ตอนที่ยี่สิบเจ็ด ต้องการให้ตายไวๆ

ในส่วนของฟาทิทหลังจากที่พาพรฟ้าออกจากโรงพยาบาลได้ไม่เท่าไรเขาก็ได้รู้เรื่องกวินและรู้ทุกอย่างว่าเกิดอะไรขึ้นแต่อย่างเดียวที่เขาไม่รู้ก็คืออัสลานจะทำร้ายพวกเขาไปเพื่ออะไรตอนนี้ยังเป็นปริศนา

และอีกเรื่องที่เขากำลังเครียดก็คือเขาดันไปมั่นอกมั่นใจตั้งแต่แรกว่าพรฟ้าคือคนร้ายพอความจริงเปิดเผยได้เขาก็รู้สึกผิดจนอยากจะต่อยหน้าตัวเองสักหลายพันครั้งพอทิฐิเริ่มคลายเขาก็มานั่งคิดได้ว่าไม่ควรจะปรักปรำใครเพียงเพราะเชื่อในความคิดของตัวเองขณะที่ยังไม่มีหลักฐานแถมเขายังทำร้ายเธอด้วยคำพูดและการกระทำอีกต่างหากไม่รู้เลยว่าหญิงสาวจะให้อภัยเขาได้หรือไม่

"อร่อยไหมคะ"

พรฟ้านั่งอยู่ข้างๆตะวันฉายขณะที่ลูกสาวของเธอนั่งทานไอศครีมของโปรด

"ค่ะ...คุณแม่ขาเมื่อไรตะวันจะได้กลับไปเล่นกับเพื่อนๆคะ"

เด็กหญิงหันมาถามคนเป็นแม่ตาแป๋วเพราะรู้สึกเบื่อที่จะต้องเล่นคนเดียวแล้ว

คำพูดและแววตาที่ไร้เดียงสาของลูกน้อยบีบคั้นหัวใจของพรฟ้าพอสมควรเพราะเธอไม่รู้ได้เลยว่าเธอกับลูกจะกลับไปใช้ชีวิตปกติได้เมื่อไร

"ตะวันคิดถึงเพื่อนๆเหรอลูก"

"ค่ะตะวันคิดถึงเพื่อนๆคิดถึงคุณครูด้วย"

"รออีกนิดนะคะแม่จะพาตะวันกลับไปหาเพื่อนๆ"

มือเรียวยกลูบหัวเจ้าตัวกลมเบาๆก่อนจะรับปากลูกน้อยโดยที่เธอคิดว่าจะต้องคุยเรื่องนี้หกับฟาทิทเพราะตะวันฉายจะอยู่แบบนี้ต่อไปไม่ได้ลูกเธอจะต้องเรียนหนังสือเข้าสังคมตามวัยที่ควรจะเป็น

"เย่ๆ...ตะวันจะได้ไปหาเพื่อนๆแล้ว"

คำพูดและการกระทำของพรฟ้ากับตะวันฉายอยู่ในสายตาของฟาทิททั้งหมดเขาพึ่งรู้ตอนนี้เองว่าเขาได้ทำลายความสุขของตะวันฉายไปมากพอสมควรหลังจากนี้เขาต้องแก้ตัวกับการกระทำที่ผ่านมาบ้าง

พรฟ้าจัดการวางอุปกรณ์ทำแผลหลังจากมื้ออาหารเย็น

"ผมช่วย"

ฟาทิทลงนั่งตรงข้ามกับพรฟ้าหมายจะยื่นมือแกะผ้าพันแผลช่วยเธอแต่ก็ถูกห้ามเอาไว้ก่อน

"ไม่ต้อง..."

คำพูดและสายตาของหญิงสาวดูจะไม่ตอบรับความช่วยเหลือขอเขาเอาเสียเลยและเขาก็ไม่ได้ดึงดันที่จะขัดใจเธอสิ้นเสียงปฏิเสธของหญิงสาวได้เขาก็นั่งเงียบๆครู่หนึ่งก่อนจะลุกเดินหนีออกไป

22.00​ น.

