ตอนที่31 ตามจนเจอ

เรือนศั​งกร

"ทำไมทำหน้า​เครียดๆคะรัญ"

สุพิชชาเดินกลับมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดแต่เธอก็ต้องเปลี่ยนอารมณ์เป็นสงสัยแทนเพราะเธอเห็นหิรัญกำลังวุ่นสีหน้าเคร่งเครียดกับเอกสารกองโตในห้องทำงาน

"......."

"เอกสารอะไรคะ"

"เอกสารยึดทรัพย์...ผมไม่เหลืออะไรอีกแล้ว"

หิรัญเงยหน้ามองหญิงสาวด้วยสีหน้าหดหู่

"อ..อะไรนะคะ"

สุพิชชาไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองสักนิด

"ที่ไร่นี้ขาดทุนมานาน...ก็เลยต้องทำให้ผมต้องเอาที่ไปจำนองแล้วตอนนี้มันก็ถูกยึดแล้ว"

"รัญก็ให้รอบครัวรัญช่วยสิคะ"

หญิงสาวพยายามหาทางออกให้หิรัญเธอเองไม่อยากให้เขาตกอับเพราะถ้สหากเธออยู่กับเขาก็จะยิ่งลำบากมากขึ้นไปอีกเธอทนไม่ได้แน่นอน

"สมบัติของครอบครัวผมสละสิทธิ์ไม่รับมานานแล้วทุกอย่างเป็นของธรัฐ"

"ทำไมเรื่องนี้รัญไม่เคยบอกชาเลยล่ะคะ"

"ผมคิดว่าเรื่องนี้มันไม่สำคัญอะไรถ้าเรารักกัน"

"......"

สุพิชชาอึ้งไปครู่หนึ่งในหัวของเธอตอนนี้กำลังคิดอยู่ว่าจะเอายังไงดีแต่แล้วเธอก็เลือกที่จะไม่ลำบากและรู้ตัวว่าต้องไปจากเขาอย่างรวดเร็วเพราะดีไม่ดีเงินเก็บที่เธอมีอาจถูกหิรัญเรียกร้องให้เธอช่วยก็เป็นได้ซึ่งเธอก็ไม่ยอมแน่นอน

"ผมต้องย้ายออกจากที่นี่เราไปหาบ้านเช่าเล็กๆกันนะชา"

หิรัญจับมือสุพิชชาเบาๆ

"คือชา...คงจะอยู่กับคุณไม่ได้ขอโทษด้วยนะคะ"

หญิงสาวรีบสะบัดมือเธอหนีและรีบหยิบกุญแจรถของเธอขับรถออกไปทันทีข้าวของที่มีที่นี่เล็กน้อยเธอก็ไใ่เสียเวลาเก็บแม้แต่นิดเดียว

"ชา..ชา...จะไปไหนล่ะชา"

หิรัญเอ่ยคำตามหลังสุพิชชาเมื่อเห็นเธอไปพ้นตาแล้วเขาจึงยกยิ้มออกมาอย่างพอใจเพราะแผนที่เขาคิดมามันได้ผลดีเสียเหลือเกิน

วันต่อมา

"นายคะทำไมนายพูดแบบนั้นทั้งที่รู้ว่ามันไม่ใช่"

บัวตองเข้ามาคุยกับหิรัญตั้งแต่เช้าเรื่องความผิดของลูกเธอ

"เพราะอะไรไม่สำคัญหรอกแต่ลูกสาวป้ายอมบอกความจริงแล้วเหรอครับ"

"ใช่จะนายนังลีมันท้องกับไอ้เสี่ยเกลี้ยงจะ"

"ผมคิดเอาไว้ไม่มีผิด...เอาเป็นว่าตอนนี้ป้าดูแลเธอให้ดีก็แล้วกันครับแต่อย่าให้เธอมายุ่งกับผมอีกส่วนขาดเหลืออะไรก็บอกผมได้"

หิรัญไม่ต้องการให้มาลีมายุ่งกับเขาแต่ด็แสดงน้ำใจเมื่อเห็นว่าหญิงสาวน่าจะไม่มีที่พึ่งอีกอย่างก็ไม่อยากให้บัวตองรับภาระหนักมากนัก

"ขอบคุณน้ะจ้ะนายที่เมตตานังลีไม่เอาผิดมันส่วนเรื่องนั้นฉันจะไม่ให้มันมายุ่มย่ามอะไรกับนายอีกเลยจะ"

บัวตองยิ้มออกเมื่อคนเป็นนายของไร่นี้ช่างมีเมตตาเสียเหลือเกิน

กลางป่า

เวลานี้คนของเสี่ยเคี้ยงตั้งแคมป์ที่พักดันเป็นกลุ่มใหญ่เพื่อหลบหนีตำรวจอยู่ที่นี่

เสี่ยเคี้ยงสีหน้าคร่งเครียดเมื่อนั่งมองคนเป็นลูกชายนอนเจ็บเพราะความระห่ำไม่ยอมฟังคำเขาว่าอย่าทำอะไรบุ่มบ่าม

"หึ่ฉันบอกแกแล้วว่าอย่าทำอะไรบุ่มบ่าม"

"ฉันแค้นมันนี่พ่อ"

เสี่ยเกลี้ยงกัดฟันกรอดเจ็บใจที่เอาชนะหิรัญไม่ได้

"แผลมันเป็นยังไงบ้างไอ้คม"

"ต้องรีบหายาแก้อักเสบด่วนครับ"

อาคมเห็นแผลของเสี่ยเกลี้ยงที่มันเริ่มจะอักเสบแล้วเขาคิดว่ายังไงก็ต้องได้ยาแก้อักเสบให้เสี่ยเกลี้ยงอย่างเร่งด่วน

"ไอ้คมแกไปบ้านนังลีไปบอกให้มันซื้อมาให้"

เสี่ยเกลี้ยงเอ่ยปากออกมาอย่างรวดเร็วเพราะรู้ว่าอย่างไรมาลีก็ต้องช่วยได้

"ครับเสี่ยเกลี้ยงเดี๋ยวผมจะให้คนไปเดี๋ยวนี้"

20.00 น.

