ซ่าาาาา
"...ทางที่คุณเลือกฉันไม่สามารถทนกับมันได้จริงๆขอโทษนะคะรัญ.."
คำพูดของแฟนเก่าของเขาที่พึ่งเลิกรากันไปมันก้องอยู่ในหัวของชายหนุ่มที่กำลังขับรถด้วยความเร็วในขณะที่กำลังเมาสายฝนพรำลงมาพอเห็นผ่านแสงไฟหน้ารถไรๆถนนในเมืองใหญ่ตอนดึกดื่นเที่ยงคืนนี้มันไม่ได้มากมายอะไรจึงทำให้คนที่กำลังเมาเหยียบคันเร่งได้อย่างไม่ต้องผ่อน
"หึ่...ผมก็พึ่งจะรู้นะว่าทั้งหมดที่คุณทำดีกับผมก็เพื่อหวังที่จะสบายเท่านั้น"
ชายหนุ่มสบถออกมาอย่างเจ็บใจที่พึ่งจะรู้ตัวเมื่อไม่นานว่าแฟนสาวที่เขาวาดวิมานว่าจะใช้ชีวิตร่วมกันเธอรักเพียงแค่เงินทองของเขาทั้งนั้นในเมื่อเขาเลือกที่จะทิ้งความสุขสบายมาอยู่ที่ไร่เธอจึงให้เหตุผลว่าเธอไม่อยากลำบากที่ทนคบเขาเพราะคิดว่าเขาจะได้นั่งตำแหน่งนายธนาคารใหญ่เท่านั้น
ปรี๊นนน
เอี๊ยดดดด
ปั้งงงงง
ไม่นานรถของเขาก็เสียหลักชนกับไหล่ทางจนรถกระเด็นกระดอนแหลกเป็นเสี่ยงๆดีที่ช่วงเวลานี้รถที่สัญจรไปมาไม่เยอะนักรถคันอื่นจึงหักหลบกันได้
2 เดือนต่อมา
บ้านวัฒนคีริน
"ฉันกลับก่อนนะแม่พิศยังไงก็ลองทาบทามลูกๆเราให้ฉันหน่อยแล้วกันถือว่าช่วยฉันเอาบุญเถอะนะ"
หทัยรัตน์ภรรยานายธนาคารใหญ่วัยกลางคนที่มาขอร้องเพื่อนสนิทของเธอให้ช่วยเหลืออะไรบางอย่างที่เธอต้องการด่วนที่สุดและหวังว่าเธอจะได้คำตอบที่ต้องการ
"ไว้ฉันจะถามลูกๆให้นะคะคุณพี่"
พิศมัยยิ้มอ่อนให้เพื่อนสนิทรุ่นพี่ของเธออ่อนๆเพราะเธอเองก็ค่อนข้างลำบากใจกับเรื่องที่หทัยรัตน์ขอเหมือนกันหากเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เธอทำเองได้เธอจะไม่ลำบากใจเลยแต่ที่หทัยรัตน์ขอต้องเป็นลูกๆเธอเท่านั้นที่จะทำได้
"ขอบใจมากนะฉันต้องกลับก่อนแล้วล่ะต้องรีบพาตารัญไปที่ไร่ก่อน"
เมื่อหมดธุระแล้วหทัยรัตน์ก็ต้องขอตัวกลับก่อนเพราะเธอต้องพาลูดชายของเธอเดินทางกลับไปที่ไร่ที่เชียงใหม่ในวันนี้
"ค่ะคุณพี่"
ร้านอาหารxxx
"รัฐคะนั่งโต๊ะนี้ดีกว่าค่ะ"
เกวลินนางแบบสาวสวยวัย28ปีควงคู่มากับหนุ่มหล่อธรัฐที่เป็นถึงท่านรองประธานกรรมการธนาคารใหญ่แห่งหนึ่งวันนี้เธอเลือกที่จะชวนชายหนุ่มมานั่งที่ร้านอาหารที่ไม่ได้หรูหราอะไรมากนักเพราะที่นี่มีคนค่อนข้างพลุกพล่านด้วนเหตุผลที่ว่าเธออยากจะให้ทุกคนได้เห็นว่าเธอควงใครมาเพราะเธอกับชายหนุ่มเองก็เป็นที่รู้จักอยู่พอสมควรเผื่อมีข่าวอะไรออกไปสถานะของเธอกับธรัฐจะเลื่อนจากคนคุยไปเป็นอย่างอื่นที่สนิทขึ้นกว่านี้บ้าง
