ตอนที่25 บริสุทธิ์

"ช่าย...ถูกต้อง...อื้มมมมมม"

แคว้กกกก

ธรัฐบดจูบหญิงสาวอย่างรุนแรงจนเธอแทบไม่หายใจไม่ทันมือหนากระชากเดรสสีหวานของหญิงสาวขาดเป็นชิ้นๆด้วยอารมณ์หวง

"อื้อ.."

เพียะ.ปึกๆๆๆ...

แพรวพิลาสทั้งตบตีจิกข่วนอีกฝ่ายอย่างไม่ละมือแต่มีหรือแรงของเธอจะทำอะไรเขาได้ทั้งฤทธิ์แอลกอฮอลล์ที่เธอดื่มทำให้สติลดลงเธอจึงต่อต้านอะไรคนที่กระทำย่ำยีตัวเธอไม่ได้เลย

"อร้ายยยย.."

แพรวพิลาสส่งเสียงร้องและขัดขืนจนหมดแรงแต่ดูท่าคนที่กำลังหึงจนหน้ามืดตามัวจะไม่ฟังอะไรเธอทั้งรั้นและคืนนี้แทบค่อนคืนเขาไม่ปล่อยให้เธอได้พักหายใจแม้แต่วินาทีเดียว

วันต่อมา..

"อืม..แพรว..แพรว.. ตัวร้อนจี๋เลย"

ธรัฐตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันเขาสัมผัสได้ว่าคนในอ้อมกอดตัวร้อนผ่าวและท่าจะไม่ได้สติแถมยังตัวสั่นเป็นลูกนกอย่างน่าสงสาร

"หา...นี่..."

เขาหมายจะลุกออกไปเอาน้ำมาเช็ดตัวให้เธอเมื่อเปิดผ้าห่มออกก็เห็นรอยแดงเต็มเตียงนอนไปหมดทั้งเนื้อตัวของหญิงสาวยังมีรอยช้ำรอยแดงเป็นร่องรอยการกระทำของเขาเมื่อคืนอีกด้วยรอยเลือดที่เปรอะเปื้อนเรียวขาอ่อนของเธอและเตียงนอนมันทำให้เขาต้องกุมขมับและเปลี่ยนความคิดหญิงสาวนั้นบริสุทธิ์กว่าที่เขาจะกระทำแบบนี้กับเธอได้ที่ผ่านมาเขากล่าวหาเธอเสียๆหายๆมาตลอดด้วยความเข้าใจผิดนั่นเองวันนี้เขาได้รู้แล้วว่าผู้ชายคนแรกของเธอก็คือเขายิ่งมองหญิงสาวเขาก็ยิ่งรู้สึกผิด

ชายหนุ่มหลับตาลงครู่หนึ่งแล้วจึงรีบหาผ้ามาเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้เธอและรีบตามหมอมาดูอาการเธอทันที

ชั่วโมงต่อมา

เมื่อหมอตรวจดูอาการหญิงสาวฉีดยาแก้ไข้และให้ยาแก้อักเสบไว้หลังจากที่หมอไปชายหนุ่มก็ดูแลคอยเช็ดเนื้อเช็ดตัวหญิงสาวอยู่ไม่ห่าง

"ผมขอโทษ..แพรว..ผมขอโทษ"

เขากุมมือหญิงสาวที่นอนหน้าซีดเผือดอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกผิดเขาเอ่ยขอโทษเธอไม่รู้กี่รอบและไม่รู้ว่าถ้าหากเธอตื่นมาแล้วเธอจะโกรธเขาแค่ไหนแต่ยังไงเรื่องนี้เขาจะเป็นคนรับผิดชอบทุกอย่างเอง

งานวันนี้ธรัฐให้ภัคดนัยจัดการคนเดียวโดยให้เหตุผลกับชายหนุ่มว่าแพรวพิลาสไม่สบายเขาต้องอยู่ดูแลภัคดนัยเองก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรเพราะเขาคนเดียวก็ดำเนินงานได้อย่างสบายอยู่แล้ว

18.00​ น.

"อึก..อืม.."

