ตอนที่15 ความจริง

ครู่ต่อมา

"ตกลงคุณเป็นใครกันแน่"

ด้วยความสอดรู้สอดเห็นและอยากจะรู้เรื่องท่ี่แท้จริงมาลีจึงเดินออกมาหน้าเรือนในขณะที่สุพิชชากำลังจะขับรถกลับ

"ฉันเป็นใครแล้วคนใช้อย่างเธอมายุ่งอะไรด้วย"

สุพิชชามองมาลีด้วยหางตาและรีบขับรถกลับออกไปเพราะเธอไม่จำเป็นจะต้องบอกอะไรสาวใช้อย่างมาลี

"หืม..นังหน้าพลาสติกฉันอุตส่าห์จะช่วยงั้นก็ช่วยเหลือตัวเองไปแล้วกัน"

มาลีเห็นอาการสุพิชชาแล้วเธอก็หมั่นไส้สุดทนเธอตั้งใจว่าจะยืมมือสุพิชชากำจัดพราวพิไลเสียกน่อยแต่เหผ้นครั้งนี้เธอจะต้องเชียพราวพิไลแล้วล่ะมั้ง

"......"

หิรัญพาพราวพิไลมาในห้องนอนทั้งยืนจ้องมองเธอนานสองนานจนหญิงสาวรู้สึกแปลกๆ

"พ..พี่รัญทำไมมองพราวแบบนั้นคะ"

"บอกความจริงได้ไหม"

"ค..ความจริงเรื่องอะไรคะ"

พราวพิไลได้ยินคำถามก็เกิดกลืนน้ำลายไม่ลงคอเสียอย่างนั้น

"ทำไมถึงยอมมาเล่นบทภรรยาพี่ที่นี่"

หิรัญเดินมานั่งใกล้ๆกับพราวพิไลและถามเธอด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบไม่ได้บ่งบอกถึงอารมณ์ใดๆ

"พ..พี่รัญรู้เหรอคะ"

พราวพิไลเบิกตาโพรงตกใจเข้าไปอีกรอบ

"ใช่..พี่จะบอกก็ได้ว่าพี่ไม่ได้ความจำเสื่อม"

"นี่แสดงว่าพี่รัญโกหกตั้งแต่แรก"

หญิงสาวมองหน้าคนตัวโตอย่างไม่น่าเชื่อ

"อืม.."

"คือที่พราวทำไปทั้งหมดก็เพราะว่าคุณป้าขอร้อง...แต่นี่ก็เท่ากับว่าพี่รัญก็แกล้งพราวมาตลอดเหมือนกันเพราะฉนั้นพราวก็จะไม่ขอโทษพี่รัญนะคะ"

พราวพิไลก้มหน้างุดพูดเสียงอ่อนเมื่อถูกจับได้เธอหลอกเขาก็จริงแต่เขาก็หลอกเธอเหมือนกันดังนั้นเธอจะถือว่าเสมอกัน

"อืม..พี่ก็ไม่ได้ต้องการคำขอโทษอยู่แล้ว.."

" .ดีแล้วค่ะงั้นเอาเป็นว่าหมดหน้าที่พราวแล้วพราวขอกลับกรุงเทพเลยนะคะ"

"ไม่ได้.."

"ทำไมล่ะคะ"

"ไหนๆก็เล่นบทภรรยาพี่จนถึงขนาดนี้แล้วอยู่ช่วยพี่กันชาออกได้ไหม"

ที่หิรัญยอมพูดความจริงก็เพื่อที่อยากจะขอร้องเธอเรื่องนี้

"ผู้หญิงคนที่มาอาละวาดเมื่อกี้นี้เหรอคะ"

"ใช่"

"อืม..งั้นพราวขอถามอะไรอย่างได้ไหมคะ"

"ว่ามาสิ"

"พี่รัญจะแกล้งความจำเสื่อมเพื่ออะไรคะ"

"พี่ก็แค่อยากทำเป็นลืมว่าเคยมีแฟนอย่างชาเพราะพี่รู้ว่าหากพี่ไม่ทำเป็นลืมทุกคนก็ต้องคอยมากห่วงอาการอกหักของพี่และอีกอย่างถ้าพี่เจอชาอีกจะได้ทำเป็นไม่สนใจอย่างไม่มีข้อกังขาไง"

"อืม..อย่างนี้นี่เองแล้วคิดจะปิดเรื่องนี้กับทุกคนไปนานเท่าไรคะ"

"ก็..ไม่รู้สิ...ตกลงจะอยู่ช่วยพี่ไหมพี่มีเงินเดือนให้"

"เงินเดือนที่จะให้นี่เท่าไรเหรอคะ"

พราวพิไลรู้สึกว่าข้อเสนอนี้ก็น่าสน

"อยากได้เท่าไรเขียนใส่เชคมาเลย"

"อืม...งั้นพราวรับงานนี้ค่ะส่วนเงินขอคิดดูก่อนนะคะว่าจะเรียกเท่าไรดี"

"โอเค..."

ท่าทีเหมือนเด็กกำลังจะได้ของเล่นของพราวพิไลทำให้หิรัญต้องยกมือยีหัวเธออย่างเอ็นดูแอบขอบใจเธอลึกๆที่เธอและเขาเข้าขากันได้อย่างดีอีกอย่างเขาก็ไม่อยากให้เธอจากเขาไปตอนนี้ด้วยตอนที่ความรู้สึกดีๆของเขาที่มีให้มันเริ่มก่อตัวเร็วมากขึ้นทุกวันๆ

20.30 น.

