"เกวผมบอกให้หยุด.."
"โอ้ย.."
ธรัฐสุดจะทนกับพฤติกรรมของเกวลินเขาจึงเหวี่ยงเธอลงไปบนพื้นอย่างไม่ทะนุถนอม
"พูดอะไรใครเป็นผัวคุณ..อย่าให้มันมากนักต่อไปนี้คุณกับผมไม่เป็นแม้แต่คนที่รู้จักกัน"
ธรัฐชี้หน้าเกวลินทั้งเอ่ยเสียงแข็งเตือนเธอเพราะเขาไม่ได้เป็นสามีเธออย่างที่เธอพูดเธอก็แค่คู่ควงเพื่อนเที่ยวของเขาเวลาเบื่อๆเหงาๆเท่านั้นเรื่องบนเตียงไม่เคยมีเลยสักครั้ง
"รัฐคะ..รัฐ..เกวไม่ยอมนะคะรัฐ"
เกวลินนั่งหน้าทุ่ยอยู่กับพื้นอย่างโมโห
"คุณล้ำเส้นพื้นที่ส่วนตัวผมเองนะ"
"ออกไป..."
"ไม่.."
"อยากหมดอนาคตในหน้าที่การงานใช่ไหม"
ธรัฐลาก้กวลินออกไปที่ประตูรั้วหน้าบ้าน
"อย่ามาขู่เกว"
เกวลินคิดว่าธรัฐคงแค่ขู่เธอเท่านั้น
"ผมไม่ได้ขู่แค่ผมต่อสายหาโมเดลลิ่งคุณก็หมดอนาคตแล้ว"
ธรัฐไม่เคยขู่ใครหากคนอย่างเขาควบคุมผู้หญิงของเขาไม่ได้เขาก็จะเขี่ยทิ้งโดยทันที
"รัฐคะ.. "
"กลับไปแล้วอย่ามายุ่งกับผมอีก"
ธรัฐผลักหญิงสาวออกนอกรั้วบ้านแล้วเดินกลับเข้าไปอย่างไม่สนใจทิ้งให้คนที่กำลังบ้าดีเดือดอย่างเกวลินยืนกำมทอแน่นตัวสั่นด้วยความโกรธอยู่คนเดียว
"หื๊มมมมม..."
ทางด้านแพรวพิลาส
"โอเคไหมแพรว"
ภัคดนัยพาแพรวพิลาสขับรถออกมาจากบ้านพักอย่างไม่มีจุดหมายแค่รู้ว่าตอนนี้เธอต้องพาหญิงสาวออกมาจากที่ตรงนั้นก่อนก็เท่านั้น
"อึก..ฮึก..ฮือๆๆๆ...ทำไมพราวต้องถูกคนอื่นกล่าวหาว่าเป็นชู้กับคนอื่นตลอดเลย"
แพรวพิลาสสะอื้นตัวโยนอย่างเหนื่อยใจเธอเบื่อกับจ้อหานี้เต็มทน
"ผู้หญิงคนนั้นคงบ้าไปเองพราวอย่าใส่ใจเลย"
ภัคดนัยปลอบหญิงสาวด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล
ตื๊ดดดดด
"ทำไมต้องปิดเครื่องด้วยนะ...โถ่โว้ยย"
หลังจากที่เกวลินกลับไปธรัฐก็โทรตามแพรวพิลาสเป็นสิบสายแต่กลับไม่มีสัญญาณตอบรับภัคดนัยเองก็เช่นกัน
บาร์xxx
"ทำไมอยากแวะที่นี่"
ภัคดนัยและแพรวพิลาสนั่งกันอยู่ที่บาร์แห่งหนึ่งซึ่งหญิงสาวเป็นคนเลือกที่จะให้เขาจอดที่นี่เอง
"แพรวอยากดื่มค่ะ"
หญิงสาวปาดน้ำตาลวกๆ
"แพรวดื่มไม่เป็นไม่ใช่เหรอ"
ภัคดนัยถึงกับหน้าเหวอ
"ค่ะ..แต่แพรวอยากดื่ม"
"โอเค..งั้นพี่จะนั่งเป็นเพื่อนก็แล้วกัน"
หากหญิงสาวเลือกที่ตะทำแบบนี้เพื่อความสบายใจเขาก็จะไม่ห้ามเธอแต่จะนั่งเป็นเพื่อนอยู่ไม่ห่าง
ครู่ต่อมา
"ฮ้าย...ขมจัง"
นี่เป็นครั้งแรกที่แพรวพิลาสได้ดื่มเครื่องดื่มมึนเมาเธอดื่มไปหลับตาปี๋ไปจนภัคดนัยส่ายหัวเบาๆที่เธอดื่มไม่เป็นก็ยังจะพยายามดื่ม
"มันก็รสชาติประมาณนี้แหละไม่อร่อยก็เลิกดื่มมันเถอะมันไม่ดีหรอกนะแพรว"
"ไม่ค่ะ..อึกๆๆๆ"
"ค่อยๆ..ค่อยๆ..เฮ้ออ.."
