ตอนที่11 ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

วันต่อมา

08.30​ น.

"คุณหนูยังไม่ตื่นเหรอคะคุณพราว"

อุ่นเรือนวันนี้ค่อนข้างสายแล้วแต่คุณหนูของเธอยังไม่ตื่นถึงถามถามพราวพิไรที่นั่งอยู่ตรงโต๊ะอาหารด้วยความสงสัย

"ยังเลยค่ะ"

พราวพิไลส่ายกัวพร้อมยิ้มแหยๆเล็กน้อย

"อ้าว.. นั่น.. วันนี้คุณหนูตื่นช้าจังล่ะคะ"

อุ่นเรือนหันไปถามคนที่กำลังเดินเข้ามา

"อ๋อ...เมื่อคืนคงจะเพลียๆน่ะครับ"

หิรัญก็สงสัยตัวเองอยู่เหมือนกันว่าทำไมตอนตื่นมาถึงเพลียแปลกๆ

พวกคนที่ยืนอยู่ทั้งอุ่นเรือนบัวตองป้าพวงต่างยิ้มกริ่มเพราะคิดว่าทั้งคู่คงจะทำกิจกรรมอะไรกันจนดึกตามประสาสามีภรรยาถึงได้เพลียแต่คนที่ยิ้มไม่ออกเห็นจะเป็นมาลีเพราะเธอไม่ได้ปารถนาให้ทั้งคู่รักกันดี

"ยิ้มอะไรกันเหรอคะ"

พราวพิไลไม่เข้าใจว่าจู่ๆทั้งนมอุ่นและป้าพวงต่างก็อมยิ้มกันแปลกๆ

"อ๋อ...ไม่มีอะไรหรอกค่ะ..ทานข้าวดีกว่านะคะ"

อุ่นเรือนส่ายหัวเล็กน้อย

10.00 น.

"ทำอะไรเหรอพราว"

หิรัญเดินหาพราวหลังจากทานอาหารเสร็จเมื่อมาที่สวนข้างบ้านก็เห็นว่าหญิงสาวกำลังหยิบจับท่อนไม้ตอกลงดินอย่างขมักเขม้น

"พราวเห็นว่าวันนี้ฝนน่าจะตกหนักค่ะเลยหาผ้ามาขึงกันต้นดอกไม้พวกนี้ไว้เดี๋ยวฝนตกหนักใส่แล้วจะตายซะก่อน"

"มาเดี๋ยวพี่ช่วย"

หิรัญเห็นหญิงสาวทำงานผู้ชายแบบนี้คนเดียวคงจะไม่ได้

"ค่ะ.."

"อืม...พราว"

หิรัญช่วยหญิงสาวตอกไม้ขึงผ้าสแลนจนเรียบร้อยในเวลาอันรวดเร็วมีเรื่องบางอย่างที่เขากำลังคาใจจึงเอ่ยถามหญิงสาวขึ้น

"คะ.."

"เมื่อคืนพี่หลับไปตอนไหนไม่เห็นรู้เรื่องเลย"

หิรัญขมวดคิ้วสงสัยและมองพราวพิไลอย่างต้องการคำตอบ

"เอ่อ..ก็..ตอนที่พราวอ่านหนังสืออยู่พี่รัญก็หลับไปเลยค่ะ"

หญิงสาวถึงกับหน้าถอดสีแต่ก็รีบฉีกยิ้มทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"งั้นเหรอ"

หิรัญได้ยินคำตอบจากหญิง​สาวเขาก็ยิ่งงงกับตัวเองหนักเขาจำไม่ๆด้จริงๆว่าหลับไปตอนไหน

"ค่ะ..หยิบไม้ให้พราวหน่อยสิคะ"

พราวพิไลหาเรื่องอื่นขึ้นมาพูดเพื่อที่ชายหนุ่มจะได้ไม่ต้องถามเธอเรื่องนี้ให้ยืดเยื้ออีก​

"อืม.."

