เรือนศังกร
"ทำไมทำหน้าเครียดๆคะรัญ"
สุพิชชาเดินกลับมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดแต่เธอก็ต้องเปลี่ยนอารมณ์เป็นสงสัยแทนเพราะเธอเห็นหิรัญกำลังวุ่นสีหน้าเคร่งเครียดกับเอกสารกองโตในห้องทำงาน
"......."
"เอกสารอะไรคะ"
"เอกสารยึดทรัพย์...ผมไม่เหลืออะไรอีกแล้ว"
หิรัญเงยหน้ามองหญิงสาวด้วยสีหน้าหดหู่
"อ..อะไรนะคะ"
สุพิชชาไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองสักนิด
"ที่ไร่นี้ขาดทุนมานาน...ก็เลยต้องทำให้ผมต้องเอาที่ไปจำนองแล้วตอนนี้มันก็ถูกยึดแล้ว"
"รัญก็ให้รอบครัวรัญช่วยสิคะ"
หญิงสาวพยายามหาทางออกให้หิรัญเธอเองไม่อยากให้เขาตกอับเพราะถ้สหากเธออยู่กับเขาก็จะยิ่งลำบากมากขึ้นไปอีกเธอทนไม่ได้แน่นอน
"สมบัติของครอบครัวผมสละสิทธิ์ไม่รับมานานแล้วทุกอย่างเป็นของธรัฐ"
"ทำไมเรื่องนี้รัญไม่เคยบอกชาเลยล่ะคะ"
"ผมคิดว่าเรื่องนี้มันไม่สำคัญอะไรถ้าเรารักกัน"
"......"
สุพิชชาอึ้งไปครู่หนึ่งในหัวของเธอตอนนี้กำลังคิดอยู่ว่าจะเอายังไงดีแต่แล้วเธอก็เลือกที่จะไม่ลำบากและรู้ตัวว่าต้องไปจากเขาอย่างรวดเร็วเพราะดีไม่ดีเงินเก็บที่เธอมีอาจถูกหิรัญเรียกร้องให้เธอช่วยก็เป็นได้ซึ่งเธอก็ไม่ยอมแน่นอน
"ผมต้องย้ายออกจากที่นี่เราไปหาบ้านเช่าเล็กๆกันนะชา"
หิรัญจับมือสุพิชชาเบาๆ
"คือชา...คงจะอยู่กับคุณไม่ได้ขอโทษด้วยนะคะ"
หญิงสาวรีบสะบัดมือเธอหนีและรีบหยิบกุญแจรถของเธอขับรถออกไปทันทีข้าวของที่มีที่นี่เล็กน้อยเธอก็ไใ่เสียเวลาเก็บแม้แต่นิดเดียว
"ชา..ชา...จะไปไหนล่ะชา"
หิรัญเอ่ยคำตามหลังสุพิชชาเมื่อเห็นเธอไปพ้นตาแล้วเขาจึงยกยิ้มออกมาอย่างพอใจเพราะแผนที่เขาคิดมามันได้ผลดีเสียเหลือเกิน
วันต่อมา
"นายคะทำไมนายพูดแบบนั้นทั้งที่รู้ว่ามันไม่ใช่"
บัวตองเข้ามาคุยกับหิรัญตั้งแต่เช้าเรื่องความผิดของลูกเธอ
"เพราะอะไรไม่สำคัญหรอกแต่ลูกสาวป้ายอมบอกความจริงแล้วเหรอครับ"
"ใช่จะนายนังลีมันท้องกับไอ้เสี่ยเกลี้ยงจะ"
"ผมคิดเอาไว้ไม่มีผิด...เอาเป็นว่าตอนนี้ป้าดูแลเธอให้ดีก็แล้วกันครับแต่อย่าให้เธอมายุ่งกับผมอีกส่วนขาดเหลืออะไรก็บอกผมได้"
