ตอนที่19 หน้าซื่อตาใส

"อะไรนะ"

ธรัฐเองก็พึ่งรู้ข้อนี้เหมือนกันถึงว่าทำไมดูภัคดนัยกับแพรวพิลาสจะสนิทสนมกันเป็นพิเศษ

"เอาเป็นว่าคุณสบายใจได้ว่าเมื่อคืนนัยไม่ได้อยู่กับแพรวเพราะผมก็อยู่ห้องตรงข้ามกับแพรวทำไมผมจะไม่รู้เมื่อเช้าเธอก็มาทำงานพร้อมผม"

ความจริงเป็นอย่างไรไม่รู้แต่เขาขอแก้ผ้าเอาหน้ารอดไปก่อนเพื่อที่ทุกคนจะได้ไม่มีปัญหากัน

"จริงเหรอคะ"

นิรชาดูใจชื้นขึ้นมาหน่อย

"คุณนัยเค้าอาจจะไปหาที่นอนที่อื่นก็ได้เพราะเลี่ยงที่จะทะเลาะกับคุณถ้าเค้ากลับบ้านคุณก็เคลียกันให้ดี"

"ค่ะ.."

นิรชายอมรับฟังความคิดเห็นจากธรัฐและยอมกลับไปแต่โดยดี

17.00 น.

"แพรว"

ภัคดนัยเดินมาหาแพรวในช่วงเวลาเลิกงานเพื่อที่จะขอไปส่งหญิงสาวอีกเพราะเขารู้สึกว่าเมื่ออยู่กับเธอหรือได้พูดคุยกันมันทำให้เขาสบายใจขึ้นอย่างมาก

"พี่นัย"

"วันนี้พี่ขอไปส่งแพรวอีกนะ"

"เอ่อ..ไม่เป็นไรค่ะแพรวกลับกับท่านรองเอ่อ..แล้วเมื่อวานพี่นัยไปไหนมาคะตอนเช้าพี่นิถึงตามมาที่นี่"

แพรวพิลาสขอปฏิเสธจะดีกว่าเพราะเธอไม่อยากมีปัญหากับใครอีกทั้งถามเรื่องที่ภัคดนัยไม่กลับบ้านจนนิรชาต้องตามมาที่นี่อีกด้วย

"คือพี่ทะเลาะกับเค้านิดหน่อยเลยไม่อยากกลับบ้าน"

ภัคดนัยพูดด้วยแววตาที่เศร้าหมอง

"ทำแบบนี้ไม่ดีนะคะ"

แพรวพิลาสคิดว่าการหนีปัญหาแบบนี้มันไม่ดีเท่าไร

"พี่เหนื่อยใจกับที่บ้านเหลือเกินแพรวถ้านิได้สักครึ่งของแพรวก็คงดีนะ"

ภัคดนัยโอบกอดแพรวพิลาสหากภรรยาเขาทำให้เขาสบายใจได้ครึ่งนึงของแพรวพิลาสก็คงดี

"พ..พี่นัยปล่อยค่ะ"

หญิงสาวตกใจอยู่มากที่ภัคดนัยโอบกอดเธอ

"พวกคุณทำอะไรกัน"

ธรัฐเปิดประตูออกมาเจอจังหวะที่ธรัฐกำลังรุ่มร่ามอยู่กับแพรวพิลาสจึงส่งเสียงแข็งอย่สงไม่พอใจจนคนทั้งสองรีบผละออกจากกัน

"เอ่อ"

แพรวพิลาสรู้ชะตาตัวเองเลนว่าต้องถูกคำถากถางจากธรัฐอีกเป็นแน่

"ผมขอโทษครับ"

ภัคดนัยรีบขอโทษธรัฐที่มาทำกิริยาแบบนี้ที่นี่แล้วจึงเดินหนีไปอย่สงรวดเร็ว

"มาคุยกับผมในห้อง"

"โอ้ยยย..เจ็บนะคะ"

ธรัฐกระชากแขนร่างบางเข้าไปคุยในห้องอย่างไม่พอใจ

"วันนี้ผมอุตส่าห์แก้ต่างให้คุณบอกว่าผมเห็นว่านัยไม่ได้อยู่ในห้องคุณแต่ตอนนี้ผมไม่แน่ใจแล้วสิว่าที่ทำมันถูกรึเปล่า...ยุ่งกับสามีชาวบ้านคืองานของคุณสินะพอถูกจับได้ก็ทำหน้าซื่อตาใสว่าไม่รู้เรื่อง"

"พูดอะไรของคุณคะ"

"จะแอ้บอีกนานไหม...นี่เล่นกอดกันกลมในที่ทำงานคงไม่ใช่แค่พี่ที่สนิทแล้วมั้งไม่สงสารเมียกับลูกเค้าบ้างเหรอที่แอบเล่นชู้กันจนเมียเค้าต้องมาตามให้ควั่ก"

"แพรวไม่ได้เป็นชู้ใครทั้งนั้นหยุดกล่าวหาแพรวซะที"

แพรวพิลาสเอ่ยเสียงฝาด

"ต่อไปนี้ผมกับคุณจะตัวติดกันตลอดจะได้ไม่ไปยุ่งกับผัวใครเค้าอีก"

คอนโดxxx

"ทำอะไรคะ.."