"อืมโอเค..คุณจะทานอะไรสั่งได้เลยนะ"
ธรัฐหนุ่มหล่อวัย28ปีที่มีความสามารถบริหารงานใหญ่ได้อย่างเฉียบขาดเป็นหนุ่มหล่อไฮโซที่ถูกสื่อจับตามองเป็นอย่างมากเพราะว่าเขาทั้งหล่อทั้งเก่งแถมโปรไฟล์ที่บ้านก็ยังเพอเฟคหาคนเทียบยากอีกด้วยแต่เสียอย่างเดียวคือเขาชอบมีข่าวเรื่องผู้หญิงเยอะไปหน่อยส่วนมากที่คนรู้จักก็จะรู้จักเพราะควงดารานางแบบไม่ซ้ำหน้านี่แหละเขานั่งลงโต๊ะที่ติดกับกระจกด้านนอกและหันหน้าออกไปทางกระจกเพราะเขาไม่ชอบถูกใครมองมากนักทั้งเรื่องอาหารยังให้หญิงสาวจัดการได้เลย
"ได้ค่ะเดี๋ยวเกวสั่งให้คุณด้วยเลยนะคะ"
เกวลินค่อนข้างพอใจที่วันนี้เขายอมมาทานข้าวข้างนอกกับเธอได้เพราะเธอรอโอกาสนี้มานานมากแล้วหวังว่าเธอจะมีข่าวกับเขาและเธอหมายจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่มีข่าวกับเขาเป็นคนสุดท้าย
"อืม.."
อีกฝั่งของร้านที่เป็นโซนด้านนอกติดกับกระจกร้านด้านใน
"พี่แพรว..."
พราวพิไลหญิงสาวร่างเล็กหน้าจิ้มลิ้มวัย23ปีมานั่งรอคนเป็นพี่สาวที่พึ่งบินกลับมาจากสิงคโปร์เมื่อเห็นคนเป็นพี่เดินเข้ามาก็รีบลุกจากเก้าอี้โบกไม้โบกมือเรียกพี่สาวของเธอทันที
"พราว...คิดถึงจังเลย"
แพรวพิลาสพี่สาวแท้ๆของพราวพิไลอายุ26ปีตัวเล็กกว่าคนเป็นน้องสาวเล็กน้อยเรียกได้ว่าไซร์มินิกันทั้งคู่แต่หน้าเมื่อมาถึงก็กอดกันกลมด้วยความคิดถึง
"คิดถึงเหมือนกันค่ะ...นี่ทำไมกลับมากะทันหันล่ะคะ"
พราวพิไลนั่งลงที่เก้าอี้หลังจากที่กอดกันจนพอใจแล้วหญิงสาวต้องขมวดคิ้วสงสัยว่าทำไมพี่สาวของเธอจึงกลับมากะทันหัน
"พี่ว่าจะกลับมาอยู่ที่นี่ถาวรเลยล่ะพราว"
แพรวพิลาสยิ้มเจื่ิอนเล็กน้อย
"พี่แพรวมีปัญหาอะไรรึเปล่าคะ"
พราวพิไลดูออกว่าพี่สาวเธอต้องมีเรื่องที่ไม่สบายใจมากๆเป็นแน่
"คือ..คุณรุจเค้ามีลูกมีเมียแล้ว"
แพรวพิลาสไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้สักเท่าไรเพราะเธอยังคงเจ็บอยู่ในใจอยู่มากที่ถูกหลอกมาได้เกือบปี
"หา...พี่แพรวรู้ได้ไงคะ"
พราวพิไลไม่อบากจะเชื่อว่าชายหนุ่มหน้าซื่อที่เธอเคยเจอตอนไปสิงคโปร์หาพี่สาวเธอตอนนั้นจะเจ้าเล่ห์ไม่เบา
