ตอนที่16 ไม่ยอมจบง่ายๆ

ครู่ต่อมา

"หึ่...นึกว่าจะไม่มาแล้วนะคะ"

มาลีได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าบ้านเธอจึงเดินมาดูเมื่อเห็นว่าเป็นสุพิชชาเธอจึงกรอกตามองบนอย่างไม่สบอารมณ์

"ถอย.."

สุพิชชาไม่อยากจะเสวนากับมาลีเท่าไรจึงเดินผ่านมาลีอย่างไม่สนใจ

"นายไม่อยู่หรอกยังไม่กลับเห็นว่าพาเมียเค้าไปเปลี่ยนบรรยากาศนอนที่อื่น"

มาลียิ้มเยาะอีกฝ่ายอย่างสะใจ

"ที่ไหน.."

สุพิชชาหันกลับมาค้อนขวับใส่มาลีทันทีหลังจากหญิงสาวพูดจบ

"ไม่รู้สินะ"

มาลีเดินเยื้องย่างออกไปด้วยรอยยิ้มแห่งผู้ชนะที่ยั่วโมโหสุพิชชาได้

"นี่..หื้มม.."

สุพิชชากำมือแน่นกัดฟันกรอดที่ทุกอย่างไม่เป็นดั่งใจ

หอศังกร

"พี่รัญคะ"

พราวพิไลลุกจากเตียงนอนในช่วงสายออกทาจากห้องนอนเห็นหิรัญยืนชมวิวอยู่ที่ระเบียงจึงหน้ามุ่ยเล็กน้อยที่เขาตื่นแล้วแต่ไม่ยอมปลุกเธอ

"ตื่นแล้วเหรอ"

"สายแล้วทำไมไม่ปลุกพราวล่ะคะ"

"พี่เห็นว่าพราวนอนดึกเลยไม่อยากปลุกแต่เช้า"

"นี่เราจะกลับกันรึยังคะ"

เมื่อตื่นมาได้คนนอนน้อยอย่างพราวพิไลก็เริ่มหิวขึ้นมาเสียแล้วจึงอยากจะกลับไปที่เรือนทานอาหารเช้าเต็มทน

"ไปสิ"

20​ นาทีต่อมา

หิรัญใช้เวลาไม่นานก็ขับรถมาถึงเรือนทั้งสองเดินเข้ามาในบ้านก็ต้องมีสีหน้าเอือมระอาตั้งแต่มาถึงเพราะคนที่นั่งรออยู่เป็นคนที่ทั้งสองไม่อยากเจอสักเท่าไร

"รัญคะ"

สุพิชชาเห็นหิรัญเดินเข้ามาก็รีบลุกจากโซฟาไปยืนต่อหน้าอีกฝ่ายทั้งยังค้นกระเป๋าหมายจะหยิบอะไรบางอย่างออกมา

"คุณมาทำไมอีก"

หิรัญถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

"ชาก็จะมายืนยันไงคะว่าเราเคยคบกันจริงๆแล้วผู้หญิงคนนี้ก็กำลังโกหกคุณอยู่ดูนี่สิคะ"

สุพิชชาหยิบอัลบั้มรูปที่เธอพึ่งล้างมาจากในมือถือใส่มือหิรัญให้เขาได้เปิดดูเพื่อเป็นการยืนยันว่าเธอไม่ได้แต่งเรื่องมาโกหกเขา

"จะยังไงตอนนี้พราวก็เป็นเมียผมส่วนคุณก็คือคนที่ผมไม่รู้จักกรุณาอย่ามายุ่งกับผมอีก"

หิรัญเปิดดูหน้าสองหน้าเขาก็ยื่นอัลบั้มรูปคืนสุพิชชาไปเพราะเขาไม่ได้อยากจะดูมันสักเท่าไรทั้งโอบไหล่พราวพิไลเดินหนีเข้าห้องไปตามเคย

"รัญ..กลับมานี่นะอย่าคิดว่าชาจะเลิกยุ่งกับคุณง่ายๆนะ"

วันนี้สุพิชชาทำไม่สำเร็จแต่เธอก็ไม่เลิกล้มความตั้งใจใช่ว่าวันหน้าหิรัญจะกลับมาเป็นของเธอไม่ได้เสียเมื่อไร

"ดูท่าแฟนเก่าพี่รัญนี่ตื๊อไม่เลิกนะคะ"

พราวพิไลขมวดคิ้วเป็นปมเพราะดูท่าสุพิชชาจะไม่ยอมจบง่ายๆ

"ไปอาบน้ำอาบท่ากันดีกว่าวันนี้พี่จะเข้าไปดูที่คอกวัวซะหน่อยจะไปกับพี่ไหม"

หิรัญไม่อยากพูดถึงผู้หญิงที่ทำร้ายเขาในอดีตขึ้นมาอีกจึงหาเรื่องอื่นให้พราวพิไลสนใจจะดีกว่า

"ไปค่ะพราวอยากไปหาลูกวัวที่มันพึ่งเกิด"

"อืมงั้นเดี๋ยวเราอาบน้ำทานข้าวเสร็จแล้วก็ไปกันเลย"

"ดีค่ะ"

2ชั่วโมงต่อมา

"ลูกวัวอยู่ไหนคะ"

ที่พราวพิไลกระตือรือร้นอยากจะมาที่นี่ก็เพราะอยากจะมาดูเจ้าลูกวัวที่พึ่งคลอดวันนั้นนั่นเอง

"แยกคอกแล้วอยู่นั่น"

