"อืม...ตอนนี้พี่ไม่รู้ว่าจะบอกคุณฟาทิทดีหรือเปล่า...พี่กลัวว่าจะต้องเสียลูกไป"
พรฟ้ากุมมือตัวเองแน่นสีหน้าของเธอกังวลอย่างมากทั้งมองไปยังตะวันฉายที่ยังหลับอุตุเธอก็ยิ่งรู้ว่าหากตัวเองขาดลูกไปคงจะเหมือนตายทั้งเป็นแน่
"เอายังไงดีล่ะ...พี่ฟ้าลองคิดอีกสักสองสามวันดีหรือเปล่าคะตอนนี้ทำใจสบายๆไปก่อนยังไงคนอื่นก็ยังไม่รู้"
พลอยฝนก็ใจเสียไม่แพ้กันอีกความคิดหนึ่งก็เห็นแก่คำขอของฉวีวรรณอีกใจหนึ่งก็เห็นใจพี่สาวเธอทั้งนี้ทั้งนั้นเธอคิดว่าตอนนี้พี่สาวเธออาจจะตกใจกับเรื่องที่ได้รับรู้ให้มีเวลาคิดอีกสักพักคงไม่เสียหายว่าจะเอาอย่างไรและไม่ว่าพี่สาวเธอจะตัดสินใจอย่างไรเธอก็เคารพในการตัดสินใจนั้น
"..เฮ้อ.."
พรฟ้าถอนหายใจน้ำตาคลอเธอไม่อยากให้ตัวเองเป็นคนโลเลแบบนี้แม้แต่นิดเดียวไม่คิดว่าโลกจะช่างแสนกลมทำให้วันที่เธอไม่เคยคาดคิดมาถึง
วันต่อมา
วันนี้ทั้งวันพรฟ้าเอาแต่นิ่งเงียบแถมเธอยังดูไม่ร่าเริงจนฟาทิทจับสังเกตุได้พรฟ้าพยายามทำตัวเป็นปกติแล้วแต่มันก็ทำได้ยากด้วยความวุ่นวายในใจมากมายเสียเหลือเกินยิ่งได้มองหน้าฟาทิทมากเท่าไรมันก็ยิ่งทำให้เธอเกิดความกลัววันข้างหน้าขึ้นมามากขึ้นเท่านั้น
21.00 น.
พรฟ้าออกมานั่งดูดาวยามค่ำคืนข้างนอกบ้านหลังจากที่ตะวันฉายหลับไปแล้ววันนี้ทั้งวันเธอก็ยังคิดไม่ตกว่าหลังจากนี้เธอจะเอาอย่างไรดีหวังว่าแสงสว่างจากดวงจันทร์ที่กลมโตในคืนเดือนหงายและดาวบนฟากฟ้าที่ระยิบระยับจะเป็นพลังงานกระตุ้นให้เธอกล้าตัดสินใจเลือกทางไหนสักทางได้บ้าง
"เป็นอะไรหรือเปล่าครับเห็นเงียบแต่เช้าแล้ว"
ฟาทิทเดินออกมาข้างนอกเพราะเขาเห็นพรฟ้านั่งอยู่นานสองนานแล้วเขาค่อยๆนั่งลงข้างๆหญิงสาวไม่ได้ใกล้มากนักเขาเห็นเธอผิดสังเกตตั้งแต่ช่วงเช้าแล้วตอนนี้จึงได้จังหวะถามเสียที
"เอ่อ..เปล่าค่ะฉันแค่คิดถึงวันข้างหน้า"
พรฟ้าปั้นหน้ายิ้มอ่อนก่อนจะเอ่ยไปถึงเรื่องที่เธอคิดแต่ก็ไม่ได้บอกอีกฝ่ายตามตรง
ฟาทิทได้ยินดังนั้นจึงคลายกังวลเขาคิดว่าเธอจะเครียดเรื่องอะไรเสียอีกนี่คงจะเป็นเพราะไม่รู้ว่าจะไปอยู่ที่ไหนเป็นแน่
"คงจะกังวลเรื่องที่อยู่ใหม่สินะครับ...ไม่ต้องห่วงผมจะหาที่อยู่ให้พวกคุณให้ดีที่สุดหรือคุณจะตามไปอยู่กับผมก็ได้"
ฟาทิทอมยิ้มกริ่มหลังจากพูดจบ
"ตลกอีกแล้วนะคะ"
