ตอนที่27 บุกชิงตัวที่โรงพัก

เช้าวันต่อมา

"อืม..ลุกออกไปจากตัวพราวได้แล้วค่ะ"

พราวพิไลตื่นมาในช่วงสายเธอขยับตัวไม่ได้เพราะคนที่นอนเปลือยกายอยู่ข้างเธอพาดทั้งแขนที้งขารั้งเธอเปอาไว้

"ขออยู่อย่างนี้ก่อนนะเมื่อคืนนอนน้อย"

หิรัญพูดโดยที่ไม่ลืมตาเพราะเมื่อคืนกว่าเขาจะได้นอนก็เกือบเช้า

"..งั้นพราวลุกไปก่อนนะคะ"

ที่จริงหญิงสาวเองก็แทบระบมไปทั้งตัวแต่ที่เธออยากลุกออกจากตรงนี้ก็เพราะว่าเธอทนมองหน้าเขาด้วยความเขินอายไม่ได้ยิ่งมองหน้าอีกฝ่ายที่หลับตาพริ้มอยู่ภาพเมื่อคืนก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวไม่ขาด

"ลุกไหวเหรอ...พี่ว่านอนต่ออีกสักพักดีกว่านะ"

หิรัญเชื่อว่าเธอคงจะเดินเหินลำบากเป็นแน่เพราะเมื่อคืนยากเหลือเกินที่เขาจะควบคุมอารมณ์ไม่ให้รุนแรงกับเธอได้

"พี่รัญ.."

หญิงสาวยังพยายามแกะมือของเขาออก

"ขืนยังไม่อยู่เฉยระวังจะไม่ได้นอนนะ....อีกอย่างก็คือพี่ขอบคุณนะที่ให้พี่เป็นคนแรกของพราว"

หิรัญกระชับกอดหญิงสาวแน่นขึ้นทั้งกระซิบอะไรบางอย่างข้างๆหูที่ทำให้หญิงสาวหลับตาปี๋และยอมนอนต่อในที่สุด

10.00 น.

"เอาไปไหนป้าพวง"

มาลีถามพวงด้วยความสงสัยว่าจะยกถาดอาหารจากโต๊ะทานข้าวไปไหนทั้งที่เจ้านายทั้งสองยังไม่ออกมาทาน

"คุณรัญสั่งให้ทำข้าวต้มไปให้ในห้องน่ะ"

"นี่ถึงกับลุกไม่ขึ้นกันเลยหรือไง"

มาลีพูดอย่างจีบปากจีบคอ

"ปากเธอให้มันเพลาๆบ้างนี่ฉันถือว่าฉันเห็นแก่บัวตองแม่เธอนะถ้าฉันได้ยินเธอลามปามถึงคุณหนูกับคุณพราวอีกล่ะก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือน"

อุ่นเรือนที่ดูเป็นคนใจเย็นที่สุดของบ้านครั้งนี้เธอเหลืออดจริงๆจึงต้องเตือนและหากถ้ามีอีกครั้งเธอจะไม่เอามาลีไว้แน่นอน

"....."

มาลีพึ่งเคยถูกอุ่นเรือนเตือนครั้งแรกก็หน้าเจื่อนอย่างเห็นได้ชัดเพราะรู้ว่าอุ่นเรือนสามารถเอาเธอออกเมื่อไรก็ได้

เย็นของวัน

"ฝากนมดูแลพราวด้วยนะครับเธอไข้ขึ้นเดี๋ยวผมต้องออกไปหาหมอโจก่อน"

หิรัญนั่งดูอาการพราวพิไลอย่างเป็นห่วงเพราะเธอไข้ขึ้นจนนอนซมแต่ตอนนี้เขาดูเธอต่อไม่ได้เพราะจักรภพส่งข้อความมาหาเขาให้ไปหาบอกว่ามีธุระด่วนมากเขาจึงต้องรีบไป

"ได้ค่ะ...คุณหนู"