หิรัญชี้ไปทางคอกวัวแยกที่ทางไร่ได้จัดไว้ให้สำหรับ​ลูกวัวที่พึ่งคลอด

"อ๋อ..ค่ะ..เป็นยังไงบ้างเจ้าวัวน้อยแข็งแรงดีรึเปล่าเนี่ย"

พราวพิไลรีบวิ่งแจ้นเข้ามาหาเจ้าลูกวัวตัวเมียที่เธอเอ็นดูมันเป็นพิเศษทันที

"ลูกวัวตัวนี้แข็งแรงดีครับ"

จักรภพเดินเข้ามายืนข้างหญิงสาวทั้งให้คำตอบเกี่ยวกับคำถามที่เธอพึ่งเอ่ยมาเมื่อครู่

"วันนี้เจอหมอโจที่ไร่ลูกเห็บจะตกรึเปล่าเนี่ย"

หิรัญเดินอมยิ้มเข้ามาเอ่ยเย้าหยอกจักรภพคนที่ไม่ค่อยจะโผล่หน้าโผล่ตามาเท่าไร

"วันนี้ต้องตรวจสุขภาพสัตว์ในไร่น่ะครับผมจะไม่อยู่ได้ยังไง"

"สวัสดีค่ะหมอโจได้เจอกันซะทีนะคะ"

พราวพิไลได้ยินทั้งสองคุยกันก็เดาได้ว่าคนตัวสูงผิวขาวผุดผ่องหน้าตี๋นี้เป็นจักรภพสัตวแพทย์ของไร่นี้

"ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณพราว"

"พราวได้ยินว่าหมอโจชอบไปรักษาสัตว์ให้ชาวบ้านฟรีวันหลังพราวขอไปด้วยนะคะ"

"ยินดีครับกำลังหาพยาบาลสาวสวยช่วยอยู่พอดี"

จักรภพยินดีอยู่แล้วที่เขาจะมีลูกมือเพิ่มขอแค่เธอทนลำบากได้เป็นพอ

"ไม่เรียกน้องคัพเค้กมาช่วยล่ะครับหมอ"

"เอ่อ...ผมไม่ค่อยชอบของหวานเท่าไรครับ"

คำพูดของหิรัญทำเอาจักรภพหน้าเจื่อนลงทันทีเพราะคนที่หิรัญพูดถึงก็คือคัพเค้กคู่หมั้นจอมจุ้นของเขานั่นเอง

"ผมว่ายังไงของหวานมันก็ทำให้เราสดชื่นได้เหมือนกันนะครับ"

"นี่หมายถึงอะไรกันเหรอคะ"

พราวพิไลถามทั้งสองหนุ่มด้วยสีหน้าสงสัยว่าที่คุยกันมัยหมายถึงเรื่องอะไร

"แค่เอ่ยถึงคู่หมั้นหมอโจเค้าน่ะดูท่าหมอโจจะไม่ถูกชะตาเท่าไรเลยหนีมาอยู่บ้านป่าบ้านไร่แบบนี้"

"อ๋อ...เข้าใจแล้วล่ะค่ะ"

พราวพิไลอมยิ้มกริ่มเมื่อเข้าใจเรื่องราวที่ทั้งสองคุยกัน

"ดูท่าลูกวัวตัวนี้สมบูรณ์กว่าใครเพื่อนเลยนะ"

หิรัญเห็นลูกวัวที่เขาทำคลอดออกมาสมบูรณ์กว่าตัวอื่นก็โล่งใจคิดว่สคลอดยากแล้วจะเลี้ยงยากเสียอีก

"ครับคงเพราะเจ้าของไร่เป็นคนทำคลอดเองล่ะมั้ง"

จักรภพพูดอย่างลอยหน้าลอยตาเอ่ยหยอกเจ้าของไร่

"แล้วมันชื่ออะไรคะเจ้าลูกวัวตัวนี้"

พราวพิไลหันไปถามหมอโจ

"ยังไม่ได้ตั้งเหมือนกันครับ"

"งั้นพราวตั้งให้ได้ไหมคะพี่รัญ"

เมื่อรู้ว่าเจ้าลูกวัวตัวนี้ยังไม่มีชื่อคนเจ้าไอเดียอย่างพราวพิไลก็ขออนุญาตหิรัญตั้งชื่อเองเสียเลย

"เอาสิ"

"แม่มันชื่ออะไรคะ"

"ชื่อเกสร"

"อืม...งั้นลูกชื่อเจ้าแก้มดีไหมคะน่ารักดี"

"ก็ได้นะครับเจ้าแก้มเรียกง่ายดี"

จักรภพเองก็เห็นว่าชื่อนี่เรียกง่ายจำง่ายดีเหมือนกัน

"โตไวๆนะเจ้าแก้ม"

"หมอครับเห็นลุงครามบอกว่าคนดูแลคอกวัวที่นี่เจ็บต้องพักรักษาตัวเป็นเดือนแล้วใครมาดูแลแทนล่ะครับ"

หิรัญหันมาคุยเรื่องงานกับจักรภพ

"เห็นว่าหาคนงานใหม่ได้แล้วนะครับจะมาทำงานพรุ่งนี้"

จักรภพเองได้ยินจากลุงครามว่ามีคนมาสมัครงานใหม่แล้วน่าจะมีคนแทนกันพอไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง

"งั้นค่อยเบาใจหน่อยเพราะเดี๋ยวคนที่ผลัดกันดูที่นี่พอคนเหลือน้อยจะเหนื่อยเอาได้"

"ครับ.."