"เมื่อไม่กี่อาทิตย์ภรรยาเค้าบินไปหาคุณรุจที่บริษัทเพราะเธอรู้เรื่องที่พี่คบกับคุณรุจแล้วไปโวยวายที่นั่นจนพี่ไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเลยต้องกลับมา"
แพรวพิลาสเล่าด้วยสีหน้าเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัดเธออายจนแทบแทรกแผ่นดินหนีในที่มำงานวันนั้นหากอธิบายไปก็คงไม่มีใครเชื่อว่าเธอไม่รู้ว่าชายอติรุจมีลูกกับภรรยาแล้วจริงๆ
"นี่แสดงว่าอีตานั่นมันหลอกเราเหรอคะ...หนอย..นิสัยเสียจริงๆเลยอย่าให้พราวได้เจอนะจะด่าจนเดินกลับบ้านไม่ถูกเลย"
พราวพิไลกำหมัดแน่นกัดฟันกรอดหากเป็นเธอถูกหลอกแถมยังถูกทำให้เสียหน้าฟรีเธอไม่ยอมง่ายๆแน่
"พี่มันโง่เองพราว...แล้วพี่ก็ไม่ได้ตั้งใจจะแย่งเค้าด้วย"
แพรวพิลาสแทบจะน้ำตาคลอ
"แล้วตอนนี้พี่กับเค้าไม่ได้ติดต่อกันแล้วใช่ไหม"
"พี่ตัดขาดกับเค้าตั้งแต่วันที่รู้เรื่องแล้วแต่เค้าก็ยังคอยตามตื๊อพี่ไม่เลิกเลยต้องกลับมา"
"คนแบบนี้เห็นแก่ตัวที่สุดดีแล้วค่ะที่พี่แพรวเลิกกับเค้ามาได้แล้วนี่จะบอกคุณแม่ยังไงคะที่กลับมากะทันหันแบบนี้"
"ก็คงต้องบอกไปตามความจริงนั่นแหละ....ว้ายยย"
ในขณะที่แพรวพิลาสนั่งคุยกับน้องสาวของเธออยู่จู่ๆก็มีหญิงสาวเดินถือแก้วน้ำมาสาดเธอเสียอย่างนั้น
"นี่ทำอะไรของเธอเนี่ย"
พราวพิไลรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปผลักหญิงสาวอีกคนทันทีแม้อีกฝ่ายจะตัวใหญ่กว่าแต่เธอก็ไม่เคยกลัวแม้แต่น้อย
"พวกสันดานเมียน้อยต้องเจอแบบนี้แหละ"
นาถลดาตะโกนลั่นจนคนทั้งนอกทั้งในร้านหันมาเป็นตาเดียวรวมถึงธรัฐและเกวลินที่นั่งอยู่ด้านในร้านด้วย
"คุณ!!"แพรวพิลาสหันมาหาหญิงสาวที่สาดน้ำใส่เธอก็จำได้ทันทีว่าเธอคือนาถลดาภรรยาของอติรุจที่บุกไปถึงสิงคโปร์เพื่ออาละวาดเธอวันนั้นเสียงด่าทอของนาถลดาทำเอาแพรวพิลาสตัวสั่นเล็กน้อยเธอไม่ได้ผิดตามที่หญิงสาวกล่าวหาก็จริงแต่เธออายคนในนี้อย่างมากจนแทบจะร้องให้"เอาผัวฉันไปกกไว้ไหนบอกมาเดี๋ยวนี้นะ"นาถลดารีบเข้ามาบีบไหล่แพรวพิลาสอย่างโมโหเพราะตอนนี้สามีของเธอหายไปตั้งแต่เธอไปอาละวาดวันนั้น"ฉันไม่ได้ติดต่อกับสามีคุณแล้วนะคะแล้วฉันก็ไม่รู้ว่าเค้าอยู่ไหนด้วย"แพรวพิลาสตอบด้วยน้ำตา"โกหก...อีหน้าด้านเอาผัวฉันคืนมานะ.."