ตอนที่ยี่สิบแปด ข้อต่อรอง

 "จะให้ฉันพูดตรงๆฉันคิดว่าศักยภาพในเรื่องเงินทองคุณมีมาก..แต่เวลาที่จะเอาใจใส่ลูกคุณไม่น่าจะมีเพราะฉะนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่ฉันดีที่สุดแล้วค่ะ"

พรฟ้าเอ่ยตามอย่างที่ใจคิดไม่ได้อยากอ้อมค้อมอะไรมากมาย

สิ้นเสียงของพรฟ้าชายหนุ่มก็ตัดสินใจลุกขึ้นเดินเข้าไปประชิดร่างบางที่นั่งอยู่บนโซฟามุมห้องเขาค่อยๆกุมมือเธอเอาไว้หลวมๆก่อนจะเอ่ยความในใจเสียงอ่อน

"ถ้าผมจะขอร้องให้คุณอยู่กับผมในฐานะแม่ของตะวันฉายและภรรยาผมจริงๆจะได้หรือเปล่า"

ฟาทิทรู้ตัวว่าหญิงสาวคงจะคิดว่าเขาหน้าไม่อายที่ทำเธอเจ็บแล้วยังจะกล้ามาขอร้องให้เธอทำตามคำขออีก

"คุณคิดว่าฉันอยากจะอยู่กับคุณอย่างนั้นเหรอคะ?"

พรฟ้าจ้องตาชายหนุ่มนิ่งแววตาของเธอไหวระริกเปล่งเสียงเอ่ยถามประชดเสียงสั่นหากเป็นเขาจะให้อภัยคนที่ทำมห้ตัวเองเจ็บง่ายๆหรืออย่างไร

"ถึงคุณจะเกลียดผม..แต่ผมอยากจะบอกว่าผมมีความรู้สึกดีๆให้คุณไม่เคยเปลี่ยนแม้แต่ตอนที่ผมคิดว่าคุณเป็นคนทำร้ายคุณยาย...หัวใจของผมก็ยังคงเป็นของคุณ"

คนตัวโตรวบกอดร่างบางเอาไว้แน่นเขาไม่ได้พูดเพื่อให้เธออภัยแค่อยากพูดความในใจให้หญิงสาวได้รับรู้เท่านั้นว่าหัวใจของเขาให้เธอไปเท่าไรไม่เคยเอากลับคืน..แม้นจะหลอกตัวเองให้เกลียดเธอก่อนหน้านี้ก็ตาม..เขาหลอกได้เพียงการกระทำคำกับพูดเท่านั้นแต่หัวใจของเขาไม่เคยเกลียดเธอลงเลย

"อย่ามาพูดให้ฉันรู้สึกดี...เพราะฉันคงรู้สึกแบบนั้นไม่ได้"

พรฟ้าพยายามตีตัวออกห่างอ้อมกอดคนตัวโตแต่ก็ทำได้ยากครั้นจะโวยวายก็กลัวว่าลูกจะตื่นมาเห็นพ่อกับแม่ทะเลาะกัน

"ผมอยากรู้ว่าคุณไม่เคยเห็นว่าผมดีสักนิดเดียวเลยหรือ"

"..ฉันเคยมองคุณดีค่ะ..แต่นั่นเพราะฉันตัดสินคุณเร็วไป"

"ผมอยากให้คุณลองพิจารณาผมใหม่อีกครั้งจะได้หรือเปล่า..."

ฟาทิทปล่อยร่างบางผละจากอ้อมกอดก่อนจะใช้สองมือหนาจับไหล่มนของเธอเอาไว้ให้ดวงตาของเขาและเธอจ้องมองกันได้ชัดเพื่อที่หญิงสาวจะได้เห็นแววตาของเขาขณะที่พูดให้เธอเห็นว่าเขาไม่ได้เสแสร้ง

หญิงสาวยังคงเงียบไม่อยากจะตอบอะไรเธอรีบลุกขึ้นให้พ้นจากพันธนาการของเขาแต่ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าได้สักก้าวฟาทิทก็รวบเธอไปนอนกอดทับอยู่บนโซฟาตัวเดิม

"ปล่อย..."

พรฟ้าพยายามดิ้นหนีดวงตากลมโตจ้องมองคนบนตัวด้วยความโมโหทั้งเหลือบมองลูกน้อยที่กำลังนอนอยู่บนเตียงด้วยแววตาเป็นกังวลเพราะกลัวว่าลูกจะตื่นมาเห็นอะไรที่ไม่สมควรจะเห็น

ฟาทิทรวบอุ้มร่างบางไปอีกห้องเพราะไม่อยากให้มีอะไรรบกวนการนอนของเจ้าตัวกลม

"คุณฟาทิท..ปล่อย"

พรฟ้าพยายามดินหนีคนที่กำลังทาบทับตัวเธอบนเตียงนุ่ม

"ผมอยากให้คุณเป็นของผมคนเดียว..."

สองมือหนากดข้อมือเรียวของหญิงสาวขึงไว้กับเตียง

"ปล่อย.."

"ผมไม่ได้อยากบังคับคุณเลย...ถ้าคุณยอมเป็นของผมคนเดียวผมจะให้อิสระคุณทุกอย่างเรื่องลูกคุณจะได้สิทธิ์ดูแล...แต่คุณห้ามปันใจให้คนอื่นแม้ในใจคุณไม่มีผมแต่คุณก็ห้ามมีคนอื่นผมขอแค่นี้ได้หรือเปล่า"

ใบหน้าคมก้มลงก่ายกระซิบข้างใบหน้านวลรู้ว่าข้อเสนอของตัวเองดูเห็นแก่ตัวแต่เห็นจะมีแค่ลูกที่จะเป็นสิ่งที่ยึดเหนี่ยวเธอเอาไว้กับเขาได้

"หมายความว่าถ้าฉันไม่ยอมคุณก็จะไม่ปล่อยให้ตะวันไปอยู่กับฉัน"

พรฟ้าเห็นว่าวิธีการของเขาไม่ได้ต่างอะไรกับการบังคับเลยแม้แต่น้อย

"..อืม..."

ฟาทิทผงกหัวมามองหน้าหญิงสาวเขาพยักหน้าเบาๆเป็นคำตอบก่อนจะก้มลงจูบริมฝีปากบางอย่างนุ่มนวล

"คุณมัน...อื้ออ.."

แม้นยังไม่ได้คำตอบจากหญิงสาวว่าเธอตกลงหรือไม่เขาก็พอจะเดาออกว่าเธอจะเลือกทางไหน

ผ้าผ่อนที่ปกคลุมตัวของทั้งคู่ตอนนี้ถูกสลัดทิ้งหล่นไปอยู่ข้างเตียงโดยฝีมือของฟาทิทรสสัมผัสที่ชายหนุ่มเล้าโลมร่างบางไม่นานนักก็ทำให้เธอเผลอไผลตามอารมณ์ของเขาไปโดยง่ายดาย

หญิงสาวนอนหลับตาพริ้มรับสัมผัสจากปลายลิ้นนุ่มนวลที่กำลังตวัดพรมจูบไปทั่วทั้งร่างกาย

"อืม.."

ความหวานนุ่มนวลของตัวหญิงสาวทำคนตัวโตสบถในลำคอด้วยความพึงพอใจไม่น้อยยิ่งสัมผัสเธอนานเท่าไรเขาก็ยิ่งหลงไหลกับร่างบางนี้มากเท่านั้น

"อ.. อืม.."

สาวเจ้าขบเม้มริมฝีปากแน่นมือเรียวจิกผ้าห่มแทบขาดเมื่อคนตัวโตพรมจูบดูดดึงมาที่ยอดอกอิ่มฟาทิทง่วนอยู่กับเต้างามทั้งสองพักใหญ่เสียงดูดดึงบวกกับปลายิ้นที่ตวัดสัมผัสอกอิ่มเรียกอารมณ์วาบหวามและเสียงครางหวานเล็กๆของหญิงสาวได้เป็นอย่างดี

เมื่อรู้ว่าตัวตนของเขาพร้อมกับศึกรักศึกสวาทครั้งนี้แล้วชายหนุ่มก็เลื่อนใบหน้าคมมาบดจูบที่ริมฝีปากบางอีกครั้งก่อนจะค่อยๆแทรกลำขาแกร่งผ่านเรียวขาหญิงสาวจนตัวตนของเขาสัมผัสกับกลีบกุหลาบงามของเธอ

"อ...อื้ออ.."

คนตัวโตสอดแทรกแท่งร้อนเข้ามาในช่องทางรักได้เสียงหวานที่ครางอ่อนระบายความเจ็บได้แต่อยู่ในลำคอเพราะยังคงถูกคนตัวโตพรมจูบปิดริมฝีปากบางเอาไว้

"อึก..อื้อ.."

ฟาทิทหลับตาปี๋ขณะสอดใส่ความเป็นชายไปในกายของหญิงสาวช่องทางรักที่ตอดรัดตัวตนของเขาแน่นทำเอาความเสียวกระสันพลุ่งพล่านเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ

มือหนายกบีบคลึงสองเต้างามสนุกมือขณะที่ยังพรมจูบส่งลิ้นร้ายตวีดฉกชิมความหวานจากโพรงปากหวานอยู่ไม่ขาดรวมทั้งสะโพกแกร่งตอนนี้ก็ทำหน้าที่ค่อยๆบดเบียดเข้าออกเป็นจังหวะนุ่มนวล

พรฟ้าหายใจไม่ทั่วท้องเท่าไรเพราะยังรู้สึกเจ็บกับการร่วมรักอยู่พอสมควรแต่ไม่นานนักร่างกายของเธอก็เริ่มปรับตัวให้เข้ากับขนาดของเขาได้และเป็นเวลาเดียวกับที่ฟาทิทเร่งเร้าจังหวะกระแทกกระทั้นสะโพกแกร่งให้เร็วและแรงขึ้น

"อ..อ๊ะ"

ร่างบางที่นอนหัวสั่นหัวครอนด้วยแรงโหมกระหน่ำพายุสวาทของคนตัวโตเสียงหวานเผลอครางออกมาดังพอสมควรเธอจึงรีบใช้มือเรียวปิดปากตัวเองเอาไว้เพราะรู้สึกเขินอายอยู่พอสมควร

"อืม..อ้าสส..อย่า"

ชายหนุ่มส่งเสียงคำรามระบายความกระสันสองมือหนาที่กอบกุมอกอิ่มเลื่อนมาดึงข้อมือหญิงสาวออกจากการปิดปากเขาอยากฟังเสียงหวานของเธอและอยากให้เธอได้ปลดปล่อยโดยที่ไม่ต้องมีอะไรมาขวางกั้น

"อื้อ..อืม."

สาวเจ้าครางไม่ได้ศัพท์เมื่อใบหน้าคมก้มลงดูดดึงยอดอกอิ่มพร้อมรัวสะโพกกระแทกเป็นจังหวะระรัวใบหน้าหวานในตอนนี้ส่ายไปมาด้วยความวาบหวามพลุ่งพล่านไปทั่วทั้งตัว

"อ..อ๊ายย..."

ไม่นานนักหญิงสาวก็พบกับความรู้สึกแปลกใหม่ร่างบางบิดเร่ารู้สึกสุขจนถึงขีดสุดเธอได้เสร็จสมแตะขอบสวรรค์ตัดหน้าคนที่กำลังเร่งจังหวะอยู่บนตัว

"อ..อ้าส.."

ฟาทิทผ่อนแรงให้หญิงสาวได้พักครู่หนึ่งแล้วจึงรัวสะโพกหนักหน่วงเพื่อรีดสายธารขาวขุ่นเข้าช่องทางรักไปทุกหยาดหยดคืนทั้งคืนบทรักบทสวาทเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าจนสาวเจ้าไม่ได้สติฟาทิทจึงจัดการเช็ดเนื้อเช็ดตัวให้หญิงสาวและพาเธอไปนอนอยู่กับเจ้าตัวกลมตามเดิม

ส่วนเขาก็ถือว่าค่ำคืนนี้เป็นค่ำคืนที่ดื่มด่ำไม่น้อยแม้นตอนนี้หญิงสาวจะทำตามคำขอของเขาเพราะมีข้อต่อรองเป็นลูกวันหน้าเขาจะต้องทำให้เธอรับรักและยอมอยู่กับเขาโดยไม่มีข้อต่อรองมาเกี่ยวข้องให้ได้

วันต่อมา

พิศาลหัวเสียหนักตอนนี้เขายกหูต่อสายหาใครบางคนเดินไปเดินมาด้วยสีหน้าเคร่งเครียดเพราะติดต่อคนที่อยากคุยด้วยยากเสียเหลือเกิน

