ตอนที่32 แผนสูง

ชั่วโมงต่อมา

สำนักงานธนาคาร

Rrrrrr

"หืม...มือถือใคร.."

แพรวพิลาสต้องหยุดชะงักในขณะที่จะกดลิฟท์เพื่อขึ้นไปชั้นทำงานเธอหยิบมือถือที่กำลังดังออกมาดูทั้งมีสีหน้าสงสัยว่ามือถือเครื่องนี้มาอยู่ในกระเป๋าเธอได้อย่างไร

"คุณแพรวเมื่อวานผมเอามือถือใส่กระเป๋าคุณไว้คุณน่าจะไม่เห็นมาถึงแล้วก็เอามาให้ผมที่ห้องด้วยนะครับคุณภรรยา"

"คุณรัฐ.."

เมื่อแพรวพิลาสกดรับสายเธอก็ต้องคิ้วขมวดส่งเสียงแข็งกลับๆปให้ปลายสายอย่างโมโหแล้วจึงกดวางรีบเดินดุ่มเข้าลิฟท์ที่กำลังเปิดด้วนอาการโมโหที่ธรัฐชอบหาเรื่องเรียกร้องความสนใจจากเธออยู่เรื่อย

"เลิกเล่นแบบนี้กับแพรวสักทีคุณรัฐ...อย่ามาเรียกร้องความสนใจจากแพรว... เพราะแพรวจะไม่สนใจคุณอีกอย่างก็เลิกเรียกฉันว่าภรรยาคุณสักทีคืนนั้นแพรวถือว่าทำทานก็แล้วกันได้ยินไหมคะว่าหยุดเรียกฉันว่าภรรยาคุณเสียทีฉันไม่ชอบบบ.."

เมื่อมาถึงหญิงสาวก็พ่นคำพูดออกมารัวๆให้คนที่กำลังนั่งเก้าอี้ราคาแพงหันหลังให้เธออยู่

"หนูแพรว!!"

อนุชิตได้ยินชัดทุกคำเมื่อหญิงสาวพูดจบ้ขาจึงค่อยๆหันมา

"ค..ค..คุณ..ลุง..แพรวแค่เอามือถือมาคืนคุณรัฐค่ะขอตัวก่อนนะคะ"

แพรวพิลาสถึงกับตัวชาวาบรีบวางมือถือและวิ่งออกไปทันที

"เรื่องมันเป็นยังไงตารัฐ"

อนุชิตหันมาถามธรัฐที่กำลังออกมาจากห้องเก็บเอกสารด้วยสีหน้าสงสัยและต้อวการคำตอบเดี๋ยวนี้

"คุณพ่อได้ยินอะไรบ้างล่ะครับ"

"แกรีบอธิบายมาเดี๋ยวนี้เลยนะ"

"คือ..."

ธรัฐเล่าเรื่องราวให้อนุชิตได้ฟังทุกอย่างอนุชิตเองก็ถึงกับกุมขมับกับเรื่องของทั้งสองยังไงก็แล้วแต่หากเด็กทั้งสองเกิดมีสัมพันธ์กันไปอล้วยังไงเขาก็ต้องรีบให้ธรัฐรับผิดชอบแพรวพิลาส

"แกรีบบอกเรื่องนี้กับแม่แกให้เร็วที่สุดแล้วก็รีบรับผิดชอบหนูแพรวให้เร็วที่สุดด้วย"

"ผมบอกพ่อแล้วไงครับว่าผมขอรับผิดชอบเธอแล้วแต่เธอไม่ยอม"

ธรัฐเอ่ยด้วยสีหน้าอ่อนใจเขาไม่ไช่ไม่ทำแต่หญิงสาวไม่ยอมต่างหากเขาจึงต้องคิดแผนนี้ขึ้นมา

"ไม่รู้แหละเรื่องนี้แกต้องแก้ปัญหาเอง"

"ครับคุณพ่อ"

บ่ายของวัน

"แพรว"

"คะพี่ศจี"

"คุณหทัยรัตน์รอคุยอยู่ที่ห้องจะ"

"อ..อะไรนะคะ..มีเรื่องอะไรเหรอคะ"

แพรวพิลาสกลัวจะเป็นเรื่องที่เธอกลัวอยู่ตอนนี้เสียเหลือเกิน

"พี่ก็ไม่ทราบเหมือนกันจะ..."

