ตอนที่30 ท้องกับใครกันแน่

"พราวจะกลับกรุงเทพค่ะ"

พราวพิไลพูดพร้อมมองจ้องคนที่กำลังเดินควงกันเข้าบ้านมาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์แอบน้อยใจลึกๆที่ชายหนุ่มรู้ว่าเธอจะไปยังไม่แม้อตากันมามองหน้าเธอเลยสักนิด

"นายคะ.. "

บัวตองส่งเสียงเอะอะโวยวายทั้งลากมาลีมานั่งกองต่อหน้าหิรัญและคนในบ้าน

"มีอะไร.. "

"นังลีมันบอกว่าลูกในท้องมันเป็นลูกนายค่ะจริงรึเปล่าคะ"

บัวตองถามด้วยท่าทีร้อนรนเพราะเธอยังไม่ค่อยเชื่อคำพูดลูกเธอเท่าไรจึงต้องลากกันมาถามให้รู้เรื่อง

"จะบ้าเหรอคนอย่างรัญไม่ไฝ่ต่ำไปเอาลูกเธอหรอก"

สุพิชชาตวาดเสียงหลงเพราะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้

"จริง"

หิรัญตอบหน้าตาเฉย

"อะไรนะคะรัญ"

สุพิชชาถึงกับหน้าชาอึ้งไปชั่วขณะรวมทั้งคนอื่นๆในที่นี้ก็เช่นกัน

"นายต้องรับผิดชอบลูกฉันนะคะ"

บัวตองได้ยินแบบนั้นเธอเป็นแม่ก็ต้องเรียกร้องความยุติธรรมให้กับแม่ของเธอ

"อืม..ฉันจะรับผิดชอบเอง"

หิรัญไม่ได้ปฏิเสธที่จะไม่รับผิดชอบ

"หึ่...ขอให้ปวดหัวตายกับผู้ชายเฮงซวยคนนี้นะ..หืย"

เพียะ

พราวพิไลกัดฟันกรอดก่อนกลับเธอเดินดุ่มไปฟาดหน้าชายหนุ่มที่หลอกเธอจนเธอเชื่อใจว่ารักเธอคนเดียวแต่กลับกระทำสำส่อนกับคนอื่นไปทั่ว

"....."

หิรัญมองตามหลังพราวพิไลด้วยสีหน้าที่คนอื่นอารมณ์ไม่ออก

ทั้งมาลีเองก็เดาไม่ออกว่าทำไมหิรัญถึงตอบไปแบบนั้นเหมือนกัน

"เป็นแบบนี้ได้ไงคะรัญไหนบอกว่าคุณจะมีแค่ชาไงคะ"

สุพิชชาอาละวาดไม่หยุดจนหิรัญต้องหลีกหนีความวุ่นวายตรงนี้ไปคนเดียว

"จะมีแค่คุณคงไม่ได้แล้วล่ะลูกฉันท้องโตขึ้นทุกวันยังไงนายก็ต้องรับผิดชอบลูกฉันด้วย"

บัวตองยืนเถียงกับสุพิชชาฉอดๆเพราะดูท่าอีกฝ่ายจะเยอะเกินไปทั้งที่หิรัญเอ่ยปากว่าจะรับผิดชอบ

"ฉันไม่ยอม...ไม่ยอมๆๆๆๆๆได้ยินไหมว่าไม่ยอม"

สามวันต่อมา

"อึก...ฮึก...ฮือๆๆๆ"

ตั้งแต่กลับจากเชียงใหม่พราวพิไลก็มาขออาศัยนอนกับพี่สาวของเธอเพราะไม่อยากให้คนเป็นแม่เห็นเธอนั่งเสียใจร้องให้ฟูมหาย

"เมื่อไรน้องพี่จะกลับมาสดใสเหมือนเดิมกันนะ"

แพรวพิลาสรู้ว่าอะไนเป็นอะไรเพียงแค่ตอนนี้เธอบอกความจริงกับน้องสาวเธอไม่ได้เท่านั้นเพราะหิรัญได้ขอเอาไว้สิ่งที่เขาทำทุกอย่างก็เพื่อปกป้องพราวพิไล

"พราวขอเวลาไม่นานค่ะพี่แพรวพราวจะเป็นคนใหม่"

พราวพิไลปาดน้ำตาลวกๆครั้งนี้เธอจะร้องให้พอแล้วเธอจะเป็นคนเข้มแข็งคนใหม่ที่ไม่ให้ค่ากับคนที่ไม่ได้รักเธอ

วันต่อมา

เกือบเดือนแล้วหลังจากที่แพรวพิลาสและธรัฐทะเลาะกันวันนั้นหลังจากที่เกิดเรื่องหญิงสาวขอหยุดงานเป็นอาทิตย์เพื่อทำใจและกลับมาทำงานได้เป็นอาทิตย์แล้วเช่นกันเธอบอกกับตัวเองว่าเธอจะไม่เอาเรื่องส่วนตัวมาเกี่ยวกับเรื่องงานอีก

ในระหว่างที่ร่วมงานกับธรัฐเธอก็คุยแค่เรื่องวานเท่านั้นแถมยังไม่ยอมไปกลับพร้อมธรัฐเหมือนเช่นเคยอีกด้วยจนธรัฐแอบเครียดจนไม่เป็นอันทำงานเพราะเธอเลยเหมือนกัน

คอนโดxxx

"แพรว..."

แกร๊กกก

ธรัฐรอจังหวะที่แพรวพิลาสออกมาจากห้องของเธอแล้วจึงลากหญิงสาวมาคุยกันในห้องของเขา

"เดี๋ยวผมขอคุยกับคุณก่อน"

ธรัฐพยายามรั้งหญิงสาวที่พยายามจะหนีหน้าเขาเอาไว้ตอนนี้หญิงสาวเลยอยู่ในอ้อมกอดของธรัฐอย่างขัดขืนไม่ได้

"....."