ตลาดสด

"วันนี้มาซื้อของอีกแล้วเหรอจะน้องลี"

เสี่ยเกลี้ยงเดินเข้ามาหามาลีพร้อมกับลูกน้องอีกสองสามคนเป็นเช่นนี้ทุกครั้งที่มาลีมาจ่ายตลาดจนคนทั้งตลาดต่างก็รู้กันว่าช่วงนี้เสี่ยเกลี้ยงกำลังติดสาวคนใหม่เป็นแม่ครัวของทางไร่ศังกรสาวสวยที่ชื่อมาลีนั่นเอง

"รู้ชื่อฉันได้ไงจ้ะ"

มาลีเองถึงจะเจอหน้าเสี่ยเกลี้ยงอยู่บ่อยครั้งแต่ก็ไม่ยอมบอกชื่ออีกฝ่ายเพื่อต้องการให้ชายหนุ่มสนใจที่จะาืบค้นเกี่ยวกับตัวเธอ

"คนอย่างพี่เกลี้ยงอยากรู้อะไรก็ต้องรู้"

"คือฉันไม่ได้มาซื้อของหรอกจะแค่มาเดินเล่น"

วันนี้มาลีไม่ได้มีหน้าที่มาจ่ายตลาดเพราะเป็นวันหยุดของเธอที่เธอเลือกมาเดินเล่นเวลานี้ก็เพราะว่าเธอรู้ว่าเสี่ยเกลี้ยงนั้นจะอยู่ที่นี่เวลานี้นั่นเอง

"งั้นดีเลยไปนั่งที่ร้านนั้นกับพี่เถอะเดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง"

"จริงเหรอจ้ะพี่เกลี้ยงนี่ใจดีที่สุดเลยจะ"

มาลีเดินกระทิดกระเมี้ยนส่งสายตายั่วยวนอีกฝ่ายสุดฤทธิ์เพราะรู้ว่าวันนี้เธอต้องมีอะไรติดไม้ติดมือกลับบ้านอย่างแน่นอน

ชั่วโมงต่อมา

ไร่ศังกร

"ไปไหนมา"

บัวตองถามคนเป็นลูกสาวที่หายหัวไปเกือบทั้งวันด้วยท่าทีไม่พอใจเพราะเธอรู้จากคนในตลาดที่เค้ารือกันมาว่าเสี่ยเกลี้ยงมาติดลูกสาวเธอเลยกลัวว่าลูกเธอจะเห็นดีเห็นงามไปคบกับพวกนักเลงจอมเจ้าชู้แล้วเสียตัวให้พวกนั้นฟรีๆซึ่งเธอไม่อยากให้มันเกิดขึ้น

"ฉันก็แค่แวะไปเที่ยวตลาดแปปนึงน่ะแม่"

มาลีพูดด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์เพราะเธอโตพอที่จะไปไหนมาไหนเองโดยที่ไม่ต้องตอบคำถามใครแล้ว

"แล้วนี่อะไร...เสื้อผ้านี่...เยอะขนาดนี้แกเอาตังไหนไปซื้อ"

บัวตองดึงถุงจากมือลูกสาวของเธอมากางดูแล้วจึงถามมาลีเสียงดังว่าเอาเงินที่ไหนไปซื้อนักหนาทั้งที่ทำงานยังไม่ถึงเดือน

"ถึงฉันไม่มีตังฉันก็มีเสื้อผ้าสวยๆพวกนี้ใส่ได้แม่อย่ายุ่งน่า"

มาลีกระชากถุงเสื้อผ้าขากมือคนเป็นแม่และเดินเข้าบ้านๆปด้วยท่าทีกะฟัดกะเฟียด

14.00​ น.