"อื้มมม..."

อาคมให้ลูกน้องของเขามาดักรอมาลีที่หลังบ้านเมื่อเจอตัวหญิงสาวจึงรีบลากมาที่ลับตาแล้วจ่อปืนไว้ที่หลังของเธอเพื่อบังคับให้เธอนั้นทำตามคำสั่ง

"อย่าโวยวายไม่งั้นตาย"

"แกเป็นใคร"

"ไปซื้อยาตามใบสั่งนี้แล้วเอามาให้ฉันที่นี่...นี่เงิน"

"......."

"รีบไปสิแล้วถ้าแกตุกติกบอกใครล่ะก็น่าจะรู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น..."

"อืม..."

มาลีพอจะคิดเองได้ว่าคนที่จะทำลับๆล่อๆขู่เธอแบบนี้คงไม่พ้นลูกน้องเสี่ยเกลี้ยงแน่นอน

"นังลีแกจะไปไหน"

"เข้าไปตลาดหน่อยน่ะแม่"

มาลีรีบขับมอเตอร์ไซต์ของเธอออกไปที่ร้านยาอย่างรวดเร็วภายในใจคิดเพียงว่าครั้งนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่เธอจะทำตามคำสั่งของเสี่ยเกลี้ยง

"ไปทำไมดึกดื่นเช้าค่อยไป..นังลี..นังลี..นังลูกคนนี้"

ร้านยาในตลาด

"เอายาตามนี้จะ"

มาลีอาศัยจังหวะที่เภสัชกำลังจัดยาส่งข้อความบางอย่างให้หิรัญที่เธอต้องทำลับๆล่อๆเพราะรู้ว่ามีคนแอบตามเธอมาด้วยไม่ได้รอที่เดิมอย่างที่บอกกับเธอ

ติ๊งงงงง

"หืม..."

หิรัญได้นับข้อความก็ถึงกับต้องรีบแต่งตัวออกไปหาตักรภพทันที

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

"คุณรัญจะตามมันไปตอนนี้จริงๆเหรอ"

หิรัญและจักรภพซุ่มดูมาลีคุยดับชายชุดดำอยู่ข้างเพิงเก็บไม้รอจังหวะที่คนพวกนั้นเตรียมตัวกลับแล้วเขาจะค่อยๆตามไปเพื่อที่จะได้รู้ว่าที่กบดานของพวกเสี่ยเคี้ยงอยู่ที่ไหนตามข้อความที่มาลีส่งมาบอก

"ยังไงผมก็ต้องตามไป"

"เราไม่มีตำรวจไปด้วยเลยนะ"

จักรภพค่อนข้างเป็ยกังวลเพราะถ้าถูกจับได้ขึ้นมามีสิทธิ์ทีาจะตายฟรีผ่าวๆ

"มีคนไปเยอะเดี๋ยวก็ไก่ตื่นกันพอดี"

หิรัญเห็นว่สตามไผเพียงสองคนน่าจะพอแล้วง่ายต่อการตามและง่ายต่อการหนีอีกด้วย

กลางป่า

"พวกมันมาอยู่ที่ป่าลึกเหมือนกันนะครับ"

จักรภพและหิรัญค่อยๆตามลูกน้องของเสี่ยเกลี้ยงมาจนเจอแคมป์ของพวกเสี่ยเคี้ยงจนได้โดยที่ไม่มีใครสงสัย

"ผมว่าถ้าเสี่ยเกลี้ยงหายดีมันคงจะหนีออกตามชายแดนแน่นอนเราต้องรีบกลับไปแจ้งตำรวจด่วน"

"ถ้ารู้ที่อยู่มันแล้วก็กลับกันเถอะครับ"

เมื่อรู้ที่อยู่ของคนพวกนี้แล้วทั้งสองก็รีบกลับอย่างรวดเร็วเพื่อที่จะเตรียมตัวล่าพวกคนชั่วพวกนี้ในวันรุ่งขึ้น

วันต่อมา

"ผมเตรียมกำลังไว้ตามแผนแล้วครับคุณรัญ"

สารวัตรภูดิษฐ์ที่มาประจำการที่ส.น.คนใหม่เมื่อได้รับข่าวจากหิรัญ้ขาก็นีบจัดกำลังคนวางแผนและเริ่มปฏิบัติการได้ในเวลาเช้าตรู่ทันที

"ดีครับสารวัตรคราวนี้มันไม่รอดแน่"

คอนโดxxx

"พี่แพรวคะเดี๋ยวพราวจะไปนอนกับคุณแม่นะคะ"

พราวพิไลเลิกที่จะมีน้ำตาแล้ววันนี้เธอก็เลยอยากจะย้ายกลับไปอยู่บ้านกับแม่ของเธอสักพัก

"ได้สิ...ถ้าอยากกลับมาอยู่กับพี่ก็ได้ตลอดเลยนะ"

"ค่ะ"

แพรวพิลาสกอดน้องสาวของเธอก่อนที่จะออกไปทำงานดีใจที่วันนี้เธอไม่เห็นน้ำตาของน้องสาวเธอแล้ว