ภัคนัยต้องรีบปรามหญิงสาวที่เธอเล่นดื่มรวดเดียวเป็นน้ำเปล่าเช่นนั้น
ชั่วโมงต่อมา
"พอแล้วแพรว.."
ชายหนุ่มนั่งดูแพรวพิลาสดื่มมาพักใหญ่จนแทบไม่มีสติเขาเห็นทีคงจะต้องพาเธอกลับได้แล้ว
"ม่ายย..ค่าา.."
แพรวพิลาสยังคงถือแก้วเครื่องดื่มเอาไว้แน่น
"กลับเถอะ...เดินไม่ไหวแล้ว"
"ม่าย..กาบบ"
"โอ้ยย.. แพรว"
ภัคดนัยจำต้องวางเงินและหิ้วหญิงสาวที่ตัวอ่อนปวกเปียกออกไปอย่างรวดเร็วก่อนจะหลับคาโต๊ะอยู่ที่นี่
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
อึกๆๆ..
"ไปไหนยังไม่กลับมาอีก"
เมื่อตามตัวหญิงสาวกับภัคดนัยไม่ได่ธรัฐก็เกิดอาการเครียดในหัวคิดไปต่างๆนาๆว่าสองคนนั้นจะไปทำอะไรที่ไหนกันยิ่งเครียดเขาก็ยิ่งดื่มหนักจนตอนนี้วายราคาแพงหมดไปเกือบสามขวดแล้วดีที่เขายังเป็นคนที่คอแข็งพอที่จะทรงตัวอยู่แต่สติของเขาก็เริ่มเลอะเลือนไปบ้างแล้ว
หน้าบ้านพัก
"แพรว.. แพรว..."
ภัคดนัยขับรถมาจอดที่หน้าบ้านพักของหญิงสาวและพยายามเขย่าตัวปลุกคนที่กำลังหลับให้ตื่นขึ้น
"อืม..."
"ถึงบ้านแล้วตื่นก่อน"
เมื่อเห็นแพรวพิลาสสะลึมสะลือตื่นขึ้นมาเขาจึงรีบเปิดประตูหมายจะพยุงเธอเข้าบ้าน
"อืม.."
"ทำไมกลับมาเอาป่านนี้"
ธรัฐเดินออกมาหน้าบ้านสีหน้าของเขาแดงก่ำพร้อมเข้ามาอุ้มหญิงสาวที่ท่าทางจะไม่ได้สติเท่าไรมาไว้ในอ้อมอกพร้อมส่งสายตามองภัคดนัยอย่างไม่พอใจ
"คือเธอแค่อยากดื่มน่ะครับ"
"ผมพาเธอเข้าบ้านเอง"
"ครับ"
"ทำไมดื่มหนักแบบนี้ผมโทรไปก็ไม่ติดคุณจะทำให้ผมหัวเสียไปถึงไหน"
ธรัฐอุ้มหญิงสาวมาวางลงบนเตียงนอนในห้องของเธอพร้อมทั้งต่อว่าคนที่ตาเยิ้มหน้าแดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอลล์
"อย่ามายุ่งกับช้านน"
ด้วยฤทธิ์ของเครื่องดื่มทำให้แพรวพิลาสกล้าที่จะไล่ธรัฐและพยายามลุกขึ้นมาชี้หน้าอีกฝ่ายให้รู้ว่าเธอไม่ชอบที่เขาเจ้ากี้เข้าการกับชีวิตของเธอ
"แล้วไปไหนกันมา"
"ไปเล่นชู้กานม้างง"
แพรวพิลาสพูดพร้อมแสยะยิ้ม
"รู้ตัวรึเปล่าว่าพูดอะไรออกมา"
ธรัฐถึงกับเลือดขึ้นหน้าเขาเข้าไปจับไหล่หญิงสาวและเขย่าให้เธอได้สติว่ากำลังพูดคำที่ไม่ได้สติออกมา
"รู้สิ.. เพราะเดี๋ยวคุณก็ว่าฉันแบบนี้ฉันก็เลยทำจริงซะเลย"
หญิงสาวยังคงพูดจาประชดชายหนุ่มไม่เลิก
"นี่แพรว.."