หญิงสาวตื่นมาในช่วงเย็นเธอรู้สึกหนักอึ้งปวดหัวปวดตัวไปหมดเมื่อลืมตาขึ้นมาได้เธอก็เห็นธรัฐนั่งเฝ้าเธออยู่ข้างๆทั้งยังดึงมือเธอไปกุมเอาไว้ภาพเมื่อคืนที่แม้มันจะเลือนลางแต่เธอก็จำได้ว่าเขาทำอะไรกับเธอจึงดึงมือออกจากมือเขาและถดตัวหนีด้วยความกลัว

"ตื่นแล้วเหรอ...จะได้ทานข้าวทานยา"

ธรัฐยิ้มออกเมื่อเห็นหญิงสาวตื่นมาแล้วก่อนหน้าที่เธอจะตื่นเขาก็ได้สั่งอาหารอ่อนๆรอเธอไว้แล้วตอนนี้ก็เหลือแค่อุ่นให้เธอทานตอนตื่นเท่านั้น

"......."

แพรวพิลาสมองชายหนุ่มด้วยอาการสั่นเทาทั้งยังไม่ยอมพูดกับอีกฝ่าย

"เดี๋ยวผมเช็ดหน้าเช็ดตาให้นะ"

ธรัฐหยิบผ้าชุบน้ำหมาดๆพร้อมขึ้นมานั่งบนเตียงข้างๆหญิงสาวหมายจะเช็ดหน้าเช็ดตาให้เธอแต่หญิงสาวก็ผลักมือของเขาออกอย่างรวดเร็วทั้งมองค้อนอย่างโกรธแค้น

ปึก

"ไม่ต้อง...อึก...ฮึก..อืม..แพรว..จะกลับบ้าน..ฮึก.."

แพรวพิลาสน้ำคาคลอเอ่อล้นหยดมาเป็นทางสะอื้นให้ด้วยความรู้สึกเกลียดชายหนุ่มที่เขาทำอะไรไว้กับเธอ

"ผมขอโทษ.."

ธรัฐเอ่ยเสียงอ่อนเขาไม่อยากมองภาพที่เธอมีน้ำตาแม้แต่นิดเดียว

"ขอโทษแล้วแพรวได้อะไรคืนมาคะ"

แพรวพิลาสกอดเข่าก้มหน้างุด

"ผมจะรับผิดชอบคุณทุกอย่าง"

ธรัฐหมายจะกอดปลอบแต่หญิงสาวก็ถอยตัวหนีเขาไป

"อย่ามาแตะตัวแพรว"

"งั้นก็ทานข้าวทานยาถ้าคุณค่อยยังชั่วแล้วผมจะพาคุณกลับ"

ตอนนี้เขาไม่อยากขัดใจอะไรเธอมากนักหากเธออยากกลับเขาก็จะพาเธอกลับแต่ข้อแม้ของเขาคือเธอต้องทานข้าวทานยาให้หายดีก่อนเท่านั้น

"..."

ซึ่งข้อเสนอนี้ก็ทำให้แพรวพิลาสยอมฟังเขาแต่โดยดี

หอศังกร

"ไหนดูแผลหน่อยสิคะ"

พราวพิไลดูแผลชายหนุ่มในตอนเช้าของทุกวันเป็นอาทิตย์กว่สแล้วที่เธอดูแลหิรัญอยู่ไม่ห่างเมื่อคืนทั้งสองก็มานอนที่หอศังกรเพราะพราวพิไลอยากจะนอนที่นี่

"พี่ว่าน่าจะใกล้หายแล้วใช่ไหม"

"ค่ะแผลใกล้หายแต่เรื่องแผลเป็นน่าจะรักษานานอยู่เหมือนกันพี่รัญไม่ซีเรียสใช่ไหมคะ"

พราวพิไลบุ้ยปากเล็กน้อย

"สำหรับพี่ไม่.. แต่พราวล่ะซีเรียสรึเปล่า"

หิรัญหันมาถามร่างบางพร้อมจับแก้มนวลเล่นอย่างเอ็นดู

"เกี่ยวอะไรกับพราวล่ะคะก็มันตัวพี่รัญ"

"ก็อีกหน่อยเดี๋ยวพี่ก็ต้องเป็นของพราวแล้วพราวจะรับคนมีแผลเป็นอย่างพี่ได้เหรอ"

หิรัญจ้องตาหญิงสาวทั้งอมยิ้มโปรยเสน่ห์จนหญิงสาวเขินหน้าแดงรีบก้มหน้างุดในทันที

"พี่รัญ..พูดอะไร..ถ้าแพรวจะรักใครมันไม่เกี่ยวกับเค้ามีรอยแผลเป็นตรงไหนหรอกค่ะ"

