ตอนที่29 ไม่สนใจ

"ใช่ฉันคือเสี่ยเกลี้ยงลูกเสี่ยเคี้ยงจำหน้าฉันไว้ดีๆเพราะฉันนี่แหละจะเป็นคนฆ่าผัวแก"

"ไม่นะ"

พราวพิไลส่ายหัวพัลวันเธอจะไม่ยอมให้หิรัญเป็นอะไรไปง่ายๆเด็ดขาด

"ไม่ทันแล้วล่ะมันกำลังมาให้ฉันฆ่าถึงที่"

เสี่ยเกลี้ยงยิ้มเย้ยหญิงสาวอย่างสะใจ

"เลว...เลวที่สุด"

หญิงสาวทำได้แต่ตะโกนด่าทอคนที่เลวจนเธอสรรหาคำพูดออกมาด่าไม่ไหวจริงๆ

"ขับให้เร็วกว่านี้หน่อยสิหมอ"

บนถนนเลาะชายป่ารถยนต์สีดำวิ่งมาด้วยความเร็วโดยมีจักรภพเป็นคนขับหิรัญเองดูท่าความเร็วขนาด120กิโลเมตรต่อชั่วโมงมันยังไม่พอใจเขาเอาเสียเลย

ตอนนี้ในรถมีลุงครามจักรภพแลพหิรัญที่ล่วงหน้ามาก่อนพวกตำรวจเพราะเมื่อได้รับสายจากเสี่ยเกลี้ยงว่าต้องการแลกตัวหิรัญกับพราวพิไลที่ไหนพวกเขาก็ออกมากันเลย

"นี่ก็เหยียบจะมิดอยู่แล้วนะครับคุณรัฐ"

จักรภพคิดว่าเขาคงทำความเร็วกว่านี้ไม่ได้เพราะอาจเกิดอุบัติเหตุขึ้นได้มันจะไม่ดีต่อสถานหารณ์ตอนนี้

"เลี้ยวซ้ายข้างหน้าเลยครับหมอ"

เมื่อรถขับมาถึงทางแยกลุงครามก็รีบบอกพิกัดกับจักรภพว่าโกดังที่เสี่ยเกลี้ยงพาพราวพิไลมาอยู่ในซอยเปลี่ยวนี้

"ไอ้เกลี้ยงกูมาแล้วปล่อยเมียกูเดี๋ยวนี้"

เมื่อรถเลี้ยวเข้าซอยขับมาถึงโกดังยังไม่ทันจอดดีหิรัญก็เปิด​ระตูวิ่งเข้าไปในฌกดังทันทีอย่างไม่เกรงกลัวว่าตัวเองจะเป็นอันตราย

"หึ่..เอาชีวิตมึงมาแลกสิ"

เสี่ยเกลี้ยงกระชากคอเสื้อพราวพิไลขึ้นบังตัวเองเอาไว้ทั้งส่งเสียงต่อรองกับคนที่เข้าทาอาละวาดอย่างบ้าคลั่ง

"ได้.."

หิรัญไม่กลัวอะไรทั้งนั้นให้พราวพิไลปลอดภัยเป็นพอชายหนุ่มเดินดุ่มหมายจะเข้ามาแลกตัวกับหญิงสาวแต่มีหรือพราวพิไลที่ห่วงหิรัญกว่าตัวเองจะยอม

"พี่รัญ"

ปึก

"โอ้ยยยย..."

หญิงสาวหาจังหวะกระทืบเท้าเสีายเกลี้ยงแล้วเธอจึงรีบวิ่งเข้าไปหาหิรัญอย่างรวดเร็ว

"พราว.."

ปั้งง..

"อร้ายย..."

เสี่ยเกลี้ยงลุกขึ้นมาได้ก็วาดแขนยิงปืนใส่หญิงสาวกระสุนนัดนี้พลาดเลยทำให้พราวพิไลถูกยิงที่ต้นแขนแค่ถากๆแต่นั่นก็ทำให้เธอล้มลงต่อหน้าต่อตาชายหนุ่มไปเหมือนกัน

"พราววววว..."

ปั้งๆๆ

"อ้าส.. "

หิรัญกัดฟันกรอดรีบรับร่างพราวพิไลเอาไว้พร้อมยิงไปที่เสี่ยเกลี้ยงเต็มๆที่ขาสองนัด

"หนีก่อนเสี่ย...ตำรวจมาเต็มเลย"

อาคมที่มากับเสี่ยเกลี้ยงได้ยินเสียงรถตำรวจและ้ห็นท่าจะไม่ดีเลยต้องรีบลากตัวเสี่ยเกลี้ยงหนีออกๆปก่อน

"พราว..พราว..อย่าเป็นอะไรนะพราว.."

