ตอนที่16 ไม่ยอมจบง่ายๆ

ครู่ต่อมา

"หึ่...นึกว่าจะไม่มาแล้วนะคะ"

มาลีได้ยินเสียงรถมาจอดหน้าบ้านเธอจึงเดินมาดูเมื่อเห็นว่าเป็นสุพิชชาเธอจึงกรอกตามองบนอย่างไม่สบอารมณ์

"ถอย.."

สุพิชชาไม่อยากจะเสวนากับมาลีเท่าไรจึงเดินผ่านมาลีอย่างไม่สนใจ

"นายไม่อยู่หรอกยังไม่กลับเห็นว่าพาเมียเค้าไปเปลี่ยนบรรยากาศนอนที่อื่น"

มาลียิ้มเยาะอีกฝ่ายอย่างสะใจ

"ที่ไหน.."

สุพิชชาหันกลับมาค้อนขวับใส่มาลีทันทีหลังจากหญิงสาวพูดจบ

"ไม่รู้สินะ"

มาลีเดินเยื้องย่างออกไปด้วยรอยยิ้มแห่งผู้ชนะที่ยั่วโมโหสุพิชชาได้

"นี่..หื้มม.."

สุพิชชากำมือแน่นกัดฟันกรอดที่ทุกอย่างไม่เป็นดั่งใจ

หอศังกร

"พี่รัญคะ"

พราวพิไลลุกจากเตียงนอนในช่วงสายออกทาจากห้องนอนเห็นหิรัญยืนชมวิวอยู่ที่ระเบียงจึงหน้ามุ่ยเล็กน้อยที่เขาตื่นแล้วแต่ไม่ยอมปลุกเธอ

"ตื่นแล้วเหรอ"

"สายแล้วทำไมไม่ปลุกพราวล่ะคะ"

"พี่เห็นว่าพราวนอนดึกเลยไม่อยากปลุกแต่เช้า"

"นี่เราจะกลับกันรึยังคะ"

เมื่อตื่นมาได้คนนอนน้อยอย่างพราวพิไลก็เริ่มหิวขึ้นมาเสียแล้วจึงอยากจะกลับไปที่เรือนทานอาหารเช้าเต็มทน

"ไปสิ"

20​ นาทีต่อมา

หิรัญใช้เวลาไม่นานก็ขับรถมาถึงเรือนทั้งสองเดินเข้ามาในบ้านก็ต้องมีสีหน้าเอือมระอาตั้งแต่มาถึง