ตอนที่8 ทีหลังก็อย่ายุ่งกับสามีคนอื่น

"นี่หยุดเดี๋ยวนี้นะ...ออกไปจากที่ของผมเดี๋ยวนี้"

ธรัฐถอดเสื้อสูทของเขาออกคลุมร่างแพรวพิลาสเอาไว้และรีบไล่คนนอกทั้งสองออกไปทันทีเขาจำได้ว่าผู้หญิงคนที่ทำร้ายแพรวพิลาสคือคนที่มาอาละวาดหญิงสาวที่ร้านอาหารในวันนั้นและถ้าเดาไม่ผิดผู้ชายที่ยืนดูผู้หญิงตบตีกันหน้าตาเฉยคงจะเป็นตัวต้นเหตุเป็นแน่

"ไปแน่...แล้วคุณเป็นเจ้าของที่นี่ใช่ไหม...บอกอีนี่ด้วยว่าอย่ามานัดผัวชาวบ้านมาพลอดรักแบบนี้อีก"

นาถลดาตะคอกใส่ธรัฐและแพรวพิลาสก่อนจะดึงสามีของเธอให้รีบเดินออกไป

"ฉันไม่ได้นัดนะคะ...ส่วนคุณก็เลิกยุ่งกับฉันซะที"

แพรวพิลาสหลบอยู่ในอ้อมอกของธรัฐตอนนี้เธอตัวสั่นเป็นลูกนกพร้อมเค้นเสียงบอกนาถลดาด้วยเสียงสั่นเครือและอติรุจก็เช่นกันเธออยากพูดครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายว่าให้เขาเลิกยุ่งกับเธอซะที

"แพรว.."

"นี่หยุดนะคุณรุจ"

นาถลดากระชากคนเป็นสามีออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นอติรุจทำท่าทีอาลัยอาวรแพรวพิลาสอยู่

"เตือนไว้ก่อนอย่าให้ถึงวันที่ฉันหมดความอดทนแล้วแกจะไม่ได้มาเดินลอยหน้าลอยตาแบบนี้หรอก"

ก่อนจะปิดประตูนาถลดายังมิวายส่งเสียงขู่แพรวพิลาสอีกครั้ง

"ฮึก..อือ..ฮือ....ขอบคุณนะคะ"

เมื่อทั้งสองออกไปแล้วแพรวพิลาส​ก็สะอึกสะอื้นจนตัวโยนทั้งรีบขอบคุณที่ธรัฐนั้นช่วยเธอเอาไว้ไม่อย่างนั้นเธออาจจะเละกว่านี้ก็เป็นแน่

"ทีหลังก็อย่าไปยุ่งกับสามีคนอื่นสิคุณ..วันนี้คุณไม่ต้องทำงานแล้วกลับไปพักเถอะ"

ธรัฐไม่รู้ตื้นลึกหนาบางอะไรเขาแค่มองไปตามรูปการหากหญิงสาวไม่นัดสามีคนอื่นมาที่นี่ภรรยาเขาก็คงไม่มาอาละวาดแบบนี้แอบเสียดายความสาวความสวยของเธอที่น่าจะมีตัวเลือกมากมายกลับเลือกที่จะเป็นเมียน้อยคนอื่นเมื่อเขาพูดจบก็เดินออกไปด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ทิ้งให้แพรวพิลาสนั่งอยู่คนเดียว

"ฮึก..ฮือๆๆๆ.."

แพรวพิลาสมองคนที่กำลังเดินออกไปด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวทั้งน้ำตาก็รื้นออกมาไม่ยอมหยุดเธอไม่ได้อยากยุ่งกับสามีใครครั้นจะอธิบายตอนนี้ชายหนุ่มก็คงจะไม่เชื่อ

คอนโดแพรวพิลาส

"......"

หญิงสาวกลับมาพักที่คอนโดของเธอเป็นที่ๆหทัยรัตน์จัดเอาไว้ให้เธอเอาไว้พักใกล้ๆกับที่ทำงานทั้งยังตรงข้ามกับห้องของธรัฐอีกด้วยเมื่อกลับมาถึงอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าได้เธอก็เอาแต่นอนร้องให้ไม่รู้ว่าชีวิตเธอนั้นเมื่อไรจะพ้นๆคนเฮงซวยอย่างอติรุจเสียที

วันต่อมา

สำนักงานธนาคาร

ก๊อกๆๆ

"มีอะไร"

ธรัฐเงยหน้าเห็นแพรวพิลาสเดินเข้าห้องมาแต่เช้าวันนี้เขาจำได้ว่ายังไม่ได้เรียกเธอจึงต้องเสียงห้วนว่าเธอมีธุระอะไรถึงเข้ามาในนี้

"เมื่อวานแพรวต้องขอโทษด้วยค่ะที่ทำให้เกิดเรื่อง"

แพรวพิลาสนั่งลวที่เก้าอี้ตรงหน้าชายหนุ่มเธอเอ่ยปากขอโทษเขากับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน

"ผมว่าถ้าคุณไม่ไปยุ่งกับสามีคนอื่นมันก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้หรอก"

ธรัฐบอกกับหญิงสาวด้วยสีหน้าเรียบเฉยหากเธอมีสำนึกที่จะขอโทษนั่นก็เป็นเรื่องที่ดีแต่เขาก็อยากจะสอนเธออีกอย่างก็คือหากเธอไม่ยุ่งกับสามีคนอื่นตั้งแต่แรกเธอคงไม่ต้องถูกตามรังควานจากเมียหลวงแบบนี้หรอก

"แพรวจบกับเค้าตั้งแต่รู้ว่าเค้ามีภรรยาแล้วล่ะค่ะแต่เค้าก็ยังตามแพรวไม่เลิก"

แพรวพิลาสก้มหน้างุดเธออธิบายให้คนตรงหน้าเข้าใจได้เพียงเท่านี้เขาจะเชื่อเธอหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่

"งั้นถ้าคนเก่าของคุณมาที่นี่อีกผมจะสั่งให้​ รปภ​ ลากมันออกไปก็แล้วกัน"

"แล้วแต่ท่านรองจะสั่งค่ะ.."