หิรัญไม่ต้องการให้มาลีมายุ่งกับเขาแต่ด็แสดงน้ำใจเมื่อเห็นว่าหญิงสาวน่าจะไม่มีที่พึ่งอีกอย่างก็ไม่อยากให้บัวตองรับภาระหนักมากนัก
"ขอบคุณน้ะจ้ะนายที่เมตตานังลีไม่เอาผิดมันส่วนเรื่องนั้นฉันจะไม่ให้มันมายุ่มย่ามอะไรกับนายอีกเลยจะ"
บัวตองยิ้มออกเมื่อคนเป็นนายของไร่นี้ช่างมีเมตตาเสียเหลือเกิน
กลางป่า
เวลานี้คนของเสี่ยเคี้ยงตั้งแคมป์ที่พักดันเป็นกลุ่มใหญ่เพื่อหลบหนีตำรวจอยู่ที่นี่
เสี่ยเคี้ยงสีหน้าคร่งเครียดเมื่อนั่งมองคนเป็นลูกชายนอนเจ็บเพราะความระห่ำไม่ยอมฟังคำเขาว่าอย่าทำอะไรบุ่มบ่าม
"หึ่ฉันบอกแกแล้วว่าอย่าทำอะไรบุ่มบ่าม"
"ฉันแค้นมันนี่พ่อ"
เสี่ยเกลี้ยงกัดฟันกรอดเจ็บใจที่เอาชนะหิรัญไม่ได้
"แผลมันเป็นยังไงบ้างไอ้คม"
"ต้องรีบหายาแก้อักเสบด่วนครับ"
อาคมเห็นแผลของเสี่ยเกลี้ยงที่มันเริ่มจะอักเสบแล้วเขาคิดว่ายังไงก็ต้องได้ยาแก้อักเสบให้เสี่ยเกลี้ยงอย่างเร่งด่วน
"ไอ้คมแกไปบ้านนังลีไปบอกให้มันซื้อมาให้"
เสี่ยเกลี้ยงเอ่ยปากออกมาอย่างรวดเร็วเพราะรู้ว่าอย่างไรมาลีก็ต้องช่วยได้
"ครับเสี่ยเกลี้ยงเดี๋ยวผมจะให้คนไปเดี๋ยวนี้"
20.00 น.
"อื้มมม..."
อาคมให้ลูกน้องของเขามาดักรอมาลีที่หลังบ้านเมื่อเจอตัวหญิงสาวจึงรีบลากมาที่ลับตาแล้วจ่อปืนไว้ที่หลังของเธอเพื่อบังคับให้เธอนั้นทำตามคำสั่ง
"อย่าโวยวายไม่งั้นตาย"
"แกเป็นใคร"
"ไปซื้อยาตามใบสั่งนี้แล้วเอามาให้ฉันที่นี่...นี่เงิน"
"......."
"รีบไปสิแล้วถ้าแกตุกติกบอกใครล่ะก็น่าจะรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น..."
"อืม..."
มาลีพอจะคิดเองได้ว่าคนที่จะทำลับๆล่อๆขู่เธอแบบนี้คงไม่พ้นลูกน้องเสี่ยเกลี้ยงแน่นอน
"นังลีแกจะไปไหน"
"เข้าไปตลาดหน่อยน่ะแม่"
มาลีรีบขับมอเตอร์ไซต์ของเธอออกไปที่ร้านยาอย่างรวดเร็วภายในใจคิดเพียงว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะทำตามคำสั่งของเสี่ยเกลี้ยง
"ไปทำไมดึกดื่นเช้าค่อยไป..นังลี..นังลี..นังลูกคนนี้"
ร้านยาในตลาด
"เอายาตามนี้จะ"
มาลีอาศัยจังหวะที่เภสัชกำลังจัดยาส่งข้อความบางอย่างให้หิรัญที่เธอต้องทำลับๆล่อๆเพราะรู้ว่ามีคนแอบตามเธอมาด้วยไม่ได้รอที่เดิมอย่างที่บอกกับเธอ
ติ๊งงงงง
"หืม..."
