ตอนที่9 ยั่วยวน

"ไม่จริง.."

อติรุจดูเหมือนจะไม่ยอมรับความจริงกับสิ่งที่ได้ยินสักเท่าไรนักพยายามมองหน้าแพรวพิลาสแต่หญิงสาวก็ไม่ชายตามองมาทางเขาแม้แต่น้อย

"จริงเลิกยุ่งกับภรรยาผมซะทีแล้วเอาเวลาไปดูลูกเมียตัวเองไม่อย่างนั้นผมจะแจ้งความจับคุณในข้อหาคุกคามความเป็นส่วนตัว"

เมื่อขู่คนตรงหน้าเสร็จธรัฐก็รีบดึงมือหญิงสาวเดินดุ่มๆเข้าลิฟท์ไปในทันที

"แพรว..."

ทิ้งให้อติรุจยืนอึ้งกับคำที่พึ่งได้ยินจนหน้าเสียอย่างเห็นได้ชัด

ครู่ต่อมา

"คุณไปพูดแบบนั้นได้ไงคะ"

เมื่อขึ้นลิฟท์มาถึงชั้นที่ทั้งคู่อยู่แพรวพิลาสจึงรีบดึงมือออกจากชายหนุ่มและถามอีกฝ่ายด้วยสีหน้าบึ้งตึงเพราะเธอไม่ชอบคำที่เขาบอกกับอติรุจว่าเธอเป็นภรรยาเขาแม้แต่นิดเดียวไม่ใช่ว่ากลัวอติรุจเข้าใจผิดแต่เธอยังเป็นสาวบริสุทธิ์อยู่คนแถวนั้นที่ได้ยินเขาจะคิดกันยังไง

"มันจะได้เลิกยุ่งกับคุณไง..ถึงห้องคุณแล้วเข้าไปสิ"

"ค่ะ.."

ธรัฐยังคงตอบหญิงสาวหน้าตาเฉยเฉกเช่นเดิมทั้งยังไล่หญิงสาวเข้าห้องตัวเองไปด้วยเขาจะได้เข้าห้องพักผ่อนเช่นกันซึ่งห้องเขาก็อยู่ตรงข้ามกับเธอนี่เอง

แกร๊กก

แพรวพิลาสเปิดประตูและหันกลับมาหาชายหนุ่มจนธรัฐต้องหันมามองเธอพร้อมขมวดคิ้วสงสัย

"อะไร..."

"ขอบคุณนะคะที่ช่วย"

ถึงเธอจะอายคนอื่นยังไงแต่เขาก็มีกะใจช่วยเธออีกครั้งเธอก็ต้องขอบคุฯเขาอีกครั้งเช่นกัน

"อืม..."

ธรัฐรับคำหญิงสาวพร้อมเปิดประตูเข้าห้องเขาแสยะยิ้มเล็กน้อยคราแรดคิดว่าเธอจะหันกลับมาด่าเขาเสียอีกที่เปล่าประกาศว่าเธอเป็นภรรยาเขาที่หน้าคอนโดในขณะที่คนพลุกพล่านเข้าออกอยู่

หลายวันต่อมา

ตลาดในหมู่บ้าน

"ป้าจ้ะเอาผักตามนี้เลยจะ"

วันนี้มาลีมาเดินจ่ายตลาดเองเนื่องจากก่อนหน้านี้มากับแม่ของเธอจนคุ้นแล้วเธอเดินมาร้านประจำที่ทางไร่จะใช้ผักจากร้านนี้ไปทำอาหาร

"ได้จะ"

ป้าขายผักวัยเจ็ดสิบกว่ารับกระดาษจากมือมาลีไปแล้วจัดเตรียมตามรายการอย่างว่องไวสมกับเป็นแม่ค้าที่ขายมานานถึงแม้จะอยู่ในวัยที่ชราแล้วก็ตาม

"ค่าแผงครับป้า"

เสี่ยเกลี้ยงลูกชายเสี่ยเคี้ยงเจ้าของตลาดที่นี่เดินมาพร้อมกับลูกน้องสามสี่คนด้วยท่าทีที่ค่อนข้างก่างพอตัวเพราะใครๆก็รู้กิตติศัพท์ว่าเขาเป็นลูกคนมีอิทธิพลของที่นี่ชายหนุ่มวัย35รูปร่างหน้าตาก็ใช้ได้ผิวสีแทนตามประสาคนชนบทที่ตากแดดตากลมไม่ค่อยดูแลตัวเองคำชายหนุ่มพูดจาค่อนข้างห้วนไม่ได้ไพเราะแต่ก็ไม่ได้หยาบคายเมื่อมาเก็บเงินค่าแผง

"นี่จะพ่อเกลี้ยง"

ป้าวัยเจ็ดสิบละมือจากการจัดผักให้กับมาลีรีบหยิบเงินในกระเป๋าคาดเอวยื่นให้ชายหนุ่มอย่างรวดเร็วแล้วจึงก้มหน้าก้มตาจัดผักต่อเหตุเพราะไม่ได้อยากสนทนากับลูกเจ้าของตลาดคนนี้เท่าไร

"น้องสาวอยู่แถวไหนทำไมพี่ไม่เคยเห็นหน้าเลยล่ะจ้ะ"

เสี่ยเกลี้ยงหันไปมองคนที่ยืนอยู่หน้าร้านด้วยท่าทีเจ้าเล่ห์ทั้งเดินมาประชิดตัวมาลีจนหญิงสาวต้องถอยหนีเว้นระยะห่างนิดหน่อยแต่สาวเจ้าก็ส่งยิ้มหวานให้อีกฝ่ายอย่างคนที่รู้ว่าคนตรงหน้าสนใจตน

"ฉันเป็นแม่ครัวที่ไร่ศังกรน่ะจะพึ่งกลับจากกรุงเทพคนแถวนี้เลยไม่เคยเห็นน่ะ"

"ที่ไร่นั้นมีแม่ครัวสวยๆแบบนี้ด้วยเหรอ"

"...."

เสี่ยเกลี้ยงที่ได้ชื่อว่าเสือผู้หญิงหยอดคำหวานจนมาลีเองก็เขินจนบิดตัวไปมาไม่ได้ให้คำตอบอะไรอีกฝ่าย

"ไว้วันหน้าเราคงจะได้เจอกันอีกนะ"

เสี่ยเกลี้ยงทิ้งท้ายบอกหญิงสาวก่อนจะเดินจากไปพร้อมลูกน้อง

16.00 น.

"ป้าพวง"

พวงและมาลีกำลังทำอาหารเย็นอยู่ในครัวหญิงสาวมีเรื่องคาใจอยู่กับคนที่เจอในตลาดเมื่อกลางวันเธอจึงอยากรู้ว่าเขานั้นเป็นใครกันแน่ถึงได้ดูคนในตลาดเกรงใจกันอยู่มาก

"มีอะไร"

"คนที่ชื่อเกลี้ยงที่เค้าเก็บค่าเช่าในตลาดเป็นใครเหรอ"

"แกรู้จักด้วยเหรอลี"

พวงวางมือจากการทำกับจ้าวหันมาพูดกับมาลีด้วยสีหน้าเป็นกังวล

"พึ่งเจอวันนี้แหละจะ"

"มาหยอดคำหวานใส่เอ็งอีกล่ะสิ...เสี่ยเกลี้ยงเป็นลูกชายเสี่ยเคี้ยงคนมีอิทธิพลแถวนี้ไร่จีบสาวไปทั่วเจ้าชู้ตัวพ่อแถมเค้าว่ากันว่าบ้านนี้เค้าทำธุรกิจด้านมืดกัน"

พวงน่าจะคิดไม่ผิดเพราะเสี่ยเกลี้ยงขึ้นชื่อเรื่องผู้หญิงคนงานในไร่หลายคนก็เคยเป็นของเสี่ยเกลี้ยงจนลาออกไปเป็นคุณนายได้พักใหญ่พอเบื่อก็ถูกเฉดหัวทิ้งเธอเตือนมาลีเพราะความเป็นห่วงเหมือนลูกเหมือนหลานคนนึง

"งั้นเหรอ...ท่าจะมีเงินน่าดูนะ"

มาลีตาโตยิ้มอย่างมีเลศนัย

"ไอ้มีน่ะมันมีแต่แกอย่าไปยุ่งกับคนพวกนี้ดีกว่าห่างได้ก็ห่าง"

"จะป้า"

มาลีตกปากรับคำพวงไปก่อนที่แน่ๆหากเสี่ยเกลี้ยงสนใจเธอจริงมีหรือเธอจะไม่สนใครมีเงินเธอก็สนใจทั้งนั้น

เย็นของวัน

"ของว่างค่ะนาย"

มาลีมองซ้ายมองขวาอยู่นานกะจังหวะที่หิรัญนั่งอยู่คนเดียวเมื่อได้จังหวะนั้นเธอจึงรีบเดินถือของว่างเจ้าไปให้ชายหนุ่มที่กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่ห้องนั่งเล่น

"ขอบใจ"

"เมื่อเช้าลีได้ยินว่านายไปดูไร่มาเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวบ้างไหมจ้ะพอดีลีนวดเป็นลีอยากนวดให้..น.."

"พอดีฉันไม่เมื่อยเท่าไรเธอมีอะไรทำก็ไปทำเถอะ"

มาลียังพูดไม่จบหิรัญก็ตัดบทไปก่อนเพราะเขาไม่อยากให้มาลีมายุ่มย่ามอะไรกับเขามากนักมันจะดูไม่ดีหลายวันมานี้เขาสังเกตุอยู่หลายหนเกี่ยวกับพฤติกรรมของหญิงสาวที่ชอบส่งสายตาท่าทียั่วยวนให้เขาแต่เขาเองก็ไม่ได้คิดที่จะสนใจและคิดว่าหากเขาไม่คิดจะเล่นด้วยเธอก็คงหยุดพฤติกรรมแบบนี้ไปเอง

"เอ่อ..ค่ะ"

มาลีหน้าเสียเล็กน้อยเมื่อถูกไล่ออกมาแบบนั้นเธอจึงเดินหน้าตึงออกไปอย่างไม่สบอารมณ์

ครู่ต่อมา

"ทำอะไรอยู่เหรอ"

หิรัญเดินออกมาหาพราวพิไลที่นอกระเบียงบ้านเห็นหญิงสาวยืนอยู่ทั้งเนื้อตัวมอมแมมจึงต้องเอ่ยถามว่าเธอนั้นทำอะไร

"พราวขอพวกกล้วยไม้กับพวกต้นกุหลาบจากบ้านลุงครามมาน่ะค่ะเห็นว่ามันสวยดีก็เลยว่าจะเอามาแขวนที่ระเบียงบ้านจะได้ดูสดชื่นกว่านี้พี่รัญชอบไหมคะ"

พราวพิไลพูดพรางมองราวดอกกล้วยไม้ที่เธอพึ่งแขวนเสร็จ

"พราวคิดว่าพี่ชอบไหมล่ะ"

หิรัญยืนอมยิ้มมองเหล่าบรรดากล้วยไม้ทั้งหันมาถามคนตัวเล็กด้วยสายตาที่ิอยากรู้ว่สเธอจะตอบเช่นไร

"เอ่อ..."

พราวพิไลค่อนข้างอ้ำอึ้งเรื่องดอกไม้ที่หิรัญจะชอบแบบไหนเธอก็ไม่รู้เสียด้วย

"น้ำค่ะคุณพราว"

อุ่นเรือนเดินเอาน้ำมาให้พราวพิไลครั้งนี้เธอจึงรอดตัวจากคำถามไป

"ขอบคุณค่ะนม.."

"แล้วนมเผลอแปปเดียวทำไมมอมแมมแบบนี้ล่ะคะ"

อุ่นเรือนมองพราวพิไลอย่างเอ็นดู

"เมื่อกี้หนูพึ่งขุดดินเอาต้นกุหลาบลงน่ะค่ะ"

"อ๋อ..ค่ะเสร็จแล้วก็ไปอาบน้ำอาบท่าเถอะค่ะนมเตรียมอาหารเย็นเอาไว้แล้ว"

"ค่ะ.."

หลังจากที่หญิงสาวจัดการจัดที่ทางให้พวกดอกไม้เธอหมดแล้วหญิงสาวก็เดินเข้าไปในบ้านเพื่ออาบน้ำอาบท่าหลังจากที่อยู่กับดินกับดอนมาพักใหญ่

"คุณพราวนี่ท่าจะซนน่าดูนะคะ"

อุ่นเรือนมองตามหลังคนตัวเล็กด้วยรอยยิ้มอ่อนๆพร้้อมส่ายหัวในความไม่ห่วงและมีท่าทีเป็นเด็กซนของพราวพิไล

"ปกติก่อนหน้านี้เธอไม่ซนเหรอครับนม"

หิรัญเอียงคอถามแม่นมของเขาด้วยสีหน้าสงสัย

"เอ่อ..ก็เป็นแบบนี้แหละค่ะคุณหนูเดี๋ยวนมขอตัวก่อนนะคะ"

อุ่นเรือนยิ้มแห้งๆพร้อมทั้งรีบเดินตามพราวพิไลเข้าไปติดๆทิ้งให้หิรัญยืนคิดอะไรอยู่คนเดียว