พรฟ้าสบถขำเล็กน้อยเพราะคิดว่าอีกฝ่ายท่าจะหยอกเธอเล่นให้เธอกลับมาร่าเริงเป็นแน่
"ไม่ได้ตลกนะครับผมพูดจริง...ผมชอบคุณแล้วก็เอ็นดูตะวันมากๆถ้าได้พวกคุณมาเป็นคนในครอบครัวคงดี"
ฟาทิทเห็นท่าหญิงสาวท่าจะไม่เชื่อเขาจึงค่อยๆเขยิบเข้ามาใกล้ๆเธอและดึงมือของหญิงสาวมากุมเอาไว้หลวมๆ
"เอ่อ...แต่คุณบอกเองไม่ใช่เหรอคะว่าไม่อยากมีครอบครัว"
พรฟ้าใจเต้นแรงหน้าร้อนผ่าวเล็กน้อยเมื่ออีกฝ่ายจู่ๆก็จู่โจมเธอออกมาตรงๆโดยที่เธอไม่ทันตั้งตัวดวงตากลมโตของเขาจ้องมองมายังเธอไม่ละจนเธอต้องเป็นฝ่ายหลบสายตาของเขาเสียเอง
ก่อนจะพูดถึงความคิดเรื่องครอบครัวของเขาเธอยังจำได้ดีว่าเขาเป็นคนบอกกับเธอเองว่าไม่ได้อยากมีครอบครัวจนทำให้ต้องมีลูกโดยวิธีอุ้มบุญแต่ทำไมตอนนี้เขาถึงมาบอกชอบเธอและอยากให้เป็นคนในครอบครัวเอาดื้อๆเสียอย่างนั้น
"ครับ...แต่นั่นมันตอนนั้น...ตอนที่ผมยังไม่ได้เจอคุณ...”
ฟาทิทไม่ได้ปฏิเสธว่านั่นคือความคิดของเขาแต่นั่นมันก่อนหน้าที่เขาจะได้มาเจอมารู้จักใกล้ชิดกับเธอเขาอายุปูนนี้แล้วไม่อยากมานั่งอ้อมค้อมอะไรมากชอบก็บอกชอบให้อีกฝ่ายได้รู้ตัว
"เวลาที่เรารู้จักกันมันไม่ได้นานเลยนะคะ"
พรฟ้าค่อนข้างเชื่อคำพูดของฟาทิทแต่ก็ไม่ได้ร้อยเปอร์เซ็นเพราะเธอยังรู้จักับเขาได้ไม่นานเท่าไรไม่รู้ว่าเขาทำไมมั่นใจว่าชอบเธอได้ง่ายขนาดนี้
"เรื่องหัวใจมันกำหนดเวลารักเวลาชอบได้ด้วยเหรอครับ...ผมขอคุณเป็นแฟนคุณจะตกลงหรือเปล่า"
ฟาทิทไม่เห็นว่าเรื่องของหัวใจมันเกี่ยวกับเวลาตรงไหนไม่อย่างนั้นจะมีคำพูดว่ารักแรกพบอย่างนั้นหรือ
"...ตอนนี้เลยเหรอคะ..."
เป็นอีกคำที่ออกมาจากปากของชายหนุ่มที่ทำเอาพรฟ้าใจเต้นระรัวเป็นเสียงกลองไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะตรงไปตรงมากับเธอเช่นนี้บอกชอบวันแรกก็จะขอเธอเป็นแฟนเลยอย่างนั้นหรือ...อคิณที่จีบเธอมาหลายปียังไม่ยอมบอกความรู้สึกกันตรงไปตรงมาแบบนี้เลย
"อืม...ผมไม่เร่งคุณดีกว่าจะดูผมบังคับคุณเกินไป...ไว้ผมเสร็จงานแล้วจะกลับมาเอาคำตอบขอให้คุณรอผมอยู่ที่นี่นะครับ"
ฟาทิทเห็นท่าหญิงสาวจะตกใจหนักแต่เขาก็โล่งใจที่ได้บอกความในใจกับเธอไปแล้วและหลังจากที่เขาเคลียปัญหาที่แท่นขุดเจาะได้เขาก็จะกลับมาฟังคำตอบจากปากของเธอหวังว่าเขาคงได้รับข่าวดีหลังจากกลับมา
ฟอดด..
