ตอนที่34 เอาถึงตายเลยหรือไง

"อย่าพูดถึงคนอื่นได้ไหมพราว.."

หิรัญไม่อยากให้พราวพิไลมาประชดประชันอะไรเขาตอนนี้

"พราวขอตัวนะคะ..พราวรีบ"

"จะไปไหนพราว"

"พราวจะไปอิตาลีค่ะจะไปหางานทำที่นั่นกับเพื่อนขอตัวนะคะเดี๋ยวตกเครื่อง"

พราวพิไลเดินจ้ำอ้าวออกไปหน้าบ้านอย่างรวดเร็ว

"พราว..พราว..เดี๋ยวสิพราว..โอ้ย.."

หากหิรัญยังดีๆเขาคงตามเธอทันแค่นี่เมื่อเดินเร็วเขาก็ยิ่งเจ็บแผล

"แท็กซี่..."

พราวพิไลเรียกแท็กซี่ได้ก็รีบขึ้นหนีคนที่กำลังตามเธอมาทันที

"พราว..อึก...อืม...หิรัญนั้นยังไม่ละความพยายามยังไงเธอก็จะตามพราวพิไลกลับมาให้ได้

"เอ่อ..มีคนวิ่งตามครับ"

แท็กซี่ชะลอรถเล็กน้อยเมื่อเห็นคนวิ่งตาม

"ไปเลยค่ะไม่ต้องสนใจ"

พราวพิไลไม่ได้สนใจที่จะหันไปมองแม้แต่น้อย

"พราว...อย่าพึ่งไป...โอ้ยย..."

หิรัญเลือดออกจนเปรอะเสื้อแต่ดขากะยังไม่ละความพยายามที่จะตาม

"พ..พี่รัญ..จอดก่อนค่ะ"

พราวพิไลตัดสินใจหันกลับมาดูวินาทีนั้นเธอเห็นชายหนุ่มล้มไปต่อหน้าต่อตาหัวใจของเธอก็อ่อนยวบลงรีบให้แท็กซี่จอดและเธอก็รีบวิ่งลงจากรถมาดูชายหนุ่มในทันที

"พราว.."

"พี่รัญ..ล..เลือด..ทำไมเลือดออกคะ...พี่รัญเป็นแผลนี่"

พราวพิไลหน้าซีดเผือดเมื่อเห็นว่าที่เอวหิรัญมีเลือดออกมามากตนน่ากลัว

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

โรงพยาบาลxxx

"พี่รัญจะเป็นไรไหมคะคุณแม่พราวไม่น่าหนีออกมาแบบนั้นเลย"

พราวพิไลยืนใจจดใจจ่ออยู่หน้าห้องฉุกเฉินเธอเอาแต่โทษตัวเองที่ทำให้หิรัญต้องเจ็บ

"พี่เค้าอยู่ในมือหมอแล้วไม่เป็นอะไรหรอกลูก"

พิศมัยกอดปลอบลูกสาวของเธอเบาๆ

"แม่พิศ"

"คุณพี่"

"คุณแม่...พราวขอโทษค่ะพราวทำให้พี่รัญต้องเจ็บ"

"ไม่เป็นไรลูกไม่เป็นไรแม่รู้ว่าหนูไม่ได้ตั้งใจ"

เมื่อเหตุการณ์มันมาถึงจนาดนี้แล้วหทัยรัตน์เองคงต้องอธิบายเรื่องราวทั้งหมดให้พราวพิไลได้ฟังแล้วเพราะรอต่อไปมีแต่จะทำให้ทั้งหิรัญและพราวพิไลทุกข์ใจกันไปปล่าวๆ

"เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้แหละจะ"

"นี่..พี่รัญห่วงพราวขนาดนี้เลยเหรอคะ..ฮึก..ฮือๆๆ.."