"จาด้ายสมใจคุณไง.."
"แพรว..คุณทำมันลงไปได้ไงศักดิ์ศรีคุณอยู่ที่ไหน"
ธรัฐโกรธจนเผลอบีบแขนหญิงสาวเป็นรอยแดงโดยที่เขาไม่รู้ตัว
"แล้วนี่...เมียคุณอยู่ไหนจะมาอาละวาดแพรวอีกรึเปล่า"
หญิงสาวทำท่าชะเง้อชี้มือชี้ไม้แขวะอีกฝ่ายเรื่องคนที่มาหาเรื่องเธอ
"ผมไม่มีเมีย"
ธรัฐเอ่ยเสียงแข็งทั้งยังจ้องหน้าหญิงสาวเขม็ง
"ถ้าคุณไม่มีเมียแพรวก็ไม่มีผัว..แต่แพรวเป็นชู้คนอื่น..หื่มมม"
แพรวพิลาสสบถออกมาด้วยรอยยิ้มมุมปากเธอไม่รู้หรอกว่าคำประชดประชันของเธอมันทำให้ชายหนุ่มเจ็บในหัวใจเขาขนาดไหนในตอนนี้เพราะในใจเขานั้นสนใจแต่แพรวพิลาสมากกว่าใครๆแต่ไม่รู้ตัวเท่านั้นเอง
"แพรว.."
"อื้มมมม.."
ธรัฐบดจูบคนที่กล้าพูดจาน่าไม่อายออกมาอย่างโมโห
พลั้กก
"สกปรก"
แพรวพิลาสผลักหน้าชายหนุ่มออกเพราไม่ชอบที่เขากระทำต่ำๆกับเธอทั้งพ่นคำด่าออกมาชัดเจนถึงเธอจะเมาแต่ก็ไใ่ได้หมานความว่าอีกฝ่ายจะมาล่วงเกินเธอได้
"ถ้าคุณเป็นชู้กับคนอื่นคุณก็สกปรกไม่ต่างจากคำที่คุณว่าผมหรอก"
ธรัฐผลักหญิงสาวให้นอนราบไปกับเตียงเขาจ้องหน้าเธอด้วยอารมณ์เดือดดาล
"ปล่อย...แพรวจะไปหาพี่นัย"
หญิงสาวพยายามดิ้นหนีคนที่กำลังค่อมอยู่บนตัวของเธอ
"ชอบที่จะเป็นชู้คนอื่นนักใช่ไหม"
หญิงสาวไม่รู้เลยว่าคำพูดของเธอนั้นมันช่างเป็นเชื้อไฟสุมอกชายหนุ่มให้โหมมากขึ้นกว่าเดิมเสียแล้ว
"ช่าย...ถูกต้อง...อื้มมมมมม"แคว้กกกกธรัฐบดจูบหญิงสาวอย่างรุนแรงจนเธอแทบไม่หายใจไม่ทันมือหนากระชากเดรสสีหวานของหญิงสาวขาดเป็นชิ้นๆด้วยอารมณ์หวง"อื้อ.."เพียะ.ปึกๆๆๆ...แพรวพิลาสทั้งตบตีจิกข่วนอีกฝ่ายอย่างไม่ละมือแต่มีหรือแรงของเธอจะทำอะไรเขาได้ทั้งฤทธิ์แอลกอฮอลล์ที่เธอดื่มทำให้สติลดลงเธอจึงต่อต้านอะไรคนที่กระทำย่ำยีตัวเธอไม่ได้เลย"อร้ายยยย.."แพรวพิลาสส่งเสียงร้องและขัดขืนจนหมดแรงแต่ดูท่าคนที่กำลังหึงจนหน้ามืดตามัวจะไม่ฟังอะไรเธอทั้งรั้นและคืนนี้แทบค่อนคืนเขาไม่ปล่อยให้เธอได้พักหายใจแม้แต่วินาทีเดียววันต่อมา.."อืม..แพรว..แพรว.. ตัวร้อนจี๋เลย"ธรัฐตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันเขาสัมผัสได้ว่าคนในอ้อมกอดตัวร้อนผ่าวและท่าจะไม่ได้สติแถมยังตัวสั่นเป็นลูกนกอย่างน่าสงสาร"หา...นี่..."