ตอนที่28 ยิงผิดคน

โรงพยาบาล

ทรายแก้วมาถึงโรงพยาบาลพร้อมชาติเสือได้เธอก็เอาแต่ร้องห่มร้องให้ดีที่ตอนนี้นำรินเข้าเวรในโรงพยาบาลจึงคอยปลอบทรายแก้วให้ผ่อนคลายความตึงเครียดได้บ้าง

“ฮือๆๆ..”

“ไม่เป็นไรแล้วทราย..คุณเสืออยู่ในมือหมอแล้ว”

“เค้าจะปลอดภัยใช่ไหม”

“อืม..เชื่อฉันเค้าไม่ได้ถูกยิงในจุดสำคัญ..เดี๋ยวฉันมานะต้องไปช่วยหมอแล้ว”

“อืม..”

น้ำรินคงต้องปล่อยให้ทรายแก้วนั่งอยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินไปก่อนเพราะเธอเองต้องไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อ

ไม่นานนักเด็ดเดี่ยวและนักรบก็มาถึงโรงพยาบาลพร้อมกับตำรวจตอนนี้ทรายแก้วถูกตำรวจพาไปนั่งสอบปากคำพักใหญ่โดยมีเด็ดเดี่ยวดูแลอยู่ไม่ห่าง

ส่วนนักรบก็นั่งคอยฟังความคืบหน้าการรักษาจากหมอในห้องผ่าตัดด้วยสีหน้าที่ตึงเครียดเพราะเป็นห่วงเจ้านายที่รักดั่งพี่ชายคนหนึ่งก็ว่าได้

“เฮ้อ.. อดนอนนิดหน่อยทำสำออยไปได้ยัยน้ำริน”

น้ำรินเดินออกมาจากห้องผ่าตัดด้วยใบหน้าซีดเซียวนั่งพักลงที่เก้าอี้ตรงหน้าห้องผ่าตัดสูดยาดมเฮือกใหญ่เธอถูกหมอและพยาบาลสั่งให้มาพักเพราะเหมือนจะวูบขณะเป็นลูกมือหมอ

ไม่เข้าใจว่าร่างกายตัวเองตอนนี้ทำไมอ่อนแอเสียจริงทั้งที่วัยของเธอก็ยังไม่เข้าเลขสามอดนอนไม่ถึงคืนถึงกับจะเป็นลมเสียอย่างนั้นจะว่าทานอาหารไม่เพียงพอหรือก็ไม่น่าใช่

นักรบที่ทนรอไม่ไหวเขาจึงเดินมาดูราดราวที่หน้าห้องผ่าตัดอยากจะฟังข่าวดีว่าตอนนี้เจ้านายตนปลอดภัยเมื่อมาถึงก็เห็นพยาบาลนั่งอยู่ด้านหน้าเขาจึงรีบปรี่เข้าไปหาเธอทันที

“คุณพยาบาลครับ”

“ค.. คุณ”

น้ำรินหันหน้ามาได้เธอและนักรบก็จำกันได้ทันทีทั้งตอนนี้หัวใจพยาบาลสาวก็เต้นแรงจนทำให้สติดับวูบไปกะทันหัน

“อืมม..”

ผ่านไปร่มสิบห้านาทีน้ำรินฟื้นขึ้นมาในห้องพักฟื้นโดยมีหมอสาวแผนกสูติคอยดูแลอยู่ไม่ห่าง

“ฟื้นแล้วเหรอหมอดีใจด้วยนะคะคุณน้ำริน”

“ด..ดีใจอะไรคะ”

น้ำรินไม่เข้าใจที่หมอสาวพูดเท่าไรเพราะเธอป่วยจนเป็นลมเป็นแล้งขนาดนี้มันน่าดีใจตรงไหน

“คุณกำลังตั้งครรภ์...เท่าที่หมอตรวจดูก็น่าจะสิบสัปดาห์แล้วนะ”

“ท..ท้องงเหรอคะ”

“ใช่น่ะสิ...นอนพักในนี้สักพักนะค่อยยังชั่วแล้วก็กลับบ้านได้เลยอย่าลืมบอกข่าวดีแฟนล่ะจะได้มาฝากครรภ์เจาะเลือดพร้อมกัน”

“ค่ะ..คุณหมอ”

หมอสาวว่าจบก็เตรียมตัวออกจากห้องไปทิ้งให้น้ำรินนอนหน้าชาอยู่คนเดียว

“ว..วันนั้นเราใช้ยาคุมฉุกเฉินแล้วนี่นา”

ริมฝีปากอวบอิ่มขยับเปรยเสียงอ่อนดวงคมสวยมีน้ำตาคลอร่วงแหมะนี่หรือข่าวดีเธออยากจะสลบไปอีกรอบแล้วตื่นมาใหม่ให้เรื่องราวทั้งหมดที่ได้ยินเป็นแค่ฝันจริงๆ

นักรบที่ยืนฟังทุกอย่างอยู่หน้าประตูแต่แรกเขาแทบเข่าทรุดเมื่อนับเวลาที่หมอสาวคนนั้นเอ่ยถึงระยะการตั้งครรภ์ของหญิงสาวเท่ากับว่าเด็กในท้องของเธอไม่พ้นที่จะเป็นลูกของเขาแน่นอน

หลังจากที่ยืนหลบมุมจนหมอสาวออกไปได้นักรบก็รีบพรวดเข้าไปในห้องพักฟื้นทันที

“คุณท้อง”