พราวพิไลได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดก็อดที่จะร้องให้ไม่ได้เพราะเธอไม่คิดว้าหิรัญจะห่วงเธอขนาดนี้

"เอาไว้พี่เค้าออกมาห้องพักผู้ป่วยแล้วค่อยคุยกันก็แล้วกันนะ"

ชั่วโมงต่อมา

"ฮึก.. ฮือๆๆๆ"

หลังจากที่หิรัญออกมาจากห้องฉุกเฉินและพักที่ห้องุ้ป่วยในพราวพิไลก็ยังคงสะอื้นไม่หยุดจนหิรัญต้องลูบหัวปลอบเธออยู่ตลอดเวลา

"เลิกร้องได้แล้วพี่ไม่ได้เป็นอะไรแล้ว"

"ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะคะไม่งั้นพราวจะโกรธมากแล้วจะหนีไปไกลๆเลยด้วย"

"พี่สัญญาว่าพี่จะไม่ทำอีกแล้ว"

หิรัญยื่นมือมาจับมือหญิงสาวเพื่อเป็นการสัญญา

"อื้อ..."

คอนโดxxx

"มาทำไมแค่ถูกถอดจากพรีเซนเตอร์ไม่เข็ดใช่ไหม"

ธรัฐลงมาตากคอนโดเพื่อมาคุยกับเกวลินเพราะเธอขู่ว่าหากเขาไม่มาเธอจะไม่เลิกยุ่งกับแพรวพิลาส

"เกวแค่มาดูหน้าคุณเป็นครั้งสุดท้าย...ถ้าคนอย่างเกวไม่ได้คุณใครหน้าไหนก็อย่าหวังจะได้"

เกวลินพูดด้วยแววตาเคียดแค้น

"คุณจะทำอะไรผม"

ปั้งงงง

"อ้าสส.."

ธรัฐพูดยังไม่ทันขาดคำก็ถูกคนที่ซุ่มอยู่ยิงล้มลงทันที

"หึ่"

เมื่อธรัฐล้มไปตรงหน้าเกวลินก็รีบหนีไปอย่างรวดเร็วเพราะสิ่งที่เธอต้องการสำเร็จแล้ว

สองชั่วโมงต่อมา

"หมอ...ลูกฉันเป็นยังไงบ้างคะ"

"กระสุนเฉียดขั้วหัวใจไปนิดเดียวครับดีที่คนร้ายยิงพลาดตอนนี้หมอยังต้องให้คนไข้อยู่ในห้องไอซียูเพื่อรอดูอาการต่อไปครับ"

"หา...นี่กะเอาถึงตายเลยเหรอ"

หทัยรัตน์แทบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองที่ลูกเธอต้องถูกทำร้ายปางตายขนาดนี้ไม่รู้ว่าคนทำมันจะแค้นอะไรลูกเธอนักหนา

RrrrrrRrrrrrr

"สวัสดีค่ะ...ค่ะคุณตำรวจ"

"ตำรวจได้เรื่องอะไรบ้างหนูแพรว"

หทัยรัตน์หันไปถามแพรวพิลาสหน้าตาตื่น

"ตำรวจโทรมาบอกว่า​ตามตับคนร้ายได้แล้วค่ะแล้วก็จับตัวคนบงการไว้แล้วด้วย"

"งั้นหนูแพรวอยู่ดูพี่เค้าที่นี่ป้าจะไปดูหน้าคนที่มันทำกับตารัฐเสียหน่อย"

"ค่ะ.."

โรงพัก

เพียะ

"เธอนี่มันสารเลวที่สุด"

เมื่อมาถึงโรงพักคนที่ไม่คิดจะใช้กำลังกับใครอย่างหทัยรัตน์ก็ฟิวส์ขาดตบเกวลินเสียหน้าหันด้วยความโมโห

"....."

"ใจเย็นๆหน่อยคุณ"

ตำรวจรีบเข้ามาห้ามก่อนที่จะมีการทำร้ายผู้ต้องหาอีกครั้ง

"ถ้าลูกชายฉันเป็นอะไรเธออย่าหวังว่าจะได้อยู่อย่างเป็นสุข"

หทัยรัตน์ชี้หน้าเกวลินมือไม้สั่นเพราะยังโกรธมากและสิางที่เธอพูดไม่ได้ขู่แต่เธอจะทำจริง

วันต่อมา

ร้านกาแฟ

"พี่แพรวเป็นห่วงคุณรัฐมากเลยใช่ไหมคะ"

พราวพิไลพาพี่สาวของเธอมานั่งดื่มกาแฟที่ร้านเพราะเห็นว่าพี่เธอไม่ได้นอนตั้งแต่เมื่อคืน