เขาหมายจะลุกออกไปเอาน้ำมาเช็ดตัวให้เธอเมื่อเปิดผ้าห่มออกก็เห็นรอยแดงเต็มเตียงนอนไปหมดทั้งเนื้อตัวของหญิงสาวยังมีรอยช้ำรอยแดงเป็นร่องรอยการกระทำของเขาเมื่อคืนอีกด้วยรอยเลือดที่เปรอะเปื้อนเรียวขาอ่อนของเธอและเตียงนอนมันทำให้เขาต้องกุมขมับและเปลี่ยนความคิดหญิงสาวนั้นบริสุทธิ์กว่าที่เขาจะกระทำแบบนี้กับเธอได้ที่ผ่าน
เย็นของวัน"นี่รูปตอนพี่รัญเด็กๆเหรอคะ"พราวพิไลหยิบรูปที่ตั้งอยู่ในตู้โชว์ข้างๆกับชั้นวาวหนังสือขึ้นมาดูเธอกะว่าจะถามหิรัญหลายครั้งแล้วในรูปมีเด็กชายสองคนที่คาดว่าน่าจะเป็นหิรัญกับน้องชายของเขาและมีอีกคนที่เป็นชายวัยกลางคนหน้าไม่เหมือนอนุชิตเท่าไรอุ้มเด็กชายทั้งสองอยู่"อืม.. นี่พี่แล้วนี่ก็ธรัฐน้องชายพี่""แล้วคนที่อุ้มอยู่นี่ล่ะคะ""คุณปู่พี่น่ะ""ตอนนั้นคุณปู่อายุเท่าไรคะเนี่ยยังหล่ออยู่เลยค่ะ""ตอนนั้นก็หกสิบกว่าแล้วล่ะ""โห..ยังดูหนุ่มมากเลยนะคะ""ใช่แล้วคุณย่าเล่าให้ฟังว่าคุณปู่เป็นคนมีอายุที่ดูดีที่สุดในย่านนี้เลยแถมสาวๆยังติดตรึมอีกด้วย""แล้วคุณย่าไม่หึงแย่เหรอคะ""ไม่หรอกคุณปู่จะเป็นฝ่ายหวงคุณย่าเสียมากกว่าหลังจากที่คุณปู่แต่งงานกับคุณย่าผู้หญิงที่พยายามเข้าหาคุณปู่ก็ไล่ตะเพิดไปหมดเลย""คุณปู่ดุมากหรือเปล่าคะ""ก็พอตัวนะไม่งั้นคงไม่คุมคนที่ไร่นี้ได้แถมยังบริหารงานที่ธนาคารแทนคุณทวดได้อีก"หิรัญเล่าถึงคุณปู่ของเขาอย่างภูมิใจ"คุณปู่นี่สุดยอดเลยนะคะ""ใช่แล้วเห็นคุณย่าบอกว่าคนที่นิสัยคล้ายคุณปู่มากที่สุดเห็นจะเป็นธรัฐ""แล้วพี่รัญล่ะคะดุไหม"พราวพิไลเงยหน้ามองคนตัวโตด้วยแววตา
เช้าวันต่อมา"อืม..ลุกออกไปจากตัวพราวได้แล้วค่ะ"พราวพิไลตื่นมาในช่วงสายเธอขยับตัวไม่ได้เพราะคนที่นอนเปลือยกายอยู่ข้างเธอพาดทั้งแขนที้งขารั้งเธอเปอาไว้"ขออยู่อย่างนี้ก่อนนะเมื่อคืนนอนน้อย"หิรัญพูดโดยที่ไม่ลืมตาเพราะเมื่อคืนกว่าเขาจะได้นอนก็เกือบเช้า"..งั้นพราวลุกไปก่อนนะคะ"ที่จริงหญิงสาวเองก็แทบระบมไปทั้งตัวแต่ที่เธออยากลุกออกจากตรงนี้ก็เพราะว่าเธอทนมองหน้าเขาด้วยความเขินอายไม่ได้ยิ่งมองหน้าอีกฝ่ายที่หลับตาพริ้มอยู่ภาพเมื่อคืนก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวไม่ขาด"ลุกไหวเหรอ...