ครู่ต่อมา
"หึ่...นึกว่าจะไม่มาแล้วนะคะ"
มาลีได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าบ้านเธอจึงเดินมาดูเมื่อเห็นว่าเป็นสุพิชชาเธอจึงกรอกตามองบนอย่างไม่สบอารมณ์
"ถอย.."
สุพิชชาไม่อยากจะเสวนากับมาลีเท่าไรจึงเดินผ่านมาลีอย่างไม่สนใจ
"นายไม่อยู่หรอกยังไม่กลับเห็นว่าพาเมียเค้าไปเปลี่ยนบรรยากาศนอนที่อื่น"
มาลียิ้มเยาะอีกฝ่ายอย่างสะใจ
"ที่ไหน.."
สุพิชชาหันกลับมาค้อนขวับใส่มาลีทันทีหลังจากหญิงสาวพูดจบ
"ไม่รู้สินะ"
มาลีเดินเยื้องย่างออกไปด้วยรอยยิ้มแห่งผู้ชนะที่ยั่วโมโหสุพิชชาได้
"นี่..หื้มม.."
สุพิชชากำมือแน่นกัดฟันกรอดที่ทุกอย่างไม่เป็นดั่งใจ
หอศังกร
"พี่รัญคะ"
พราวพิไลลุกจากเตียงนอนในช่วงสายออกทาจากห้องนอนเห็นหิรัญยืนชมวิวอยู่ที่ระเบียงจึงหน้ามุ่ยเล็กน้อยที่เขาตื่นแล้วแต่ไม่ยอมปลุกเธอ
"ตื่นแล้วเหรอ"
"สายแล้วทำไมไม่ปลุกพราวล่ะคะ"
"พี่เห็นว่าพราวนอนดึกเลยไม่อยากปลุกแต่เช้า"
"นี่เราจะกลับกันรึยังคะ"
เมื่อตื่นมาได้คนนอนน้อยอย่างพราวพิไลก็เริ่มหิวขึ้นมาเสียแล้วจึงอยากจะกลับไปที่เรือนทานอาหารเช้าเต็มทน
"ไปสิ"
20 นาทีต่อมา
หิรัญใช้เวลาไม่นานก็ขับรถมาถึงเรือนทั้งสองเดินเข้ามาในบ้านก็ต้องมีสีหน้าเอือมระอาตั้งแต่มาถึงเพราะคนที่นั่งรออยู่เป็นคนที่ทั้งสองไม่อยากเจอสักเท่าไร
"รัญคะ"
สุพิชชาเห็นหิรัญเดินเข้ามาก็รีบลุกจากโซฟาไปยืนต่อหน้าอีกฝ่ายทั้งยังค้นกระเป๋าหมายจะหยิบอะไรบางอย่างออกมา
"คุณมาทำไมอีก"
หิรัญถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
"ชาก็จะมายืนยันไงคะว่าเราเคยคบกันจริงๆแล้วผู้หญิงคนนี้ก็กำลังโกหกคุณอยู่ดูนี่สิคะ"
สุพิชชาหยิบอัลบั้มรูปที่เธอพึ่งล้างมาจากในมือถือใส่มือหิรัญให้เขาได้เปิดดูเพื่อเป็นการยืนยันว่าเธอไม่ได้แต่งเรื่องมาโกหกเขา
"จะยังไงตอนนี้พราวก็เป็นเมียผมส่วนคุณก็คือคนที่ผมไม่รู้จักกรุณาอย่ามายุ่งกับผมอีก"
หิรัญเปิดดูหน้าสองหน้าเขาก็ยื่นอัลบั้มรูปคืนสุพิชชาไปเพราะเขาไม่ได้อยากจะดูมันสักเท่าไรทั้งโอบไหล่พราวพิไลเดินหนีเข้าห้องไปตามเคย
"รัญ..กลับมานี่นะอย่าคิดว่าชาจะเลิกยุ่งกับคุณง่ายๆนะ"
วันนี้สุพิชชาทำไม่สำเร็จแต่เธอก็ไม่เลิกล้มความตั้งใจใช่ว่าวันหน้าหิรัญจะกลับมาเป็นของเธอไม่ได้เสียเมื่อไร