ปึก

น้ำรินที่เห็นหน้าชายหนุ่มในคืนนั้นผ่านม่านน้ำตาเธอก็ขว้างหมอนใส่เขาทันทีด้วยความโมโหตอนนี้เธอไม่พร้อมที่จะเป็นแม่คนเลยสักนิดเงินเก็บก็ยังไม่มีมากพอแถมพ่อของลูกยังเป็นแค่คนที่เธอนอนด้วยคืนเดียวอีก​

“ผมจะรับผิดชอบคุณเอง”

น้ำรินหันหน้าหนีชายหนุ่มตอนนี้เธอไม่มีอะไรจะพูดกับเขาแม้นแต่กับตัวเองยังหาวิธีทำให้ใจสงบไม่ได้สมองรับเรื่องอะไรใส่หัวไม่ไหวแล้ววินาทีนี้

นักรบนั่งเงียบในห้องกับหญิงสาวอยู่เช่นนั้นเขาเข้าใจว่าตอนนี้เธอคงทุกข์ใจมากมันไม่ต่างอะไรจากเขาไม่ใช่ไม่อยากรับผิดชอบแต่เป็นเพราะรู้สึกผิดที่ทำให้ปัญหาใหญ่เกิดไม่ใช่แค่ตัวของเขาแต่เป็นหญิงสาวด้วย

เช้าของวันต่อมาทรายแก้วยังคงเฝ้าดูแลชาติเสืออยู่ไม่ห่างยังคอยเฝ้ามองหวังว่าชายหนุ่มนั้นจะตื่นมาคุยกับเธอตลอดเวลา

“ตาเสือ”

“คุณแม่”

ทรายแก้วลุกขึ้นต้อนรับสุรีพรด้วยสีหน้าตกใจไม่รู้ว่าแม่สามีเธอรู้เรื่องได้ยังไงทั้งที่ยังไม่ได้บอก

“ไปทำอีท่าไหนกันถึงได้ถูกยิงแบบนี้..แถมถ้าฉันไม่โทรหาคนที่บ้านก็ไม่รู้กันพอดีว่าตาเสือถูกยิง”

สุรีพรบ่นทรายแก้วอุกเรื่องคอขาดบาดตายแบบนี้ทรายแก้วไม่คิดจะบอกกับเธอแม้แต่คำเดียว

“พี่เสือ.. ช่วยทรายเอาไว้ค่ะผู้ชายคนนั้นจะยิงทราย”

หญิงสาวไม่ได้คิดจะไม่บอกเพียงแค่อยากให้ชาติเสือฟื้นก่อนเท่านั้น

“แล้วเธอมีศัตรูที่ไหนถึงได้มีคนลอบยิงแบบนี้”

“ทรายไม่เคยมีศัตรูที่ไหนค่ะไม่รู้ด้วยว่าคนที่ยิงเป็นใคร”

ก๊อกๆๆ

สองสายตามองไปยังเด็ดเดี่ยวที่เปิดประตูเข้ามา

“คุณท่านสวัสดีครับ..ตำรวจแจ้งว่าจับคนร้ายได้แล้วครับ”

“ดี.. ฉันจะเอาเรื่องมันให้ถึงที่สุด”

สุรีพรเอ่ยเสียงแข็ง

“มันเป็นแค่วัยรุ่นติดยาครับคุณท่านมันสารภาพว่ายิงผิดคน”

“ยิงผิดคน!...คนสมัยนี้นี่มันยังไงกัน”

“ยังไงผมขอตัวก่อนนะครับ”

เด็ดเดี่ยวรายงานเรื่องที่รับรู้มาเรียบร้อยแล้วจึงเดินออกนอกห้องไป

“หมอบอกหรือเปล่าว่าตาเสือจะฟื้นเมื่อไร”

“น่าจะไม่เกินบ่ายนี้ค่ะ”

“อืม..”

ทรายแก้วนั่งมองสุรีพรที่เอาแต่กุมมือชาติเสือไม่วางอยู่ห่างๆโล่งใจที่ชายคนนั้นไม่ใช่ศัตรูของใครจะได้ไม่ต้องมานั่งระแวงกันต่อ

นักรบขับรถเบนซ์สีดำเข้ามาจอดหน้าบ้านของหญิงสาวที่พึ่งจะรู้จักชื่อของเธอก็เมื่อวานพร้อมๆกับรู้ว่าทำเธอท้องสาเหตุที่ต้องมาที่นี่ก็เพราะรู้ว่าหญิงสาวกำลังหลบหน้าเธอออกจากห้องพักฟื้นไปเมื่อช่วงกลางดึกโดยที่ไม่บอกลาเขาสักคำ

ติ๊ง..ต่องง

“ค..คุณมาที่นี่ทำไม”

หญิงสาวในชุดนอนสีฟ้าเดินออกมาจากบ้านหัวกระเซอะกระเซิงเมื่อเห็นหน้าชายหนุ่มที่ไม่อยากเจออยู่ต่อหน้าก็เริ่มอารมณ์บูดทันทีเพราะรู้ว่าเขาคงจะมาคุยเรื่องที่เธอไม่พร้อมจะคุย

“ก็มาคุยเรื่องของเราน่ะสิ...เปิดประตูให้ผม”

“ไม่”

สิ้นเสียงปฏิเสธของน้ำรินนักรบก็ควักปืนออกมาจากเอว

“จะเปิดหรือจะให้ผมทำลายประตู”

“โถ่..เอ้ย”

สาวเจ้าเห็นเช่นนั้นจึงต้องยอมเปิดประตูรั้วให้เขาแต่โดยดี