อุ่นเรือนไม่ได้มีปัญหาเรื่องดูแลหญิงสาวอยู่แล้วและก็พอจะรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นพราวพิไลถึงได้นอนซมแบบนี้ยิ่งรอยตามเนื้อตัวหญิงสาวที่เธอกำลังเช็ดตัวให้มันบ่งบอกว่าน่าจะมีเรื่องดีๆเกิดขึ้นให้เธอต้องโทรรายงานหทัยรัตน์เสียแล้ว

ครู่ต่อมา

"เรียกผมมาที่นี่ด่วนมีเรื่องอะไรหมอโจ"

หิรัญขับรถมาที่เรือนพักของจักรภพอย่างรวดเร็วเมื่อมาถึงเขาก็เห็นลุงครามอยู่ที่นี่ด้วยกันจึงโพร่งถามเรื่องด่วนจากจักรภพทันที

"ตอนนี้พวกเสี่ยเกลี้ยงมันพาคนไปถล่มโรงพักพาเสี่ยเคี้ยงหนีไปได้ครับคุณรัญ"

จักรภพเอ่ยออกมาด้วยสีหน้ากังวลเพราะลืมคิดไปว่าเสี่ยเคี้ยงเท่านั้นที่ถูกจับแต่ลูกชายของมันยังอยู่

"นายครับผมว่าช่วงนี้นายกลับไปกรุงเทพก่อนดีไหมครับผมไม่รู้ว่าพวกมันจะบ้าระห่ำได้ขนาดไหน"

ลุงครามเอ่ยบอกกับคนเป็นนายด้วยสีหน้าร้อนใจ

"ผมกลับไปแล้วใครจะดูแลคนที่นี่ล่ะครับคนอย่างเสี่ยเคี้ยงเหมือนหมาลอบกัดไว้ใจไม่ได้หรอกครับลุงคราม"

"ตอนนี้ผมขอกำลังจากเพื่อนที่เป็นตำรวจมาคุ้มกันที่นี่แล้วแต่คงต้องเป็นพรุ่งนี้ถึงจะมากัน"

จักรภพรีบติดต่อขอกำลังคุ้มกันแต่กว่าจะมาก็พรุ่งนี้เร็วสุด

"คืนนี้พวกผมจะจัดเวรยามทุกจุดอย่างแน่นหนากว่าเดิมครับ"

ในส่วนของลุงครามที่วางแผนไว้เขาจะให้คนที่มีอยู่จัดเฝ้าเวรยามรอบไร่ให้แน่นหนาขึ้นเพราะจะประมาทพวกคนที่เถื่อนได้อย่างเต็มที่ไม่ได้อีกแล้ว

"อาวุธที่เรามีให้ทุกคนพกติดตัวให้ครบมือนะครับลุง"

"ครับนาย"

20.00 น.

"กลับมามืดเลยไปไหนมาคะ"

พราวพิไลจ้องหน้าหิรัญอย่างสงสัย

"พี่ก็ไปดูไร่มานั่นแหละ...ตัวพราวยังร้อนอยู่เลยนี่ทานยารึยัง"

ชายหนุ่มอมยิ้มมุมปากทั้งมานั่งข้างๆหญิงสาวและใช้หลังมืออังหน้าผากของเธอ

"พึ่งทานไปเมื่อกี้เองค่ะนมเช็ดตัวให้พราวแล้ว"

"พี่ขอโทษนะที่ทำให้พราวต้องไม่สบาย.."

ชายหนุ่มโอบกอดหญิงสาวเบาๆ

"....."

พราวพิไลส่ายหัวเล็กน้อยเรื่องที่มันเกิดเธอไม่โทษเขาเลยสักนิด

23.00 น.