แพรวพิลาสเลือกที่จะนิ่งไม่พูดไม่จาเพราะเธอไม่อยากจะสนธนาอะไรกับเขาแค่ที่ทำงานก็เกินจะทนแล้ว

"ผมขอโอกาสรับผิดชอบคุณนะแพรว"

"อย่ามายุ่งกับชีวิตแพรวเราจะคุยกันเฉพาะเรื่องงานเท่านั้นค่ะ"

"อย่าเป็นแบบนี้ได้ไหมเราคุยกันดีๆได้ไหม"

"แพรวว่าคุณอย่ายุ่งกับแพรวดีกว่านะคะเดี๋ยวภรรยาคุณเธอจะมาอาละวาดแพรวอีกแพรวไม่อยากโดนกล่าวหาว่ายุ่งกับสามีคนอื่นอีกแล้ว"

"ผมไม่เคยมีเมีย...นอกจากตอนนี้ก็มีแค่คุณเท่านั้น"

เพียะ

"หยุดพูดแบบนี้อีก"

หญิงสาวได้ยินประโยคที่ชายหนุ่มพูดเมื่อครู่ก็ทำเอาเธอฟิวขาดหันหน้ากลับมาหาชายหนุ่มพร้อมง้างมือเรียวตบหน้าธรัฐอย่างไม่พอใจพร้อมทั้งรีบวิ่งออกไปจากห้องของเขาทันทีในขณะที่ชายหนุ่มเผลอปล่อยเธอ

"แพรว.."

ไร่ศังกร

วันแล้ววันเล่าที่สุพิชชาตามด่าทอมาลีจนบัวตองเองทนไม่ไหวเลยแทบจะมีเรื่องกันอยู่หลายครั้งและวันนี้ก็อีกเช่นกัน

"ฉันไม่เชื่อว่าแกจะท้องกับรัญ"

"นี่คุณอย่ามาอาละวาดลูกฉันนะ"

"ฉันได้ยินคนแถวนี้เค้าพูดว่าแกน่าจะท้องกับไอ้เสี่ยเกลี้ยงอะไรนั่นจริงใช่ไหม"

สุพิชชาตวาดใส่มาลีจนเสียงฝาดเพราะเธอไม่ปราถนาจะเป็นเมียหนึ่งเมียสองของหิรัญเธอต้องเป็นเมียของเขาคนเดียวเท่านั้น

"......"

มาลีเอาแต่ก้มหน้างุดไม่พูดไม่จาอะไร

"จริงรึเปล่านังลี"

บัวตองเห็นว่ามันผิดวิสัยลูกของเธอหากไม่จริงอย่างที่สุพิชชากล่าวหาลูกเธอคงโวยกลับไปแล้วแต่นี่ไม่เธอจึงตะหงิดใจเล็กน้อย

"พูดสิ... ถ้าไม่พูดฉันจะให้รัญตรวจดีเอ็นเอถ้าผลออกมาว่าลูกแกไม่ใช่ลูกรัญล่ะก็ฉันเอาแกเข้าคุกแน่"

สุพิชชาชี้หน้ามาลีอย่างเอาจริง

"นี่คุณกลับไปก่อนฉันจะคุยกับลูกฉันเองค่ะ"

บัวตองดึงสุพิชชาให้ออกจากบ้านของเธอไปเพราะตอนนี้เธออยากจะคุยกับลูกสาวของเธอสองต่อสองให้แน่ใจอีกครั้ง

ครู่ต่อมา

"นังลีแกบอกฉันมาว่าตกลงแกท้องกับใครกันแน่"

"ฮึก.. ฮือ.. แม่..คือ"

เมื่อโดนคนเป็นแม่เค้นหนักเข้าคนที่อยู่ในอารมณ์เครียดอยู่แล้วจึงปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะกลั้น

"ลูกในท้องแกลูกไอ้เสี่ยเกลี้ยงใช่ไหม"

"ฮือ.ๆๆๆ...มันไม่รับผิดชอบมันให้ฉันไปเอาออกอะแม่..ฮือๆๆๆ"

"แล้วแกเคยนอนกับนายรึเปล่า"

บัวตองกุมขมับทั้งถามเรื่องความสัมพันธ์ลูกเธอกับเจ้านายอีกครั้งเพราะถ้าหากลูกเธอไม่เคยนอนกับคนเป็นนายแล้ววันนั้นเจ้านายของเธอจะรับผิดทำไม

"ไม่..ฉันไม่รู้ว่าทำไมนายรับคำแบบนั้น"

มาลีส่ายหัวหงึกหงัก

"เดี๋ยวฉันจะไปคุยกับนายเอง"

บัวตองเห็นว่าเรื่องนี้ลูกเธอผิดเต็มๆยังไงเธอก็ต้องไปขอโทษหิรัญก่อนที่จะเกิดเรื่องเกิดราวอะไรขึ้น

"แม่ไม่โกรธฉันเหรอ"

มาลีเหลือบไปถามคนเป็นแม่

"ฉันโกรธที่แกโกหกแต่ยังดีที่แกยังมีสำนึกไม่เอาลูกออก"

ตอนนี้บัวตองยอมรับว่ามีความโกรธอยู่ในใจบ้างแต่ถ้าด่าทออะไรออกไปก็ไม่ทำให้อะไรดีขึ้นเธอภูมิใจกับความคิดดีของลูกเธออย่างนึงที่อย่างน้อยก็ไม่คิดจะเอาลูกออก