ตอนที่28 เอาออกซะ

บ้านมาลี

"หา...ท..ท้อง"

หลังจากที่มาลีว่างงานจากเรือนเธอก็ออกไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจทั้งหมดสามอันผลปรากฏว่าทั้งสามขึ้นสองขีดเหมือนกันหมดทำเอาเธอนั่งทรุดอยู่มุมห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

ก๊อกๆๆๆ

"เสี่ย.."

เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูมาลีจึงรีบหาที่ซ่อนผลตรวจเพราะคิดว่าเป็นแม่เธอมาเคาะแต่ที่ไหนได้กลับเป็นเลี่ยเกลี้ยงที่เข้ามาหาเธอในนี้ต่างหาก

"เงียบ.."

"เสี่ยมาที่นี่ได้ไงแล้วเสี่ยไปบุกโรงพักมาจริงรึเปล่า"

"จริง...แล้วฉันก็มีเรื่องให้แกช่วย"

เสี่ยเกลี้ยงมีบางอย่างที่ต้องวานให้มาลีช่วยแล้วเธอก็จะปฏิเสธเขาไม่ได้ด้วย

"เสี่ยฉันมีเรื่องจะต้องบอกเสี่ย"

มาลีถือโอกาสนี้บอกเรื่องที่เธอพึ่งรู้กับเสี่ยเกลี้ยงเสียเลย

"เรื่องอะไร"

"ฉ..ฉันท้อง"

"ไปเอาออกซะ"

เสี่ยเกลี้ยงตอบได้อย่างไม่ลังเลเพราะเขาไม่คิดที่จะรับผิดชอบใครอยู่แล้ว

"พูดแบบนี้ได้ไงเสี่ยลูกทั้งคนนะ"

มาลีถึงกับหน้าเหวอกับคำพูดที่เสี่ยเกลี้ยงพูดออกมา

"ลูกฉันรึเปล่าก็ไม่รู้...นี่..พรุ่งนี้แกต้องพาเมียนายแกมาให้ฉันที่จุดนัดพบไม่งั้นแม่แกนั่นแหละที่จะไม่มีชีวิตรอด"

"เสี่ยจะทำอะไร"

"ทำอะไรมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับแกจะกำจัดเมียนายแกให้ไม่ดีหรือไงแล้วเรื่องลูกฉันแนะให้ว่าไม่ไปเอาออกหรือไม่แกก็บอกทุกคนไปว่านี่คือลูกนายแกแค่นั้น"

"เสี่ยนี่มันเลวกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลยนะ"

มาลีกัดฟันกรอด

"จะทำไม่ทำ...ถ้าไม่ทำแม่แกตายหรือไม่ก็ตัวแกด้วย"

"แล้วจะให้ฉันพาคุณพราวไปที่ไหน"

มาลีเหมือนคนที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกแต่เธอก็ต้องทำตามที่เสี่ยเกลี้ยงบอกเพราะห่วงความปลอดภัยของตัวเอง

"ตลาดในหมู่บ้าน"

"อืม..."

22.00​ น.

"เรื่องที่พี่รัญเครียดเป็นเรื่องเสี่ยเคี้ยงใช่ไหมคะ"

พราวพิไลนั่งรอหิรัญที่ระเบียงบ้านจนดึกเมื่อเขามาถึงเธอก็รีบเข้ามาคุยกับเขาทันที

"พราวรู้เหรอ"

หิรัญไม่คิดว่าหญิงสาวจะรู้เรื่องนี้แล้ว

"ค่ะ..ทำไมไม่คิดจะบอกพราวบ้างคะ"

"พี่ไม่อยากให้พราวกังวล"

หิัรัญพาพราวพิไลเข้ามานั่งคุยกันในบ้านเพราะข้างนอกยุงค่อนข้างเยอะ

"แล้วนี่ตำรวจตามตัวคนพวกนั้นได้รึยังคะ"

"ยังไม่ได้เรื่องอะไรเลย"

