่งคิดถึงเรื่องเมื่อคืนแถมยังแปลกใจกับพฤติกรรมของหญิงสาวที่ยั่วยวนเขาแทบบ้าในเวลาเมาแต่พอเช้ามาเกิดจำอะไรไม่ได้เสียอย่างนั้น

เหตุการณ์เมื่อช่วงเช้า

“อ๊ายย.. ไอ้บ้าแกข่มขืนฉันเหรอฮะ”

นักรบเริ่มรู้สึกตัวตื่นเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องและรู้สึกว่ามีคนกำลังทุบตีอยู่ที่แผงอก

“ฟ...ฟังผมอธิบายก่อน”

คนตัวโตผงกหัวมองคนในอ้อมกอดก่อนจะเอ่ยปรามหญิงสาวเสียงงัวเงียแต่ดูท่าเธอจะไม่ฟังอะไรเอาเสียเลย

“ทำไม.. ต้องเป็นแบบนี้ด้วย..ฮือๆๆ”

“หยุดร้องก่อนเมื่อคืนคุณเป็นคนให้ผมมาส่งเองแถมยัง..รั้งผมไปจูบเองด้วย”

“ฉันเนี่ยนะ..”

นำรินยกมือปาดน้ำตาก่อนจะจ้องค้อนชายหนุ่มเขม็ง

“ใช่..”

“..ความสาวของฉัน!”

น้ำรินเบะปากก้มหน้างุดน้ำตาตกหยดลงไม่ขาดสายไม่รู้ว่าชายหนุ่มพูดจริงหรือไม่จริงแต่ความรู้สึกเจ็บช่วงล่างแถมยังมีรอยเลือดทำให้รู้ว่าตัวเองได้เสียครั้งแรกให้คนแปลกหน้าไปแล้ว

“คุณจะให้ผมรับผิดชอบยังไงก็ว่ามาเลยครับผมเองก็ผิดที่ควบคุมตัวเองไม่ได้”

นักรบรู้ว่าแม้นหญิวสาวจะยั่วยวนเขาเพียงใดแต่ตัวเองก็ไม่มีสิทธิ์ละเมิดในตัวเธอตอนนี้เขาจึงยอมรับที่จะรับผิดชิบหญิงสาวทุกอย่างขอแค่เธอว่ามาว่าต้องการอะไร

เพี๊ยะ

ชายหนุ่มว่าไม่ทันขาดคำใบหน้าคมก็หันไปด้วยแรงฟาดของฝ่ามือเรียว

“ออกไปจากบ้านฉันเดี๋ยวนี้แล้วก็ลืมเรื่องเมื่อคืนไปซะ”

“คุณ..”

“บอกให้ออกไปไงออกไปสิ...ฮือๆๆ”

นักรบจำต้องรีบสวมกางเกงกอบเสื้อผ้าที่ถอดกองกับพื้นเปลือยท่อนบนเดินออกจากบ้านหญิงสาวแต่โดยดีในเมื่อเธอไม่ประสงค์ที่จะให้เขารับผิดชอบก็ตามแต่ใจของเธอเลย

วันต่อมา

เตชินออกมาจากโรงแรมตรงมาที่บ้านน้ำรินช่วงเย็นเพื่อเตรียมตัวไปงานวันเกิดของทรายแก้วพร้อมกันเขามาถึงก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นสภาพเพื่อนตัวเองโทรมแปลกๆ

“แกเป็นอะไรหรือเปล่าเหมือนไม่ค่อยสบายเลย”

เตชินรีบยื่นมือไปอังหน้าผาก

“แค่ปวดหัวนิดหน่อย..”

“เออแล้วคืนนั้นแกกลับไงฉันขอโทษนะที่เมาแล้วทิ้งแกอีกแล้ว”

เตชินรีบขอโทษเพื่อนรักที่วันนั้นดันเมาจนหนีกลับไปพักที่โรงแรมก่อนเขาก็เบื่อตัวเองที่ชอบเป็นเช่นนี้เหมือนกัน

“อืม..ลืมฉันแต่กลับโรงแรมถูกนะ..ช่างมันเถอะวันนั้นฉันกลับแท็กซี่ยังไม่ได้ไปเอารถวันนี้ฉันไปกับแกละกัน”

แม้นจะนึกเคืองใจเพื่อนอยู่บ้างแต่เธอก็ไม่อยากจะพูดถึงเรื่องคืนนั้นสักเท่าไรนักเพราะมันมีประสปการณ์ที่เธอไม่อยากจะจำเท่าไร