หญิงสาวไม่เข้าใจว่าชายหนุ่มจะมานั่งจมที่ห้องเธอเพื่ออะไรทั้งที่ห้องตัวเองก็มี

"ผมจะนอนเฝ้าคุณที่นี่จะได้ไม่พาผู้ชายคนไหนขึ้นมาคอนโดได้อีก"

ธรัฐตัดสินใจแล้วว่าเขาจะใช้วิธีนี้เพื่อคุมพฤติกรรมของเธอจะได้ไม่ต้องไปมีข้อหากับสามีชาวบ้านอีก

"แพรวบอกแล้วไงคะว่าแพรวไม่ได้ไปยุ่งกับสามีคนอื่นอยากเฝ้าก็เฝ้าไปตามใจคุณเลยค่ะ"

แพรวพิลาสกำมือแน่นในเมื่อเขาอยากเฝ้าก็เฝ้าไปเพราะเธอเองก็บริสุทธิ์ใจมากพอที่จะไม่มีเรื่องปกปิดยิ่งพาผู้ชายมาที่คอนโดยิ่งไม่เคยจะมีก็แต่ธรัฐนี่แหละที่วนเวียนตัวติดเธอที่สุด

ไร่ศังกร

"วันนี้อากาศดีนะคะฟ้าโปร่งดีจังหวังว่าคงจะไม่มีใครมาตามทวงคืนพี่รัญอีกนะคะ"

พราวพิไลนั่งมองวิวธรรมขาติด้านนอกเรือนวันนี้เธออารมณ์ดีเป็นพิเศษเพราะฟ้าโปร่งให้เธอเดินเที่ยวเล่นในไร่ได้อย่างสบายใจ

"ไม่พูดถึงจะได้ไหม"

หิรัญหันมาเหล่ตามองพราวพิไลทั้งส่ายหัวเล็กน้อยวันนี้เขาไม่อยากจะปวดหัวอีกครั้งกับเรืาองของสุพิชชา

"โอเคค่ะ"

"ไปเล่นน้ำตกที่หอไหม"

"ดีค่ะพราวกำลังจะชวนพี่รัญไปพอดีเลย"

เมื่อทั้งสองตกลงกันได้หิรัญก็พาพราวพิไลขับรถตรงไปที่หอศังกรทันทีเผื่อวันนี้จะมีคนมาเซอร์ไพรซ์ที่เรือนอีกจะได้ไม่ต้องเจอกับพวกเขา

ชั่วโมงต่อมา

"นมเอาอาหารให้เราเหมือนเราอยู่ที่นี่สามวันเลยนะคะ"

พราวพิไลเห็นหิรัญยกกล่องอาหารมาวางที่โต๊ะเธอคิดว่าอุ่นเรือนจะห่อข้าวมาให้เธออยู่ที่นี่หลายวันเสียอีก

"คงกลัวเราไม่อิ่มน่ะ"

หิรัญอมยิ้มเล็กน้อยแม่นมของเขามักจะเป็นแบบนี้อยู่เสมอห่วงเรื่องอาหารการกินเป็นหลัก

"เดี๋ยวพราวขอไปเล่นน้ำสักพักแล้วกลับมาอ่านหนังสือนะคะ"

พราวพิไลเห็นน้ำใสๆเป็นไม่ได้วันนี้เธอต้องได้ลงเล่นสักครั้งแล้ว

"ได้สิ..พี่เอาของเข้าตู้เย็นก่อนแล้วเดี๋​ยวจะตามไป"

"โอเคค่ะ"

หิรัญมองพราวพิไลจากด้านบนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มความสดใสของเธอช่างเป็นเหมือนความสดใสที่เติมเต็มในชีวิตของเขาจริงๆ​ไม่รู้ว่าเธอจะรู้ตัวไหมว่าตอนนี้เขาอยากมีเธออยู่ใกล้ๆตลอดเวลาไปเสียแล้วหากคิดย้อนกลับไปถ้าเขาไม่แกล้งความจำเสื่อมสาวน้อยคนนี้ก็คงไม่ได้มาอยู่ในชีวิตของเขาหรือเป็นเพราะชะตากำหนดมาแบบนี้แล้วเขาก็ไม่อาจรู้ได้แต่สิ่งที่เป็นตอนนี้เขาขอบคุณทุกอย่างที่นำพาเธอมาเป็นแสงสว่างเติมใจให้เขาได้เป็นคนใหม่

คล้อยบ่ายหลังจากที่พราวพิๆลเล่นน้ำจนเหนื่อยเธอก็มาอาบน้ำทานข้าวอ่านหนังสือได้พักใหญ่ก็หลับคาหนังสือบวกกับวันนี้ลมพัดผ่านอากาศดีเธอจึงหลับได้นานกว่าปกติ

"หมดฤทธิ์แล้วสินะ"

หิรัญเอื้อมมือมาหยิบหนังสือในมือของพราวพิไลไปเก็บที่พร้อมมานอนที่เปลนอนข้างๆหญิงสาวจนหลับตามกันไป

เย็นของวัน

"นายครับนาย..นาย"

"อืม...เสียงลุงครามนี่"

เสียงเรียกของลุงครามทำให้คนที่กำลังหลับอย่างพราวพิไลและหิรัญสะดุ้งตื่นตามๆกัน

"..มีอะไรคะพี่รัญ.."

"นายครับ"

ลุงครามรีบวิ่งขึ้นมาบนชั้นสองเมื่อไม่เห็นว่าชั้นล่างมีคนเขาไม่ได้อยากเสียมารยาทแต่ตอนนี้มันมีเรื่องเร่งด่วนจำเป็นจริงๆ

"มีอะไรครับลุงคราม"

"ที่บ้านพักคนงานตอนนี้ไฟไหม้หลายหลังเลยครับ"

ลุงครามพูดด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

"หา..ไหม้ตั้งแต่เมื่อไร"

หิรัญถึงกับกลืนน้ำลายไม่ลงคอเพราะไม่คิดว่าเหตุการณ์นี้มันจะเกิด

"พักใหญ่แล้วครับ"

ทั้งสามรีบร้อนมาดูเหตุการณ์ไฟไหม้ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว