ตอนที่13 สำออย

"ผมคิดว่าพวกมันน่าจะใช้ที่นี่เป็นที่เก็บอะไรสักอย่างแต่ผมว่าไม่ใช่ไม้แน่นอนครับเพราะของพวกนี้พวกมันจะเอาไว้กับตัวนานไม่ได้"

"นายคิดว่าเป็นอะไรครับ"

ลุงครามขมวดคิ้วเป็นปม

"ถ้ากิจการไม่กี่อย่างของพวกมันทำให้รวยและมีอิทธิพลจนใครก็เกรงกลัวไม่ค้าสิ่งเสพติดก็ค้าอาวุธเถื่อนล่ะครับ"

"ผมชักไม่อยากจะให้นายยุ่งกับพวกมันเสียแล้วสิครับ"

เมื่อได้ยินคนเป็นนายพูดแบบนั้นลุงครามเองก็ยิ่งคิดไม่ตกว่าอยากจะให้นายตัวเองยุ่งกับคนพวกนี้อีกดีหรือไม่

"ผมรู้ว่าพวกมันรู้ว่าผมเลือกที่จะเป็นศรัตรูกับมันแล้วสักวันมันต้องหาทางเอาคืนผมอยู่ดีติดแค่ว่าวันไหนเท่านั้นเองดังนั้นเราต้องเตรียมแผนรับมือเอาไว้ก่อนและหากเป็นไปได้คนที่เป็นอันตรายต่อคนอื่นมากขนาดนี้ถอนรากถอนโคนพวกมันได้ก็ยิ่งดีครับ"

หิรัญพูดด้วยสีหน้าที่แน่วแน่และใครก็ขัดเขาไม่ได้ด้วย

เรือนศังกร

17.00 น.

"นั่นขาคุณพราวเป็นอะไรคะ"

มาลีเดินมาเห็นอุ่นเรือนกำลังนั่งพันผ้าที่ข้อเท้าของพราวพิไลอยู่ความอยากรู้ของเธอจึงบังเกิด

"คุณพราวข้อเท้าเคล็ดนิดหน่อยไม่เป็นอะไรมากหรอก"

อุ่นเรือนตอบแทนพราวพิไลเธอแอบไม่ชอบใจนิสัยช่างสอดกับคำพูดคำจาที่ไม่มีมารยาทของมาลีอยู่บ่อยครั้งแต่เห็นว่าเป็นลูกสาวบัวตองเธอเลยไม่อยากว่าอะไรเท่าไรรู้ว่าบัวตองคงจะไปสั่งสอนลูกสาวเอาเอง

"เกิดอุบัติเหตุตอนไหนเหรอคะลีไม่เห็นรู้เรื่องเลย"

"พอดีฉันแค่ลื่นล้มในห้องน้ำไม่มีอะไรหรอก"

พราวพิไลตอบคำถามให้แม่ครัวช่างสอดได้หายคาใจจะได้ไม่ต้องสงสัยอะไรอีก

"เดี๋ยวนมไปดูกับข้าวในครัวก่อนนะคะ"

อุ่นเรือนพันผ้าให้พราวพิไลเสร็จเธอก็เดินออกไปดูในครัวเชคความเรียบร้อยก่อนจะได้เวลาอาหารเย็น

"ค่ะนม"

พราวพิไลเห็นว่าอุ่นเรือนก็เดินเข้าครัวไปแล้ว แต่ดูท่าคนที่สงสัยเธอไม่หายจะเป็นมาลีเสียมากกว่าที่ยืนจ้องหน้าเธอไม่เว้นว่างจนทำให้เธอต้องเอ่ยคำถามที่เหมือนจะหาเรื่องออกไป

"เธอมองฉันนานละนะมีปัญหาอะไรหรือเปล่า"

"เปล่านี่คะลีแค่กำลังคิดว่าคุณพราวอาจจะกำลังหาเรื่องสำออยใส่ผัวอยู่ก็ได้"