"ยังไงพี่รัญก็ดูแลตัวเองดีๆนะคะ"

"ส่วนมากพี่จะอยู่ที่ไร่ตอนนี้ก็เพิ่มคนคุ้มกันแน่นหนาคงไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วล่ะ"

"ค่ะ"

"ที่พี่เป็นห่วงก็คือพราวเอาแบบนี้พราวกลับกรุงเทพไปก่อนดีไหม"

หิรัญคิดๆดูแล้วการที่เขาจะๆม่ห่วงหน้าพะวงหลังก็คือต้องให้หญิงสาวกับอุ่นเรือนกลับไปกรุงเทพเสียก่อน

"ไม่ค่ะถ้าพี่รัญอยู่ที่นี่พราวก็จะไม่ไปไหนค่ะ...พราวห่วงพี่รัญ"

พราวพิไลไม่ยอมไปจากที่นี่แน่นอนยิ่งรู้ว่าที่นี่หิรัญอยู่ในอันตรายให้เอาช้างมาฉุดเธอก็ไม่ไป

"......."

หิรัญกอดร่างบางทั้งมองเธอด้วยสายตาที่กังวลใจเขากลัวว่าศรัตรูมันจะไม่เล่นงานเขาทางตรงอาจจะแว้งกัดทำร้ายคนที่เขารักก็เป็นๆด้เกิดถึงวันนั้นเขาปกป้องเธอไม่ได้เขาคงจะเครียดกว่านี้หลายเท่าแน่

วันต่อมา

"วันนี้ออกไปแต่เช้าอีกแล้วนะคะ"

วันนี้ก็เป็นอีกวันที่หิรัญออกไปไร่แต่เช้าเหมือนเดิม

"พี่ต้องรีบไปดูความเรียบร้อนที่ไร่เสียหน่อย"

"พราวเข้าใจค่ะรีบไปเถอะค่ะ"

พราวพิไลส่งยิ้มอ่อนให้ชายหนุ่มเธอเข้าใจว่าเขาต้องรับผิดชอบชีวิตของคนหลายคนอยู่

10.00​ น.

"คุณพราวคะ..."

มาลีมองซ้ายทองขวาดูราดราวว่าหญิงสาวอยู่คนเดียวในตอนไหนเมื่อได้จังหวะเธอจึงเดินเข้ามาหาพราวพิไลในขณะที่หญิงสาวนั่งอ่านหนังสืออยู่

"มีอะไรเธอเป็นอะไรเหรอ"

"คือลีปวดท้องน่ะค่ะ..คุณพราวช่วยพาลีไปซื้อยาที่ตลาดได้ไหมคะ"

"ได้สิงั้นไปขึ้นรถเลย"

มาลีแกล้งทำสีหน้าอิดโรยพราวพิไลเห็นดังนั้นเธอจึงรีบพามาลีออกไปข้างนอกเพื่อซื้อยาทันที

"จอดตรงไหนล่ะมาลี"

เมื่อมาถึงตลาดพราวพิไลก็วนหาที่จอดรถเธอต้องกสรหาที่สะดวกให้มาลีจะได้เดินใกล้ร้านยาที่สุดเท่าที่จะใกล้ได้

"ตรงแถวนี้ก็ได้ค่ะคุณพราวเดี๋ยวลีเดินไปซื้อยาเอง"

"เดินไหวเหรอ"

"ไหวค่ะ"

มาลีเดินลงจากรถด้วยสีหน้าที่ไม่สู้ดีเท่าไรเธอไม่อยากมีเอี่ยวกับการทำผิดของเสีายเกลี้ยงแม้แต่น้อยแต่ก็ต้องทำ

"โอเคเดี๋ยวฉันรอตรงนี้นะ"

"ค่ะคุณพราว"

ครู่ต่อมา

ปั้กๆๆ

"ว้ายย.."