"พราว"

ชายหนุ่มเชยคางพราวพิไลขึ้น

"คะ"

หญิงสาวมองหน้าอีกฝ่ายคาแป๋วว่าเขามีเรื่องอะไรจะพูดกับเธอ

"เมื่อไรจะตกลงเป็นแฟนกับพี่"

หิรัญถามหญิงสาวเสียงอ่อน

"ก็ที่พราวดูแลพี่รัญอยู่ทุกวันไม่ใช่หน้าที่แฟนอีกเหรอคะ"

พราวพิไลพูดพรางอมยิ้มละสายตาไปทางอื่นเพราะเขินที่จะมองหน้าชายหนุ่ม

"ช่างหาคำตอบนะเรา"

หิรัญรวบกอดร่างบางอย่างแนบแน่น

"กอดเบาๆสิคะพราวจะกระดูกหักแล้วค่ะ"

"โทษทีพี่ดีใจไปหน่อย"

"แล้วจะปล่อยได้รึยังคะ"

"ขอชื่นใจอีกพักนึงนะ"

หิรัญยังคงนอนกอดก่ายพราวพิไลอย่างไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆเช้านี้ช่างเป็นเช้าที่สดชื่นของทั้งสองจริงๆ

ครู่ต่อมา

"ยังกอดพราวไม่พอใจอีกเหรอคะ"

พราวพิไลนอนขลุกอยู่กับชายหนุ่มร่วมชั่วโมงแล้วแต่ดูท่าเขาก็ไม่ยักจะปล่อยเธอเสียที

"วันนี้พี่ว่างกอดพราวได้ทั้งวันเลย"

หิรัญเงยหน้ามามองหญิงสาวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

"จะกอดหรือจะสิงคะเนี่ย"

พราวพิไลบุ้ยปากเล็กน้อย

"สิงได้ก็สิงไปนานแล้วล่ะ"

หิรัญกระซิบข้างหูหญิงสาวเบาๆ

"พี่รัญคะตกลงเงินเดือนพราวไม่เอานะคะ"

"ทำไม...ไม่อยากอยู่กับพี่แล้วเหรอ"

หิรัญขมวดคิ้วเป็นปมเพราะคิดว่าหญิงสาวจะไม่อยู่กับเขาแล้ว

"ก็พราวถือว่าพราวไม่ได้ช่วยอะไรพี่รัญที่พราวอยู่ที่นี่เพราะเต็มใจจะอยู่ค่ะ"

"......."

หิรัญจ้องหน้าพราวพิไลเขม็งด้วยแววตาที่หญิงสาวเองก็เดาไม่ออกว่าเขาคิดอะไรอยู่

"จ้องหน้าพราวทำไมคะ"

"มีแฟนน่ารักก็ชอบมองเป็นธรรมดา"

"......."

เป็นอีกคำที่หิรัญทำเอาหญิงสาวหน้าแดงก่ำอีกรอบ

"นอนที่นี่สักพักเย็นๆเราค่อยกลับไปที่เรือนกันนะ"

"ค่ะ"

บ้านเสี่ยเคี้ยง

"ทางนั้นมันรู้แล้วว่าเสี่ยเป็นคนทำแต่ทำไมไม่มีอะไรเคลื่อนไหวเลย"

กิตติภูมิพูดกับเสี่ยเคี้ยงด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

"นั่นสิผมก็รอดูอยู่เหมือนกันสารวัตร"

"ผมว่าคนอย่างหิรัญถ้าจะเล่นงานเสี่ยไม่ยากเลยนะครับ"

"คิดว่าผมกลัวมันหรือไงถึงมันจะเป็นลูกนายธนาคารใหญ่รู้จักคนใหญ่คนโตมากแค่ไหนแต่ที่นี่ก็คือถิ่นผมจะลองกับผมก็ต้องเหนื่อยหน่อย...ดูท่าสารวัตรดูจะกลัวมันอยู่เหมือนกันนะ"

เสี่ยเคี้ยงกำมือแน่น

"ผมก็แค่กังวลนิดหน่อยน่ะเสี่ย"

กิตติภูมิรู้ดีว่าคนระดับหิรัญหากอยากจะล้างบางเสี่ยเคี้ยงคงทำได้ไม่ยากอีกอย่างหากเสี่ยเคี้ยงถูกจับเขาหรือจะไม่โดนหางเลขไปด้วย