"ดูท่าแฟนเก่าพี่รัญนี่ตื๊อไม่เลิกนะคะ"
พราวพิไลขมวดคิ้วเป็นปมเพราะดูท่าสุพิชชาจะไม่ยอมจบง่ายๆ
"ไปอาบน้ำอาบท่ากันดีกว่าวันนี้พี่จะเข้าไปดูที่คอกวัวซะหน่อยจะไปกับพี่ไหม"
หิรัญไม่อยากพูดถึงผู้หญิงที่ทำร้ายเขาในอดีตขึ้นมาอีกจึงหาเรื่องอื่นให้พราวพิไลสนใจจะดีกว่า
"ไปค่ะพราวอยากไปหาลูกวัวที่มันพึ่งเกิด"
"อืมงั้นเดี๋ยวเราอาบน้ำทานข้าวเสร็จแล้วก็ไปกันเลย"
"ดีค่ะ"
2ชั่วโมงต่อมา
"ลูกวัวอยู่ไหนคะ"
ที่พราวพิไลกระตือรือร้นอยากจะมาที่นี่ก็เพราะอยากจะมาดูเจ้าลูกวัวที่พึ่งคลอดวันนั้นนั่นเอง
"แยกคอกแล้วอยู่นั่น"
หิรัญชี้ไปทางคอกวัวแยกที่ทางไร่ได้จัดไว้ให้สำหรับลูกวัวที่พึ่งคลอด
"อ๋อ..ค่ะ..เป็นยังไงบ้างเจ้าวัวน้อยแข็งแรงดีรึเปล่าเนี่ย"
พราวพิไลรีบวิ่งแจ้นเข้ามาหาเจ้าลูกวัวตัวเมียที่เธอเอ็นดูมันเป็นพิเศษทันที
"ลูกวัวตัวนี้แข็งแรงดีครับ"
จักรภพเดินเข้ามายืนข้างหญิงสาวทั้งให้คำตอบเกี่ยวกับคำถามที่เธอพึ่งเอ่ยมาเมื่อครู่
"วันนี้เจอหมอโจที่ไร่ลูกเห็บจะตกรึเปล่าเนี่ย"
หิรัญเดินอมยิ้มเข้ามาเอ่ยเย้าหยอกจักรภพคนที่ไม่ค่อยจะโผล่หน้าโผล่ตามาเท่าไร
"วันนี้ต้องตรวจสุขภาพสัตว์ในไร่น่ะครับผมจะไม่อยู่ได้ยังไง"
"สวัสดีค่ะหมอโจได้เจอกันซะทีนะคะ"
พราวพิไลได้ยินทั้งสองคุยกันก็เดาได้ว่าคนตัวสูงผิวขาวผุดผ่องหน้าตี๋นี้เป็นจักรภพสัตวแพทย์ของไร่นี้
"ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณพราว"
"พราวได้ยินว่าหมอโจชอบไปรักษาสัตว์ให้ชาวบ้านฟรีวันหลังพราวขอไปด้วยนะคะ"
"ยินดีครับกำลังหาพยาบาลสาวสวยช่วยอยู่พอดี"
จักรภพยินดีอยู่แล้วที่เขาจะมีลูกมือเพิ่มขอแค่เธอทนลำบากได้เป็นพอ
"ไม่เรียกน้องคัพเค้กมาช่วยล่ะครับหมอ"
"เอ่อ...ผมไม่ค่อยชอบของหวานเท่าไรครับ"
คำพูดของหิรัญทำเอาจักรภพหน้าเจื่อนลงทันทีเพราะคนที่หิรัญพูดถึงก็คือคัพเค้กคู่หมั้นจอมจุ้นของเขานั่นเอง
"ผมว่ายังไงของหวานมันก็ทำให้เราสดชื่นได้เหมือนกันนะครับ"
"นี่หมายถึงอะไรกันเหรอคะ"
พราวพิไลถามทั้งสองหนุ่มด้วยสีหน้าสงสัยว่าที่คุยกันมัยหมายถึงเรื่องอะไร
"แค่เอ่ยถึงคู่หมั้นหมอโจเค้าน่ะดูท่าหมอโจจะไม่ถูกชะตาเท่าไรเลยหนีมาอยู่บ้านป่าบ้านไร่แบบนี้"
"อ๋อ...เข้าใจแล้วล่ะค่ะ"
พราวพิไลอมยิ้มกริ่มเมื่อเข้าใจเรื่องราวที่ทั้งสองคุยกัน
"ดูท่าลูกวัวตัวนี้สมบูรณ์กว่าใครเพื่อนเลยนะ"
หิรัญเห็นลูกวัวที่เขาทำคลอดออกมาสมบูรณ์กว่าตัวอื่นก็โล่งใจคิดว่สคลอดยากแล้วจะเลี้ยงยากเสียอีก
"ครับคงเพราะเจ้าของไร่เป็นคนทำคลอดเองล่ะมั้ง"
จักรภพพูดอย่างลอยหน้าลอยตาเอ่ยหยอกเจ้าของไร่
"แล้วมันชื่ออะไรคะเจ้าลูกวัวตัวนี้"
พราวพิไลหันไปถามหมอโจ
"ยังไม่ได้ตั้งเหมือนกันครับ"
"งั้นพราวตั้งให้ได้ไหมคะพี่รัญ"
เมื่อรู้ว่าเจ้าลูกวัวตัวนี้ยังไม่มีชื่อคนเจ้าไอเดียอย่างพราวพิไลก็ขออนุญาตหิรัญตั้งชื่อเองเสียเลย
"เอาสิ"
"แม่มันชื่ออะไรคะ"
"ชื่อเกสร"
"อืม...งั้นลูกชื่อเจ้าแก้มดีไหมคะน่ารักดี"
"ก็ได้นะครับเจ้าแก้มเรียกง่ายดี"
จักรภพเองก็เห็นว่าชื่อนี่เรียกง่ายจำง่ายดีเหมือนกัน
"โตไวๆนะเจ้าแก้ม"
"หมอครับเห็นลุงครามบอกว่าคนดูแลคอกวัวที่นี่เจ็บต้องพักรักษาตัวเป็นเดือนแล้วใครมาดูแลแทนล่ะครับ"
หิรัญหันมาคุยเรื่องงานกับจักรภพ
"เห็นว่าหาคนงานใหม่ได้แล้วนะครับจะมาทำงานพรุ่งนี้"
จักรภพเองได้ยินจากลุงครามว่ามีคนมาสมัครงานใหม่แล้วน่าจะมีคนแทนกันพอไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง
"งั้นค่อยเบาใจหน่อยเพราะเดี๋ยวคนที่ผลัดกันดูที่นี่พอคนเหลือน้อยจะเหนื่อยเอาได้"
"ครับ.."
ตลาดสด"เอาผักตามนี้จะ"บัวตองยื่นกระดาษให้แม่ค้าขายผักเช่นเดิมที่คนมาจ่ายตลาดจากไร่ทำทุกวันวันนี้เธอมาเองเพราะไม่อยากให้มาลีมาที่นี่อีกเพราะเบื่อที่จะฟังคนเขาลือกันเต็มทนเรื่องลูกสาวเธอกับเสี่ยเกลี้ยง"แล้ววันนี้ลูกสาวไม่มาเหรอบัวตอง""ฉันจะมาจ่ายตลาดเองแล้วล่ะ""ดีแล้วล่ะเตือนลูกแกให้อยู่ห่างๆเสี่ยเกลี้ยงหน่อยก็ดีนะ"แม่ค้าขายผักก็เห็นว่าดีแล้วที่มาลีไม่ต้องมาเพราะน้อยคนนักที่อยากจะคบค้าสมาคมกับเสี่ยเกลี้ยงถ้าไม่จำเป็น"ก็เพราะเหตุผลนี้นี่แหละที่ทำให้ฉันต้องมาจ่ายตลาดเอง"บัวตองตอบกลับอย่างเหลือใจ"ดีแล้ว"เย็นของวัน"ทำไมแม่ไม่ให้ฉันไปจ่ายตลาดเองล่ะ"มาลีหน้าบูดหน้าบึ้งที่เธอไม่ได้ไปจ่ายตลาดเองเช่นทุกวัน"ฉันไม่อยากให้แกเป็นขี้ปากใคร"บัวตองหันมามองค้อนทำหน้าไม่พอใจใส่คนเป็นลูกสาว"ฉันโตแล้วนะแม่เลิกห้ามโน่นห้ามนี่ซะทีได้ไหม"มาลีรำคาญที่คนเป็นแม่คอยเจ้ากี้เจ้าการกับชีวิตเธอแทบทุกเรื่องทั้งทีาเธอก็โตจนป่านนี้แล้ว"โตแล้วไม่มีหัวคิดอย่างแกฉันต้องคอยห้าม""โอ้ยยย.."