เมื่อได้ยินคำตอบดังนั้นนาถลดาจึงโมโหและโวยวายดังกว่าเดิมจนพราวพิไลใช้แรงทั้งหมดกระชากนาถลดาลงไปกองกับพื้น"นี่หยุดเดี๋ยวนี้นะไปตามหาผัวเธอที่อื่นที่นี่ไม่มีผัวเธอแล้วก็กรุณาคุมผัวตัวเองให้อยู่อย่าให้มายุ่งกับพี่สาวฉัน"พราวพิไลตะคอกใส่นาถลดาอย่างโมโห"หื้มม.."นาถลดาลุกจากพื้นเงื้อมมือหมายจะฟาดไปที่หน้าของพราวพิไลแต่ก็ต้องหยุดชะงักเพราะพราวพิไลตั้งท่าสู้อย่างไม่มีท่าทีจะยอม"เข้ามาสิ..ต่อยปากแตกแน่ไปค่ะพี่แพรว"เมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มไม่กล้าพราวพิไลจึงรีบพาพี่สาวของเธอออกไปจากที่นี่ท
"ใช่จะก็หนูพราวลูกของน้าพิศไง"หทัยรัตน์บอกลูกชายของเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย"ผมจำได้ว่าผมไม่เคยเจอเธอนะครับแล้วเธอมาเป็นภรรยาของผมตอนไหน"หิรัญยังคงตั้งคำถามกับคนเป็นแม่ด้วยท่าทีตนกเล็กน้อย"ก็ก่อนเราเกิดอุบัติเหตุได้ไม่นานหรอกจะ""คุณแม่อำผมเล่นหรือเปล่าครับถ้าเธอเป็นภรรยาผมจริงตอนที่ผมพักฟื้นอยู่ที่โรงพยาบาลเธอทำไมไม่มาดูแลผมบ้างเลยล่ะครับ""เอ่อ...ก็...จริงๆแล้วน้องก็ไม่ใช่ไม่ห่วงเรานะตารัญแต่น้องรักเรามากจนทนเห็นเราป่วยอยู่ในโรงพยาบาลไม่ได้น่ะช่วงที่เรายังไม่ฟื้นน้องก็มานะแต่เห็นเราทีไรก็เป็นลมไปทุกทีเลยแม่ก็เลยไม่ให้เธอมาจะดีกว่าแล้วพอเราหายดีค่อยมาเจอกันทีเดียว"หทัยรัตน์ตอบลูกชายของเธออย่างรื่นไหลหากลูกชายเธอไม่เชื่อเธอแล้วจะเชื่อใคร"งั้นเหรอครับ"หิรัญขมวดคิ้วเป็นปมแน่นอยู่ครู่หนึ่งจึงหันมามองหน้าแม่ของเขาอย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้คิดจะถามคำถามอะไรอีกต่อไปขอรอดูหน้าคนที่แม่เขาบอกว่ามาเป็นภรรยาของเขาก่อนก็แล้วกันวันต่อมา"แม่พวงที่เค้าว่ากันว่าภรรยาคุณรัญกำลังจะมานี่จริงเหรอะวะ"บัวตองเป็นแม่ครัวอยู่ในเรือนศังกรถามพวงที่เป็นแม่ครัวที่เดียวกับเธอด้วยความสงสัยเพราะไม่เคยได้ยินว่าเจ้าน
"โอเคนะจ๊ะ"หทัยรัตน์มองหน้าพราวพิไลอย่างเป็นกังวลเล็กๆหวังว่าหญิงสาวจะไม่เปลี่ยนใจตอนนี้หรอกนะ"ค่ะ..พร้อมค่ะ""ตามแม่มาเลยจะ"เมื่อพราวพิไลพยักหน้าหทัยรัตน์จึงโล่งอกและเดินนำหน้าหญิงสาวมาด้านใน"น้องมาแล้วนะรัญ""......"หิรัญหันหน้ามามองหญิงสาวร่างเล็กผมยาวสวยหน้าจิ้มลิ้มสะกดสายตาเขามองเธอด้วยอาการแน่นิ่งจนคนรอบข้างดูไม่ออกว่าเขานั้นคิดอะไรอยู่"พี่รัญ...พราวคิดถึงพี่มากๆเลยค่ะ...พราวดีใจมากเลยนะคะที่พี่รัญดีขึ้นมากๆแล้ว""เอ่อ.."