ตอนที่33 อยากไปหา

ลานจอดรถ

"ว้ายย.."

แพรวพิลาสกำลังจะเดินมาที่รถของเธอหลังจากที่ซื้อของใช้ส่วนตัวเสร็จแต่ก็ถูกชายร่างใหญ่สองคนมารั้งตัวเธอแนบกับรถเอาไว้จนเธอร้องเสียงหลง

"ว่าที่เจ้าสาวงั้นเหรอถ้าแกหน้าเละไปแล้วดูซิรัฐยังจะรักแกอยู่ไหม"

เกวลินที่เก็บความแค้นและรอวันนี้วันที่เธอจะทำให้แพรวพิลาสเสียโฉมเพื่อที่ธรัฐจะได้ทิ้งหญิงสาวเหมือนกับที่เขาไม่แยแสเธอบ้าง

"จะทำอะไร"

"ฉันจะเอาน้ำกรดสาดหน้าแกไง"

"ทางนี้ค่ะคุณตำรวจคุณนางแบบคนนี้กำลังจะทำร้ายคนอื่นค่ะ"

คีรินธิดาสาวน้อยวัย20ส่งเสียงตะโกนเสียงหลงเมื่อเห็น​ว่าแพรวพิลาสกำลังจะถูกทำร้าย

"เจ้ตำรวจมาผมไปก่อนนะ"

ชายสองคนได้ยินวาสมีตำรวจมาเขาจึงรีบปล่อยหญิงสาวและวิ่งหนีไป

"อ้าวเดี๋ยวสิ"

พลั้ก..

"โอ้ยย.."

จังหวะนั้นแพรวพิลาสถือโอกาวผลักเกวลินจนล้มและเธอก็รีบหนีไปพร้อมกับสาวน้อยอีกคนที่ยืนรอช่วยเธออยู่

"พี่คะทางนี้ค่ะ"

ครู่ต่อมา

"ขอบคุณมากเลยนะคะที่ช่วยพี่"

แพรวพิลาสนั่งอยู่ในร้านอาหารที่คนค่อนข้างพลุกพล่านจะได้ไม่มีใครบุ่มบ่ามมาทำร้ายเธออีกทั้งขอบคุณสาวน้อยหน้ารักตรงหน้าที่ช่วยเธอเอาไว้

"ไม่เป็นไรค่ะพี่แพรวรออยู่ตรงนี้นะคะเดี๋ยวพี่รัฐก็มาถึงแล้วค่ะ"

"รู้จักชื่อพี่ด้วยเหรอคะ"

"รู้ค่ะเค้กเป็นญาติกับพี่รัฐเห็นพี่ในข่าวว่ากำลังจะแต่งงานกันเค้กเดินผ่านมาว่าจะทักพี่แพรวแต่พี่แพรวเดินออกมาจากร้านซะก่อนเค้กก็เลยเดินตามมาค่ะแล้วก็เห็นผู้หญิงคนนั้นกำลังจะทำร้ายพี่แพรวเค้กก็เลยตะโกนหลอกพวกนั้นไปก่อนว่ามีตำรวจมา"

"ขอบคุณมากเลยนะคะน้องเค้ก...ยังไงเดี๋ยวพี่กลับก่อนนะคะ"

"ไม่ได้ค่ะพี่รัฐบอกว่าให้เค้กเฝ้าพี่แพรวอยู่ที่นี่ก่อนที่พี่รัฐจะมาถึง"

คีรินธิดายังให้แพรวพิลาสกลับไปไม่ได้เพราะตอนที่เธอคุยกับธรัฐชายหนุ่มบอกว่าให้เธอและแพรวพิลาสอยู่ที่นี่ก่อน

"แต่ว่า..."

"นั่นไงพี่รัฐมาแล้ว"

"ไงเค้กพี่ขอบใจเรามากเลยนะ"

"ไม่เป็นไรค่ะงั้นเค้กไปก่อนนะคะ"

"อืม...กลับดีๆล่ะ"

"ค่ะ.."