หิรัญน้ำตาคลอแทบร่วงเมื่อเห็นพราวพิไลเจ็บอยู่ตรงหน้า

"พี่รัญเป็นอะไรไหมคะ"

พราวพิไลถามหิรัญเสียงอ่อนเธอเจ็บมากในตอนนี้แต่ก็ยังห่วงอีกคนมากกว่า

"พี่ไม่เป็นอะไรเลยพราว..อย่าพึ่งหลับนะพราว..พราวว.."

หิรัญร้องเสียงหลงเมื่อเห็นพราวพิไลหลับไปต่อหน้าต่อตาภาพนี้มันบีบหัวใจของเขาแทบจะขาด

"พาคุณพราวไปโรงพยาบาลก่อนครับนายทางนี้ผมจัดการเอง"

ลุงครามรีบเจ้ามาลอกคนที่กำลังทำอะไรไม่ถูกให้พาพราวพิไลไปโรงพยาบาลพร้อมหมอโจส่วนตรงนี้เขาและตำรวจจะจัดการต่อเอง

"คนเจ็บไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงครับตอนนี้เย็บแผลเรียบร้อยแล้วอีกสักพักจะพาออกไปห้องพักผู้ป่วยแล้วครับ"

หลังจากที่พาพราวพิไลขึ้นรถมาได้จักรภพก็ดิ่งตรงไปที่โรงพยาบาลด้วยความเร็วจนใช้เวลาไม่กี่สิบนาทีก็ถึงโรงพยาบาลและตอนนี้พราวพิไลก็ปลอดภัยดีแล้วรอแค่พยาบาลพาออกไปที่ห้องพักผู้ป่วยในเท่านั้น

"ครับ...ขอบคุณครับหมอ"

หิรัญค่อยหายใจทั่วท้องเมื่อรู้ว่าคนรักของตนปลอดภัยเขานั่งทรุดลงกับเก้าอี้คิดอะไรในใจอย่างเคร่งเครียดและเขาก็คิดได้ว่าเขาต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อที่จะปกป้องคนรักของเขาให้ได้แม้ว่าเขาจะต้องเจ็บก็ตาม

วันต่อมา

"อึก...อืม..."

พราวพิไลหลับไปทั้งคืนตื่นมาอีกทีก็ช่วงสายของวันหญิงสาวสะลึมสะลือมองห้องสีาเหลี่ยมสีขาวก็รู้ได้ทันทีว่าที่นี่คือโรงพยาบาลทั้งยังรู้สึกเจ็บปวดที่แขนซ้ายจนสีหน้าเหยเกอีกด้วย

"ตื่นแล้วเหรอคะคุณพราว"

"นม.."

"จิบน้ำก่อนค่ะนี่เป็นยังไงบ้างคะ"

อุ่นเรือนมาหาหญิงสาวเมื่อช่วงเช้าเพราะเธอจะมาบอกกับพราวพิไลว่าเธอนั้นจะกลับ​กรุงเทพแล้วเพราะคำสั่งของหิรัญเนื่องจากเป็นห่วงในความปลอดภัยของเธอ

"ปวดแขนค่ะ"

"อย่าพึ่งขยับค่ะเดี๋ยวแผลจะอักเสบนะคะ"

"พี่รัญล่ะคะนม"

หญิงสาวมองหาคนรักรอบห้องแต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงา

"คือคุณรัญยุ่งอยู่ที่ไร่น่ะค่ะเลยไม่ได้มาเฝ้าคุณพราว"

อุ่นเรือนตอบเสียงอ่อนบางเรื่องที่เธออยากจะพูดออกมาแต่มันก็พูดไม่ได้คิดเอาเสียว่าเมื่อถึงเวลาที่หญิงสาวต้องรับรู้ก็จะรู้เอง

"อ๋อ..พราวเข้าใจค่ะ"

พราวพิไลเข้าใจในสิ่งที่อุ่นเรือนพูดแต่เธอก็อดนอยไม่ได้ที่หากตื่นมาเห็นหน้าหิรัญก็คงจะดี

"นมจะมาบอกคุณพราวว่านมจะกลับกรุงเทพแล้วนะคะ"

"ดีแล้วค่ะนมที่นี่ไม่ปลอดภัย"

"คุณพราวอบากกลับไปไหมคะ"

"ไม่ค่ะนมพราวห่วงพี่รัญพราวจะไม่ไปไหนทั้งนั้นค่ะ"

พราวพิไลส่ายหัวเบาๆพร้อมเม้มปากถึงเธอจะเจอเรื่องร้ายแค่ไหนขอแค่กิรัญรักเธออยู่เธอก็จะอยู่เคียงข้างเขาตลอดไป

"ค่ะคุณพราว"

อุ่นเรือนยิ้มอ่อนนับถือใจสาวน้อยคนนี้จริงๆ

วันแล้ววันเล่าจนครบกำหนดที่พราวพิไลต้องออกจากโรงพยาบาลหิรัญก็ยังไใ่โผล่หน้ามาเจอเธอทั้งโทรไปเขาก็ไม่เคยรับจนตอนนี้พราวพิไลอดคิดไม่ได้ว่าหิรัญยังห่วงเธออยู่หรือเปล่า

