ครู่ต่อมา
"ปวดจัง.."
หลังจากที่เกวลินจากไปพักใหญ่แต่แพรวพิลาสยังคงปวดข้อเท้าอยู่ไม่หายที่ล้มลงไปเธอจึงพยายามนวดให้หายปวดด้วยสีหน้าที่ห่อเหี่ยว
"มาพบท่านรองครับ"
ภัคดนัยกรรมการอีกฝ่ายของที่นี่เดินมาหน้าห้องธรัฐเพื่อมาแจ้งข่าวกำหนดการการทำงานที่ญี่ปุ่น
"สักครู่นะคะ..พี่นัย"
แพรวพิลาสเงยหน้าขึ้นมาก็ยิ้มหน้่บานเมื่อเจอเพื่อนรุ่นพี่ที่สนิทและไม่ได้เจอกันนานแล้วตั้งแต่เรียนจบ
"อ้าวแพรวทำงานที่นี่เหรอ"
ภัคดนัยเองก็ดีใจไม่แพ้กันเขาคิดว่าแพรวพิลาสจะทำงานอยู่สิงคโปร์เสียอีกไม่รู้ว่าเธอกลับมาตอนไหนเหมือนกัน
"ค่ะแพรวพึ่งเข้ามาช่วยงานที่นี่ค่ะพี่นัยล่ะคะมาทำอะไรที่นี่"
"พี่มาพบท่านรองน่ะพอดีพี่ช่วยงานพ่อของนิที่นี่"
"พึ่งรู้นะคะเนี่ยไม่งั้นเราคงเจอกันไปนานแล้ว"
"พี่ดีใจมากเลยนะที่มีโอกาสได้เจอแพรวอีก"
"หลังจากนี้เราคงเจอกันบ่อยขึ้นแล้วล่ะค่ะ"
ทั้งสองคุยกันหัวเราะเสียงดังอย่างสนิทสนมจนคนในห้องต้องออกมาดูว่าเลขาของเขานั้นยืนคุยอยู่กับใคร
"อ้าวคุณนัย"
ธรัฐมองท่าทีที่ภัคดนัยและแพรวพิลาสคุยกันก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะมันดูสนิทสนมกันมากเป็นพิเศษ
"ท่านรองผมกำลังจะเข้าไปคุยเรื่องที่เราต้องไปดูงานที่ญี่ปุ่นพอดีเลยครับ"
"อ๋อ..งั้นเข้ามาเลยครับ"
"เรื่องการเดินทางอาทิตย์หน้าผมจัดการที่พักเรียบร้อยแล้วนะครับส่วนนี่ตารางนัดหมายว่าเราจะต้องไปเจอใครบ้าง"
"โอเคครับ..แล้วเมื่อกี้คุณ..เอ่อ..รู้จักกับเลขาผมด้วยเหรอครับ"
ธรัฐคุยเรื่องงานรู้เรื่องแล้วตอนนี้เขาต้องถามเกี่ยวกับสิ่งที่อยากรู้บ้าง
"ครับเธอเป็นรุ่นน้องที่เราเคยสนิทกันตอนเรียนน่ะครับ"
ภัคดนัยพยักหน้าตอบอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจว่าอีกฝ่ายจะถามเรื่องนี้กับเขาทำไม
"อ๋อ..เข้าใจแล้วครับ"
"แพรวเธอเป็นคนเก่งทั้งยังนิสัยน่ารักท่านรองได้เลขาที่ดีเลยล่ะครับ...เสร็จธุระแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ"
"ครับ.."