มาลีกระฟัดกระเฟียดใส่คนเป็นแม่เพราะคิดว่าแม่เธอไม่เคยเข้าใจอะไรเธอเลย"แม่แกบ่นก็ห่วงแกนั่นแหละนังลี"พวงเองเห็นว่าสองแ
ครู่ต่อมา"ปวดจัง.."หลังจากที่เกวลินจากไปพักใหญ่แต่แพรวพิลาสยังคงปวดข้อเท้าอยู่ไม่หายที่ล้มลงไปเธอจึงพยายามนวดให้หายปวดด้วยสีหน้าที่ห่อเหี่ยว"มาพบท่านรองครับ"ภัคดนัยกรรมการอีกฝ่ายของที่นี่เดินมาหน้าห้องธรัฐเพื่อมาแจ้งข่าวกำหนดการการทำงานที่ญี่ปุ่น"สักครู่นะคะ..พี่นัย"แพรวพิลาสเงยหน้าขึ้นมาก็ยิ้มหน้่บานเมื่อเจอเพื่อนรุ่นพี่ที่สนิทและไม่ได้เจอกันนานแล้วตั้งแต่เรียนจบ"อ้าวแพรวทำงานที่นี่เหรอ"ภัคดนัยเองก็ดีใจไม่แพ้กันเขาคิดว่าแพรวพิลาสจะทำงานอยู่สิงคโปร์เสียอีกไม่รู้ว่าเธอกลับมาตอนไหนเหมือนกัน"ค่ะแพรวพึ่งเข้ามาช่วยงานที่นี่ค่ะพี่นัยล่ะคะมาทำอะไรที่นี่""พี่มาพบท่านรองน่ะพอดีพี่ช่วยงานพ่อของนิที่นี่""พึ่งรู้นะคะเนี่ยไม่งั้นเราคงเจอกันไปนานแล้ว""พี่ดีใจมากเลยนะที่มีโอกาสได้เจอแพรวอีก""หลังจากนี้เราคงเจอกันบ่อยขึ้นแล้วล่ะค่ะ"ทั้งสองคุยกันหัวเราะเสียงดังอย่างสนิทสนมจนคนในห้องต้องออกมาดูว่าเลขาของเขานั้นยืนคุยอยู่กับใคร"อ้าวคุณนัย"ธรัฐมองท่าทีที่ภัคดนัยและแพรวพิลาสคุยกันก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยเพราะมันดูสนิทสนมกันมากเป็นพิเศษ"ท่านรองผมกำลังจะเข้าไปคุยเรื่องที่เราต้องไปดูงานที่ญี่ปุ่นพ
"อะไรนะ"ธรัฐเองก็พึ่งรู้ข้อนี้เหมือนกันถึงว่าทำไมดูภัคดนัยกับแพรวพิลาสจะสนิทสนมกันเป็นพิเศษ"เอาเป็นว่าคุณสบายใจได้ว่าเมื่อคืนนัยไม่ได้อยู่กับแพรวเพราะผมก็อยู่ห้องตรงข้ามกับแพรวทำไมผมจะไม่รู้เมื่อเช้าเธอก็มาทำงานพร้อมผม"ความจริงเป็นอย่างไรไม่รู้แต่เขาขอแก้ผ้าเอาหน้ารอดไปก่อนเพื่อที่ทุกคนจะได้ไม่มีปัญหากัน"จริงเหรอคะ"นิรชาดูใจชื้นขึ้นมาหน่อย"คุณนัยเค้าอาจจะไปหาที่นอนที่อื่นก็ได้เพราะเลี่ยงที่จะทะเลาะกับคุณถ้าเค้ากลับบ้านคุณก็เคลียกันให้ดี""ค่ะ.."นิรชายอมรับฟังความคิดเห็นจากธรัฐและยอมกลับไปแต่โดยดี17.00 น."