ตอนที่สิบหก ผมชอบคุณ

"อืม...ตอนนี้พี่ไม่รู้ว่าจะบอกคุณฟาทิทดีหรือเปล่า...พี่กลัวว่าจะต้องเสียลูกไป"

พรฟ้ากุมมือตัวเองแน่นสีหน้าของเธอกังวลอย่างมากทั้งมองไปยังตะวันฉายที่ยังหลับอุตุเธอก็ยิ่งรู้ว่าหากตัวเองขาดลูกไปคงจะเหมือนตายทั้งเป็นแน่

"เอายังไงดีล่ะ...พี่ฟ้าลองคิดอีกสักสองสามวันดีหรือเปล่าคะตอนนี้ทำใจสบายๆไปก่อนยังไงคนอื่นก็ยังไม่รู้"

พลอยฝนก็ใจเสียไม่แพ้กันอีกความคิดหนึ่งก็เห็นแก่คำขอของฉวีวรรณอีกใจหนึ่งก็เห็นใจพี่สาวเธอทั้งนี้ทั้งนั้นเธอคิดว่าตอนนี้พี่สาวเธออาจจะตกใจกับเรื่องที่ได้รับรู้ให้มีเวลาคิดอีกสักพักคงไม่เสียหายว่าจะเอาอย่างไรและไม่ว่าพี่สาวเธอจะตัดสินใจอย่างไรเธอก็เคารพในการตัดสินใจนั้น

"..เฮ้อ.."

พรฟ้าถอนหายใจน้ำตาคลอเธอไม่อยากให้ตัวเองเป็นคนโลเลแบบนี้แม้แต่นิดเดียวไม่คิดว่าโลกจะช่างแสนกลมทำให้วันที่เธอไม่เคยคาดคิดมาถึง

วันต่อมา

วันนี้ทั้งวันพรฟ้าเอาแต่นิ่งเงียบแถมเธอยังดูไม่ร่าเริงจนฟาทิทจับสังเกตุได้พรฟ้าพยายามทำตัวเป็นปกติแล้วแต่มันก็ทำได้ยากด้วยความวุ่นวายในใจมากมายเสียเหลือเกินยิ่งได้มองหน้าฟาทิทมากเท่าไรมันก็ยิ่งทำให้เธอเกิดความกลัววันข้างหน้าขึ้นมามากขึ้นเท่านั้น

21.00​ น.

พรฟ้าออกมานั่งดูดาวยามค่ำคืนข้างนอกบ้านหลังจากที่ตะวันฉายหลับไปแล้ววันนี้ทั้งวันเธอก็ยังคิดไม่ตกว่าหลังจากนี้เธอจะเอาอย่างไรดีหวังว่าแสงสว่างจากดวงจันทร์ที่กลมโตในคืนเดือนหงายและดาวบนฟากฟ้าที่ระยิบระยับจะเป็นพลังงานกระตุ้นให้เธอกล้าตัดสินใจเลือกทางไหนสักทางได้บ้าง

"เป็นอะไรหรือเปล่าครับเห็นเงียบแต่เช้าแล้ว"

ฟาทิทเดินออกมาข้างนอกเพราะเขาเห็นพรฟ้านั่งอยู่นานสองนานแล้วเขาค่อยๆนั่งลงข้างๆหญิงสาวไม่ได้ใกล้มากนักเขาเห็นเธอผิดสังเกตตั้งแต่ช่วงเช้าแล้วตอนนี้จึงได้จังหวะถามเสียที

"เอ่อ..เปล่าค่ะฉันแค่คิดถึงวันข้างหน้า"

พรฟ้าปั้นหน้ายิ้มอ่อนก่อนจะเอ่ยไปถึงเรื่องที่เธอคิดแต่ก็ไม่ได้บอกอีกฝ่ายตามตรง

ฟาทิทได้ยินดังนั้นจึงคลายกังวลเขาคิดว่าเธอจะเครียดเรื่องอะไรเสียอีกนี่คงจะเป็นเพราะไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ไหนเป็นแน่

"คงจะกังวลเรื่องที่อยู่ใหม่สินะครับ...ไม่ต้องห่วงผมจะหาที่อยู่ให้พวกคุณให้ดีที่สุดหรือคุณจะตามไปอยู่กับผมก็ได้"

ฟาทิทอมยิ้มกริ่มหลังจากพูดจบ

"ตลกอีกแล้วนะคะ"

พรฟ้าสบถขำเล็กน้อยเพราะคิดว่าอีกฝ่ายท่าจะหยอกเธอเล่นให้เธอกลับมาร่าเริงเป็นแน่

"ไม่ได้ตลกนะครับผมพูดจริง...ผมชอบคุณแล้วก็เอ็นดูตะวันมากๆถ้าได้พวกคุณมาเป็นคนในครอบครัวคงดี"

ฟาทิทเห็นท่าหญิงสาวท่าจะไม่เชื่อเขาจึงค่อยๆเขยิบเข้ามาใกล้ๆเธอและดึงมือของหญิงสาวมากุมเอาไว้หลวมๆ

"เอ่อ...แต่คุณบอกเองไม่ใช่เหรอคะว่าไม่อยากมีครอบครัว"

พรฟ้าใจเต้นแรงหน้าร้อนผ่าวเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายจู่ๆก็จู่โจมเธอออกมาตรงๆโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัวดวงตากลมโตของเขาจ้องมองมายังเธอไม่ละจนเธอต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาของเขาเสียเอง

ก่อนจะพูดถึงความคิดเรื่องครอบครัวของเขาเธอยังจำได้ดีว่าเขาเป็นคนบอกกับเธอเองว่าไม่ได้อยากมีครอบครัวจนทำให้ต้องมีลูกโดยวิธีอุ้มบุญแต่ทำไมตอนนี้เขาถึงมาบอกชอบเธอและอยากให้เป็นคนในครอบครัวเอาดื้อๆเสียอย่างนั้น

"ครับ...แต่นั่นมันตอนนั้น...ตอนที่ผมยังไม่ได้เจอคุณ...”