ชายหนุ่มเหลือบสายตามองซ้ายมองขวาก่อนจะกดจมูกโด่งไปที่แก้มนวลของหญิงสาวไม่รู้ว่าทำไมครั้งนี้อดใจไม่ไหวคงเป็นเพราะรู้ว่าจะต้องห่างจากเธอหลายวัน
"คุณฟาทิท.."
ร่างบางตัวแข็งทื่อหลังจากคนตัวโตกดหอมฟอดใหญ่
"ปกติหอมแต่ลูกวันนี้ได้หอมแม่ซะที..ฝันดีนะครับ"
ว่าจบเขาก็ลุกขึ้นเดินหนีไปปล่อยให้หญิงสาวนั่งหน้าตาตื่นอยู่คนเดียวตั้งแต่จำความได้เห็นทีเขาจะมีอาการเขินหนักๆครั้งนี้เป็นครั้งแรก
"อีตาบ้าเอ้ย..."
พรฟ้าหันมองตามหลังฟาทิทจนลับตาก่อนจะยกมือทั้งสองกุมใบหน้าที่เห่อแดงร้อนผ่าวของตัวเองไว้ทั้งสบถเบาๆด้วยรอยยิ้มอ่อนและรีบลุกเดินเข้าไปในบ้านกลับเข้าห้องนอนด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
เช้าวันต่อมา
เช้านี้ทั้งสามหนุ่มเตรียมตัวออกเดินทางกันเรียบร้อยตอนนี้พรฟ้าพลอยฝนและตะวันฉายก็ยืนส่งทั้งสามอยู่ที่หน้าบ้าน
"เดินทางดีๆนะคะ"
พรฟ้าเอ่ยอวยพรฟาทิทที่กำลังเดินเข้ามาหาเธอกับลูกด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
"ครับ.. แล้วลุงจะรีบกลับมานะยัยตัวเล็ก"
ฟาทิทยิ้มให้พรฟ้าก่อนจะอุ้มเจ้าตัวกลมข้างๆคนเป็นแม่ขึ้นมาหอมพรฟ้าที่ยืนมองทั้งสองพรางคิดในใจที่สองคนนี้สนิทกันเร็วขนาดนี้คงไม่พ้นเพราะสายใยพ่อลูก
ฟอดดด
"บ๊าย.. บายค่า.. "
"ครับ"
ฟาทิทวางตะวันฉายลงก่อนจะเงยหน้ามาส่งสายตามีเลศนัยให้พรฟ้าได้ขวยเขินจนต้องหลบสายตา
พรฟ้ารู้ดีว่าที่ชายหนุ่มส่งสายตามาหาเธอแบบนั้นคงเป็นเพราะอยากให้เธอนึกถึงเรื่องเมื่อคืนเป็นแน่แล้วมันก็ได้ผลเธอเกิดอาการประหม่าทำตัวไม่ถูกจนได้
ไม่นานนักทั้งสามก็ออกจากบ้านไปตอนนี้พรฟ้าตัดสินใจถึงเรื่องของตะวันฉายดีแล้วว่าเธอจะบอกกับฟาทิทเรื่องที่ตะวันฉายเป็นลูกของเขาหลังจากที่เขากลับมาเพราะเมื่อคืนพรฟ้าได้รู้ว่าชายหนุ่มนั้นคิดอย่างไรกับเธอเมื่อฟาทิทรู้สึกดีกับเธอความกลัวที่จะถูกพรากลูกหายไปปลิดทิ้งส่วนตัวเธอเองก็รู้สึกดีกับเขาไม่น้อยเวลาหลังจากนี้หากเขาเสมอต้นเสมอปลายคงไม่ยากที่เธอจะมอบใจให้เขาเต็มร้อยและตะวันฉายก็จะได้มีพ่อและแม่ครบครอบครัวที่สมบูรณ์สามวันต่อมาฟาทิทจัดการประชุมที่บริษัทในตุรกีเรียบร้อยเขาจึงเดินทางมาที่ซาอุดิอาราเบียเพื่อมาดูแลความเรียบร้อยที่แท่นขุดเจาะน้ำมันพอมาถึงเขาก็ต้องเจอกับเรื่องปวดหัวเพราะพนักงานหลายคนที่นี่ดันป่วยพร้อมกันจนงานเกิดปัญหาฟาทิทยืนเท้าเอวอย่างหัวเสียตรงหน้าผู้จัดการที่นี่ในห้องประชุมตอนนี้เขาโวยวายไปก็ไม่มีประโยชน์จึงสั่งให้ผู้จัดการหาคนมาเสริมให้เร็วที่สุด"เฮ้อ...หาคนมาแทนให้เร็วที่สุด""ครับนาย"ผู้จัดการหนุ่มได้ยินเช่นนั้นจึงรีบไปจัดการทันทีไม่รู้ว่าทำไมเหล่าพนักงานถึงต้องมาป่วยพร้อมกันในวันที่เจ้านายมาที่นี่ได้“หืม...”ในส่วนของโรฮานที่เดินตรวจตราดูความเรียบร้อยตามแท่นขุดเจาะ