“ได้สิ..แต่ไม่โกรธจริงๆนะ”

“ไม่หรอกก็เมากันทั้งคู่นี่เนอะ”

น้ำรินเอ่ยเสียงอ่อนฝืนยิ้มให้เพื่อนไม่สงสัยแต่ในใจของเธอตอนนี้มันหดหู่ปวดร้าวยังไม่หายดี

เตชินและน้ำรินเดินทางมาถึงบ้านของชาติเสือในช่วงหัวค่ำ

“ทราย...คิดถึงแกจัง”

ทั้งสองลงจากรถเดินขึ้นมาที่ชานระเบียงบ้านได้ก็รีบโผเข้าไปสวมกอดทรายแก้วขณะที่หญิงสาวกำลังจัดแจงวางอาหารบนโต๊ะเพื่อจะฉลองในคืนนี้

น้ำรินนึกโล่งอกที่วันนี้ไม่มีเหล่าบอดี้การ์ดมาคอยยืนคุมดั่งเช่นที่เธอเจอครั้งก่อนไม่เช่นนั้นเธอคงต้องตอบคำถามเตชินยาวแน่ว่าทำไมทรายแก้วต้องมีคนคอยคุม

“คิดถึงเหมือนกัน”

ทรายแก้วยิ้มร่าสวมกอดเตชินจนแน่นเช่นกันภาพของทั้งสองตอนนี้อยู่ในสายตาของคนที่นั่งทำงานอยู่ชั้นบนทุกฉากทุกตอนชาติเสืออุตส่าห์ไว้ใจทรายแก้วไม่ให้ใครมาเฝ้าแต่หญิงสาวกลับกล้ากอดกับผู้ชายหน้าตาเฉยทั้งที่อยู่ไม่ไกลสายตาของเขา

“นี่ในบ้านฉันนะทรายแก้ว”

ร่างสูงใหญ่ผุดลุกจากเก้าอี้เดินปรี่ออกนอกห้องทำงานลงมาชานระเบียงบ้านทันที

“มีผัวทั้งทีก็ไม่ยอมบอกเพื่อนบอกฝูงเก็บตัวเงียบไม่ออกไปไหนเลยนะ”

เตชินแอบตวัดมองค้อนเพื่อนตนหนึ่งฉาด

“ต้องดูแลบ้านน่ะเลยไม่ค่อยได้ออกไปไหน”

“นั่นใคร?”

น้ำรินและทรายแก้วหันมองไปทางเดียวกับที่เตชินชี้มือไม่ใช่ใครที่ไหนแต่เป็นชาติเสือที่เดินหน้าตึงเข้ามารวบไหล่มนซบติดกับตัวเองเป็นแตงเม

“ผัวแกเหรอ...หล่อขนาดนี้ไม่คิดจะแนะนำให้เพื่อนให้ฝูงรู้จักบ้างหรือไง..สวัสดีค่ะฉันตีตี้”

“เอ่อ..สวัสดีครับผมชาติเสือ”

เตชินเอ่ยทักทายคนที่มาใหม่ด้วยท่าทีกระมิดกระเมี้ยนพฤติกรรมของเขาทำให้ชาติเสือที่หน้าตึงตั้งแต่แรกเริ่มผ่อนคลายลงเมื่อได้เข้าใจว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ชายแท้

“ฉันน้ำรินค่ะยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”

น้ำรินเอ่ยทักทายชาติเสือด้วยรอยยิ้มอ่อนมองออกว่าชายหนุ่มท่าจะหวงทรายแก้วไม่น้อยไม่เช่นนั้นคงไม่รีบปรี่มาดึงทรายแก้วไว้ข้างตัวขนาดนั้นเธอเดาไม่ออกเลยว่าชาติเสือจะยอมปล่อยเพื่อนเธอไปเมื่อไรแล้วทรายแก้วเองจะทำใจให้ไม่มีใจกับชาติเสือได้หรือเปล่า

“เช่นกันครับ..เอ่อผม..แค่..จะลงมาบอกว่า..ตามสบายมีอะไรขาดเหลือก็บอกได้เลยครับ”

“ขอบคุณนะคะ..อ.อ้าวไม่อยู่ฉลองกับพวกเราเหรอคะ”

เป็นตีตี้ที่ตอบรับชาติเสือทั้งดึงไม้ดึงมือชายหนุ่มหมายจะให้อยู่ต่อ