"เป็นอะไรมากไหมคุณ"

หลังจากที่คีรินธิดากลับไปแล้วธรัฐก็หันมาถามหญิงสาวด้วยความเป็นห่วง

"ถ้าไม่ใช่เพราะคุณแพรวคงไม่เจอเรื่องแบบนี้หรอกค่ะ"

แพรวพิลาสพูดด้วยสีหน้าอ่อนใจ

"เรื่องเกวผมจะจัดการเธอเองแล้วจะไม่มีใครมาทำร้ายคุณได้อีก"

"ให้จริงอย่างที่พูดเถอะค่ะ"

แพรวพิลาสไม่ค่อยจะเชื่อคำพูดของธรัฐเท่าไรและไม่คิดว่าธรัฐจะคุมเกวลินได้ด้วย

สามวันต่อมา

"อร้ายยยยย.."

"เป็นบ้าอะไรของแกห้ะ.."

แคตตี้เพื่อนสาวของเกวลินที่เป็นนางแบบด้วยกันถึงกับตวาดเสียงหลงที่จู่ๆเกวลินก็กรี้ดออกม่อย่างม่มีเหตุผลหลังจากที่คุยโทรศัพท์เสร็จ

"งานพรีเซนเตอร์ของฉันถูกถอด"

เกวลินพูดด้วยสีหน้าโมโห

"หึ่..ฉันบอกแกแล้วไงว่าอย่าหือกับคุณรัฐ"

แคตตี้ส่ายหัวเบาๆเธอรู้ว่าเป็นฝีมือใครและก็รู้ด้วยว่าหากเพื่อนเธอไม่ทำตัวชั่วกับคนอื่นก่อนคงไม่เจอแบบนี้

"ทำไมๆๆๆๆ...อร้ายย..."

"โอ้ยย...กรี้ดๆๆๆ..กรี๊ดให้ตายไปเลยแทนที่จะหาทางแก้ปัญหากลับมานั่งย้าอยู่แบบนี้แกนี่มันโง่จริงๆ"

แคตตี้พูดจบก็ยกจานข้าวเข้าห้องของเธอไปเพราะรำคาญคนที่ทำอะไรไม่รู้จักคิดแล้วมาโวยวายทีหลัง

3วันต่อมา

บ้านพิศมัย

"ทำไมลูกฉันถึงอาเจียนบ่อยแบบนี้คะ"

พิศมัยเงยหน้าถามหมอหนุ่มที่เธอเรียกมาดูอาการพราวพิไลที่บ้าน

"คนไข้เครียดลงกระเพาะน่ะครับอีกอย่างเหมือนเธอพักผ่อนไม่เพียงพอด้วยเดี๋ยวหมอจะจัดยาคลายเครียดให้ไปนะครับยังไงควรจะให้คนไข้ทานข้าวทานยาให้ตรงเวลาพยายามอย่าให้เธอเครียดนะครับ"

"ค่ะคุณหมอ"

พิศมัยมองหน้าลูกสาวคนเล็กของเธอด้วยความสงสาร

เชียงใหม่

โรงพยาบาลxxx

"เป็นยังไงบ้างลูก"

หทัยรัตน์นั่งเฝ้าหิรัญร่วมสามสี่คืนแล้ว

"เจ็บแผลนิดหน่อยครับคุณแม่"

"หมดเคราะห์หมดโศกซะทีนะ"

"แล้วนี่่คุณพิศว่ายังไงบ้าง"

อนุชิตเห็นว่าอาการของหิรัญดีขึ้นแล้วก็โล่งใจทั้งหันมาถามภรรยาของเชาว่าทางด้านพราวพิไลที่ว่าป่วยเป็นอย่างไรบ้าง

"หนูพราวแค่เครียดลงกระเพาะน่ะค่ะเห็นว่าหมอให้ยาแก้เครียดเอาไว้"

"พราวเป็นอะไรครับคุณแม่"

หิรัญขมวดคิ้วแน่นเมื่อรู้ว่าพรางพิไลป่วย

"น้องไม่สบายนิดหน่อยน่ะลูก"

"ผมอยากไปเยี่ยมเธอครับ"

"ตัวเองเจ็บอยู่แบบนี้จะไปยังไง"