ธรัฐแอบไม่พอใจภัคดนัยเล็กน้อยที่ชมแพรวพิลาสเปราะไม่รู้สนิทกันถึงขั้นไหน
เย็นของวัน
ติ๊งงงง
"แพรวขอกลับเองนะคะพอดีวันนี้นัดทานข้าวกับพี่นัยค่ะ"
ธรัฐอ่านข้อความของแพรวพิลาสแต่เขาก็ไม่ได้ตอบอะไรกลับไปหงุดหงิดหัวใจอยู่ไม่น้อยที่หญิงสาวไปทานข้าวกับผู้ชายคนอื่นแต่ก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าหงุดหงิดไปเพื่ออะไรทั้งที่เขาน่าจะชอบใจที่หญิงสาวไม่ต้องกลับกับเขาในวันนี้
ร้านอาหารxxx
"นี่เราไม่ได้เจอกันหลายปีเลยเนอะ"
"ค่ะ...แล้วตอนนี้พี่นัยกับพี่นิเป็นยังไงบ้างคะ"
ภัคนัยและแพรวพิลาสเลือกที่จะมานั่งทานร้านอาหารข้างทางแต่บรรยากาศดีเป็นเลิศหญิงสาวอดถามถึงนิรชาไม่ได้เพราะเป็นรุ่นพี่อีกคนที่เธอเคารพเหมือนกันทั้งยังดีใจมากๆด้วยที่ภัคดนัยและนิรชาแต่งงานกันได้
"หลังจากแต่งงานนิเค้าก็อยู่แต่บ้านเลี้ยงลูกน่ะ"
"พี่นัยมีลูกแล้วเหรอคะยินดีด้วยนะคะผู้หญิงหรือผู้ชายคะเนี่ย"
คำตอบของชายหนุ่มทำเอาแพรวพิลาสมีท่าทีตื่นเต้นหนักเข้าไปอีก
"ผู้หญิงน่ะสองขวบแล้วกำลังน่ารักเลย"
"ว้าว...แพรวอยากเจอแล้วสิคะ"
"ไว้มีโอกาสคงได้เจอ"
ภัคดนัยคิดว่าอีกไม่นานแพรวพิลาสคงจะได้เจอหลานแน่นอน
"ค่ะ"
20.30 น.
"ขอบคุณที่มาส่งนะคะพี่นัย..กลับดีๆนะคะ"
"ครับ"
หลังจากที่ทานอาหารเย็นกันเรียบร้อยแล้วภัคดนัยก็มาส่งแพรวพิลาสที่คอนโดที่แพรวพิลาสยอมให้ภัคดนัยมาส่งก้เพราะชายหนุ่มบอกว่าเป็นทางผ่านกลับบ้านของเขาพอดีหากไม่เป็นเช่นนั้นเธอคงไม่ให้เชามาส่งเธอแน่นอนเพราะถ้าหากธรัฐรู้เธอคงมิวายถูกกระแนะกระแหนอีก
วันต่อมา
"เมื่อคืนกลับยังไง"
"พี่นัยมาส่งค่ะ"
ในขณะที่ธรัฐขับรถออกไปทำงานพร้อมแพรวพิลาสเขาก็อดถามไม่ได้ว่าเมื่อวานเธอกลับอย่างไรหวังว่าจะไม่ได้ยินคำตอบที่ไม่อยากได้ยินแต่ก็เป็นที่ผิดหวังเพราะสิ่งที่เธอตอบทันทำให้เขาอารมณ์ขุ่นมัวตั้งแต่เช้า
"สนิทกันถึงกับให้มาส่งที่นี่เลยเหรอ"
"เห็นพี่นัยบอกเป็นทางผ่านกลับบ้านแพรวก็ไม่ได้ปฏิเสธค่ะ"
"มีคนเคยเตือนคุณรึเปล่าว่าอย่าทำตัวสนิทสนมกับผู้ชายที่มีลูกมีเมียแล้ว"
ธรัฐเอ่ยเสียงแข็ง
"แต่แพรวบริสุทธิ์ใจนะคะ"
แพรวพิลาสรู้ตัวว่าเธอควรวางตัวยังไงแต่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมชายหนุ่มถึงต้องทำเป็นสินเธอในเรื่องส่วนตัวของเธอด้วย
"คนอื่นเค้าไม่มองแบบนั้นหรอก.."
"......"
แพรวพิลาสคร้านที่จะต่อปากต่อคำอีกฝ่ายเลยนั่งเงียบๆไปตลอดทาง
สำนักงานธนาคาร
"อ้าวคุณนิ"
ธรัฐกำลังเดินเข้ามาที่ห้องทำงานพร้อมแพรวพิลาสเขาก็ต้องหยุดทักคนที่นั่งรออยู่หน้าห้องเสียก่อน
"คุณรัฐ...แพรว"
"พี่นิสวัสดีค่ะ"
แพรวพิลาสเห็นนิรชาเธอก็รีบยกมทอสวัสดีอีกฝ่ายทันที
"เมื่อคืนนัยไปส่งเธอที่คอนโดใช่ไหม"
นิรชาถามแพรวพิลาสด้วยท่าทีไม่พอใจ
"ค่ะ.."