มาลีพูดอย่างลอยหน้าลอยตา

"หึ่...ฉันจะสำออยใส่พี่รัญอย่างไงก็ได้เพราะเค้าคือผัวฉันแต่ถ้าคนอื่นมาสำออยใส่ผัวฉันสิแปลกจริงไหม"

พราวพิไลแสยะยิ้มตอกกลับจนอีกฝ่ายแน่นิ่งไปบางทีเธอก็รู้สึกรำคาญจนอยากจะไล่มาลีออกไปเหมือนกันติดที่เธอไม่ใช่เจ้าของไร่นี่แหละ

"....."

มาลีกัดฟันกรอดที่ถูกอีกฝ่ายตอกมาเสียหน้าหงายเธอเลยเดินกระฟัดกระเฟียดออกไปตามนิสัยของเธอ

"เห้อ...ฉันจะอยู่ที่นี่อย่างสงบไม่ได้รึไง...เอ..เมื่อกี้นี่เรากล้าพูดคำว่าผัวเต็มปากเต็มคำได้ยังไงเนี่ย"

เมื่อมาลีออกไปแล้วพราวพิไลถึงขั้นถอนหายใจทั้งยังทบทวนคำพูดตัวเองเมื่อครู่ก็เกิดอาการอายคำพูดตัวเองขึ้นมาเล็กน้อย

20.00 น.

"กลับมาแล้วเหรอคะ"

พราวพิไลนั่งเล่นอยู่ที่โซฟาหน้าทีวีเมื่อเห็นหิรัญกลับมาเธอก็แทบจะวิ่งไปต้อนรับแต่ดีที่ห้ามตัวเองไว้ได้ก่อนว่าเธอต้องเล่นบทเป็นคนข้อเท้าแพลงเพราะล้มในห้องน้ำแผนนี้ทำมาเพื่อหิรัญนั้นจะได้ไม่กล้ามายุ่มย่ามกับตัวเธอในเวลากลางคืนอรกเพราะเธอจะใช้ยาสลบในสถานการณ์นั้นบ่อยๆมันก็ไม่ไหวเหมือนกัน

"ขาเป็นอะไรพราว"

หิรัญเห็นผ้าพันที่ข้อเท้าหญิงสาวเขาก็รีบเข้ามาดูทันทีด้วยความเป็นห่วง

"ข้อเท้าพลิกน่ะค่ะพอดีลื่นล้มในห้องน้ำ"

"แล้วเป็นยังไงบ้างเจ็บตรงไหนอีก"

หิรัญดูจะเป็นห่วงหญิงสาวมากเป็นพิเศษจนเธอเองก็ตกใจและรู้สึกผิดนิดๆที่ทำให้เขาห่วงเธอขนาดนี้

"เอ่อ..ก็มีปวดเนื้อปวดตัวอยู่เยอะเหมือนกันค่ะ"

"ทีหลังระวังตัวหน่อยเข้าใจไหม"

"ข..เข้าใจค่ะขอบคุณที่เป็นห่วงนะคะ"

"พี่ไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวจะมาพาเข้าห้องอย่าลุกเดินเองล่ะ"

หิรัญรีบลุกขึ้นเดินเข้าห้องเพื่อที่จะไปชำระล้างร่างกายและมาดูแลเธอ

"โอเคค่ะ"

21.00​ น.