"มานี่"

พราวพิไลนั่งรอมาลีอย่างใจจดใจจ่อแต่จู่ๆก็มีผู้ชายใส่ชุดดำสวมหมวกปิดหน้าสามสี่คนมาเคาะรถเธอและเปิดประตูดึงเธอออกไป

"พวกแกเป็นใคร..อื้มมม"

หญิงสาวยังไม่ทันถามว่าพวกคนเหล่านี้เป็นใครเธอก็ถูกโปะยาสลบลากตัวขึ้นรถตู้ไปก่อน

" ฉันขอโทษนะคุณพราวถ้าฉันไม่ทำแม่ฉันอาจเป็นอันตรายได้"

มาลีที่แอบมองอยู่ห่างๆเห็นสถานการณ์ทั้งหมดก็แอบกังวลใจอยู่ไม่น้อยว่าคนพวกนั้นจะถึงกับฆ่าพราวพิไลหรือไม่ถึงเธอจะอยากแย่งสามีหญิงสาวแต่เธอก็ไม่ได้ต้องการให้ใครมาตาย

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

"ช่วยด้วยค่ะ... ช่วยด้วย"

มาลีวิ่งมาตะโกนที่กลางไร่อย่างหน้าตาตื่นคราแรกเธอกะจะปล่อยให้หิรัญได้รู้เองแต่เธอก็ทนไม่ได้ที่จะปล่อยให้พราวพิไลเป็นอะไรไปตอนนี้เพราะความเห็นแก่ตัวของเธอ

"มีเรื่องอะไร.."

จีกรภพรีบวิ่งเข้ามาถามมาลีอย่างรวดเร็ว

"ค.. คุณพราวถูกจับตัวไป"

"ที่ไหนแล้วถูกจับไปได้ไง"

หิรัญเลือดขึ้นหน้าทันท่วงทีเพราะไม่คิดว่าพราวพิไลที่เขาปล่อยให้เธออยู่ในที่ปลอดภัยแล้วจะมาถูกจับตัวไปได้

"ลีให้คุณพราวพาไปตลาดแล้วก็ถูกจับที่นั่นค่ะ"

มาลีก้มหน้างุด

"พราว..เธอรู้รึเปล่าว่ามันเป็นใคร"

"น่าจะพวกเสี่ยเกลี้ยงค่ะนาย"

"โถ่เอ้ยย.."

หิรัญกัดฟันกรอดมือไม้สั่นเกร็งไปหมดด้วยความโมโห

"ใจเย็นๆก่อนครับคุณรัญเรามาคิดวิธีช่วยคุณพราวกันดีกว่า"

จักรภพแตะบ่าหิรัญเบาๆเขาก็ไม่พอใจกับเหตุการณ์ทีาเกิดขึ้นเช่นกันเพราะดูพวกเสี่ยเกลี้ยงจะอันธพาลไปหน่อย

"อึก..อืมม.."

พราวพิไลนั้นสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาก็เห็นว่าตัวเองอยู่ในสถานที่ที่ไม่คุ้นเคยทั้งยังถูกพวกคนชุดดำห้องล้อมไว้ไม่ไห้หนีไปไหนอีกด้วย

"ตื่นแล้วเหรอ"

เสื่ยเกลี้ยงเดินเข้ามานั่งต่หน้าหญิงสาวทั้งเชยคางร่างบางด้วยสีหน้าเต้าเล่ห์

"พวกแกเป็นใครจับฉันมาทำไม"

พราวพิไลสะบัดหน้าหนีอย่างรังเกียจเธอคิดว่าตัวเองต้องซวยขนาดไหนถึงได้ถูกจับมาแบบนี้

"ก็ผัวแกดันมาทำเรื่องให้พวกฉันก่อนเอง"

เสี่ยเกลี้ยงตวาดใส่หญิงสาวจนร่างบางสะดุ้งเฮือก

"แกเป็นพวกเสี่ยเคี้ยงใช่ไหม"

คำพูดจากปากคนตรงหน้าทำให้เธอพอจะเดาออกแล้วว่าเธอถูกจับมาโดยพวกใคร