หิรัญได้นับข้อความก็ถึงกับต้องรีบแต่งตัวออกไปหาตักรภพทันที
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
"คุณรัญจะตามมันไปตอนนี้จริงๆเหรอ"
หิรัญและจักรภพซุ่มดูมาลีคุยดับชายชุดดำอยู่ข้างเพิงเก็บไม้รอจังหวะที่คนพวกนั้นเตรียมตัวกลับแล้วเขาจะค่อยๆตามไปเพื่อที่จะได้รู้ว่าที่กบดานของพวกเสี่ยเคี้ยงอยู่ที่ไหนตามข้อความที่มาลีส่งมาบอก
"ยังไงผมก็ต้องตามไป"
"เราไม่มีตำรวจไปด้วยเลยนะ"
จักรภพค่อนข้างเป็ยกังวลเพราะถ้าถูกจับได้ขึ้นมามีสิทธิ์ทีาจะตายฟรีผ่าวๆ
"มีคนไปเยอะเดี๋ยวก็ไก่ตื่นกันพอดี"
หิรัญเห็นว่สตามไผเพียงสองคนน่าจะพอแล้วง่ายต่อการตามและง่ายต่อการหนีอีกด้วย
กลางป่า
"พวกมันมาอยู่ที่ป่าลึกเหมือนกันนะครับ"
จักรภพและหิรัญค่อยๆตามลูกน้องของเสี่ยเกลี้ยงมาจนเจอแคมป์ของพวกเสี่ยเคี้ยงจนได้โดยที่ไม่มีใครสงสัย
"ผมว่าถ้าเสี่ยเกลี้ยงหายดีมันคงจะหนีออกตามชายแดนแน่นอนเราต้องรีบกลับไปแจ้งตำรวจด่วน"
"ถ้ารู้ที่อยู่มันแล้วก็กลับกันเถอะครับ"
เมื่อรู้ที่อยู่ของคนพวกนี้แล้วทั้งสองก็รีบกลับอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะเตรียมตัวล่าพวกคนชั่วพวกนี้ในวันรุ่งขึ้น
วันต่อมา
"ผมเตรียมกำลังไว้ตามแผนแล้วครับคุณรัญ"
สารวัตรภูดิษฐ์ที่มาประจำการที่ส.น.คนใหม่เมื่อได้รับข่าวจากหิรัญ้ขาก็นีบจัดกำลังคนวางแผนและเริ่มปฏิบัติการได้ในเวลาเช้าตรู่ทันที
"ดีครับสารวัตรคราวนี้มันไม่รอดแน่"
คอนโดxxx
"พี่แพรวคะเดี๋ยวพราวจะไปนอนกับคุณแม่นะคะ"
พราวพิไลเลิกที่จะมีน้ำตาแล้ววันนี้เธอก็เลยอยากจะย้ายกลับไปอยู่บ้านกับแม่ของเธอสักพัก
"ได้สิ...ถ้าอยากกลับมาอยู่กับพี่ก็ได้ตลอดเลยนะ"
"ค่ะ"
แพรวพิลาสกอดน้องสาวของเธอก่อนที่จะออกไปทำงานดีใจที่วันนี้เธอไม่เห็นน้ำตาของน้องสาวเธอแล้ว
ชั่วโมงต่อมาสำนักงานธนาคารRrrrrr"หืม...มือถือใคร.."แพรวพิลาสต้องหยุดชะงักในขณะที่จะกดลิฟท์เพื่อขึ้นไปชั้นทำงานเธอหยิบมือถือที่กำลังดังออกมาดูทั้งมีสีหน้าสงสัยว่ามือถือเครื่องนี้มาอยู่ในกระเป๋าเธอได้อย่างไร"คุณแพรวเมื่อวานผมเอามือถือใส่กระเป๋าคุณไว้คุณน่าจะไม่เห็นมาถึงแล้วก็เอามาให้ผมที่ห้องด้วยนะครับคุณภรรยา""คุณรัฐ.."เมื่อแพรวพิลาสกดรับสายเธอก็ต้องคิ้วขมวดส่งเสียงแข็งกลับๆปให้ปลายสายอย่างโมโหแล้วจึงกดวางรีบเดินดุ่มเข้าลิฟท์ที่กำลังเปิดด้วนอาการโมโหที่ธรัฐชอบหาเรื่องเรียกร้องความสนใจจากเธออยู่เรื่อย"เลิกเล่นแบบนี้กับแพรวสักทีคุณรัฐ...