ตอนที่21 ถูกชะตาตั้งแต่แรก

ฟอดดดด..

หิรัญขโมยหอมแก้มนวลฟอดใหญ่เสร็จก็ลุกเดินไปเข้าห้องน้ำหน้าตาเฉยทิ้งพราวพิไลนั่งกุมใบหน้าเขินจนหน้าแดงเป็นลูกตำลึง

"อีพี่รัญบ้า..เล่นอะไรเนี่ย"

ชั่วโมงต่อมา

"พราวขอดูแผลหน่อยนะคะ"

"เป็นยังไงบ้าง"

หิรัญหันหลังให้หญิงสาวดูแผลของเขาทั้งถามสภาพตอนนี้มันเป็นอย่างไรบ้าง

"คำถามนี้พราวต้องถามพี่รัญมากกว่าเพราะเหมือนมันจะบวมแดงกว่าเดิมอีกนะคะเจ็บมากไหมคะ"

พราวพิไลมีสีหน้าเหยเกเล็กน้อยเมื่อเห็นสภาพแผลของเขาในตอนนี้

"มีพราวดูแลอยู่ใกล้ๆเจ็บแค่ไหนพี่ก็ทนได้"

หิรัญไม่ปฏิเสธว่าวันนี้รู้สึกระบมมากดว่าเมื่ิอวานแต่เพราะมีหญิงสาวคอยดูแลอยู่ใกล้ๆมันทำให้เขาลืมความเจ็บไปได้เป็นอย่างดี

"จู่ๆทำไมมาหยอดคำหวานกับพราวล่ะคะ"

พราวพิไลอมยิ้มกริ่ม

"พี่จะจีบพราวน่ะสิ"

"เอ่อ..พูดตรงๆแบบนี้เลยเหรอคะ"

"วันที่พี่บอกกับพราวว่าพี่รู้สึกดีกับพราวมากขึ้นทุกวันคำนั้นพี่ไม่ได้แกล้งนะ..ถ้าพี่ไม่ถูกชะตากับพราวตั้งแต่ทีแรกพี่ไม่ยอมให้พราวมาเล่นบทภรรยาดูแลพี่หรอก"

หิรัญกันหน้ามาจ้องพราวพิไลทั้งรวบกอดเธอเอาไว้ด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์

"พี่รัญหันหลังมาค่ะพราวจะทายาให้"

พราวพิไลเขินจนก้มหน้างุดต้องหาข้ออ้างให้เขาหันหลังไปเพราะเธอยิ่งเห็นหน้าเขาเธอก็ยิ่งเขิน

"คุณหนูคะข้าวต้มค่ะ..เอ่อ..นมวางไว้ตรงนี้นะคะ"

อุ่นเรือนเข้ามาในห้องของทั้งสองโดยที่ไม่ได้เคาะประตูเพราะเห็นว่าประตูแง้มไว้อยู่เมื่อเห็นภาพตรงหน้าเธอจึงรีบวางถาดข้าวต้มแล้วออกไปทันทีโดยที่ไม่ลืมที่จะปิดประตูให้ทั้งสองอีกด้วย

"ครับนม"

หิรัญหันมามองแม่นมของเขาด้วยรอยยิ้มที่รู้กัน

คอนโด

"พรุ่งนี้ต้องเดินทางแล้วคุณเตรียมตัวพร้อมรึยัง"

ธรัฐเอ่ยย้ำแพรวพิไลในขณะที่นั่งทานข้าวเย็นด้วยกันในห้องของเธอตั้งแต่วันนั้นจนวันนี้เป็นอาทิตย์แล้วทีาเขามานอนเฝ้าเธอตลอดหลังกลับจากทำงานไม่รู้ว่าเขาจะเจ้ากี้เจ้าการอะไรกับชีวิตของเธอนักหนาจนเธอเองก็รำคาญเขาอยู่บ่อยครั้งเหมือน​กัน

"เรียบร้อยค่ะไม่ต้องห่วง"

แพรวพิลาสยังคงจับจ้องจานข้าวในขณะที่ตอบธรัฐเพราะเธอไม่อยากมองหน้าเขาเท่าไร

"พูดกับผมกรุณามองหน้าด้วยอย่าเสียมารยาท"

ธรัฐไม่ชอบที่แพรวพิลาสทำท่าเอือมระอาคนอย่างเขาเพราะคนอย่างเขาไม่ชอบเห็นคนเมินและไม่ชอบเป็นคนที่ไม่ได้รับความสนใจ

ติ๊งงงง

(พรุ่งนี้เดินทางแล้วเตรียมตัวพร้อมหรือยังครับแพรว)

"หึ่..มีคนเป็นห่วงเค้าส่งข้อความมา..อ่อ..อย่าคุยกันเยอะล่ะเดี๋ยวเมียเค้าจะหึงเอา"

ธรัฐแอบมองข้อความที่ขึ้นมาบนมือถือของหญิงสาวจึงเกิดอาการกระแนะกระแหนเธอออกมา

"แพรวรู้ค่ะว่าแพรวต้องวางตัวยังไงแล้วแพรวก็ไม่เคยคิดจะอ่านข้อความจากมือถือใครด้วยมันเสียมารยาท"

แพรวพิลาสมองหน้าชายหนุ่มด้วยสายตาเรียบเฉยแต่คำพูดของเธอมันช่างเหมือนมีดที่กำลังกรีดหน้าเขาจนเลือดซิบ

"แพรว.."