"ค่ะ..แพรวจะรับไปเดี๋ยวนี้ค่ะ"

หญิงสาวเดินเข้าห้องมาหาหทัยรัตน์ด้วยสีหน้าเป็นกังวลเล็กน้อยแต่ก็ให้กำลังใจตัวเองในใจว่าอะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด

"คุณป้า...มีอะไรจะคุยกับแพรวเหรอคะ"

"หนูแพรว...มานั่งนี่สิลูก"

"ค่ะ"

"มีเรื่องแบบนี้ทำไมไม่รีบบอกลุงกับป้า...ตารัฐก็จริงๆเลยป้าจะรีบไปสู่ขอหนูแพรวให้เร็วที่สุดน้ะจ้ะ"

หทัยรัตน์ค่อนข้างร้อนใจเรื่องนี้ไม่น้อยเมื่อรู้ข่าวจากสามีเธอก็รีบมาที่นี่ในทันที

"คือ..แพรว..ขอให้มันผ่านไปค่ะ...แพรวไม่ต้องการให้ใครมารับผิดชอบ"

หญิงสาวก้มหน้างุด

"ได้ยังไงล่ะหนูแพรวหนูเป็นผู้หญิงนะลูกถ้าแม่พิศรู้เข้าว่าตารัฐไม่รับผิดชอบเรื่องนี้เดี๋ยวแม่เรากับป้าก็จะผิดใจกันเสียเปล่าๆ"

"คือ...แพรวไม่พร้อมจะแต่งงานมีครอบครัวค่ะ"

"ได้ยังไงหนูแพรว...เกิดหนูท้องขึ้นมาแล้วจะทำยังไง"

"ท...ท้องเหรอคะ"

เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เธอเองก็ไม่คิดมาก่อนแต่เมื่อคนตรงหน้าเธอพูดขึ้นทาเธอเองก็เริ่มคิดแล้วเพราะวันนั้นธรัฐน่าจะไม่ได้ป้องกันอะไรด้วย

"แม่ครับ"

ธรัฐเปิดประตูเข้ามาหน้าตาตื่นคิดไว้ว่ายังไงแม่ของเขาก็ต้องกล่อมแพรวพิลาสสำเร็จแน่นอน

"แกมาพอดีตารัฐคุยกับน้องให้รู้เรื่องเดี๋ยวเย็นนี้แม่จะพาเราไปหาน้าพิศ"

"ครับ"

หทัยรัตน์พูดจบก็ให้ทั้งสองได้คุยกันตามลำพังเพราะธุระของเธอเสร็จแล้วถึงแม้แพรวพิลาสจะไม่ให้คำตอบยังไงเย็นนี้เธอก็ต้องบอกเรื่องนี้กับพิศมัยและเมื่อเรื่องถึงผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเด็กสองคนก็ได้แต่งงานกันอยู่ดี

"......"

เมื่อหทัยรัตน์ออกไแแพรวพิลาสก็เอาแต่มองชายหนุ่มตาขวางอย่างไม่ลดละเพราะเธอเชื่อว่าทั้งหมดต้องเป็นแผนของคนเจ้าเล่ห์อย่างธรัฐแน่นอน

"ทำไมมองผมแบบนั้นล่ะ"

ธรัฐเลิกคิ้วเล็กน้อยรู้สึกว่าหน้าหวานๆของหญิงสาวเวลาดุจริงจังก็น่ากลัวอยู่เหมืิอนกัน

"คุณพูดอะไรกับคุณพ่อคุณแม่คุณคะคุณรัฐ​"

"ผมไม่ได้พูดอะไรเลย...เรื่องทั้งหมดก็เป็นเพราะคุณพ่อรู้จากคำพูดคุณเมื่อเช้านี้แหละ"

"......."

แพรวพิลาสหมดคำจะเอ่ยเพราะอย่างไรเขาก็ไม่ยอมรับว่าเป็นแผนของเขาอยู่ดีเธอจึงขอเดินหนีไปจากตรงนี้เสียดีกว่า

"อ้าว..จะไปไหนล่ะ"

ธรัฐรีบดึงแขนหญิงสาวเอาไว้

"อยากทำอะไรก็เชิญ...ถึงเราจะต้องแต่งงานกันอย่าคิดว่าแพรวจะมองคุณในแง่ดี"

"......."

เมื่อเห็นหญิงสาวพยศเขาจึงรวบตัวเธอมากอดเอาไว้เสียเลย

"ปล่อย.."

"ไม่ปล่อย..อื้มม.."

ธรัฐไม่เพียงไม่ปล่อยแต่เขายังบดจูบคนปากดีตรงหน้าอย่างดูดดื่มอีกด้วยเมื่อพอใจแล้วจึงปล่อยหญิงสาวให้พ้นพันธนาการไปได้ทั้งยังพ่นคำพูดตามหลังหญิงสาวอย่างไม่ยอมแพ้อีกด้วย

"ผมจะคอยดูว่าถ้าคุณอยู่ใกล้ชิดผมทุกวันจะไม่ใจอ่อนให้มันรู้ไป"

เชียงใหม่

ปั้งๆๆๆๆๆ

"คุณรัญเอาไงดีเหมือนเราจะเสียเปรียบมันนะครับ"

"จะปล่อยให้มันรอดไปไม่ได้"

หิรัญและจักรภพช่วยตำรวจต่อสู้กับพวกเสี่ยเกลี้ยงพักใหญ่ยาวนานหลายชั่วโมงแต่ดูท่าจะจัดการได้แต่พวกลูกน้องของพวกมันเท่านั้น

ปั้งๆ

"หยุด...ยังไงแกก็หนีไม่รอดมอบตัวซะก่อนที่ตำรวจจะวิสามัญแก"

หิรัญเห็นว่าเสี่ยเคี้ยงกำลังแบกลูกชายตัวเองหนีไปทางด้านหลังเขาจึงรีบดักเอาไว้ก่อน

ปั้งง

"อ้าสส.."