พราวพิไลมองชายหนุ่มที่หล่อเหลานึกว่าหลุดออกมาจากปกนิตยสารทั้งรีบฉีกยิ้มกว้างรวบรวมความกล้ารีบวิ่งโล่เข้ามาโผกอดคนที่นั่งอยู่ที่โซฟาแน่นทั้งยังซุกอกแกร่งจนคนตัวโตที่ตั้งตัวไม่ถูกนั่งตัวแข็งทื่อ"ท่าคุณพราวจะคิดถึงคุณหนูมากเลยนะคะ"อุ่นเรือนยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่"ค่ะ..นม.."พราวพิไลพยักหน้าให้อุ่นเรือนพรางขยิบตารู้กัน"อืม...แม่ครับผมอยากจะเข้าห้องพักผ่อนแล้ว"หิรัญหันไปบอกคนเป็นแม่ทั้งยังรีบยกมือประคองโอบร่างเล็กที่เอาแต่กอดเขาอยู่ไว้เบาๆ"อ๋อ..จะ..งั้นเดี๋ยวแม่พาไปนะ""ก็ภรรยาผมมาแล้วนี่ครับให้เธอดูแลผมก็ได้อีกอย่างผมเองก็อยากคุยกับเธออยู่หลายเรื่องเลย"หิร
"ตารัฐก็แบบนี้ล่ะครับทำอะไรรีบๆร้อนๆผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่ตารัฐเหมือนจะเสียมารยาท"อนุชิตพอจะดูอาการของลูกชายของเขาออกจึงต้องเอ่ยปากขอโทษคนทั้งสอง"ไม่เป็นไรค่ะคุณรัฐน่าจะยุ่งๆจริงแหละค่ะ"พิศมัยคิดในแง่ดรเอาไว้ก่อนเพราะเธอไม่อยากทำให้ลูกสาวของเธอเสียขวัญก่อนจะเริ่มงาน"แล้วหนูแพรวพร้อมที่จะทำงานที่นี่เมื่อไร""แพรวพร้อมเริ่มงานทันทีค่ะ""งั้นเป็นพรุ่งนี้ก็แล้วกันนะเดี๋ยวลุงจะให้ศจีเลขาลุงสอนงานเราสักสามวันก่อน""ค่ะคุณลุง"เมื่อตกลงกันได้ทั้งสามก็อยู่คุยกันไม่นานพิศมัยจึงพาแพรวพิลาสกลับเย็นของวันไร่ศังกร"อืม..."พราวพิไลตื่นขึ้นมาในช่วงเย็นแต่เธอไม่เห็นหิรัญจึงรีบลุกจากเตียงเปิดประตูออกมาข้างนอก"คุณแม่คะพี่รัญล่ะคะ"หญิงดาวเดินมาหาหทัยรัตน์ที่นั่งดูทีวีอยู่ตรงโซนนั่งเล่น"ออกไปเดินหน้าบ้านน่ะฝนพึ่งหยุดตกอากาศกำลังดี""อ๋อ..ค่ะ..""พรุ่งนี้แม่จะกลับแล้วนะหนูพราว""ทำไมเร็วจังล่ะคะ"พราวพิไลถึงกับใจหายวาบเธอคิดว่าหทัยรัตน์จะอยู่ที่นี่กับเธอและหิรัญเสียอีก"แม่มีธุระหลายอย่างที่ต้องทำทางนี้แม่ก็ฝากพี่เค้าด้วยนะ"หทัยรัตน์ถือโอกาสนี้ฝากฝังให้พราวพิไลดูแลลูกชายของเธอเสียเลยเพราะเ
วันต่อมาหิรัญขับรถกระบะพาพราวพิไลไล่ชมรอบๆตั้งแต่เช้าจนมาหยุดอยู่ที่หนึ่งซึ่งเหล่าคนงานกำลังจับกลุ่มกันง่วนด้วยใบหน้าเคร่งเครียดเหมือนกำลังมีปัญหากันอยู่หนึ่งในนั้นคือลุงครามผู้จัดการไร่ร่วมด้วย"ดูอะไรกันเหรอครับหน้าเคร่งเครียดเชียว"พราวพิไลและหิรัญลงจากรถมาดูเหล่าคนงานทั้งถามถึงเหตุที่ต้องมารวมกันตรงนี้ด้วยท่าทีเป็นกังวล"นายครับผมว่าจะเข้าไปหาอยู่พอดีเลยครับ"ลุงครามพอเห็นคนเป็นเจ้านายมาที่นี่พอดีจึงรีบเดินมาต้อนรับ"มีอะไรครับ""ก็แปลงผักเราสิครับทางโน้นที่ติดตีนเขาพอฝนตกหนักเข้าน้ำก็หลากจากเขาจนผักเสียหายเยอะเลย"ลุงครามชี้ไปทางแปลงผักที่อยู่ใกล้ๆกับตีนเขา"ปกติไม่เป็นแบบนี้ไม่ใช่เหรอครับ"หิรัญขมวดคิ้วเป็นปมแน่นพราวพิไลเองก็ยืนฟังด้วยสีหน้ากังวลถึงปัญหาที่กำลังเกิดขึ้นที่ไร่หิรัญเองก็เห็นว่าปกติแล้วถึงฝนจะตกแรงแค่ไหนน้ำในป่าก็ไม่น่าจะหลากลงมาแรงขนาดทำให้แปลงผักเสียหายได้"ครับ..เห็นคนงานในไร่ที่ไปหาของป่าบอกว่ามีกลุ่มคนเข้าไปลักลอบตัดไม้ข้างในจนเป็นเวิ้งกว้าง"ลุงครามพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เบาลงเหมือนแค่อยากให้เรื่องนี้รู้แค่วงแคบๆเท่านั้น"ถ้ามีเรื่องแบบนี้แล้วทำไมไม่มีใครแจ
"นี่หยุดเดี๋ยวนี้นะ...ออกไปจากที่ของผมเดี๋ยวนี้"ธรัฐถอดเสื้อสูทของเขาออกคลุมร่างแพรวพิลาสเอาไว้และรีบไล่คนนอกทั้งสองออกไปทันทีเขาจำได้ว่าผู้หญิงคนที่ทำร้ายแพรวพิลาสคือคนที่มาอาละวาดหญิงสาวที่ร้านอาหารในวันนั้นและถ้าเดาไม่ผิดผู้ชายที่ยืนดูผู้หญิงตบตีกันหน้าตาเฉยคงจะเป็นตัวต้นเหตุเป็นแน่"ไปแน่...แล้วคุณเป็นเจ้าของที่นี่ใช่ไหม...บอกอีนี่ด้วยว่าอย่ามานัดผัวชาวบ้านมาพลอดรักแบบนี้อีก"นาถลดาตะคอกใส่ธรัฐและแพรวพิลาสก่อนจะดึงสามีของเธอให้รีบเดินออกไป"ฉันไม่ได้นัดนะคะ...ส่วนคุณก็เลิกยุ่งกับฉันซะที"แพรวพิลาสหลบอยู่ในอ้อมอกของธรัฐตอนนี้เธอตัวสั่นเป็นลูกนกพร้อมเค้นเสียงบอกนาถลดาด้วยเสียงสั่นเครือและอติรุจก็เช่นกันเธออยากพูดครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายว่าให้เขาเลิกยุ่งกับเธอซะที"แพรว..""นี่หยุดนะคุณรุจ"นาถลดากระชากคนเป็นสามีออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นอติรุจทำท่าทีอาลัยอาวรแพรวพิลาสอยู่"เตือนไว้ก่อนอย่าให้ถึงวันที่ฉันหมดความอดทนแล้วแกจะไม่ได้มาเดินลอยหน้าลอยตาแบบนี้หรอก"ก่อนจะปิดประตูนาถลดายังมิวายส่งเสียงขู่แพรวพิลาสอีกครั้ง"ฮึก..อือ..ฮือ....ขอบคุณนะคะ"เมื่อทั้งสองออกไปแล้วแพรวพิลาสก