"มีอะไร"

"คุณเฟอฮัทคุณต้องช่วยลูกผมห้ามอย่าให้ฟาทิททำอะไรลูกผมเข้าใจหรือเปล่า"

เมื่อปลายสายตอบกลับมาได้พิศาลก็โพร่งเรื่องที่กำลังร้อนใจให้เฟอฮัทช่วยทันทีเพราะเขาเป็นคนเดียวที่รู้ว่าคนที่อยู่เบื้องหลังทั้งหมดไม่ใช่อัสลานแต่เป็นเฟอฮัทและครั้งที่เขาบอกให้พรฟ้าพาลูกน้อยหนีไปก็เป็นฝีมือของเฟอฮัทที่สั่งการให้เขาทำโดยให้เขาอ้างว่าเป็นคนของฉวีวรรณ

"ลูกแกมันอยากโง่เองฉันบอกแล้วว่าอย่าให้มันออกมาเพล่นพล่านข้างนอกดีที่ความผิดไปลงที่อัสลานไม่อย่างนั้นแผนฉันพังเพราะลูกโง่ๆของแกแน่"

เฟอฮัทไม่สนใจที่จะช่วยอะไรกวินทั้งนั้นเพราะเขาเคยเตือนกวินหลายรอบแล้วว่าให้อยู่เงียบๆ

"ตกลงคุณจะไม่ช่วยผมใช่หรือเปล่า"

"ฉันช่วยไม่ได้แค่นี้นะ"

ว่าจบเฟอฮัทก็ตัดสายทำเป็นไม่รู้ร้อนรู้หนาวอะไรเพราะเขาลอยตัวในปัญหานี้แล้ว

"หึ่.."

พิศาลกำมือแน่นกัดฟันกรอดหากเฟอฮัทคิดจะลอยแพลูกเขาคนเป็นพ่ออย่างเขาก็ต้องทำทุกวิถีทางเพื่อช่วยลูก

และเขาพอจะเดาออกว่าเฟอฮัทกำลังจะทำอะไรต่อไปส่วนตัวเขาก็จะขัดขวางแผนการของเฟอฮัทด้วยตัวของเขาเองเพื่อช่วยลูกของเขาและเอาคืนคนที่มันเห็นพวกเขาเป็นแค่เครื่องมือ

วันต่อมา

เชียงใหม่

ทั้งสามมาถึงเชียงใหม่ช่วงเกือบๆค่ำดีที่ตอนนี้ตะวันฉายนอนเต็มตื่นแล้วจึงไม่ค่อยงอแงเมื่อมาถึงบ้านพักที่พลอยฝนและโรฮานอยู่เจ้าตัวกลมลงรถได้ก็วิ่งแจ้นไปหาน้าสาวที่ยืนรออยู่หน้าบ้านทันที

"น้าพลอยขา" ฟอดดด

"คิดถึงจังเลยค่ะ... ไปเที่ยวมาสนุกหรือเปล่าคะตะวัน"

พลอยฝนอุ้มเจ้าตัวกลมไว้ในอ้อมอกพร้อมกดหอมฟอดใหญ่

"ไม่ค่อยสนุกค่ะไม่มีเพื่อนเลย"

เด็กหญิงส่ายหัวหงึกหงักตอบตามความคิดตนตามประสาของเด็กที่โกหกไม่เป็นเด็กหญิงดูจะไม่ได้คิดอะไรมากในคำตอบของตนแต่คนเป็นพ่อและแม่ที่เดินตามมาติดๆต่างก็หน้าเสียไปตามๆกัน

"อย่างงั้นเหรอคะ...น้าพลอยต้องรีบพาตะวันกลับไปเล่นกับเพื่อนๆแล้วสิไม่อย่างนั้นตะวันของน้าเฉาตายแน่เลย"

"เฉาตายคืออะไรคะ"

"ก็เหงาแย่ไงคะ...ไปกินขนมดันดีกว่าน้าพลอยซื้อขนมไว้ให้ตะวันเยอะเลย"

"เย่.."

"พลอยพาตะวันไปก่อนนะคะ"

สองน้าหลานพากันเข้าบ้านไปโดยที่ทิ้งให้พรฟ้าและฟาทิทยืนมองหน้ากันอยู่สองคน