พี่ว่านอนต่ออีกสักพักดีกว่านะ"หิรัญเชื่อว่าเธอคงจะเดินเหินลำบากเป็นแน่เพราะเมื่อคืนยากเหลือเกินที่เขาจะควบคุมอารมณ์ไม่ให้รุนแรงกับเธอได้"พี่รัญ.."หญิงสาวยังพยายามแกะมือของเขาออก"ขืนยังไม่อยู่เฉยระวังจะไม่ได้นอนนะ....อีกอย่างก็คือพี่ขอบคุณนะที่ให้พี่เป็นคนแรกของพราว"หิรัญกระชับกอดหญิงสาวแน่นขึ้นทั้งกระซิบอะไรบางอย่างข้างๆหูที่ทำให้หญิงสาวหลับตาปี๋และยอมนอนต่อในที่สุด10.00 น."เอาไปไหนป้าพวง"มาลีถามพวงด้วยความสงสัยว่าจะยกถาดอาหารจากโต๊ะทานข้าวไปไหนทั้งที่เจ้านายทั้งสองยังไม่ออกมาทาน"คุณรัญสั่งให้ทำข้าวต้มไปให้ใน
บ้านมาลี"หา...ท..ท้อง"หลังจากที่มาลีว่างงานจากเรือนเธอก็ออกไปซื้อที่ตรวจครรภ์มาตรวจทั้งหมดสามอันผลปรากฏว่าทั้งสามขึ้นสองขีดเหมือนกันหมดทำเอาเธอนั่งทรุดอยู่มุมห้องด้วยสีหน้าเคร่งเครียดก๊อกๆๆๆ"เสี่ย.."เมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูมาลีจึงรีบหาที่ซ่อนผลตรวจเพราะคิดว่าเป็นแม่เธอมาเคาะแต่ที่ไหนได้กลับเป็นเลี่ยเกลี้ยงที่เข้ามาหาเธอในนี้ต่างหาก"เงียบ..""เสี่ยมาที่นี่ได้ไงแล้วเสี่ยไปบุกโรงพักมาจริงรึเปล่า""จริง...แล้วฉันก็มีเรื่องให้แกช่วย"เสี่ยเกลี้ยงมีบางอย่างที่ต้องวานให้มาลีช่วยแล้วเธอก็จะปฏิเสธเขาไม่ได้ด้วย"เสี่ยฉันมีเรื่องจะต้องบอกเสี่ย"มาลีถือโอกาสนี้บอกเรื่องที่เธอพึ่งรู้กับเสี่ยเกลี้ยงเสียเลย"เรื่องอะไร""ฉ..ฉันท้อง""ไปเอาออกซะ"เสี่ยเกลี้ยงตอบได้อย่างไม่ลังเลเพราะเขาไม่คิดที่จะรับผิดชอบใครอยู่แล้ว"พูดแบบนี้ได้ไงเสี่ยลูกทั้งคนนะ"มาลีถึงกับหน้าเหวอกับคำพูดที่เสี่ยเกลี้ยงพูดออกมา"ลูกฉันรึเปล่าก็ไม่รู้...นี่..พรุ่งนี้แกต้องพาเมียนายแกมาให้ฉันที่จุดนัดพบไม่งั้นแม่แกนั่นแหละที่จะไม่มีชีวิตรอด""เสี่ยจะทำอะไร""ทำอะไรมันก็เรื่องของฉันไม่เกี่ยวกับแกจะกำจัดเมียนายแกให้ไม่ดีหรือไงแ
"ใช่ฉันคือเสี่ยเกลี้ยงลูกเสี่ยเคี้ยงจำหน้าฉันไว้ดีๆเพราะฉันนี่แหละจะเป็นคนฆ่าผัวแก""ไม่นะ"พราวพิไลส่ายหัวพัลวันเธอจะไม่ยอมให้หิรัญเป็นอะไรไปง่ายๆเด็ดขาด"ไม่ทันแล้วล่ะมันกำลังมาให้ฉันฆ่าถึงที่"เสี่ยเกลี้ยงยิ้มเย้ยหญิงสาวอย่างสะใจ"เลว...