แพรวพิลาสพยักหน้าตอบตามความจริง
"เค้าอยู่ไหนจนป่านนี้ยังไม่กลับบ้านเลย"
"พ..แพรวไม่ทราบค่ะ"
แพรวพิลาสเห็นอีกฝ่ายเสียงแข็งใส่เธอจึงตอบอึกอักเล็กน้อย
"ไปคุยกันในห้องดีกว่าครับ"
ธรัฐเห็นท่านิรชาจะไม่สบอารมณ์เท่าไรเขาจึงขอให้ไปคุยกับเขาในห้องเขากันจะดีกว่า
"เมื่อวานนิทะเลาะกับนัยค่ะ...เรื่องที่เค้ามีผู้หญิงคนอื่นแต่นิไม่รู้ว่าใคร.."
นิมองตาขวางมาใส่แพรวเพราะปักใจเชื่อว่าสามีเธอจะต้องอยู่กับแพรวพิลาสแน่นอน
"เมื่อวานพี่นัยไปส่งแพรวที่คอนโดแล้วกลับเลยจริงๆนะคะหลังจากนั้นแพรวก็ไม่รู้ว่าเค้าไปไหน"
แพรวพิลาสพยายามจะอธิบายให้นิรชาเข้าใจว่าความจริงมันเป็นยังไง
"คุณออกไปก่อน"
ธรัฐมองหน้าแพรวพิลาสครู่หนึ่งเอาตามตรงเขาก็ไม่แน่ใจว่าภัคดนัยนั้นจะอยู่กับแพรวพิลาสหรือไม่จึงบอกให้แพรวพิลาสออกไปก่อนเดี๋ยวเขาจะแก้ปัญหาเฉพาะหน้านี้ไปก่อนเอง
"ค่ะ.."
แพรวพิลาสเดินออกจากห้องๆปด้วยอาการเหนื่อยใจเธอเบื่อเกี่ยวกับเรื่องผัวๆเมียๆที่จะต้องมีเธอไปเป็นมือที่สามเหลือเกิน
"ผมรู้ว่าคุณคิดว่าเป็นแพรวแต่แพรวพึ่งจะรู้เมื่อวานนี้เองว่านัยทำงานอยู่ที่นี่"
ธรัฐพยายามพูดให้นิรชาเข้าใจเสียใหม่เผื่อเธอจะได้เลิกกังวลได้
"นิไม่ไว้ใจหรอกค่ะเพราะตั้งแต่สมัยเรียนนัยรักแพรวมาตลอดแต่ไม่บอกให้รู้ที่แต่งงานกับนิก็เพราะว่านิท้องเท่านั้นแหละค่ะคุณรัฐ"
เหตุผลที่นิรชาระแวงแพรวพิลาสก็เพราะเหตุผลที่ติดอยู่ในใตมาหลายปีนี่เอง
"อะไรนะ"ธรัฐเองก็พึ่งรู้ข้อนี้เหมือนกันถึงว่าทำไมดูภัคดนัยกับแพรวพิลาสจะสนิทสนมกันเป็นพิเศษ"เอาเป็นว่าคุณสบายใจได้ว่าเมื่อคืนนัยไม่ได้อยู่กับแพรวเพราะผมก็อยู่ห้องตรงข้ามกับแพรวทำไมผมจะไม่รู้เมื่อเช้าเธอก็มาทำงานพร้อมผม"ความจริงเป็นอย่างไรไม่รู้แต่เขาขอแก้ผ้าเอาหน้ารอดไปก่อนเพื่อที่ทุกคนจะได้ไม่มีปัญหากัน"จริงเหรอคะ"นิรชาดูใจชื้นขึ้นมาหน่อย"คุณนัยเค้าอาจจะไปหาที่นอนที่อื่นก็ได้เพราะเลี่ยงที่จะทะเลาะกับคุณถ้าเค้ากลับบ้านคุณก็เคลียกันให้ดี""ค่ะ.."นิรชายอมรับฟังความคิดเห็นจากธรัฐและยอมกลับไปแต่โดยดี17.00 น."แพรว"ภัคดนัยเดินมาหาแพรวในช่วงเวลาเลิกงานเพื่อที่จะขอไปส่งหญิงสาวอีกเพราะเขารู้สึกว่าเมื่ออยู่กับเธอหรือได้พูดคุยกันมันทำให้เขาสบายใจขึ้นอย่างมาก"พี่นัย""วันนี้พี่ขอไปส่งแพรวอีกนะ""เอ่อ..