ตอนที่29 ค่าสินสอด

“บอกพ่อกับแม่คุณหรือยัง”

ชายหนุ่มหย่อนก้นนั่งลงเก้าอี้โซฟาตรงข้ามกับน้ำรินก่อนจะเหลือบสายตามองไปยังโซฟาตัวยาวที่มีเรื่องราวของเขาและเธอในคืนนั้น

“ยัง”

น้ำรินรู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้ากำลังคิดอะไรเธอรีบเข้ามานั่งตรงหน้าของเขาก่อนจะรีบตอบไปตามตรงเพราะลำบากใจที่จะคุยกับพ่อและแม่ด้วยกลัวว่าพวกท่านจะผิดหวังที่เธอดันมาท้องก่อนที่จะแต่งงานมีสามี

“จะบอกพวกท่านเมื่อไร”

“คุณจะมาเจ้ากี้เจ้าการอะไรกับชีวิตฉัน”

น้ำรินบ่นเสียงอู้อี้

“ก็ลูกผมอยู่ในท้องคุณ..ผมต้องรับผิดชอบ”

“เฮ้อ.​..ฉันไม่กล้าบอกพ่อกับแม่”

“ทำไม”

“ฉันกลัวพวกท่านเสียใจ...”

“อาจจะไม่เป็นอย่างที่คุณคิดก็ได้”

“แล้วคุณล่ะบอกพ่อแม่คุณหรือยัง”

“ผมไม่มี”

“หืม”

คำตอบของนักรบทำน้ำรินตกใจพอสมควร

“ถ้าคุณกลัว..ผมจะคุยกับพ่อแม่คุณเอง”

นักรบตัดสินใจแล้วว่าจะเข้าไปคุยกับพ่อแม่หญิงสาวเองหากเธอไม่กล้าพูดเพราะเขาอยากจะทำให้สิ่งที่เป็นปัญหาอยู่ตอนนี้ถูกคลี่คลายไปในทางที่ถูกต้อง

“ฉันกลัวแม่กับพ่อฉันผิดหวังถ้ารู้ว่าฉันเมาแล้วไปนอนกับคนที่ไม่รู้จักจนท้อง”

“ตอนนี้เราก็รู้จักกันแล้วไงผมชื่อนักรบคุณชื่อน้ำริน...เราแค่บอกพวกท่านว่าเราคบกันนานแล้วแค่นี้ก็ได้”

“เฮ้อ..ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วยนะ”

น้ำรินหน้ามุ่ยบอกบุญไม่รับไม่อยากให้ชีวิตตัวเองต้องมาอยู่จุดนี้เลย

และแล้วน้ำรินก็ขับรถนำนักรบมาที่ร้านดอกไม้ใจกลางเมืองของพ่อและแม่เธอในช่วงหัวค่ำ

“อ้าวยัยรินจะเข้ามาที่ร้านทำไมไม่โทรบอกก่อนล่ะลูกแม่จะได้เตรียมของโปรดเราไว้ให้”

นภาหญิงวัยกลางคนที่กำลังเก็บของปิดร้านเห็นลูกสาวตัวเองเดินมาก็เอ่ยทักทายเสียงดังจนสารัชสามีเดินออกมาจากในร้านเพื่อมาต้อนรับลูกสาวหน้าระรื่น

“ไอ้ตัวแสบของพ่อไหนโผล่มาได้วันนี้ไม่ต้องเข้าเวรเหรอลูก”

ชายวัยเกือบ60ร่างสูงท้วมเข้ามาโอบกอดน้ำรินด้วยความคิดถึงเพราะนานๆทีลูกสาวจะว่างมาหา

“ไม่ค่ะ.. วันนี้หนูจะมาคุยกับพ่อแม่”

น้ำรินเอ่ยด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวก่อนจะกวักมือเรียกนักรบให้เดินออกมาจากรถ

“ใครล่ะ...เพื่อนเหรอลูก”

สองสามีภรรยามองชายหนุ่มรูปหล่อในชุดสูทสีดำกันเป็นตาเดียว

“ผมนักรบครับเป็นแฟนน้ำริน”

ยังไม่ทันที่น้ำรินจะได้ปริปากพูดนักรบก็แนะนำตัวเองขึ้นมาก้อน

“แฟน”

สองสามีภรรยามองหน้ากันเลิ่กลั่กปกติแล้วน้ำรินจะคุยกับพวกเขาทุกเรื่องไม่ยักรู้ว่าเรื่องแฟนจะไม่ยอมบอกกันก่อน

น้ำรินเห็นสีหน้าตกใจของทั้งสองใจของเธอก็เสียไปแล้วครึ่งหนึ่งเมื่อสองสามีภรรยาหายตกใจก็ได้ชวนให้ทั้งคู่เข้ามาคุยถึงธุระหลังร้าน

“ผมทำน้ำรินท้องมาที่นี่ก็เพื่อมาแสดงความรับผิดชอบเธอครับ”

นักรบเห็นจังหวะเหมาะก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงดึงน้ำรินลงมานั่งกุมมือต่อหน้าพ่อและแม่ของเธอก่อนจะบอกความจริงว่าเขานั้นทำเธอท้องส่วนเรื่องตอนไหนยังไงเขาไม่พูดถึงเพราะไม่อยากให้หญิงสาวไม่สบายใจ

“หนูขอโทษค่ะแม่ขอโทษนะคะพ่อ”

สาวเจ้าก้มหน้างุดเอ่ยเสียงสั่นมือน้อยบีบมือนักรบแน่นทำให้เขารับรู้ได้ว่าเธอกำลังกังวลมาก

“เฮ้อ..ให้มันได้อย่างนี้..”