ฟาทิทเปิดอ่านหน้าต่อไปด้วยความตื่นเต้นตอนนี้เขาแทบกลืนน้ำลายไม่ลงคอเพราะรูปต่อๆไปคือรูปที่ยายของเขาถ่ายกับพรฟ้าเมื่อตอนตั้งครรภ์อ่อนๆใต้รูปอธิบายตลอดว่าตอนนี้เหลนในท้องได้กี่สัปดาห์จนมาถึงหน้าสุดท้ายที่ดูคุณยายของเขาจะเริ่มเขียนอะไรแปลกๆข้อความ: ยายรู้ตัวว่ายายไม่ปลอดภัยเพราะคนที่มันอยากได้อยากมีของที่ไม่ใช่ของตัวเองหากยายเป็นอะไรไปสมุดเล่มนี้จะถึงมือของหลานรักของยายขอให้รู้เอาไว้ว่ายายทำทุกอย่างเพื่อเราเสมอ"คุณยาย.."ฟาทิทยกมือกุมริมฝีปากน้ำตาลูกผู้ชายของเขาคลอเบ้าเล็กน้อยด้วยความคิดถึงคนเป็นยายทั้งยังใจเต้นแรงไม่หายเมื่อรู้ว่าตะวันฉายคือลูกของตัวเองโดยไม่ต้องเดามิน่าตะวันฉายถึงได้มีอะไรเหมือนเขาหลายอย่างและตอนนี้เขาก็คิดว่าพรฟ้าก็ต้องรู้อยู่แก่ใจแล้วว่าเขาคือพ่อของตะวันฉายแต่เขาไม่เข้าใจทำไมเธอถึงไม่ยอมบอกกับเขาแม้นแต่จะบอกว่ารู้จักกับยายของเขาก็ยังไม่เคยวันต่อมาฟาทิทไปหาเฟอฮัทที่บ้านตั้งแต่ช่วงเช้าเพราะเรื่องที่พึ่งได้รับรู้เมื่อคืนเขาสงสัยว่าที่ยายของเขาเกิดอุบัติเหตุรถตกเหวพร้อมคนขับรถอาจจะเป็นเพราะมีคนจงใจทำให้เป็นเช่นนั้น"ผมว่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับคุณยายไม่ใช่อุบัติเหตุ""
"จะจับฉันมัดเพื่ออะไรเนี่ย"เมื่อเข้าห้องนอนอลินมาได้มัคซิมก็รวบหญิงสาวไว้กับเก้าอี้สีชมพูหวานของเธอใช้เทปกาวที่เตรียมมาพันรอบตัวเธอติดกับเก้าอี้แน่น"เค้นความจริงไง""ฉันจะตะโกนให้คนมาช่วยทีนี้คุณถูกคนในไร่ฉันกระทืบตายแน่"อลินมองอีกฝ่ายอย่างกับจะฉีกเนื้อเขาให้กระจุยกระจายเสียให้ได้"ให้พวกเค้ามากันเยอะๆเลยผมจะบอกพวกเค้าว่าผมเป็นผัวคุณ...ถ้าไม่อายก็เชิญ"มัคซิมไม่ได้สนใจคำขู่ของอลินแม้นแต่น้อยเขายังคงนั่งกอดอกจ้องมองหญิงสาวหน้าตาเฉย"ไอ้บ้าเอ้ย!!""บอกที่อยู่มา""ไม่""ด้ายย.."มือหนาค่อยๆลอกเทปกาวออกกระชากแรงจนเทปกาวขาดแล้วแปะมันลงที่ริมฝีปากของหญิงสาวให้เธอนั้นหยุดส่งเสียงแต่ก็ยังคงมีเสียงประท้วงในลำคออยู่ดี"อื้ออ..""ผมจะแก้ผ้าคุณถ่ายคลิปส่งต่อไปเรื่อยๆให้ว่อนเลยดีหรือเปล่า"ฟึ่บบเขาไม่ได้พูดเปล่าแต่กระชากตรงแขนเสื้อยืดตัวโคร่งของเธอจนหลุดจากหัวไหล่"อื้ออ..."อลินส่ายหัวพัลวันไม่ได้อยากมีชื่อเสียงในเรื่องฉาวแม้แต่น้อยครั้งนี้เห็นทีเธอคงต้องผิดสัญญาที่จะช่วยพรฟ้าจริงๆ"จะยอมพูดหรือเปล่า""อืม..."เมื่อหญิงสาวพยักหน้ารับมัคซิมจึงเปิดปากอีกฝ่ายให้พูดได้"ที่ไหนพูดมา""หมู่บ้านxxx.