เย็นของวัน

"คุณจะกลับหรือยัง"

"คะ??"

แพรวพิลาสเงยหน้าขึ้นมาหลังจากที่ดึงกระเป๋าในชั้นวางของเธอทำหน้าสงสัยเล็กน้อยว่าธรัฐถามเธอเรื่องนี้ทำไมหรือว่ามีอะไรจะให้เธอทำอีก

"ก็คุณอยู่คอนโดเดียวกับผมกลับพร้อมกันก็ได้"

ธรัฐบอกกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เรียบเฉยหากแม่เขาไม่สั่งว่าให้พาหญิงสาวไปกลับด้วยเขาก็คงไม่ทำ

"ไม่เป็นไรค่ะท่านรองแพรวกลับเองได้ค่ะ"

แพรวพิลาสส่ายหัวเล็กน้อยเธอกลับเองได้ไม่อยากเป็นภาระใคร

"แม่ผมสั่งมา"

ธรัฐจำต้องเอ่ยเสียงแข็งให้เธอได้รู้ว่านี่คือคำสั่งของใคร

"ก็ได้ค่ะ"

เมื่อรู้ว่าเป็นคำสั่งของหทัยรัตน์แพรวพิลาสจึงต้องเดินตามคนตัวโตไปแต่โดยดี

ครู่ต่อมา

"คุณไม่มีรถใช้เหรอ"

ธรัฐเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆเพราะรู้มาจากแม่ของเขาว่าเธอไม่ได้ใช้รถยนต์ส่วนตัว

"แพรวเห็นว่าใช้รถไฟฟ้าสะดวกกว่าน่ะค่ะเลยไม่ได้เอารถมาใช้"

หญิงสาวเห็นว่าเธอกลับรถไฟฟ้าจะสะดวกกว่ามากเธอจึงเลือกที่จะไม่เอารถยนต์ส่วนตัวมาใช้

ครึ่งชั่วโมงต่อมา

ธรัฐขับรถมาจอดที่หน้าคอนโดแล้วให้คนเอารถขึ้นลิฟไปและเตรียมที่จะเดินเข้าไปด้านในพร้อมหญิงสาวแต่เขาก็ต้องสะดุดตากับคนบางคนที่กำลังนั่งอยู่ด้านหน้า

"เหมือนจะมีคนรอคุณอยู่ที่หน้าคอนโดนะ"

"คุณรุจ..."

แพรวพิลาสมองตามสายตาที่ธรัฐกำลังมองอยู่เธอก็สีหน้าเปลี่ยนทันทีเพราะไม่ชอบใจเอาอย่างมากที่อติรุจไม่ยอมจบกับเธอง่ายๆ

"บอกเค้าเหรอว่าคุณอยู่ที่นี่"

ธรัฐหันมาถามหญิงสาวทีากำลังยืนหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆเขา

"เปล่านะคะแพรวไม่ได้บอกอะไรกับเค้าทั้งนั้นทั้งที่ทำงานกับที่อยู่"

แพรวพิลาสส่ายหัวหงึกหงัก

"นับว่าเค้าเก่งนะที่หาคุณเจอ"

หากเป็นเช่นที่หญิงสาวพูดธรัฐนับถือใจผู้ชายคนนี้จริงๆที่พยายามเป็นเลิศเสียเหลือเกิน

"ทำอะไรคะ"

แพรวพิลาสเงยหน้ามองร่างสูงอย่างตกใจที่จู่ๆเขาก็ดึงมือเธอไปจับเอาไว้

"เดินไปเถอะน่าแล้วก็ไม่ต้องพูดอะไร"

หากหญิงสาวอยากให้ผู้ชายคนนี้เลิกยุ่งกับเธอจริงๆเขาก็จะช่วยจะได้ไม่ต้องไปมีใครมาอาละวาดที่ทำงานของเขาอีก

"แพรว..."

อติรุจเห็นแพรวพิลาสเดินเข้ามาพร้อมผู้ชายอีกคนที่ช่วยเธอไว้วันนั้นเขาก็มีสีหน้าไม่พอใจเท่าไรนักเพราะยังหวงแพรวพิลาสอยู่

"คุณมาทำอะไรที่นี่"

ธรัฐถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยและยังคงกุมมือหญิงสาวเอาไว้แน่น

"ผมก็มาหาแพรวแฟนผม"

อติรุจพูดเสียงดังฟังชัดให้ชายหนุ่มที่กุมมือแพรวพิลาสอยู่ได้ยินเต็มๆหู

"แพรวแฟนคุณเหรอ..ผมจำได้ว่าเธอเป็นภรรยาผมนะ"

ธรัฐพูดด้วยอาการลอยหน้าลอยตาทำเอาหญิงสาวถึงกับแทบกลืนน้ำลายไม่ลงหน้าชาเล็กน้อยที่จู่ๆเขาก็พูดอะไรออกมาโดยที่ไม่เตี๊ยมกับเธอก่อน