หทัยรัตน์ต้องปรามลูกชายของเธอเอาไว้เสียก่อน

"รอให้ตัวเองหายดีก่อนเถอะตารัญ"

อนุชิตเห็นว่าหากหิรัญไปก็คงจะช่วยอะไรไม่ได้อยู่ดี

"เดี๋ยวพรุ่งนี้พ่อกับแม่ก็ต้องกลับแล้วยังไงดูแลตัวเองดีๆนะ"

"ครับคุณพ่อคุณแม่"

อาทิตย์ต่อมา

เรือนศังกร

"นมกลับมาที่นี่ตั้งแต่เมื่อไรครับ"

หิรัญกลับม่ที่ไร่ก็เห็นอุ่นเรือนอยู่ที่นี่อล้วเขาไม่ยักรู็ว่าอุ่นเรือนกลับมาตั้งแต่เมื่อไร

"หลังจากที่คุณทั้งสองกลับไปบอกว่าที่นี่ไม่มีอันตรายแล้วนมก็ขอมาอยู่ดูแลคุณหนูค่ะ..ต่อไปนี้ก็หมดเรื่องร้ายแล้วนะคะ"

"นมครับ.."

"คะคุณหนู"

"ผมอยากไปหาพราวครับ"

"แผลคุณหนูยังไม่หายจะขึ้นเครื่องได้ยังไงคะ"

"นั่งรถไปก็ได้ครับนม"

หิรัญตั้งใจเอาไว้แล้วว่าออกจากโรงพยาบาลเมื่อไรเขาก็จะไปหาพราวพิไลทันที

"ห่วงตัวเองก่อนนะคะคุณหนูเดี๋ยวนมจะโทรบอกคุณพราวเองค่ะว่าเรื่องทั้งหมดมันเป็นยังไง"

"ไม่นะครับนมตอนนี้ผมยังไม่หายดีผมไม่อยากให้เธอเป็นห่วงผม"

"แบบนี้แล้วคิดจะไปหาเธอไม่คิดว่าคุณพราวจะเห็นว่าคุณหนูเจ็บเหรอคะ"

"แผลอยู่ข้างในเธอไม่เห็นหรอกครับ"

"คุณหนูนี่ก็จริงๆเลยนะคะ"

อุ่นเรือนเห็นทีจะห้ามหิรัญไม่ได้เสียแล้วยังไงก็ภาวนาว่าให้ทั้งสองปรับความเข้าใจกันโดยเร็วก็แล้วกัน

วันต่อมา

"พราวจะไปจริงๆเหรอลูกตัวเองก็ยังไม่ค่อยจะดีเกิดเป็นลมเป็นแล้งไปใครจะดู"

พราวพิไลเก็บกระเป๋าลงมาจากชั้นบนเพื่อมาลาแม่ของเธอด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวพิศมัยเองไม่อยากให้ลูกเธอไปตอนนี้เลยเพราะเจ้าตัวนั้นชอบวูบอยู่บ่อยๆเพราะไม่ค่อยจะยอมทานข้าวทานปลาเท่าไร

"พราวไม่เป็นอะไรหรอกค่ะคุณแม่ถ้าใกล้วันแต่งพี่แพรวแล้วพราวจะรีบกลับมานะคะ"

"พราว.."

"พี่รัญ..มาทำไมคะ"

พราวพิไลชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นชายหนุ่มยืนอยู่ตรงหน้า

"พี่ได้ข่าวว่าพราวไม่สบายเป็นอะไรมากรึเปล่า"

หิรัญลูบผมหญิงสาวเบาๆ

"ไม่ต้องมาห่วงพราวหรอกค่ะ..ห่วงบรรดาเมียๆพี่เถอะมาที่นี่เค้าไม่ตามมาด้วยเหรอคะ"

พราวพิไลอดไม่ได้ที่จะประชดประชันอีกฝ่าย

"เอ่อ...คุยกันไปก่อนนะแม่ขอตัว"

พิศมัยรู้ตัวดีว่าเธอควรจะเอาตัวเองออกจากตรงนี้เพื่อที่จะให้ทั้งสองได้คุยกันเอง