หิรัญมัวแต่สนใจสองพ่อลูกโดยไม่ทันดูอีกฝั่งจึงถูกอาคมยิงมาจากด้านหลังเข้าช่วงเอวเต็มๆจนล้มลงไป

"คุณรัญ"

ปั้งๆๆๆๆ

"ไอ้คม.. "

จักรภพรีบยิงอาคมกระสุนเข้ากลางลำตัวหลายนัดจนอาคมล้มลงไปในที่สุดเสี่ยเคี้ยงนั้นร้องเสียงหลงเมื่อเห็นลูกน้องคนสนิทถูกยิงต่อหน้าต่อตา

"หยุด.."

"จ่ารวบตัวพวกมันไว้"

ไม่นานสารวัตรภูดิษฐ์ก็ตามเข้ามาจับเสี่ยเคี้ยงกับลูกชายได้ทันและถือว่าภารกิจวันนี้สำเร็จลุล่วงหลังจากที่ต่อสู้กันมาแทบทั้งวัน

"คุณรัญโอเครึเปล่า"

จักรภพเห็นสีหน้าที่ซีดเผือดของหิรัญเขาเองก็ใจไม่ดีเท่าไรนัก

"โอเคผมไหว"

หิรัญแม้จะเจ็บปางตายขนาดไหนเขาก็จะไม่ยอมตายในป่านี้แน่นอน

กรุงเทพมหานคร

เพล้งงง

"พราว.."

ในขณะที่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายกำลังคุยกันในเรื่องของงานแต่งของธรัฐกับแพรวพิลาสอยู่พราวพิไลก็เกิดเป็นลมล้มพับจนมือไปปัดแก้วน้ำล่วงแตกเสียดื้อๆอย่างนั้น

"คุณแม่คะแพรวขอตัวพาพราวไปพักก่อนนะคะ"

"ไปเถอะจะหนูแพรว...ตารัฐไปช่วยพยุงน้องไปที่ก้องหน่อย"

"ครับคุณแม่"

ธรัฐรีบอุ้มพราวพิไลตามแพรวพิลาสไปอย่างรวดเร็ว

"เมื่อเช้ายังดีๆอยู่เลยนะยัยพราว"

พิศมัยชะเง้อเป็นห่วงลูกสาวคนเล็กด้วยสีหน้าเป็นกังวลเพราะเห็นว่สเมื่อเช้าก็ยังดีๆอยู่เลย

"หนูพราวคงจะเครียดน่ะเดี๋ยวเราคุยเรื่องของเราต่อแล้วกันนะ"

หทัยรัตน์คิดว่าพราวพิไลคงจะเครียดเรื่องหิรัญตอนนี้เธอก็ขอภาวนาให้หิรัญได้บอกความจริงพราวพิไลเสียที

"ค่ะคุณพี่..เรื่องค่าสินสอดน้องไม่เรียกนะคะ"

พิศมัยไม่อยากเรียกร้องอะไรเพราะการที่หทัยรัตน์ช่วยเหลือเธอหลายอย่างทั้งส่งลูดของเธอทั้งสองเรียนสูงๆก็มากพอแล้ว

"ได้ยังไงแม่พิศ"

หทัยรัตน์ส่ายหัวเล็กน้อย

"นั่นสิ..ตารัฐเป็นถึงรองประธานธนาคารใหญ่สู่ขอผู้หญิงทั้งทีไม่มีสินสอดไม่ได้หรอกอีกอย่างก็เป็นการให้เกียรติหนูแพรวด้วย"

อนุชิตไม่เห็นด้วยกับพิศมัยเพราะเรื่องสินสอดเขาก็ไม่ได้เกี่ยงอยู่แล้วยังไงมันก็ต้องมี

"ถ้าอย่างนั้นก็แล้วแต่คุณพี่ทั้งสองจะจัดการเลยนะคะฉันไม่เรียกร้องอะไร​"

"เดี๋ยวทางเราจะจัดให้สมเกียรติก็แล้วกัน...ส่วนเรื่องหนูพราวช่วงนี้ต้องทำใจหน่อยนะตารัญขอร้องเอาไว้"

"ฉันเข้าใจค่ะ...เอาไว้คุณรัญพร้อมเมื่อไรทั้งคู่คงได้ปรับความเข้าใจกันเอง"

"นี่ถ้าไม่เกิดเรื่องเสียก่อนทั้งคู่คงได้แต่งพร้อมกันเลยนะ"

หทัยรัตน์เห็นว่าหากลูกชายคนโตเธอไม่ต้องมาเสี่ยงกับพวกคนชั่วพวกนั้นป่านนี้คงจะได้ฤกษ์แต่งทั้งสองคู่แล้วเป็นแน่