"ฉันยอมรับว่าฉันผิดแต่ฉันรักตะวันฉันเสียลูกไปไม่ได้.. ส่วนเรื่องคุณยายฉันไม่ได้ทำร้ายคุณยายจริงๆ"พรฟ้าเริ่มน้ำตาคลอหวังว่าอีกฝ่ายจะเชื่อที่ตัวเองพูดบ้างเธอยอมรับว่าเธอผิดเรื่องตะวันฉายแต่เธอไม่ยอมรับข้อหาที่ชายหนุ่มปรักปรำเธอว่าเป็นผู้ร้าย"คิดว่าผมจะเชื่อคุณอย่างนั้นเหรอ...รอให้ผมมีหลักฐานก่อนเถอะผมจะฆ่าคุณด้วยมือของผมเอง"ฟาทิทสบถใส่หญิงสาวเน้นเขี้ยวเน้นฟันคำพูดของเขาบาดลึกเข้าไปในหัวใจของหญิงสาวที่อีกฝ่ายคิดจะฆ่าจะแกงเธอลง"ฉันภาวนาขอให้คุณเจอหลักฐานเร็วๆก็แล้วกันจะได้รู้ว่าสิ่งที่คุณคิดมันผิด"พรฟ้าดูท่าว่าอีกฝ่ายจะเข้าใจอะไรยากพอสมควรเธอจึงท้าแบบไม่กลัวหากเขาหาหลักฐานมาได้เร็วเท่าไรก็ยิ่งดี...แบบนี้นี่เองที่เค้าว่ากันว่าดูคนต้องดูให้นานๆดีที่เธอไม่ปักใจหลงไหลไปกับความอ่อนโยนก่อนหน้าของเขา"อย่าท้าทายผม"มือหนายกมือชี้หน้าหญิงสาวที่ทำท่าทางพยศใส่"ฉันไม่ได้ท้าทายอะไรคุณทั้งนั้น..ตะวันกับน้องสาวฉันอยู่ที่ไหนฉันจะไปหาพวกเค้า""ตอนนี้คุณไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวตะวันทั้งนั้น""หมายความว่ายังไง""ผมก็ไม่ยอมให้คุณไปจากที่นี่ง่ายๆน่ะสิผมจะทรมานคุณให้เหมือนตายทั้งเป็นคุณคิดจะพรากลูกไปจากผม..