ไม่เป็นไรค่ะแพรวกลับกับท่านรองเอ่อ..แล้วเมื่อวานพี่นัยไปไหนมาคะตอนเช้าพี่นิถึงตามมาที่นี่"แพรวพิลาสขอปฏิเสธจะดีกว่าเพราะเธอไม่อยากมีปัญหากับใครอีกทั้งถามเรื่องที่ภัคดนัยไม่กลับบ้านจนนิรชาต้องตามมาที่นี่อีกด้วย"คือพี่ทะเลาะกับเค้านิดหน่อยเลยไม่อยากกลับบ้าน"ภัคดนัยพูดด้วยแววตาที่เศร้าหมอ
ครู่ต่อมาเมื่อทั้งสามมาถึงเพลิงก็ได้ไหม้ไปเกือบหมดแล้วแต่คนงานก็ยังห่วงของข้างในห้องตัวเองจึงไม่ลดละที่จะหาน้ำหาท่ามาดับไฟรถดับเพลิงที่เรียกมาก็เข้ามาค่อนข้างช้าเพราะทางเข้าไล่ค่อนข้างลำบาก"ทุกคนหนีออกมาก่อนของช่างมันเดี๋ยวฉันจะซื้อให้ใหม่"หิรัญตะโกนก้องบอกทุกคนให้ละจาดการดับไฟเพราะห่วงความปลอดภัยของลูกไร่ของทุกอย่สงหาซื้อใหม่ได้แต่ชีวิตคนหาซื้อไม่ได้"ออกมาก่อน""ลูกแม่...ฮือๆๆๆ.."หิรัญหันไปเห็นคนงานผู้หญิงที่กำลังพยายามจะเข้าไปในกองไฟให้ได้แต่ก็ถูกคนที่ทำงานด้วยกันรั้งเอาไว้เขาจึงต้องเข้าไปดูว่ามันมีปัญหาเรื่องอะไรถึงอยากจะเข้าไปในกองเพลิงนัก"อะไรกัน""ลูกฉันอยู่ข้างในจะนาย..ช่วยลูกฉันด้วย"หญิงสาวภรรยาคนงานที่เป็นแม่ลูกอ่อนร้องให้ขอร้องหิรัญด้วยสีหน้าแทบขาดใจว่าให้ช่วยลูกสาววัยสองขวบของเธอที่อยู่ด้านในกองเพลิงด้วย"ได้.."หิรัญไม่ลังเลเลยสักนิดเขาถอดเสื้อชุบน้ำคลุมหัววิ่งฝ่าเข้าไปในกองเพลิงโดยไม่ห่วงชีวิต"พ..พี่รัญ""คุณพราวอย่าตามไปครับ"พราวพิไลเห็นหิรัญวิ่งเข้าไปข้างในกองเพลิงด้วยความเป็นห่วงเธอจึงวิ่งตามไปแต่ดีที่ลุงครามได้รั้งเธอเอาไว้ก่อน"ไฟลุกโชนขนาดนั้นพี่รัญจะปลอดภั
ฟอดดดด..หิรัญขโมยหอมแก้มนวลฟอดใหญ่เสร็จก็ลุกเดินไปเข้าห้องน้ำหน้าตาเฉยทิ้งพราวพิไลนั่งกุมใบหน้าเขินจนหน้าแดงเป็นลูกตำลึง"อีพี่รัญบ้า..เล่นอะไรเนี่ย"ชั่วโมงต่อมา"พราวขอดูแผลหน่อยนะคะ""เป็นยังไงบ้าง"หิรัญหันหลังให้หญิงสาวดูแผลของเขาทั้งถามสภาพตอนนี้มันเป็นอย่างไรบ้าง"คำถามนี้พราวต้องถามพี่รัญมากกว่าเพราะเหมือนมันจะบวมแดงกว่าเดิมอีกนะคะเจ็บมากไหมคะ"พราวพิไลมีสีหน้าเหยเกเล็กน้อยเมื่อเห็นสภาพแผลของเขาในตอนนี้"มีพราวดูแลอยู่ใกล้ๆเจ็บแค่ไหนพี่ก็ทนได้"หิรัญไม่ปฏิเสธว่าวันนี้รู้สึกระบมมากดว่าเมื่ิอวานแต่เพราะมีหญิงสาวคอยดูแลอยู่ใกล้ๆมันทำให้เขาลืมความเจ็บไปได้เป็นอย่างดี"จู่ๆทำไมมาหยอดคำหวานกับพราวล่ะคะ"พราวพิไลอมยิ้มกริ่ม"พี่จะจีบพราวน่ะสิ""เอ่อ..