ฟาทิทไม่ได้ปฏิเสธว่านั่นคือความคิดของเขาแต่นั่นมันก่อนหน้าที่เขาจะได้มาเจอมารู้จักใกล้ชิดกับเธอเขาอายุปูนนี้แล้วไม่อยากมานั่งอ้อมค้อมอะไรมากชอบก็บอกชอบให้อีกฝ่ายได้รู้ตัว

"เวลาที่เรารู้จักกันมันไม่ได้นานเลยนะคะ"

พรฟ้าค่อนข้างเชื่อคำพูดของฟาทิทแต่ก็ไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นเพราะเธอยังรู้จักับเขาได้ไม่นานเท่าไรไม่รู้ว่าเขาทำไมมั่นใจว่าชอบเธอได้ง่ายขนาดนี้

"เรื่องหัวใจมันกำหนดเวลารักเวลาชอบได้ด้วยเหรอครับ...ผมขอคุณเป็นแฟนคุณจะตกลงหรือเปล่า"

ฟาทิทไม่เห็นว่าเรื่องของหัวใจมันเกี่ยวกับเวลาตรงไหนไม่อย่างนั้นจะมีคำพูดว่ารักแรกพบอย่างนั้นหรือ

"...ตอนนี้เลยเหรอคะ..."

เป็นอีกคำที่ออกมาจากปากของชายหนุ่มที่ทำเอาพรฟ้าใจเต้นระรัวเป็นเสียงกลองไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะตรงไปตรงมากับเธอเช่นนี้บอกชอบวันแรกก็จะขอเธอเป็นแฟนเลยอย่างนั้นหรือ...อคิณที่จีบเธอมาหลายปียังไม่ยอมบอกความรู้สึกกันตรงไปตรงมาแบบนี้เลย

"อืม...ผมไม่เร่งคุณดีกว่าจะดูผมบังคับคุณเกินไป...ไว้ผมเสร็จงานแล้วจะกลับมาเอาคำตอบขอให้คุณรอผมอยู่ที่นี่นะครับ"

ฟาทิทเห็นท่าหญิงสาวจะตกใจหนักแต่เขาก็โล่งใจที่ได้บอกความในใจกับเธอไปแล้วและหลังจากที่เขาเคลียปัญหาที่แท่นขุดเจาะได้เขาก็จะกลับมาฟังคำตอบจากปากของเธอหวังว่าเขาคงได้รับข่าวดีหลังจากกลับมา

ฟอดด..

ชายหนุ่มเหลือบสายตามองซ้ายมองขวาก่อนจะกดจมูกโด่งไปที่แก้มนวลของหญิงสาวไม่รู้ว่าทำไมครั้งนี้อดใจไม่ไหวคงเป็นเพราะรู้ว่าจะต้องห่างจากเธอหลายวัน

"คุณฟาทิท.."

ร่างบางตัวแข็งทื่อหลังจากคนตัวโตกดหอมฟอดใหญ่

"ปกติหอมแต่ลูกวันนี้ได้หอมแม่ซะที..ฝันดีนะครับ"

ว่าจบเขาก็ลุกขึ้นเดินหนีไปปล่อยให้หญิงสาวนั่งหน้าตาตื่นอยู่คนเดียวตั้งแต่จำความได้เห็นทีเขาจะมีอาการเขินหนักๆครั้งนี้เป็นครั้งแรก

"อีตาบ้าเอ้ย..."

พรฟ้าหันมองตามหลังฟาทิทจนลับตาก่อนจะยกมือทั้งสองกุมใบหน้าที่เห่อแดงร้อนผ่าวของตัวเองไว้ทั้งสบถเบาๆด้วยรอยยิ้มอ่อนและรีบลุกเดินเข้าไปในบ้านกลับเข้าห้องนอนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม

เช้าวันต่อมา

เช้านี้ทั้งสามหนุ่มเตรียมตัวออกเดินทางกันเรียบร้อยตอนนี้พรฟ้าพลอยฝนและตะวันฉายก็ยืนส่งทั้งสามอยู่ที่หน้าบ้าน

"เดินทางดีๆนะคะ"

พรฟ้าเอ่ยอวยพรฟาทิทที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอกับลูกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

"ครับ.. แล้วลุงจะรีบกลับมานะยัยตัวเล็ก"

ฟาทิทยิ้มให้พรฟ้าก่อนจะอุ้มเจ้าตัวกลมข้างๆคนเป็นแม่ขึ้นมาหอมพรฟ้าที่ยืนมองทั้งสองพรางคิดในใจที่สองคนนี้สนิทกันเร็วขนาดนี้คงไม่พ้นเพราะสายใยพ่อลูก

ฟอดดด

"บ๊าย.. บายค่า.. "

"ครับ"

ฟาทิทวางตะวันฉายลงก่อนจะเงยหน้ามาส่งสายตามีเลศนัยให้พรฟ้าได้ขวยเขินจนต้องหลบสายตา

พรฟ้ารู้ดีว่าที่ชายหนุ่มส่งสายตามาหาเธอแบบนั้นคงเป็นเพราะอยากให้เธอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนเป็นแน่แล้วมันก็ได้ผลเธอเกิดอาการประหม่าทำตัวไม่ถูกจนได้