ครื่นนน....ๆ...ซ่าาาาาา

"วันนี้ฝนตกหนักกว่าทุกวันเลยนะคะ"

พราวพิไลนั่งมองสายฝนที่เทกระหน่ำลงมาผ่านกระจกห้องนั่งเล่นเธอบุ้ยหน้าเล็กน้อยเพราะฟ้าฝนวันนี้ตกหนักจนน่ากลัวกว่าทุกวัน

"นั่นสิ...ดีนะที่เราจัดการหาที่บังดอกกุหลาบพวกนั้นเรียบร้อยแล้ว"

หิรัญเองก็กังวลเกี่ยวกับไร่เขาอยู่มากเพราะเกรงว่าฝนที่เทกระหน่ำลงมาแบบนี้พืชสวนเขาจะเสียหายหนักเข้าไปอีก​

"นั่นสิคะ.."

พราวพิไลเตรียมควานหาหนังสืออ่านแก้เบื่อเพราะฝนตกเธอก็ออกไปเดินเล่นที่ไหนไม่ได้

"เตรียมหาหนังสืออ่านอีกแล้วเหรอ"

"ค่ะ...บรรยากาศแบบนี้อ่านหนังสือฟินดีค่ะ"

"งั้นพี่จะอยู่ตรงนี้เงียบๆไม่กวนพราวแล้ว"

"ขอบคุณค่ะ"

ซ่าาาาาาา....

ชั่วโมงต่อมา

ผ่านไปเป็นชั่วโมงดูท่าฝนก็ยังตกหนักไม่หยุดจนหิรัญเห็นว่าหากฝนเบาแล้วเขาคงต้องรีบออกไปดูไร่อย่างเร่งด่วน

"นายครับนาย"

"เสียงลุงครามนี่คะ"

พราวพิไลวางหนังสือลงเธอได้นินแว่วๆว่ามีคนตะโกนเรียกหิรัญอยู่ที่หน้าบ้าน

"จริงด้วย"

หิรัญได้ยินเช่นนั้นจึงรีบออกไปดูทันทีเพราะเวลานี้หากลุงครามมาเรียกคงมีปัญหาอะไรเกิดขึ้นอีกแน่นอน

"นายครับตอนนี้วัวที่คอกกำลังจะคลอดแต่เหมือนจะคลอดไม่ได้ครับหมอโจก็ไม่อยู่ครับ"

เมื่อเห็นคนเป็นนายเดินออกมาลุงครามที่ตัวเปียกโชกไปด้วยน้ำฝนรีบรายงานคนเป็นนายทันทีว่าวัวที่คอกออกลูกไม่ได้เวลานี้สัตวแพทย์ประจำไร่อย่างหมอโจก็ไม่อยู่ด้วย

"งั้นเหรอเดี่ยวผมจะรีบไปดูเดี๋ยวนี้"

"พราวไปด้วยค่ะ"

หิรัญได้ยินเช่นนั้นจึงรีบออกจากบ้านไปพร้อมลุงครามโดยมีพราวพิไลตามไปด้วยทันที

ครู่ต่อมา

มอ...มอ...

เมื่อทั้งสามมาถึงคอกวัวเห็นมันร้องด้วยความเจ็บปวดหิรัญจึงรีบเข้าไปดูอาการมันทันทีโดยทีลุงครามเป็นลูกมืออยู่ข้างๆพราวพิไลด้วยความกลัวเธอจึงยืนดูอยู่ห่างๆ

"คงต้องล้วงจัดท่าแล้วล่ะครับแบบนี้"

"ครับ"

หิรัญและลุงครามช่วยกันเอาลูกวัวออกโดยการล้วงจัดท่าลูกวัวและดึงออกมาทุกอย่างผ่านไปอย่างทุลักทุเลแต่ก็สำเร็จไปได้อย่างดี

พราวพิไลเองก็เอามือปิดตาบ้างเพราะภาพอันน่าหวาดเสียวแบบนี้เธอเองก็ไม่เคยเห็นที่ไหนมาก่อนและไม่คิดว่าหิรัญจะทำเป็นด้วย

เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้นหน้าที่ตรงนี้ลุงครามและคนงานในไร่เป็นคนดูแลต่อหิรัญและพราวพิไลจึงพากันกลับบ้านไปอาบน้ำอาบท่าเพราะทั้งเปรอะเปื้อนดินโคลนไปตามๆกัน