พูดตรงๆแบบนี้เลยเหรอคะ""วันที่พี่บอกกับพราวว่าพี่รู้สึกดีกับพราวมากขึ้นทุกวันคำนั้นพี่ไม่ได้แกล้งนะ..ถ้าพี่ไม่ถูกชะตากับพราวตั้งแต่ทีแรกพี่ไม่ยอมให้พราวมาเล่นบทภรรยาดูแลพี่หรอก"หิรัญกันหน้ามาจ้องพราวพิไลทั้งรวบกอดเธอเอาไว้ด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์"พี่รัญหันหลังมาค่ะพราวจะทายาให้"พราวพิไลเขินจนก้มหน้างุดต้องหาข้ออ้างให้เขาหันหลังไปเพราะเธอ
"ไม่ได้คือมันเป็นเรื่องที่ต้องคุยต่อหน้าจริงๆ""แพรวออกไปได้ประมาณสิบนาทีนะคะ"แพรวพิลาสออกมาดูด้านนอกเห็นว่าธรัฐน่าจะเข้าห้องไปแล้วเธอจึงรีบปลีกตัวออกมาแต่เธอก็ต้องบอกภัคดนัยก่อนว่าเธอมีเวลาไม่นานมากนัก"โอเค"ครู่ต่อมา"พี่นัยมีเรื่องอะไรคะ""คือพี่ทะเลาะกับนิจนเธอจะหย่ากับพี่แล้วขอไม่ให้พี่เจอลูกอีกพี่ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว"สองหนุ่มสาวนั่งคุยกันอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านพีกของภัคดนัยตอนนี้ชายหนุ่มมืดไปหมดแปดด้านเรื่องครอบครัวจนต้องหาคนปรึกษาเพื่อให้ตัวเองสบายใจและหาทางออกได้"ทะเลาะกันแรงขนาดนั้นเลยเหรอคะ""คือ..นิจับได้ว่าพี่มีคนอื่น"ภัคดนัยเอ่ยเสียงอ่อนด้วยแววตาที่รู้สึกผิด"พี่นัยมีคนอื่นจริงเหรอคะ...เฮ้อ"แพรวพิลาสถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่แท้ก็เป็นเรื่องนี้ถึงว่าถึงได้ทะเลาะกันรุนแรงจนถึงขั้นจะหย่า"พี่ไม่ได้ตั้งใจแพรว...ตอนนั้นพี่แค่เบื่อที่นิสนใจแต่ลูกปล่อยเนื้อปล่อยตัวแล้วพี่ก็แค่เผลอเท่านั้นแต่ผู้หญิงคนนั้นขู่พี่ว่าถ้าพี่ไม่รับผิดชอบเธอจะแฉทำให้พี่กับนิทะเลาะกันพี่กลัวว่านิรู้เรื่องแล้วจะขอเลิกกับพี่แล้วพี่จะไม่ได้เจอลูกพี่เลยยอมที่จะดูแลผู้หญิงคนนั้น"อันที่จริงมันเป็นเรื่องที่เขาไม
ร้านอาหารxxx"พาแพรวมาทำไมคะฉันไม่ได้หิวซะหน่อย"แพรวพิลาสนั่งหน้าบึ้งตึงตั้งแต่ก่อนจะมาถึงร้านอาหารหรูที่นี่แล้ว"ไม่หิวก็ต้องทานเพราะผมหิว."ธรัฐจ้องหน้าหญิงสาวอย่างมีเลศนัยและพอใจที่ลากเธอมากับเขาสองต่อสองได้จะได้อยู่ห่างกับภัคดนัยด้วยกรุงเทพมหานครห้างสรรพสินค้า"คุณเกวนางแบบดังใช่ไหมคะ"นาถลดาเดินนำหน้าอติรุจคนเป็นสามีที่กำลังอุ้มลูกสาววัยสองขวบของเขาอยู่ในอกตรงมาที่เกวลินนางแบบสาวที่กำลังเลือกซื้อกระเป๋าอยู่ในชอปแบรนด์ดังในห้างหรูแห่งนี้"ใช่ค่ะ.."