"แพรวขอตัวนะคะ"

แพรวพิลาสหยิบมือถือหมายจะเดินเข้าห้องแต่ก็ถูกธรัฐดึงมือถือจากมือเธอเอาไว้ก่อน

"เอามานี่..."

"เอามือถือแพรวมานะคะ"

"ไม่ให้ผมว่าผมต้องคุมประพฤติคุณเรื่องนี้ด้วยจะดีกว่าทางที่ดีบล็อกไปเลยยิ่งดี"

"นี่เอาของแพรวคืนมานะคะ...คุณจะทำเสียมารยาทกับของใช้ส่วนตัวแพรวแบบนี้ไม่ได้นะ..ว้ายยย"

"......"

สองคนยื้อแย่งมือถือกันจนล้มไปกองทับกันอยู่บนโซฟาแพรวพิลาสได้สติจึงรีบผลักคนตัวโตที่นอนแน่นิ่งไม่ขยับออก

"ออกไปจากตัวแพรวนะ"

"เอ่อ...โทษทีแต่มือถือนี่ผมจะคืนให้คุณพรุ่งนี้"

ธรัฐลุกออกจากตัวหญิงสาวหลังจากถูกผลักแต่มือถือเธอเขาก็ไม่คืนให้เธอ

"คุณรัฐ.."

แพรวพิลาสขมวดคิ้วเดินเข้าห้องด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์

เช้าวันต่อมา

สนามบินxxxx

"เมื่อคืนแพรวบล็อกพี่ทำไมเหรอ"

ภัคดนัยสงสัยตั้งแต่เมื่อคืนเรื่องที่เธอไม่ตอบข้อความแถมยังบล็อกเขาอีกด้วยเมื่อเธอมาถึงสนามบินเขาเลยต้องรีบถามอย่างร้อนใจ

"คือ..แพรวไม่ได้ตั้งใจค่ะ..พอดีมือถือแพรวมันรวนๆน่ะค่ะ"

แพรวพิลาสรู้ว่าทั้งหมดเป็นฝีมือของธรัฐเธอจึงแก้ต่างแบบนี้ไปก่อน

"อ่ะ..มือถือคุณผมดูให้เรียบร้อยแล้วน่าจะกลับมาใช้งานได้ปกติแล้วนะ"

ธรัฐยื่นมือถือคืนแพรวพิลาสต่อหน้าภัคดนัยแล้วจึงเดินนำหน้าไปด้วยรอยยิ้ม

"เมื่อคืนแพรวอยู่กับท่านรองเหรอ"

"คือแพรวแค่วานให้ท่านรองดูมือถือให้แพรวเฉยๆน่ะค่ะ"

แพรวพิลาสไม่เข้าใจว่าธรัฐทำไมต้องยื่นมือถือคืนเธอในจังหวะนี้ด้วย

"อ๋อ..."

ภัคดนัยพยักหน้าเข้าใจ

โอซากา

บ้านพัก

"วันนี้พักผ่อนกันก่อนนะครับพรุ่งนี้เวลา10โมงเช้าของที่นี่ผมจะให้รถมารับท่านรองไปที่บริษัทของคุณอิการาชิครับ"

หลังจากที่นั่งเครื่องมาจนหลายชั่วโมงแล้วต่อรถมาที่บ้านพักอีกพักใหญ่ภัคดนัยจึงแจ้งกำหนดเวลาที่ต้องนัดเจอกับเจ้าของบริษัทออกแบบเครื่องมือที่พวกเขาต้องการในวันพรุ่งนี้ก่อนจะแยกตัวไปพักที่บ้านพักของตัวเองได้ในส่วนของธรัฐกับแพรวพิลาสนั้นพักที่เดียวกันโดยคำสั่งนี้เป็นคำสั่งของหทัยรัตน์ที่ให้ภัคดนัยนั้นจัดที่พักแบบนี้

"ครับคุณก็ไปพักผ่อนเถอะครับ"

"พักผ่อนเยอะๆนะแพรวดูท่าจะเพลียๆ"

ภัคดนัยเอ่ยก่อนจะเดินไปที่บ้านพักของเขาซึ่งอยู่ถัดจากที่นี่ไปไม่ไกลเท่าไร

"ค่ะพี่นัย"

"เดี๋ยวผมดูแลเธอเองครับคุณมาถึงแล้วก็อย่าลืมโทรหาคุณนิด้วยนะครับเดี๋ยวเธอจะเป็นห่วง"

ธรัฐโอบไหล่แพรวพิลาสแล้วเดินเข้าไปในบ้านต่อหน้าต่อตาภัคดนัยที่แอบสงสัยว่าทั้งสองคนมีความสัมพันธ์แบบไหนกันแน่

"ทำอะไรของคุณคะ"

แพรวพิลาสรีบแกะมือชายหนุ่มออกอย่างรวดเร็วที่มาทำรุ่มร่ามกับเธอเกินไป

"ก็ดูแลคุณไง"

20.00 น.

RrrrrRrrrr

"มีอะไรคะพี่นัย"

แพรวพิไลมองมือถือในมืออย่างลังเลว่าเธอจะรับสายดีหรือไม่แต่ก็ตัดสินใจรับจนได้

"แพรวออกมาเจอพี่หน้าบ้านได้ไหมพี่มีเรื่องไม่สบายใจอยากปรึกษา"

"มีอะไรคุยกันในนี้ก็ได้ค่ะ"

หากตัวเธออยู่คนเดียวตอนนี้เธอจะไม่ลังเลในการออกไปเลย