อย่ามาเรียกร้องความสนใจจากแพรว... เพราะแพรวจะไม่สนใจคุณอีกอย่างก็เลิกเรียกฉันว่าภรรยาคุณสักทีคืนนั้นแพรวถือว่าทำทานก็แล้วกันได้ยินไหมคะว่าหยุดเรียกฉันว่าภรรยาคุณเสียทีฉันไม่ชอบบบ.."เมื่อมาถึงหญิงสาวก็พ่นคำพูดออกมารัวๆให้คนที่กำลังนั่งเก้าอี้ราคาแพงหันหลังให้เธออยู่"หนูแพรว!!"อนุชิตได้ยินชัดทุกคำเมื่อหญิงสาวพูดจบ้ขาจึงค่อยๆหันมา"ค..ค..คุณ..ลุง..แพรวแค่เอามือถือมาคืนคุณรัฐค่ะขอตัวก่อนนะคะ"แพรวพิลาสถึงกับตัวชาวาบรีบวางมือถือและวิ่งออกไปทันที"เร
ลานจอดรถ"ว้ายย.."แพรวพิลาสกำลังจะเดินมาที่รถของเธอหลังจากที่ซื้อของใช้ส่วนตัวเสร็จแต่ก็ถูกชายร่างใหญ่สองคนมารั้งตัวเธอแนบกับรถเอาไว้จนเธอร้องเสียงหลง"ว่าที่เจ้าสาวงั้นเหรอถ้าแกหน้าเละไปแล้วดูซิรัฐยังจะรักแกอยู่ไหม"เกวลินที่เก็บความแค้นและรอวันนี้วันที่เธอจะทำให้แพรวพิลาสเสียโฉมเพื่อที่ธรัฐจะได้ทิ้งหญิงสาวเหมือนกับที่เขาไม่แยแสเธอบ้าง"จะทำอะไร""ฉันจะเอาน้ำกรดสาดหน้าแกไง""ทางนี้ค่ะคุณตำรวจคุณนางแบบคนนี้กำลังจะทำร้ายคนอื่นค่ะ"คีรินธิดาสาวน้อยวัย20ส่งเสียงตะโกนเสียงหลงเมื่อเห็นว่าแพรวพิลาสกำลังจะถูกทำร้าย"เจ้ตำรวจมาผมไปก่อนนะ"ชายสองคนได้ยินวาสมีตำรวจมาเขาจึงรีบปล่อยหญิงสาวและวิ่งหนีไป"อ้าวเดี๋ยวสิ"พลั้ก.. "โอ้ยย.."จังหวะนั้นแพรวพิลาสถือโอกาวผลักเกวลินจนล้มและเธอก็รีบหนีไปพร้อมกับสาวน้อยอีกคนที่ยืนรอช่วยเธออยู่"พี่คะทางนี้ค่ะ"ครู่ต่อมา"ขอบคุณมากเลยนะคะที่ช่วยพี่"แพรวพิลาสนั่งอยู่ในร้านอาหารที่คนค่อนข้างพลุกพล่านจะได้ไม่มีใครบุ่มบ่ามมาทำร้ายเธออีกทั้งขอบคุณสาวน้อยหน้ารักตรงหน้าที่ช่วยเธอเอาไว้"ไม่เป็นไรค่ะพี่แพรวรออยู่ตรงนี้นะคะเดี๋ยวพี่รัฐก็มาถึงแล้วค่ะ""รู้จักชื่อพี่ด
"อย่าพูดถึงคนอื่นได้ไหมพราว.."หิรัญไม่อยากให้พราวพิไลมาประชดประชันอะไรเขาตอนนี้"พราวขอตัวนะคะ..พราวรีบ""จะไปไหนพราว""พราวจะไปอิตาลีค่ะจะไปหางานทำที่นั่นกับเพื่อนขอตัวนะคะเดี๋ยวตกเครื่อง"พราวพิไลเดินจ้ำอ้าวออกไปหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว"พราว..พราว..เดี๋ยวสิพราว..โอ้ย.."หากหิรัญยังดีๆเขาคงตามเธอทันแค่นี่เมื่อเดินเร็วเขาก็ยิ่งเจ็บแผล"แท็กซี่..."