"ง่วงรึยัง"

หิรัญเดินมานั่งจ้องหน้าพราวพิไล

"ยังค่ะ.."

หญิงสาวส่ายหัวหงึกหงัก

"พี่มีที่ๆนึงที่อยากพราวไป"

"ไปไหนคะ"

"ตามพี่มาสิ"

หิรัญจูงมือร่างบางนั่งรถออกจากเรือนไปที่ท้ายไร่

ครู่ต่อมา

"ทำไมพาพราวเข้าป่ามาตอนนี้ล่ะคะ...หรือว่าคิดไม่ดีกับพราว"

พราวพิไลไม่เข้าใจว่าหิรัญจะพาเธออกมาที่ป่าท้ายไร่ทำไมตอนนี้ทั้งยังหลี่ตามองอีกฝ่ายอย่างกลัวๆอีกด้วย

"ถ้าพี่คิดไม่ต้องพามาถึงที่นี่หรอก...อย่าลืมว่าเรานอนห้องเดียวกันทุกคืนนะ"

หิรัญอมยิ้มให้กับท่าทีของเธอทั้งส่ายหัวเล็กน้อยที่เธอช่างคิดได้

"เออ..ก็จริง.."

พราวพิไลทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย

".. ถึงแล้ว.."

หิรัญขับรถต่อมาครู่หนึ่งก็ถึงที่ๆเป็นหอทรงสูงประมานสามชั้นที่นี่คือหอหนังสือชื่อหอศังกรสร้างไว้ตั้งแต่รุ่นปู่ของหิรัญแล้วเขาเห็นว่าเธอชอบอ่านหนังสือเลยพาเธอมาที่นี่

"ที่นี่สร้างไว้ทำอะไรคะทำไมตอนนั้นที่พี่รัญพาพราวดูทั่วไร่ไม่เห็นมี"

"ที่นี่เป็นหอศังกรเป็นพื้นที่ของไร่ก็จริงแต่ตรงนี้ไม่ได้ทำอะไรปล่อยเป็นสวนป่าธรรมชาติแล้วหอนี้ก็เป็นหอที่อยู่ติดกับธารน้ำตกแถมยังมีของที่พราวชอบอยู่ข้างในเต็มเลย"

"ของที่พราวชอบ"

พราวพิไลมีสีหน้าสงสัย

"ลงไปดูเดี๋ยวก็รู้เองว่ามันคืออะไร"

หิรัญเดินจูงมือหญิงสาวมายังชั้นสองของหอหนังสือ

"โห..ที่นี่มีแต่หนังสือทั้งนั้นเลยใครเป็นคนสร้างที่นี่ขึ้นมาคะเนี่ย"

พราวพิไลเห็นภาพตรงหน้าก็ดีใจจนเนื้อเต้นเพราะนี่คือสวรรค์ของคนรักการอ่านหนังสือแบบเธอเลย

"คุณปู่เห็นคุณย่าชอบอ่านหนังสืิอก็เลยสร้างที่นี่ให้คุณย่า"

"คุณปู่พี่รัญนี่โรแมนติกเหมือนกันนะคะ"

"ก็กับคุณย่าเท่านั้นแหละ"

"แล้วพราวมาที่นี่ได้ตลอดเลยรึเปล่า"

"อยากมาเมื่อไรก็มาได้เลย"

"แล้วเราจะกลับกันตอนไหนคะ"

"คืนนี้พี่ว่าจะนอนที่นี่"

หิรัญกะว่าจะมาหญิงสาวมาค้างกันที่นี่อยู่แล้วนอนฟังเสียงน้ำไหลของธารน้ำตกจะได้ผ่อนคลายกับเรื่องที่พึ่งเจอมา

"ดีค่ะ...พราวว่าจะเดินดูหนังสืออีกพักใหญ่เลย"

พราวพิไลเองก็กะจะเอ่ยขอชายหนุ่มนอนที่นี่เหมือนกันเพราะที่นี่เธอเห็นว่ามีห้องนอนอยู่ด้วยเธอจึงจะขอเลือกหนังสืออ่านเพลินๆได้อย่างสบายใจ

"ตามสบายเลย"

หิรัญเห็นหญิงสาวอารมณ์ดีเขาก็ดีใจ

วันต่อมา

"นายไม่อยู่เหรอจ้ะป้าพวง"

มาลีชะเง้อมองไปทางห้องนอนของคนเป็นนายอยู่หลายรอบ

"พาคุณพราวไปนอนที่หอหนังสือน่ะ"

พวงหยุดมือจากการจัดโต๊ะอาหารหันมาตอบมาลี

"จะไปนอนที่นั่นทำไมที่บ้านก็มีให้นอน"

มาลีบ่นอู้อี้เล็กน้อยไม่ชอบใจเท่าไรเมื่อเวลาเจ้านายเค้ารักกัน

"นี่แกก็ชักจะเยอะขึ้นทุกวันแล้วนะนังลีฉันบอกแล้วไงเรื่องของนายอย่าแส่ผัวเมียเค้าก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศกันบ้างแกจะทำไมเค้าล่ะ"

พวงต้องขมวดคิ้วบ่นมาลีอย่างเหลืออด

"เปล่านี่ป้าก็เห็นสายแล้วไม่เห็นมากันสักที"

มาลียังคอยมีกิริยาลอยหน้าลอยตาเช่นเดิม