"นายให้มารับคุณพราวกลับไร่ครับ"

"สองสามวันนี้พี่รัญไม่ว่างเลยเหรอคะลุงคราม"

พราวพิไลขึ้นรถด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวถามลุงครามเสียงอ่อนถึงเรื่องหิรัญ

"เอ่อ...ไว้คุณพราวกลับไปแล้วก็จะเห็นเองครับ"

ลุงครามเองก็กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเขาปัดที่จะไใ่ตอบแต่ให้หญิงสาวไปรับรู้ด้วยตัวเองจะดีกว่าว่าเกิดอะไรขึ้น

"ไม่นอนพักก่อนเหรอคะคุณพราว"

ไม่นานลุงครามก็พาพราวพิไลมาส่งที่เรือนศังกรตอนนี้พราวพิไลกระวนกระวายอยู่ไใ่ติดบ้านถึงร่างกายเธอยังไม่ค่อยจะดีแต่ก็ขออกไปดูหิรัญหน่อยเถอะว่าเขานั้นยุ่งอะไรนักหนา

"ไม่ค่ะป้าพวง..ตอนนี้พี่ัรัญอยู่ไหนคะพราวอยากเจอพี่รัญ"

"น่าจะอยู่ที่เรือนกาแฟนะคะคุณพราว"

"อ๋อ.. ค่ะ"

เมื่ิอได้คำตอบจากป้าพวงพราวพิไลก็เดินมาที่เรือนกาแฟเพราะอยู่ไม่ห่างจากเรือนศังกรนักเธอจะเอาคำตอบจากเขาให้ได้ว่างานอะไรมันยุ่งจนไม่เห็นความสำคัญของเธอเลย

"รัญคะนึกยังไงยอมคุยดีกับชาคะเนี่ย"

สุพิชชายิ้มหน้าระรื่นเมื่อกลับมาครั้งนี้เธอได้รับการต้อนรับจากหิรัญและดูเหมือนหิรัญจะจำเธอได้และมีความรู้สึกให้เธอเหมือนเดิมแล้วด้วยเธอไม่สนว่าชายหนุ่มจะมีพราวพิไลอยู่เพราะในเมื่อหิรัญเลือกเธอ

"ผมก็คิดถึงคุณไง.."

หิรัญโอบกอดสุพิชชาอยู่ที่ระเบียงชมวิวของเรือนกาแฟทั้งยังทำเสียงอ่อนเสียงหวานหัวร่อต่กระซิกกันอย่างไม่อายคนงานในไร่ที่กำลังทำงานอยู่

"พอไม่มีเมียอยุ่ด้วยก็ปากหวานใส่ชาเลยนะคะ"

"ผู้หญิงคนนั้นน่ะเหรอก็แค่ของเล่นแก้เบื่อพูดดีด้วยหน่อยก็อ่อนระทวยแล้ว"

เพล้งงงง

"ว้ายย..."

เสียงแจกันที่ปามาทางทั้งสองทำเอาสุพิชชาร้องเสียงหลงและฝีมือคนที่ทำคือพราวพิไลที่แอบฟังทั้งสองอยู่นานจนเลือดขึ้นหน้าและพอจะรู้เหตุผลแล้วว่สทำไมหิรัญทิ้งเธอเอาไว้คนเดียวไม่เคยไปเยี่ยมเลย

"ทำกับพราวแบบนี้ใช่ไหมคะเมื่อกี้พราวได้ยินหมดแล้วพราวมันโง่เองที่เชื่อพี่รัญ"

เพล้งงง.. ปั้ก.. ตุ้บ..

พราวพิไลเสียงสั่นเครือเพราะกำลังสะอื้นน้อยใจทั้งมือขวาที่ยังดีก็ปัดป่ายของใช้ล่วงหล่นระบายอารมณ์อย่างเคียดแค้น

"แพ้แล้วพาลนี่นาจะไปไหนก็ไปเลย"

สุพิชชาเอ่ยปากไล่พราวพิไลด้วยสีหน้าเย้ยหยัน

"......."

หิรัญคร้านจะมองสีหน้าของพราวพิไลตอนนี้เลยหันไปมองทางอื่นแทน

"หึ่..ฉันไม่น่าเสียรู้ผู้ชายเฮงซวยแบบนี้เลยผู้ชายมันก็มักมากเหมือนกันหมด"

พราวพิไลเดินไปยืนต่อหน้าหิรัญทั้งเค้นคำพูดต่อว่าชายหนุ่มอย่างเหลืออดแล้วจึงเดินกลับไปเพื่อไปเก็บกระเป๋ากลับบ้านของเธอเธอจะไม่ทนอยู่กับคนที่ไม่เห็นค่าของเธอเด็ดขาด

"คุณพราวจะไปไหนคะ"

ป้าพวงเห็นหญิงสาวเดินถือกระเป๋าออกมาก็ต้องถามด้วยความตกใจ