แพรว"ภัคดนัยเดินมาหาแพรวในช่วงเวลาเลิกงานเพื่อที่จะขอไปส่งหญิงสาวอีกเพราะเขารู้สึกว่าเมื่ออยู่กับเธอหรือได้พูดคุยกันมันทำให้เขาสบายใจขึ้นอย่างมาก"พี่นัย""วันนี้พี่ขอไปส่งแพรวอีกนะ""เอ่อ..ไม่เป็นไรค่ะแพรวกลับกับท่านรองเอ่อ..แล้วเมื่อวานพี่นัยไปไหนมาคะตอนเช้าพี่นิถึงตามมาที่นี่"แพรวพิลาสขอปฏิเสธจะดีกว่าเพราะเธอไม่อยากมีปัญหากับใครอีกทั้งถามเรื่องที่ภัคดนัยไม่กลับบ้านจนนิรชาต้องตามมาที่นี่อีกด้วย"คือพี่ทะเลาะกับเค้านิดหน่อยเลยไม่อยากกลับบ้าน"ภัคดนัยพูดด้วยแววตาที่เศร้าหมอ
ครู่ต่อมาเมื่อทั้งสามมาถึงเพลิงก็ได้ไหม้ไปเกือบหมดแล้วแต่คนงานก็ยังห่วงของข้างในห้องตัวเองจึงไม่ลดละที่จะหาน้ำหาท่ามาดับไฟรถดับเพลิงที่เรียกมาก็เข้ามาค่อนข้างช้าเพราะทางเข้าไล่ค่อนข้างลำบาก"ทุกคนหนีออกมาก่อนของช่างมันเดี๋ยวฉันจะซื้อให้ใหม่"หิรัญตะโกนก้องบอกทุกคนให้ละจาดการดับไฟเพราะห่วงความปลอดภัยของลูกไร่ของทุกอย่สงหาซื้อใหม่ได้แต่ชีวิตคนหาซื้อไม่ได้"ออกมาก่อน""ลูกแม่...ฮือๆๆๆ.."หิรัญหันไปเห็นคนงานผู้หญิงที่กำลังพยายามจะเข้าไปในกองไฟให้ได้แต่ก็ถูกคนที่ทำงานด้วยกันรั้งเอาไว้เขาจึงต้องเข้าไปดูว่ามันมีปัญหาเรื่องอะไรถึงอยากจะเข้าไปในกองเพลิงนัก"อะไรกัน""ลูกฉันอยู่ข้างในจะนาย..ช่วยลูกฉันด้วย"หญิงสาวภรรยาคนงานที่เป็นแม่ลูกอ่อนร้องให้ขอร้องหิรัญด้วยสีหน้าแทบขาดใจว่าให้ช่วยลูกสาววัยสองขวบของเธอที่อยู่ด้านในกองเพลิงด้วย"ได้.."หิรัญไม่ลังเลเลยสักนิดเขาถอดเสื้อชุบน้ำคลุมหัววิ่งฝ่าเข้าไปในกองเพลิงโดยไม่ห่วงชีวิต"พ..พี่รัญ""คุณพราวอย่าตามไปครับ"พราวพิไลเห็นหิรัญวิ่งเข้าไปข้างในกองเพลิงด้วยความเป็นห่วงเธอจึงวิ่งตามไปแต่ดีที่ลุงครามได้รั้งเธอเอาไว้ก่อน"ไฟลุกโชนขนาดนั้นพี่รัญจะปลอดภั
ฟอดดดด..หิรัญขโมยหอมแก้มนวลฟอดใหญ่เสร็จก็ลุกเดินไปเข้าห้องน้ำหน้าตาเฉยทิ้งพราวพิไลนั่งกุมใบหน้าเขินจนหน้าแดงเป็นลูกตำลึง"อีพี่รัญบ้า..เล่นอะไรเนี่ย"ชั่วโมงต่อมา"พราวขอดูแผลหน่อยนะคะ""เป็นยังไงบ้าง"หิรัญหันหลังให้หญิงสาวดูแผลของเขาทั้งถามสภาพตอนนี้มันเป็นอย่างไรบ้าง"คำถามนี้พราวต้องถามพี่รัญมากกว่าเพราะเหมือนมันจะบวมแดงกว่าเดิมอีกนะคะเจ็บมากไหมคะ"พราวพิไลมีสีหน้าเหยเกเล็กน้อยเมื่อเห็นสภาพแผลของเขาในตอนนี้"มีพราวดูแลอยู่ใกล้ๆเจ็บแค่ไหนพี่ก็ทนได้"หิรัญไม่ปฏิเสธว่าวันนี้รู้สึกระบมมากดว่าเมื่ิอวานแต่เพราะมีหญิงสาวคอยดูแลอยู่ใกล้ๆมันทำให้เขาลืมความเจ็บไปได้เป็นอย่างดี"จู่ๆทำไมมาหยอดคำหวานกับพราวล่ะคะ"พราวพิไลอมยิ้มกริ่ม"พี่จะจีบพราวน่ะสิ""เอ่อ..พูดตรงๆแบบนี้เลยเหรอคะ""วันที่พี่บอกกับพราวว่าพี่รู้สึกดีกับพราวมากขึ้นทุกวันคำนั้นพี่ไม่ได้แกล้งนะ..ถ้าพี่ไม่ถูกชะตากับพราวตั้งแต่ทีแรกพี่ไม่ยอมให้พราวมาเล่นบทภรรยาดูแลพี่หรอก"หิรัญกันหน้ามาจ้องพราวพิไลทั้งรวบกอดเธอเอาไว้ด้วยสีหน้าเจ้าเล่ห์"พี่รัญหันหลังมาค่ะพราวจะทายาให้"พราวพิไลเขินจนก้มหน้างุดต้องหาข้ออ้างให้เขาหันหลังไปเพราะเธอ
"ไม่ได้คือมันเป็นเรื่องที่ต้องคุยต่อหน้าจริงๆ""แพรวออกไปได้ประมาณสิบนาทีนะคะ"แพรวพิลาสออกมาดูด้านนอกเห็นว่าธรัฐน่าจะเข้าห้องไปแล้วเธอจึงรีบปลีกตัวออกมาแต่เธอก็ต้องบอกภัคดนัยก่อนว่าเธอมีเวลาไม่นานมากนัก"โอเค"ครู่ต่อมา"พี่นัยมีเรื่องอะไรคะ""คือพี่ทะเลาะกับนิจนเธอจะหย่ากับพี่แล้วขอไม่ให้พี่เจอลูกอีกพี่ไม่รู้จะทำยังไงแล้ว"สองหนุ่มสาวนั่งคุยกันอยู่ที่ระเบียงหน้าบ้านพีกของภัคดนัยตอนนี้ชายหนุ่มมืดไปหมดแปดด้านเรื่องครอบครัวจนต้องหาคนปรึกษาเพื่อให้ตัวเองสบายใจและหาทางออกได้"ทะเลาะกันแรงขนาดนั้นเลยเหรอคะ""คือ..นิจับได้ว่าพี่มีคนอื่น"ภัคดนัยเอ่ยเสียงอ่อนด้วยแววตาที่รู้สึกผิด"พี่นัยมีคนอื่นจริงเหรอคะ...เฮ้อ"แพรวพิลาสถอนหายใจเฮือกใหญ่ที่แท้ก็เป็นเรื่องนี้ถึงว่าถึงได้ทะเลาะกันรุนแรงจนถึงขั้นจะหย่า"พี่ไม่ได้ตั้งใจแพรว...ตอนนั้นพี่แค่เบื่อที่นิสนใจแต่ลูกปล่อยเนื้อปล่อยตัวแล้วพี่ก็แค่เผลอเท่านั้นแต่ผู้หญิงคนนั้นขู่พี่ว่าถ้าพี่ไม่รับผิดชอบเธอจะแฉทำให้พี่กับนิทะเลาะกันพี่กลัวว่านิรู้เรื่องแล้วจะขอเลิกกับพี่แล้วพี่จะไม่ได้เจอลูกพี่เลยยอมที่จะดูแลผู้หญิงคนนั้น"อันที่จริงมันเป็นเรื่องที่เขาไม