ขณะที่นั่งสงบอารมณ์พักใหญ่ฟาทิทก็นึกขึ้นได้ว่าจะต้องโทรถามความเป็นอยู่ของตะวันฉายกับโรฮานไม่รู้ว่าลูกสาวของเขาจะงอแงหนักหรือไม่เมื่อไม่เห็นคนเป็นแม่"หืม.." มือหนาที่คลำหามือถือที่กระเป๋ากางเกงกลับไม่พบทั้งยังนึกถึงก่อนหน้าที่เขาลงนั่งบนโซฟาเมื่อครู่ก็ไม่รู้สึกทว่าจะเอาไปวางไว้ไหนก็ไม่ใช่เพราะเขาไม่ใช่คนขี้ลืมคิ้วหนาเริ่มขมวดเข้าหากันก่อนจะขบฟันจนขึ้นสันกรามอีกข้อที่จะเป็นไปได้ก็คือมันจะต้องอยู่กับพรฟ้าขณะที่เธอทำทีเผลอตัวกับเขาเป็นแน่คิดได้ดังนั้นจึงปรี่เข้าไปที่ห้องของเขาทันทีฟาทิทพยายามเปิดประตูเท่าไรก็ไม่ออกรู้ได้ทันทีว่าสาวเจ้าคงล็อคจากด้านในปั้งๆๆมือหนายกฟาดเคาะประตูรัวเสียงดังก่อยจะตวาดคนด้านในเสียงฝาดด้วยอาการโมโห"เปิดประตู"พรฟ้าเองรีบกดโทรหาอคิณเป็นรอบที่สิบเห็นจะได้เพราะปลายสายที่เธอโทรหาไม่ยอมรับสายเสียทีแถมตอนนี้ดูท่าฟาทิทคงจะรู้ตัวแล้วด้วยว่ามือถือของเขานั้นอยู่กับเธอ"รับสิคะคุณคิณ"ดวงตากลมโตจ้องมองไปที่ประตูด้วยความหวาดกลัวใบหน้านวลที่มีเลือดฝาดก่อนหน้าตอนนี้ซีดเซียวเหลืองจนแทบไม่มีเลือดทั้งภาวนาให้อคิณรับสายโดยเร็วแม้นเขาจะยังไม่มาช่วยเธอตอนนี้อย่างน้อยเขาก็จะไ
"หยุด.. ด.. อื้ออ.."พรฟ้าพยายามจะไม่ให้เกิดการเผลอตัวแบบเมื่อเย็นเธอพยายามใช้แรงที่มีเหลืออยู่น้อยนิดดิ้นหนีเพื่อจะให้ตัวเองหลุดพ้นจากพันธนาการของคนป่าเถื่อนจนเริ่มจะหมดแรงแต่ดูท่าว่าการต่อกลอนกับเขาจะเอาชนะยากเสียเหลือเกินไม่รู้ว่าฤทธิ์น้ำเมาหรือฤทธิ์แรงโทสะที่ทำให้ฟาทิทไม่คิดจะหยุดการกระทำเขารวบอุ้มร่างบางเข้าไปในห้องนอนโดยที่ไม่ต้องเสียแรงเปิดประตูเพราะมันพังด้วยฝีมือของเขาตั้งแต่ช่วงเย็นแล้วฟึ่บบชายหนุ่มเหวี่ยงร่างบางลงบนเตียงนุ่มก่อนจะขึ้นคร่อมทาบทับหญิงสาวเอาไว้"ปล่อยฉัน.. ไอ้บ้า.."พรฟ้าตวาดคนที่อยู่บนตัวเสียงฝาดเพราะรู้ตัวว่าไม่มีแรงสู้จึงใช้เสียงเข้าข่มแต่การตะเบ็งเสียงเมื่อครู่ก็ยิ่งทำให้พลังงานที่เหลือน้อยนิดแทบหมดลงไปในทันที"ผมบ้าได้ยิ่งกว่านี้อีก"ว่าจบก็ทาบทับริมฝีปากหนาบดจูบหญิงสาวอีกรอบ"อื้อ..ฮือ..ฮือๆๆๆ"เสียงร้องสะอื้นของเธอไม่ได้มีส่วนที่จะทำให้เขารู้สึกสงสารแม้แต่น้อยด้วยอารมณ์ที่คุกรุ่นจนหยุดไม่ได้หูจึงอื้อตาลายไม่ค่อยจะสนใจที่จะได้ยินเสียงทัดทานต้อต้านอะไรทั้งนั้นฟาทิทค่อยๆส่งลิ้นร้ายตวัดฉกชิมความหวานจากโพรงปากของหญิงสาวทั้งบางครายังดูดดึงลิ้นเรียวของหญิง