ทั้งแปลกใจที่ไม่คิดว่สพี่สาวเธอจะเป็นห่วงชายหนุ่มเช่นนี้เพราะเห็นบอกว่าไม่ชอบหน้าเขาเท่าไ​รที่ต้องแต่งเพราะเรื่องผิดพลาด

"ก..คนเห็นกันทุกวันเป็นอะไรพี่ก็ต้องห่วงเป็นธรรมดา"

แพรวพิลาสตอบกลับอย่างอึกๆอักๆเธอก็ไม่คิดเหมือนกันว่าทำไมถึงต้องเป็นห่วงเขาขนาดนี้แต่อาจจะเป็นเพราะเป็นคนที่เห็นกันทุกวันเลยต้องก็เป็นได้

"พราวว่าพี่แพรวกลับไปพักผ่อนก่อนเถอะค่ะเดี๋ยวทางนี้ถ้ามีข่าวอะไรพราวจะรีบโทรบอกยังไงพราวก็เฝ้าพี่รัญตลอดอยู่แล้ว"

พราวพิไลเห็นท่าทีเพลียๆของพี่สาวเธอก็ต้องบอกให้กลับบ้านไปพักผ่อนก่อนเพราะหากเป็นอะไรไปอีกคนคงไม่ดี

"อืม...แล้วนี่คุณรัญเป็นยังไงบ้าง"

"หมอบอกว่าพรุ่งนี้ก็กลับบ้านได้แล้วค่ะแต่ต้องระวังไม่ให้แผลแตกอีก"

"ดีแล้วล่ะ"

อาทิตย์ต่อมา

คอนโด

ธรัฐออกจากโรงพยาบาลได้ก็เลือกที่จะกลับมาพักที่คอนโดแทนที่จะกลับไปนอนบ้าน

"ดูสิแม่บอกให้กลับไปอยู่บ้านก็ไม่กลับ..ยังไงฝากหนูแพรวดูแลตารัฐด้วยน้ะจ้ะ"

หทัยรัตน์นั่งมองลูกชายเธอที่เตียงคิ้วขมวดทั้งฝากฝังให้แพรวพิลาสดูแลแทนเธอด้วย

"ค่ะคุณป้า"

"เลิกเรียกคุณป้าได้แล้วจะแต่งงานกับตารัฐอีกไม่กี่เดือนนี้แล้วเรียกคุณแม่จะ"

"ค่ะคุณแม่"

"แล้วแม่จะมาหาบ่อยๆนะตารัฐ...หนูแพรวมีอะไรขาดเหลือก็โทรบอกแม่เลยนะเดี๋ยวแม่จะรีบให้คนจัดการให้จะได้ไม่ต้องออกไปหาซื้ิอให้เหนื่อย"

"ค่ะคุณแม่"

"งั้นแม่กลับ​ก่อนดึกมากแล้ว"

"เดี๋ยวแพรวไปส่งค่ะ"

หลังจากที่ส่งหทัยรัตน์เรียบร้อยแล้วแพรวพิลาสก็กลับมาดูแลธรัฐต่อ

"เดี๋ยวแพรวเช็ดตัวให้นะคะคุณจะได้นอนสบายๆ"

"อืม..."

"นี่คุณเต็มใจดูแลผมรึเปล่าถ้าไม่เต็มใจผมไม่กวนคุณก็ได้"

ธรัฐพูดออกมาเบาๆกับหญิงสาวในขณะที่เธอถอดเสื้อเพื่อที่จะเช็ดตัวให้เขา

"แพรวก็ดูแลคุณอยู่นี่ไงคะ...บ่นสักคำหรือยัง"

"คืนนี้นอนกับผมนะ"

ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับมือเรียวของหญิงสาวและทำสีหน้าออดอ้อน

"แพรวก็นอนอยู่ในห้องนี้แหละค่ะ"

"หมายถึงนอนข้างๆผม...ถ้าคุณอยู่ไกลผมก็ต้องส่งเสียงเรียกอีก"

"ก็ได้ค่ะ"

และแล้วเหตุผลของชายหนุ่มก็ทำให้แพรวพิลาสยอมแต่โดยดี