พราวพิไลรู้สึกง่วงเป็นพิเศษเธอจึงเผลอหลับที่โซฟาหิรัญแต่งตัวเสร็จเดินออกมาก็เห็นว่าหญิงสาวนั้นหลับไปแล้วทั้งเรียกชื่อก็ยังไม่ตื่นอีกต่างหาก

"หลับแล้วเหรอ..พราว..พราว"

เมื่อปลุกไม่ตื่นชายหนุ่มก็ต้องอุ้มพราวพิไลไปที่ห้องนอนด้วยความอยากรู้ว่สหญิงสาวบาดเจ็บมากขนาดไหนเขาจึงแกะผ้าพันข้อเท้าหญิงสาวดูปรากฎว่ามันไม่มีรอยแดงแม้แต่น้อยทั้งยังลองขยับข้อเท้าเธอนิดหน่อยรู้สึกว่ามันไม่เป็นอะไรแถมเจ้าตัวยังไม่ตื่นและเขาก็รู้ว่านี่คงเป็นแผนที่เธอเล่นอะไรแผลงๆอีกแน่จึงอมยิ้มและส่ายหัวให้กับความแสบของเธอ

เช้าวันต่อมา

"อืม..เอ่อ..พี่รัญ"

พราวพิไลลืมตาตื่นขึ้นมาก็ต้องเอี้ยวตัวหลบหอรัญเพราะเขากำลังนอนจ้องหน้าเธออยู่อย่างไม่ละสายตา

"ว่าไงตื่นแล้วเหรอ"

"มานอนจ้องหน้าพราวทำไมคะ"

"พี่ก็รอพราวตื่นจะได้พาพราวไปอาบน้ำแปรงฟันไงพราวขาเจ็บพี่ต้องดูแลอย่างใกล้ชิด"

"ม..ไม่ต้องดูแลพราวหรอกค่ะพราวดูแลตัวเองได้"

พราวพิไลถึงกับหน้าเจื่อนจนอีกฝ่ายจับสังเกตได้

"ไม่ได้ขืนคุณแม่รู้พี่โดนดุแน่ว่าภรรยาเจ็บอยู่แต่ไม่ดูแล"

หิรัญรวบร่างบางอุ้มขึ้นด้วยท่าเจ้าสาวตรงไปที่ห้องน้ำ

"คือ..พราวดูแลตัวเองได้จริงๆค่ะพี่รัญมีอะไรทำก็ไปทำเถอะนะคะ"

พราวพิไลเหงื่อซิกขึ้นมาที่หน้าผากอย่างรวดเร็วทั้งในหัวยังมีแต่คำว่าทำยังไงดีๆวนอยู่แบบนั้นตั้งหลายรอบ

"ไม่ได้.."

หิรัญยังคงแกล้งหญิงสาวต่อไปเขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะงัดแผนไหนมาอีก

"เอ่อ..พี่รัญคะ..พี่รัญพราวค่อยยังชั่วแล้วล่ะค่ะดูแลตัวเองได้จริงๆพี่รัญออกไปนะคะ"

เมื่อหิรัญวางเธอลงที่เก้าอี้พร้อมทั้งจะถอดเสื้อผ้าเธอพราวพิไลจำต้องลุกขึ้นมาทำท่าเดินคล่องแล้วให้อีกฝ่ายดูว่าเธอช่วยเหลือตัวเองได้จริงๆ

"งั้นเหรอ..โอเคงั้นพี่ไม่กวนเราแล้วก็ได้"

"ดีค่ะ..ออกไปเถอะค่ะ"

หิรัญอุ้มพราวพิไลมานั่งที่เก้าอี้ในห้องน้ำที่เขาเตรียมเอาไว้ทั้งยังทำท่าจะถอดเสื้อผ้าให้เธอทำเอาสาวเจ้าต้องรีบไล่อีกฝ่ายออกไปจากห้องน้ำอย่างรวดเร็วและลุกขึ้นให้เขาดูว่าขาเธอไม่ได้เป็นอะไรแล้ว

"หึ่มม.."

หิรัญอมยิ้มสบถขำหลังจากที่ออกมาจากห้องน้ำทั้งส่ายหัวเล็กน้อยคิดว่าหญิงสาวจะไม่ยอมแกล้งเจ็บง่ายๆเสียอีกมีเธออยู่ด้วยก็พาเขาอารมณ์ดีมากขึ้นทุกวันเลยจริงๆ