หลังจากทานข้าวเสร็จวันทั้งวันพรฟ้าก็เอาแต่นอนซมหลับเป็นพักๆด้วยฤทธิ์ยาและมีฟาทิทดูแลอยู่ไม่ห่างตลอดเวลาจนพรฟ้าอดคิดไม่ได้ว่าเขากลัวเธอหนีหรือมีความห่วงใยเธอขึ้นมาบ้างกันแน่แต่เห็นจะเป็นอย่างแรกเสียมากกว่า ทางด้านโรฮานตอนนี้เขาเปรียบเสมือนบอดี้การ์ดประจำตัวพลอยฝนและตะวันฉายไปแล้วไม่ว่าหญิงสาวและตะวันฉายจะไปที่ไหนเขาก็ต้องตามติดตลอดเวลาเพราะฟาทิทสั่งมาว่าหากพลอยฝนอยากจะพาตะวันฉายไปเที่ยวที่ไหนให้ไปได้เลยเพียงแค่โรฮานต้องอย่าปล่อยให้ทั้งคู่คลาดสายตาและพากันหนีไปได้เท่านั้นช่วงเย็นของวันนี้พลอยฝนขอให้โรฮานพาเธอและตะวันฉายออกมาที่สวนสาธารณะใกล้ๆที่มีสนามเด็กเล่นเพื่อให้หลานสาวของเธอได้มีพื้นที่เล่นและเจอเด็กๆคนอื่นๆบ้าง"คุณโรฮานเรื่องที่พวกคุณสืบได้เรื่องยังไงบ้างเมื่อไรความจริงจะกระจ่างสักที"ระหว่างที่นั่งจ้องมองหลานสาวตนอยู่ห่างๆพลอยฝนก็เอ่ยถามความคืบหน้าถึงเรื่องที่เป็นปัญหาอยู่ในตอนนี้เพราะหากความจริงปรากฏเร็วเท่าไรก็ยิ่งดีพี่สาวเธอจะได้พ้นมลทิน"ตอนนี้มัคซิมกำลังจัดการอยู่เรื่องมันไม่ใช่ผ่านมาแค่วันสองวันแต่ต้องใช้เวลาสักนิด"โรฮานรู้ว่ามัคซิมกำลังได้เบาะแสสำคัญแต่ไม่ได้คิดจะบอกหญ
"เอ่อ..เรียบร้อยแล้วไปกันเถอะครับ""ค่ะคุณพ่อ"เมื่อเห็นใบหน้าหวานมองมาทางเขาชายหนุ่มร่างสูงที่ใส่สูทสีดำเซ็ทผมเผ้าเนี้ยบก็รีบละสายตาไปทางอื่นก่อนจะเข้ามาอุ้มลูกสาวตัวกลมของตัวเองออกจากห้องไปขณะที่รถยนต์คันหรูสีดำที่มีฟาทิทเป็นคนขับแล่นอยู่บนท้องถนนพรฟ้าที่นั่งข้างๆคนขับเธอก็เอาแต่นั่งกังวลเพราะไม่รู้ว่าต่อไปเธอจะต้องเจอกับอะไรจนฟาทิทต้องลดความเร็วของรถลงก่อนจะเอียงหน้าเข้ามากระซิบกระซาบข้างๆใบหน้าหวานเบาๆเพื่อไม่ให้ลูกสาวตัวกลมที่นั่งอยู่บนคาซีทด้านหลังได้ยิน"ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยถ้าคุณทำผมเสียหน้าผมจะไม่เปิดโอกาสให้คุณได้อยู่กับตะวันอีกเลยแล้วก็จะไม่รับรองความปลอดภัยของน้องสาวคุณด้วย"พรฟ้าไม่ได้โต้ตอบเพียงแค่มองชายหนุ่มด้วยสายตาไม่พอใจกลับไปที่เอาแต่ขู่เธอเท่านั้นหากไม่มีตะวันฉายอยู่ใกล้ๆเธอคงตอกกลับเขาไปบ้างแล้วบริษัทXXXไม่นานนักทั้งสามก็มาถึงบริษัทฟาทิทอุ้มตะวันฉายไว้ในอ้อมอกส่วนพรฟ้าเขาก็เดินจูงมือเธอไม่ปล่อยจนคนในบริษัทต่างก็จับจ้องประธานใหญ่กันเป็นตาเดียวเพราะอยากรู้ว่าคนที่ประธานใหญ่พามาด้วยคือใครกันแน่ในส่วนของพรฟ้าเองดูจะประหม่าไม่น้อยเพราะทุกคนที่เธอเดินผ่านไม่มีสักคนท