ร้านอาหารxxx"พาแพรวมาทำไมคะฉันไม่ได้หิวซะหน่อย"แพรวพิลาสนั่งหน้าบึ้งตึงตั้งแต่ก่อนจะมาถึงร้านอาหารหรูที่นี่แล้ว"ไม่หิวก็ต้องทานเพราะผมหิว."ธรัฐจ้องหน้าหญิงสาวอย่างมีเลศนัยและพอใจที่ลากเธอมากับเขาสองต่อสองได้จะได้อยู่ห่างกับภัคดนัยด้วยกรุงเทพมหานครห้างสรรพสินค้า"คุณเกวนางแบบดังใช่ไหมคะ"นาถลดาเดินนำหน้าอติรุจคนเป็นสามีที่กำลังอุ้มลูกสาววัยสองขวบของเขาอยู่ในอกตรงมาที่เกวลินนางแบบสาวที่กำลังเลือกซื้อกระเป๋าอยู่ในชอปแบรนด์ดังในห้างหรูแห่งนี้"ใช่ค่ะ.."เกวลินยิ้มกว้างทักทายหญิงสาวที่เข้ามาทักเธอเพราะคิดว่าคงเป็นแฟนคลับที่ติดตามผลงานของเธออยู่"ฉันเห็นข่าวว่าคุณกำลังคบหาดูใจกับคุณรัฐรองประธานธนาคารใหญ่อยู่ใช่ไหมคะ"นาถลดาเอ่ยกับอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตรคำพูดของเธอทำเอานางแบบสางอย่างเกวลินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พอใจกับคำทักทายของนาถลดาอยู่มากเพราะเธอชอบเวลาที่คนมาทักเธอเรื่องความสัมพันธ์กับธรัฐ"อ๋อ...ใช่ค่ะ""แต่เห็นสามีฉันบอกว่าเค้ามีภรรยาแล้วนี่คะ"นาถลดารีบเปิดประเด็นที่เธอตั้งใจมาทักเกวลินทันทีเพราะเธออยากที่จะสุมไฟกองโตให้ชีวิตของแพรวพิลาสนั้นปวดหัวเล่นในอีกไม่นาน"คงเข้าใจผิดแล
"เกวผมบอกให้หยุด..""โอ้ย.."ธรัฐสุดจะทนกับพฤติกรรมของเกวลินเขาจึงเหวี่ยงเธอลงไปบนพื้นอย่างไม่ทะนุถนอม"พูดอะไรใครเป็นผัวคุณ..อย่าให้มันมากนักต่อไปนี้คุณกับผมไม่เป็นแม้แต่คนที่รู้จักกัน"ธรัฐชี้หน้าเกวลินทั้งเอ่ยเสียงแข็งเตือนเธอเพราะเขาไม่ได้เป็นสามีเธออย่างที่เธอพูดเธอก็แค่คู่ควงเพื่อนเที่ยวของเขาเวลาเบื่อๆเหงาๆเท่านั้นเรื่องบนเตียงไม่เคยมีเลยสักครั้ง"รัฐคะ..รัฐ..เกวไม่ยอมนะคะรัฐ"เกวลินนั่งหน้าทุ่ยอยู่กับพื้นอย่างโมโห"คุณล้ำเส้นพื้นที่ส่วนตัวผมเองนะ""ออกไป...""ไม่..""อยากหมดอนาคตในหน้าที่การงานใช่ไหม"ธรัฐลาก้กวลินออกไปที่ประตูรั้วหน้าบ้าน"อย่ามาขู่เกว"เกวลินคิดว่าธรัฐคงแค่ขู่เธอเท่านั้น"ผมไม่ได้ขู่แค่ผมต่อสายหาโมเดลลิ่งคุณก็หมดอนาคตแล้ว"ธรัฐไม่เคยขู่ใครหากคนอย่างเขาควบคุมผู้หญิงของเขาไม่ได้เขาก็จะเขี่ยทิ้งโดยทันที"รัฐคะ.. ""กลับไปแล้วอย่ามายุ่งกับผมอีก"ธรัฐผลักหญิงสาวออกนอกรั้วบ้านแล้วเดินกลับเข้าไปอย่างไม่สนใจทิ้งให้คนที่กำลังบ้าดีเดือดอย่างเกวลินยืนกำมทอแน่นตัวสั่นด้วยความโกรธอยู่คนเดียว"หื๊มมมมม..."ทางด้านแพรวพิลาส"โอเคไหมแพรว"ภัคดนัยพาแพรวพิลาสขับรถออกมาจากบ้าน