พราวพิไลเรียกแท็กซี่ได้ก็รีบขึ้นหนีคนที่กำลังตามเธอมาทันที"พราว..อึก...อืม...หิรัญนั้นยังไม่ละความพยายามยังไงเธอก็จะตามพราวพิไลกลับมาให้ได้"เอ่อ..มีคนวิ่งตามครับ"แท็กซี่ชะลอรถเล็กน้อยเมื่อเห็นคนวิ่งตาม"ไปเลยค่ะไม่ต้องสนใจ"พราวพิไลไม่ได้สนใจที่จะหันไปมองแม้แต่น้อย"พราว...อย่าพึ่งไป...โอ้ยย..."หิรัญเลือดออกจนเปรอะเสื้อแต่ดขากะยังไม่ละความพยายามที่จะตาม"พ..พี่รัญ..จอดก่อนค่ะ"พราวพิไลตัดสินใจหันกลับมาดูวินาทีนั้นเธอเห็นชายหนุ่มล้มไปต่อหน้าต่อตาหัวใจของเธอก็อ่อนยวบลงรีบให้แท็กซี่จอดและเธอก็รีบวิ่งลงจากรถมาดูชายหนุ่มในทันที"พราว..""พี่รัญ..ล..เลือด..ทำไมเลือดออกคะ...พี่รัญเป็นแผลนี่"พราวพิไลหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นว่าที่เอวหิรัญมีเลือดออกมา
ไร่ศังกร20.00 น."พี่รัญคะเดี๋ยวเค้กขอไปหาพี่โจเลยนะคะ"คีรินธิดาขอติดรถมากับหิรัญและพราวพิไลเพื่อที่จะมาหาจักรภพเมื่อมาถึงก็เอ่ยปากอยากจะขอไปหาจักรภพในทันที"ดึกแล้วนะเค้กอยู่ที่นี่ก่อนไปบ้านผู้ชายมืดๆค่ำๆมันดูไม่ดี"หิรัญต้องห้ามหญิงสาวเอาไว้ก่อนเพราะหากพ่อหญิงสาวรู้ว่าเขาดูแลน้องไม่ได้เขาจะถูกตำหนิเอา"ฮืม...แต่เค้กคิดถึงพี่โจนี่คะ""ถ้าคุณอาคินรู้จะตำหนิพี่เอานะ""ก็ได้ค่ะ""นั่นห้องเค้กพี่ให้คนจัดการเตรียมเอาไว้แล้ว""ค่ะ"คีรินธิดาเดินเข้าห้องไปด้วยสีหน้าบูดบึ้ง"ดูท่าน้องเค้กจะคิดถึงหมอโจมากเลยนะคะ"พราวพิไลยิ้มอ่อน"อืม...แต่หมอโจน่ะสิไม่รู้ว่าจะปวดหัวเพิ่มขึ้นรึเปล่า""ทำไมล่ะคะคู่หมั้นมาหาทั้งทีต้องปวดหัวขนาดนั้นเลยเหรอคะ""ก็ตั้งแต่น้องเค้กรู้ว่าพ่อแม่ทั้งสองฝ่ายให้หมั้นกันเธอก็ตามติดหมอโจแจเลยถึงต้องย้ายมาทำงานที่ไร่นี้ดีที่ว่าตอนนี้ร้องเค้กยังเรียนไม่จบถึงตามมาไม่ได้จะมาได้แค่ช่วงปิดเทอมเท่านั้น""พราวอยากเห็นซะแล้วสิคะว่าติดแจนี่มันขนาดไหน"พราวพิไลสบถขำเล็กน้อยอาทิตย์ต่อมา"ค่ะคุณแม่..อะไรนะคะเลื่อนไวขึ้น..โอเคค่ะเดี๋ยวพราวจะรีบบอกพี่รัญนะคะ""มีอะไรเหรอ"หิรัญเห็นพรา