"นอนไม่หลับเหรอคะ"

หญิงสาวตื่นขึินมาในกลางดึกเพราะรู้สึกตัวว่าคนข้างๆเธอยังอยู่ไม่สุกพลิกไปพลิกมา

"พี่ยังไม่ง่วงเท่าไรน่ะ"

"ดึกแล้วนอนนะคะ"

หญิงสาวเขยิบตัวเข้าไปกอดคนที่บอกว่ายังไม่ง่วงให้เขาได้พักผ่อนเธอไม่รู้หนอกว่าเขามีเรื่องอะไรในใจหรือเปล่าแต่ไม่อยากให้เขาเสียสุขภาพคิดมากจนนอนไม่หลับ

"อืม.."

หิรัญกอดหญิงสาวแน่นเขาแอบกังวลไม่น้อยว่าต่อไปเสี่ยเคี้ยงกับพวกจะทำอะไร

วันต่อมา

"วันนี้ออกไปเช้าจังคะ"

พราวพิไลพึ่งจะตื่นนอนก็เห็นชายหนุ่มแต่งตัวเรียบร้อยแล้วเธอสงสัยว่าวันนี้เขามีงานด่วนอะไรหรือเปล่า

"พอดีที่ไร่รับคนมาดูแลใหม่พี่เลยต้องออกไปเช้าหน่อย"

"ไม่ทานข้าวก่อนเหรอคะ"

หญิงสาวตะโกนตามหลังคนที่กำลังจะเปิดประตูห้องออกไป

"เดี๋ยวพี่ไปทานกับพวกลุงครามที่ไร่ทีเดียว"

วันนี้หิรัญจะช้าไม่ได้ดพราะเขานัดประชุมคนในไร่แต่เช้าเขาต้องเน้นย้ำเรื่องความปลอดภัยและวางแผนรับมือเอาไว้ก่อนที่จะเกิดเรื่อง

"ค่ะ"

08.00 น.

"ป้าพวงที่เค้าว่าเสี่ยเกลี้ยงไปบุกโรงพักพาเสี่ยเคี้ยงหนีจริงเหรอ"

มาลีไม่อยากจะเชื่อว่าเสี่ยเกลี้ยงจะระห่ำได้ขนาดนั้น

"ก็ใช่น่ะสิคนในไร่ยังหวาดๆกันอยู่เลยตอนนี้"

พวงเองก็กังวลอยู่ไม่น้อยกลัวว่าที่ไร่จะมีปัญหาอีก

"อะไรนะคะเมื่อกี้ป้าพวงว่าอะไรนะคะ"

พราวพิไลออกมาจากห้องได้ยินสิ่งที่พวงคุยกับมาลีพอดีเธอจึงตกใจไม่น้อย

"เอ่อ..ก็พวกเสี่ยเกลี้ยงบุกโรงพักไปพาเสี่ยเคี้ยงหนีน่ะค่ะ"

พวงถึงกับหน้าเสียเพราะหิรัญย้ำชัดว่าเรื่องนี้ไม่อยากให้พราวพิไลรู้แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว

"แล้วพี่รัญรู้เรื่องนี้รึเปล่าคะ"

"น่าจะรู้แล้วล่ะค่ะ"

"อ่อ..ค่ะ..ถึงว่าเห็นเครียดๆไม่คิดจะบอกกันบ้างเลยหรือไงนะ"

พราวพิไลส่ายหัวสีหน้าของเธอเป็นกังวลขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

"อุ้บ..."

มาลีที่กำลังจะวางถาดอาหารลงที่โต๊ะอาหารเธอก็เกิดอาการคลื่นไส้เพราะได้กลิ่นกับข้าวที่พึ่งเปิดออกมา

"เป็นอะไรนังลี"

พวงรีบเดินตามมาลีไปที่ห้องน้ำดูว่าเธอเป็นอะไร

"ป..เปล่าจะไม่เป็นอะไรสงสัยฉันจะนอนน้อยน่ะ"

มาลีชะงักงันครู่หนึ่งหวังว่าสิ่งที่เธอคิดมันจะไม่เกิดขึ้นตอนนี้