สองสามีภรรยามองหน้ากันด้วยแววตาที่นักรบก็เดาไม่ออกว่าทั้งคู่โกรธแค่ไหน

“ได้ดั่งใจพ่อกับแม่จริงๆเลยลูก”

ร่างบางที่กำลังก้มหน้างุดสะดุ้งเฮือกขณะที่ทั้งพ่อและแม่เธอเข้ามาสวมกอดด้วยท่าทียินดี

“ไม่โกรธหนูเหรอคะ”

“โกรธอะไรล่ะลูกเราน่ะเรียนจบมีงานทำแล้วพ่อกับแม่ก็อยากจะมีหลานบ้างแต่ยังไม่ทันได้คุยกับเราก็มีมาซะก่อนแล้ว”

“คุณพ่อคุณแม่จะเรียกสินสอดเท่าไรก็ว่ามาเลยนะครับ”

นักรบพอจะโล่งใจก่อนจะเปรยเรื่องสินสอดกับทั้งสองด้วยท่าทียินดี

“อืม.. ทำงานอะไรล่ะเรา”

สารัชกลับไปนั่งบนโซฟาที่เดิมก่อนจะหันมาซักประวัติลูกเขยด้วยท่าทีผ่อนคลายเพราะเขาไม่ได้ซีเรียสเรื่องฐานะหรือชาติตระกูลกับลูกแค่ขอให้มีงานการทำเหมาะสมที่จะเป็นหัวหน้าครอบครัวก็พอ

“เป็นผู้จัดการบริษัททัวร์ที่นี่ครับ”

นักรบบอกเพียงอาชีพปัจจุบันที่ทำอยู่ไม่อยากจะเอ่ยถึงเรื่องที่ตัวเองถนัดที่สุดคือเป็นบอดี้การ์ดและเป็นมือปืนด้วยกลัวทุกคนจะตกใจ

“อืม..พ่อกับแม่ไม่เรียกร้องอะไรมากหรอกลูกไหวแค่ไหนก็แค่นั้นพ่อรู้ว่าเราอยู่ในช่วงหนุ่มสาวกำลังสร้างตัวกัน”

นภาได้ยินดังนั้นก็ไม่คิดจะเรียกร้องอะไรมากเอาแค่นักรบนั้นไหวจะให้ก็พอเพราะไหนๆเขาก็มีลูกกับลูกสาวเธอแล้วอยากให้เก็บเงินไปตั้งตัวกันดีกว่าเอามาเป็นค่าสินสอดทั้งหมด

“เงินสด4ล้านครับพร้อมโฉนดที่ดินที่เชียงใหม่อีก50ไร่พอหรือเปล่าครับ”

“หา..”

สิ้นเสียงนักรบทุกคนต่างก็นิ่งอึ้งมองหน้ากันแท้กระทั้งน้ำรินก็แทบกลืนน้ำลายไม่ลงคอไม่คิดเหมือนกันว่าชายหนุ่มจะมีสมบัติอะไรเยอะขนาดนี้

“ป.. เป็นแค่ผู้จัดการจริงๆหรือเปล่าลูก”

นภาเอ่ยถามเสียงอึกอัก

“ครับ...ผมเล่นหุ้นตามเจ้านายผมด้วยแล้วก็ทำงานเก็บเงินอย่างเดียวไม่ค่อยได้ใช้อะไรครับ”

ทุกคนต่างโล่งอกโดยเฉพาะน้ำรินที่แอบคิดไปไกลว่าคนที่เป็นพ่อของลูกจะค้าขายของเถื่อน

“ได้สามีดีนะเราเนี่ย”

นภายิ้มร่าเห็นว่านักรบมีพอที่จะเลี้ยงดูลูกกับหลานเธอได้แค่นี้ก็พอใจแล้ว

“เอ่อ..ค่ะแม่”

น้ำรินที่ยังอึ้งกับค่าสินสอดไม่หายค่อยๆแค่นยิ้มออกมาเล็กน้อย

หลังจากที่ตกลงเรื่องสินสอดกันเสร็จทั้งสองก็อยู่ทานข้าวเย็นกับสารัชและนภาก่อนจะขอตัวกลับ

“ทำไมคุณให้ค่าสินสอดเยอะขนาดนั้นล่ะ”

น้ำรินมาถึงบ้านได้ก็รีบถามเรื่องที่คาใจกับนักรบ

“ผมอยากให้...คุณอยากได้อะไรเพิ่มหรือเปล่า”

ชายหนุ่มคิดเสียว่าค่าสินสอดเป็นค่าชดเชยค่าเสียหายของหญิงสาวทั้งร่างกายและความรู้สึกหากเธออยากจะได้อะไรเพิ่มเขาก็ยินดี

“หึ..ไม่อะ..แต่ฉันไม่จัดงานแต่งใหญ่โตนะแค่บอกกล่าวให้ผู้ใหญ่กับเพื่อนๆรู้ก็พอ”

“แล้วแค่คุณ...แต่ถ้าแต่งแล้วคุณต้องลาออกจากงานผมไม่อยากให้ลูกผมเป็นอันตราย”

“แลกกับการนอนคนละห้องกับคุณ”

“ได้..ตกลงตามนั้น”

นักรบไม่มีปัญหาเรื่องนี้อยู่แล้วขอแค่หญิงสาวยอมลาออกจากงานเพื่อความปลอดภัยของลูกเขาเป็นพอ