เลวที่สุด"หญิงสาวทำได้แต่ตะโกนด่าทอคนที่เลวจนเธอสรรหาคำพูดออกมาด่าไม่ไหวจริงๆ"ขับให้เร็วกว่านี้หน่อยสิหมอ"บนถนนเลาะชายป่ารถยนต์สีดำวิ่งมาด้วยความเร็วโดยมีจักรภพเป็นคนขับหิรัญเองดูท่าความเร็วขนาด120กิโลเมตรต่อชั่วโมงมันยังไม่พอใจเขาเอาเสียเลยตอนนี้ในรถมีลุงครามจักรภพแลพหิรัญที่ล่วงหน้ามาก่อนพวกตำรวจเพราะเมื่อได้รับสายจากเสี่ยเกลี้ยงว่าต้องการแลกตัวหิรัญกับพราวพิไลที่ไหนพวกเขาก็ออกมากันเลย"นี่ก็เหยียบจะมิดอยู่แล้วนะครับคุณรัฐ"จักรภพคิดว่าเขาคงทำความเร็วกว่านี้ไม่ได้เพราะอาจเกิดอุบัติเหตุขึ้นได้มันจะไม่ดีต่อสถานหารณ์ตอนนี้"เลี้ยวซ้ายข้างหน้าเลยครับหมอ"เมื่อรถขับมาถึงทางแยกลุงครามก็รีบบอกพิกัดกับจักรภพว่าโกดังที่เสี่ยเกลี้ยงพาพราวพิไลมาอยู่ในซอยเปลี่ยวนี้"ไอ้เกลี้ยงกูมาแล้วปล่อยเมียกูเดี๋ยวนี้"เมื่อรถเลี้ยวเข้าซอยขับมาถึงโกดังยังไม่ทันจอดดีหิร
"พราวจะกลับกรุงเทพค่ะ"พราวพิไลพูดพร้อมมองจ้องคนที่กำลังเดินควงกันเข้าบ้านมาด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์แอบน้อยใจลึกๆที่ชายหนุ่มรู้ว่าเธอจะไปยังไม่แม้อตากันมามองหน้าเธอเลยสักนิด"นายคะ.. "บัวตองส่งเสียงเอะอะโวยวายทั้งลากมาลีมานั่งกองต่อหน้าหิรัญและคนในบ้าน"มีอะไร.. ""นังลีมันบอกว่าลูกในท้องมันเป็นลูกนายค่ะจริงรึเปล่าคะ"บัวตองถามด้วยท่าทีร้อนรนเพราะเธอยังไม่ค่อยเชื่อคำพูดลูกเธอเท่าไรจึงต้องลากกันมาถามให้รู้เรื่อง"จะบ้าเหรอคนอย่างรัญไม่ไฝ่ต่ำไปเอาลูกเธอหรอก"สุพิชชาตวาดเสียงหลงเพราะรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้"จริง"หิรัญตอบหน้าตาเฉย"อะไรนะคะรัญ"สุพิชชาถึงกับหน้าชาอึ้งไปชั่วขณะรวมทั้งคนอื่นๆในที่นี้ก็เช่นกัน"นายต้องรับผิดชอบลูกฉันนะคะ"บัวตองได้ยินแบบนั้นเธอเป็นแม่ก็ต้องเรียกร้องความยุติธรรมให้กับแม่ของเธอ"อืม..ฉันจะรับผิดชอบเอง"หิรัญไม่ได้ปฏิเสธที่จะไม่รับผิดชอบ"หึ่...ขอให้ปวดหัวตายกับผู้ชายเฮงซวยคนนี้นะ..หืย"เพียะพราวพิไลกัดฟันกรอดก่อนกลับเธอเดินดุ่มไปฟาดหน้าชายหนุ่มที่หลอกเธอจนเธอเชื่อใจว่ารักเธอคนเดียวแต่กลับกระทำสำส่อนกับคนอื่นไปทั่ว"....."หิรัญมองตามหลังพราวพิไลด้วยสีหน้าที่คนอื