เกวลินยิ้มกว้างทักทายหญิงสาวที่เข้ามาทักเธอเพราะคิดว่าคงเป็นแฟนคลับที่ติดตามผลงานของเธออยู่"ฉันเห็นข่าวว่าคุณกำลังคบหาดูใจกับคุณรัฐรองประธานธนาคารใหญ่อยู่ใช่ไหมคะ"นาถลดาเอ่ยกับอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรคำพูดของเธอทำเอานางแบบสางอย่างเกวลินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พอใจกับคำทักทายของนาถลดาอยู่มากเพราะเธอชอบเวลาที่คนมาทักเธอเรื่องความสัมพันธ์กับธรัฐ"อ๋อ...ใช่ค่ะ""แต่เห็นสามีฉันบอกว่าเค้ามีภรรยาแล้วนี่คะ"นาถลดารีบเปิดประเด็นที่เธอตั้งใจมาทักเกวลินทันทีเพราะเธออยากที่จะสุมไฟกองโตให้ชีวิตของแพรวพิลาสนั้นปวดหัวเล่นในอีกไม่นาน"คงเข้าใจผิดแล
"เกวผมบอกให้หยุด..""โอ้ย.."ธรัฐสุดจะทนกับพฤติกรรมของเกวลินเขาจึงเหวี่ยงเธอลงไปบนพื้นอย่างไม่ทะนุถนอม"พูดอะไรใครเป็นผัวคุณ..อย่าให้มันมากนักต่อไปนี้คุณกับผมไม่เป็นแม้แต่คนที่รู้จักกัน"ธรัฐชี้หน้าเกวลินทั้งเอ่ยเสียงแข็งเตือนเธอเพราะเขาไม่ได้เป็นสามีเธออย่างที่เธอพูดเธอก็แค่คู่ควงเพื่อนเที่ยวของเขาเวลาเบื่อๆเหงาๆเท่านั้นเรื่องบนเตียงไม่เคยมีเลยสักครั้ง"รัฐคะ..รัฐ..เกวไม่ยอมนะคะรัฐ"เกวลินนั่งหน้าทุ่ยอยู่กับพื้นอย่างโมโห"คุณล้ำเส้นพื้นที่ส่วนตัวผมเองนะ""ออกไป...""ไม่..""อยากหมดอนาคตในหน้าที่การงานใช่ไหม"ธรัฐลาก้กวลินออกไปที่ประตูรั้วหน้าบ้าน"อย่ามาขู่เกว"เกวลินคิดว่าธรัฐคงแค่ขู่เธอเท่านั้น"ผมไม่ได้ขู่แค่ผมต่อสายหาโมเดลลิ่งคุณก็หมดอนาคตแล้ว"ธรัฐไม่เคยขู่ใครหากคนอย่างเขาควบคุมผู้หญิงของเขาไม่ได้เขาก็จะเขี่ยทิ้งโดยทันที"รัฐคะ.. ""กลับไปแล้วอย่ามายุ่งกับผมอีก"ธรัฐผลักหญิงสาวออกนอกรั้วบ้านแล้วเดินกลับเข้าไปอย่างไม่สนใจทิ้งให้คนที่กำลังบ้าดีเดือดอย่างเกวลินยืนกำมทอแน่นตัวสั่นด้วยความโกรธอยู่คนเดียว"หื๊มมมมม..."ทางด้านแพรวพิลาส"โอเคไหมแพรว"ภัคดนัยพาแพรวพิลาสขับรถออกมาจากบ้าน