หลายวันต่อมาหลังจากที่แต่งงานกันเรียบร้อยแล้วหิรัญกับพราวพิไลก็กลับมาอยู่ที่ไร่กันเช่นเดิมส่วนธรัฐก็ย้ายเข้าไปอยู่บ้านใหม่ที่ซื้อเอาไว้ก่อนที่จะแต่งงานได้ไม่เท่าไรเขายังไม่ได้เข้าไปทำงานเพราะอยากให้ร่างกายพร้อมมากที่สุดเสียก่อนที่เขาตัดสินใจซื้อบ้านราคาเหยียบร้อยล้านก็เพราะเตรียมพร้อมสำหรับวันหน้าที่จะมีเจ้าตัวน้อยมาวิ่งเล่นรอบๆบ้านนั่นเองและคงไม่ใช่แค่คนเดียวสิ่งที่เขาหวังไว้ในใจตอนนี้หากจะให้บ้านหลังใหญ่ไม่เหงาเขาขอมีลูกอีกสักสองสามคนกำลังดี"แพรว..""คะ..""เราไปที่ไร่กันไหม""ไปสิคะ..แพรวอยากจะขอคุณไปอยู่พอดีเลย""งั้นพรุ่งนี้เราไปกันเลยดีไหม""ค่ะ...""ใจจริงตอนคุณท้องอยู่แบบนี้ผมอยากให้คุณไปใช้ชีวิตอยู่ที่นั่นเหมือนกันนะเพราะที่นั่นทั้งอากาศแล้วก็สภาพอวดล้อมดีมากๆเลย""คุณจะให้แพรวไปไหมล่ะคะ"หญิงสาวยิ้มอ่อนหันหน้าถามคนเป็นสามี"ทำใจยาก...อืม...ไม่ให้ไปดีกว่าเพราะผมคงทนคิดถึงคุณไม่ไหว"ธรัฐบุ้ยปากเล็กน้อยคิดไปคิดมาให้เธออยู่ที่นี่กับเขาจะดีกว่าหากอยู่แต่บ้านคงจะไม่มีมลพิษอะไรมากมายทั้งเครื่องกรองอากาศก็ติดเต็มบ้าน"ปากหวานจังเลยนะคะ...หวานแบบนี้กับใครบ้างคะเนี่ย"แพรวพิลาสเอ่ยป
เกริ่น และแล้วเหตุการณ์อันวุ่นวายกับชีวิตของเธอก็ได้เกิดขึ้นเมื่อเธอต้องมาเล่นละครเป็นภรรยาจำเป็นอย่างไม่เต็มใจ...พราวพิไลหญิงสาวอายุ23ปีตัวเล็กร่างบางสูงแค่155หน้าตาจิ้มลิ้มปากนิดจมูกหน่อยดวงตากลมโตขนตางอนยาวราวกับตุ๊กตาผิวขาวอมชมพูผมตรงดกดำยาวหนาถึงกลางหลังเธอเป็นหญิงสาวโลกสวยบุคลิกแอบซนเล็กน้อยเป็นลูกคุณหนูที่ใช้ชีวิตติดดินเพราะรู้ว่าที่บ้านเริ่มมีปัญหาเรื่องเงินค่อนข้างรักความเป็นส่วนตัวชอบอ่านนิยายเป็นชีวิตจิตใจหากเธอแต่งงานกับพวกหนังสือที่เก็บสะสมมาจนเต็มห้องเธอก็คงจะทำไปแล้วเพราะการอ่านหนังสือคือชีวิตของเธอจริงๆเมื่อวันนึงเหตุการณ์อันวุ่นวายกับชีวิตของเธอก็ได้เกิดขึ้นเมื่อเธอต้องมาเล่นละครเป็นภรรยาจำเป็นอย่างไม่เต็มใจในไร่ที่มีชายหนุ่มเจ้าของไร่อกหักและขับรถเกิดอุบัติเหตุจนความจำเสื่อมและเธอก็ต้องมานั่งคอยตอบคำถามเกี่ยวกับเรื่องราวของเธอและเขาไม่เว้นแต่ละวันทั้งยังมีบางครั้งเธอยังต้องพึ่งยานอนหลับแอบใส่ให้ชายหนุ่มกินเพื่อที่จะไม่ต้องมายุ่มย่ามกับเธอในยามค่ำคืนอีกด้วยหิรัญ ชายหนุ่มวัย30ปีสูง185รูปร่างหล่อเหลาหน้าคมจมูกโด่งปากหนาเป็นกระจับเรือนร่างบึกบึนราวกับภาพวาด