"ไม่จริง.."อติรุจดูเหมือนจะไม่ยอมรับความจริงกับสิ่งที่ได้ยินสักเท่าไรนักพยายามมองหน้าแพรวพิลาสแต่หญิงสาวก็ไม่ชายตามองมาทางเขาแม้แต่น้อย"จริงเลิกยุ่งกับภรรยาผมซะทีแล้วเอาเวลาไปดูลูกเมียตัวเองไม่อย่างนั้นผมจะแจ้งความจับคุณในข้อหาคุกคามความเป็นส่วนตัว"เมื่อขู่คนตรงหน้าเสร็จธรัฐก็รีบดึงมือหญิงสาวเดินดุ่มๆเข้าลิฟท์ไปในทันที"แพรว..."ทิ้งให้อติรุจยืนอึ้งกับคำที่พึ่งได้ยินจนหน้าเสียอย่างเห็นได้ชัดครู่ต่อมา"คุณไปพูดแบบนั้นได้ไงคะ"เมื่อขึ้นลิฟท์มาถึงชั้นที่ทั้งคู่อยู่แพรวพิลาสจึงรีบดึงมือออกจากชายหนุ่มและถามอีกฝ่ายด้วยสีหน้าบึ้งตึงเพราะเธอไม่ชอบคำที่เขาบอกกับอติรุจว่าเธอเป็นภรรยาเขาแม้แต่นิดเดียวไม่ใช่ว่ากลัวอติรุจเข้าใจผิดแต่เธอยังเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่คนแถวนั้นที่ได้ยินเขาจะคิดกันยังไง"มันจะได้เลิกยุ่งกับคุณไง..ถึงห้องคุณแล้วเข้าไปสิ""ค่ะ.."ธรัฐยังคงตอบหญิงสาวหน้าตาเฉยเฉกเช่นเดิมทั้งยังไล่หญิงสาวเข้าห้องตัวเองไปด้วยเขาจะได้เข้าห้องพักผ่อนเช่นกันซึ่งห้องเขาก็อยู่ตรงข้ามกับเธอนี่เองแกร๊กกแพรวพิลาสเปิดประตูและหันกลับมาหาชายหนุ่มจนธรัฐต้องหันมามองเธอพร้อมขมวดคิ้วสงสัย"อะไร...""ขอบคุณ
ครึ่งชั่วโมงต่อมา"อ้าว..ลุงครามมีอะไรเหรอครับ"หิรัญเดินออกมาหาลุงครามที่หน้าบ้าน"ของคุณพราวมาส่งน่ะครับ""อ๋อ.."ลุงครามยื่นพัสดุให้กับหิรัญ"ของพราวใช่ไหมคะ"พราวพิไลอาบน้ำแต่งตัวเสร็จทันเวลาที่ของเพื่อนเธอส่งมาพอดีเมื่อเห็นกล่องอยู่ในมือชายหนุ่มจึงรีบแย่งออกมาอย่างรวดเร็ว"อะไรเหรอ"หิรัญหันหน้าถามพราวพิไลอย่างสงสัยว่าด้านในเป็นอะไรเธอถึงได้หวงขนาดนั้น"ก็..เป็นพวกน้ำหอมที่พราวสั่งให้เพื่อนซื้อส่งมาให้น่ะค่ะไม่มีอะไรขอบคุณนะคะลุงครามที่เอามาให้"หญิงสาวพูดเสร็จก็รีบวิ่งกลับเข้าห้องหาที่ซ่อนของทันทีอันที่จริงแล้วมันเป็นยาสลบที่เธอสั่งให้เพื่อนเธอซื้อส่งมาให้ต่างหากเอาไว้ใช้ในเวลาที่ฉุกเฉินครู่ต่อมาโต๊ะอาหาร"ป้าพวงขาพราวขอข้าวเพิ่มอีกนะคะ"ตอนนี้พราวพิไลและหิรัญร่วมโต๊ะอาหารเย็นกันอยู่พักใหญ่วันนี้กับจ้าวค่อนข้างอร่อยเป็นพิเศษจนหญิงสาวต้องขอข้าวเพิ่ม"ได้เลยค่ะคุณพราว""ของหวานมาแล้วค่ะ..."ปึก"ว้าย..ขอโทษค่ะคุณพราว"มาลีตั้งใจที่จะให้กล้วยบวชชีในมือหกใส่พราวพิไลเธอแกล้งตกใจกับเรื่องที่เธอจงใจทำเพื่อให้ดูเป็นอุบัติเหตุ"ไม่เป็นไร.."พราพิไลเงยหน้าส่งยิ้มให้มาลีแต่สีหน้าของเธอต