"ช่าย...ถูกต้อง...อื้มมมมมม"แคว้กกกกธรัฐบดจูบหญิงสาวอย่างรุนแรงจนเธอแทบไม่หายใจไม่ทันมือหนากระชากเดรสสีหวานของหญิงสาวขาดเป็นชิ้นๆด้วยอารมณ์หวง"อื้อ.."เพียะ.ปึกๆๆๆ...แพรวพิลาสทั้งตบตีจิกข่วนอีกฝ่ายอย่างไม่ละมือแต่มีหรือแรงของเธอจะทำอะไรเขาได้ทั้งฤทธิ์แอลกอฮอลล์ที่เธอดื่มทำให้สติลดลงเธอจึงต่อต้านอะไรคนที่กระทำย่ำยีตัวเธอไม่ได้เลย"อร้ายยยย.."แพรวพิลาสส่งเสียงร้องและขัดขืนจนหมดแรงแต่ดูท่าคนที่กำลังหึงจนหน้ามืดตามัวจะไม่ฟังอะไรเธอทั้งรั้นและคืนนี้แทบค่อนคืนเขาไม่ปล่อยให้เธอได้พักหายใจแม้แต่วินาทีเดียววันต่อมา.."อืม..แพรว..แพรว.. ตัวร้อนจี๋เลย"ธรัฐตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวันเขาสัมผัสได้ว่าคนในอ้อมกอดตัวร้อนผ่าวและท่าจะไม่ได้สติแถมยังตัวสั่นเป็นลูกนกอย่างน่าสงสาร"หา...นี่..."เขาหมายจะลุกออกไปเอาน้ำมาเช็ดตัวให้เธอเมื่อเปิดผ้าห่มออกก็เห็นรอยแดงเต็มเตียงนอนไปหมดทั้งเนื้อตัวของหญิงสาวยังมีรอยช้ำรอยแดงเป็นร่องรอยการกระทำของเขาเมื่อคืนอีกด้วยรอยเลือดที่เปรอะเปื้อนเรียวขาอ่อนของเธอและเตียงนอนมันทำให้เขาต้องกุมขมับและเปลี่ยนความคิดหญิงสาวนั้นบริสุทธิ์กว่าที่เขาจะกระทำแบบนี้กับเธอได้ที่ผ่าน
เย็นของวัน"นี่รูปตอนพี่รัญเด็กๆเหรอคะ"พราวพิไลหยิบรูปที่ตั้งอยู่ในตู้โชว์ข้างๆกับชั้นวาวหนังสือขึ้นมาดูเธอกะว่าจะถามหิรัญหลายครั้งแล้วในรูปมีเด็กชายสองคนที่คาดว่าน่าจะเป็นหิรัญกับน้องชายของเขาและมีอีกคนที่เป็นชายวัยกลางคนหน้าไม่เหมือนอนุชิตเท่าไรอุ้มเด็กชายทั้งสองอยู่"อืม.. นี่พี่แล้วนี่ก็ธรัฐน้องชายพี่""แล้วคนที่อุ้มอยู่นี่ล่ะคะ""คุณปู่พี่น่ะ""ตอนนั้นคุณปู่อายุเท่าไรคะเนี่ยยังหล่ออยู่เลยค่ะ""ตอนนั้นก็หกสิบกว่าแล้วล่ะ""โห..ยังดูหนุ่มมากเลยนะคะ""ใช่แล้วคุณย่าเล่าให้ฟังว่าคุณปู่เป็นคนมีอายุที่ดูดีที่สุดในย่านนี้เลยแถมสาวๆยังติดตรึมอีกด้วย""แล้วคุณย่าไม่หึงแย่เหรอคะ""ไม่หรอกคุณปู่จะเป็นฝ่ายหวงคุณย่าเสียมากกว่าหลังจากที่คุณปู่แต่งงานกับคุณย่าผู้หญิงที่พยายามเข้าหาคุณปู่ก็ไล่ตะเพิดไปหมดเลย""คุณปู่ดุมากหรือเปล่าคะ""ก็พอตัวนะไม่งั้นคงไม่คุมคนที่ไร่นี้ได้แถมยังบริหารงานที่ธนาคารแทนคุณทวดได้อีก"หิรัญเล่าถึงคุณปู่ของเขาอย่างภูมิใจ"คุณปู่นี่สุดยอดเลยนะคะ""ใช่แล้วเห็นคุณย่าบอกว่าคนที่นิสัยคล้ายคุณปู่มากที่สุดเห็นจะเป็นธรัฐ""แล้วพี่รัญล่ะคะดุไหม"พราวพิไลเงยหน้ามองคนตัวโตด้วยแววตา