ซ่าาาาา"...ทางที่คุณเลือกฉันไม่สามารถทนกับมันได้จริงๆขอโทษนะคะรัญ.."คำพูดของแฟนเก่าของเขาที่พึ่งเลิกรากันไปมันก้องอยู่ในหัวของชายหนุ่มที่กำลังขับรถด้วยความเร็วในขณะที่กำลังเมาสายฝนพรำลงมาพอเห็นผ่านแสงไฟหน้ารถไรๆถนนในเมืองใหญ่ตอนดึกดื่นเที่ยงคืนนี้มันไม่ได้มากมายอะไรจึงทำให้คนที่กำลังเมาเหยียบคันเร่งได้อย่างไม่ต้องผ่อน"หึ่...ผมก็พึ่งจะรู้นะว่าทั้งหมดที่คุณทำดีกับผมก็เพื่อหวังที่จะสบายเท่านั้น"ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างเจ็บใจที่พึ่งจะรู้ตัวเมื่อไม่นานว่าแฟนสาวที่เขาวาดวิมานว่าจะใช้ชีวิตร่วมกันเธอรักเพียงแค่เงินทองของเขาทั้งนั้นในเมื่อเขาเลือกที่จะทิ้งความสุขสบายมาอยู่ที่ไร่เธอจึงให้เหตุผลว่าเธอไม่อยากลำบากที่ทนคบเขาเพราะคิดว่าเขาจะได้นั่งตำแหน่งนายธนาคารใหญ่เท่านั้นปรี๊นนนเอี๊ยดดดดปั้งงงงงไม่นานรถของเขาก็เสียหลักชนกับไหล่ทางจนรถกระเด็นกระดอนแหลกเป็นเสี่ยงๆดีที่ช่วงเวลานี้รถที่สัญจรไปมาไม่เยอะนักรถคันอื่นจึงหักหลบกันได้2 เดือนต่อมาบ้านวัฒนคีริน"ฉันกลับก่อนนะแม่พิศยังไงก็ลองทาบทามลูกๆเราให้ฉันหน่อยแล้วกันถือว่าช่วยฉันเอาบุญเถอะนะ"หทัยรัตน์ภรรยานายธนาคารใหญ่วัยกลางคนที่มาขอร้องเพื่
"คุณ!!"แพรวพิลาสหันมาหาหญิงสาวที่สาดน้ำใส่เธอก็จำได้ทันทีว่าเธอคือนาถลดาภรรยาของอติรุจที่บุกไปถึงสิงคโปร์เพื่ออาละวาดเธอวันนั้นเสียงด่าทอของนาถลดาทำเอาแพรวพิลาสตัวสั่นเล็กน้อยเธอไม่ได้ผิดตามที่หญิงสาวกล่าวหาก็จริงแต่เธออายคนในนี้อย่างมากจนแทบจะร้องให้"เอาผัวฉันไปกกไว้ไหนบอกมาเดี๋ยวนี้นะ"นาถลดารีบเข้ามาบีบไหล่แพรวพิลาสอย่างโมโหเพราะตอนนี้สามีของเธอหายไปตั้งแต่เธอไปอาละวาดวันนั้น"ฉันไม่ได้ติดต่อกับสามีคุณแล้วนะคะแล้วฉันก็ไม่รู้ว่าเค้าอยู่ไหนด้วย"แพรวพิลาสตอบด้วยน้ำตา"โกหก...อีหน้าด้านเอาผัวฉันคืนมานะ.."เมื่อได้ยินคำตอบดังนั้นนาถลดาจึงโมโหและโวยวายดังกว่าเดิมจนพราวพิไลใช้แรงทั้งหมดกระชากนาถลดาลงไปกองกับพื้น"นี่หยุดเดี๋ยวนี้นะไปตามหาผัวเธอที่อื่นที่นี่ไม่มีผัวเธอแล้วก็กรุณาคุมผัวตัวเองให้อยู่อย่าให้มายุ่งกับพี่สาวฉัน"พราวพิไลตะคอกใส่นาถลดาอย่างโมโห"หื้มม.."นาถลดาลุกจากพื้นเงื้อมมือหมายจะฟาดไปที่หน้าของพราวพิไลแต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะพราวพิไลตั้งท่าสู้อย่างไม่มีท่าทีจะยอม"เข้ามาสิ..ต่อยปากแตกแน่ไปค่ะพี่แพรว"เมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มไม่กล้าพราวพิไลจึงรีบพาพี่สาวของเธอออกไปจากที่นี่ท