เรือนศังกร"ทำไมทำหน้าเครียดๆคะรัญ"สุพิชชาเดินกลับมาด้วยอารมณ์หงุดหงิดแต่เธอก็ต้องเปลี่ยนอารมณ์เป็นสงสัยแทนเพราะเธอเห็นหิรัญกำลังวุ่นสีหน้าเคร่งเครียดกับเอกสารกองโตในห้องทำงาน".......""เอกสารอะไรคะ""เอกสารยึดทรัพย์...ผมไม่เหลืออะไรอีกแล้ว"หิรัญเงยหน้ามองหญิงสาวด้วยสีหน้าหดหู่"อ..อะไรนะคะ"สุพิชชาไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองสักนิด"ที่ไร่นี้ขาดทุนมานาน...ก็เลยต้องทำให้ผมต้องเอาที่ไปจำนองแล้วตอนนี้มันก็ถูกยึดแล้ว""รัญก็ให้รอบครัวรัญช่วยสิคะ"หญิงสาวพยายามหาทางออกให้หิรัญเธอเองไม่อยากให้เขาตกอับเพราะถ้สหากเธออยู่กับเขาก็จะยิ่งลำบากมากขึ้นไปอีกเธอทนไม่ได้แน่นอน"สมบัติของครอบครัวผมสละสิทธิ์ไม่รับมานานแล้วทุกอย่างเป็นของธรัฐ""ทำไมเรื่องนี้รัญไม่เคยบอกชาเลยล่ะคะ""ผมคิดว่าเรื่องนี้มันไม่สำคัญอะไรถ้าเรารักกัน""......"สุพิชชาอึ้งไปครู่หนึ่งในหัวของเธอตอนนี้กำลังคิดอยู่ว่าจะเอายังไงดีแต่แล้วเธอก็เลือกที่จะไม่ลำบากและรู้ตัวว่าต้องไปจากเขาอย่างรวดเร็วเพราะดีไม่ดีเงินเก็บที่เธอมีอาจถูกหิรัญเรียกร้องให้เธอช่วยก็เป็นได้ซึ่งเธอก็ไม่ยอมแน่นอน"ผมต้องย้ายออกจากที่นี่เราไปหาบ้านเช่าเล็กๆกันนะชา"
ชั่วโมงต่อมาสำนักงานธนาคารRrrrrr"หืม...มือถือใคร.."แพรวพิลาสต้องหยุดชะงักในขณะที่จะกดลิฟท์เพื่อขึ้นไปชั้นทำงานเธอหยิบมือถือที่กำลังดังออกมาดูทั้งมีสีหน้าสงสัยว่ามือถือเครื่องนี้มาอยู่ในกระเป๋าเธอได้อย่างไร"คุณแพรวเมื่อวานผมเอามือถือใส่กระเป๋าคุณไว้คุณน่าจะไม่เห็นมาถึงแล้วก็เอามาให้ผมที่ห้องด้วยนะครับคุณภรรยา""คุณรัฐ.."เมื่อแพรวพิลาสกดรับสายเธอก็ต้องคิ้วขมวดส่งเสียงแข็งกลับๆปให้ปลายสายอย่างโมโหแล้วจึงกดวางรีบเดินดุ่มเข้าลิฟท์ที่กำลังเปิดด้วนอาการโมโหที่ธรัฐชอบหาเรื่องเรียกร้องความสนใจจากเธออยู่เรื่อย"เลิกเล่นแบบนี้กับแพรวสักทีคุณรัฐ...อย่ามาเรียกร้องความสนใจจากแพรว... เพราะแพรวจะไม่สนใจคุณอีกอย่างก็เลิกเรียกฉันว่าภรรยาคุณสักทีคืนนั้นแพรวถือว่าทำทานก็แล้วกันได้ยินไหมคะว่าหยุดเรียกฉันว่าภรรยาคุณเสียทีฉันไม่ชอบบบ.."เมื่อมาถึงหญิงสาวก็พ่นคำพูดออกมารัวๆให้คนที่กำลังนั่งเก้าอี้ราคาแพงหันหลังให้เธออยู่"หนูแพรว!!"อนุชิตได้ยินชัดทุกคำเมื่อหญิงสาวพูดจบ้ขาจึงค่อยๆหันมา"ค..ค..คุณ..ลุง..แพรวแค่เอามือถือมาคืนคุณรัฐค่ะขอตัวก่อนนะคะ"แพรวพิลาสถึงกับตัวชาวาบรีบวางมือถือและวิ่งออกไปทันที"เร