"ออกมาคุยกับผมหน่อยสิ"

ฟาทิทที่พึ่งอาบน้ำแต่งตัวเสร็จและเห็นว่าตะวันฉายหลับไปแล้วเขาจึงชวนพรฟ้าออกมานั่งคุยกันข้างนอกเพราะเห็นทีจะต้องมีเรื่องคุยกันยาว

"มีอะไรคะ"

พรฟ้าเดินตามชายหนุ่มออกมาที่ห้องนั่งเล่นแต่โดยดีเพราะเธอก็ต้องการคุบกับเขาเรื่องของตะวันฉายเช่นกัน

"คนขับรถของคุณยายผมยังไม่ตาย"

"คุณวินเหรอคะ"

คำพูดของฟาทิททำเอาพรฟ้ามีสีหน้าแปลกใจพอสมควรเพราะเธอจำได้ว่ากวินเสียไปพร้อมกับคุณยายของเธอ

"อืม...มันสารภาพทุกอย่างว่าถูกอัสลานจ้างให้ทำ"

"หา...ล..แล้วเหตุผลที่ต้องทำร้ายคุณยายเค้าได้บอกหรือเปล่าว่าทำไปทำไม"

สาวเจ้ายกมือทาบอกเท่ากับว่าฉวีวรรณถูกฆาตกรรมจริงๆด้วยฝีมือของกวินคนที่เธอเห็นว่าเขาไว้ใจได้และไม่มีพิษมีภัยอะไร

"ไม่มีใครรู้ข้อนี้เหมือนกัน...ตอนนี้ผมเข้าใจทุกอย่างแล้วว่าคุณไม่ได้เป็นคนทำ...ขอโทษกับเรื่องราวเลวร้ายที่เกิดขึ้น"

ฟาทิทหลุบสายตาลงเล็กน้อยเขาเอ่ยขอโทษหญิงสาวเสียงอ่อนตอนนี้เขารู้สึกปวดหัวใจไปไม่น้อยไปกว่าพรฟ้าสักนิด

"รู้ตัวคนร้ายก็ดีแล้ว...ยังดีที่ฉันยังได้ยินคำขอโทษจากปากของคุณ..."

หญิงสาวเงียบไปครู่หนึ่งเธอพอจะมองออกว่าเขารู้สึกผิดแต่จะให้เธอให้อภัยเขาตอนนี้มันคงเป็นไปไม่ได้เขาต้องได้เรียนรู้ว่าการตัดสินคนโดยที่ใช้ทิฐิไม่สมควรได้รับการอภัยง่ายๆ

ฟาทิทเงยหน้ามองหญิงสาวด้วยสายตาที่อ่อนโยนกว่าก่อนหน้าอยู่มากเขารู้สึกผิดมากจริงๆที่หลงผิดทำร้ายเธอกับมือทั้งที่เขาควรจะรอให้มีหลักฐานแน่ชัดก่อน

วันต่อมา

ฟาทิทเข้ามาหาเฟอฮัทที่บริษัทเขาต้องการจะฝากฝังงานกับคนเป็นอาอีกครั้งเพราะครั้งนี้เขากะว่าจะพาพรฟ้าและตะวันฉายกลับไปที่ไทยและอยู่ยาวพอสมควรเขาอยากจะปรับความเข้าใจกับพรฟ้าเสียก่อนเรื่องงานค่อยว่ากันอีกทีฟาทิทในตอนนี้จากคนที่บ้างานในคราแรกเมื่อมีความรักและรู้ตัวว่าเป็นพ่อคนจึงทำให้เห็นเรื่องงานเป็นเรื่องรองอัตโนมัติ

"ผมรู้ตัวคนร้ายแล้วครับ...ไม่เข้าใจเลยว่าทำไมอัสลานจ้องจะทำร้ายทั้งผมแล้วก็คุณยายแบบนี้"

ฟาทิทเอ่ยกับคนเป็นอาด้วยความเหนื่อยใจเขาไม่อายที่จะแสดงความอ่อนแอตรงหน้าเฟอฮัทเพราะไว้ใจอาของเขาเป็นที่สุด

"เห้อ..ความคิดคนไม่เข้าใครออกใครหรอกนะ..แล้วนี่จะเอายังไงต่อ"

เฟอฮัทเดินเข้ามาตบบ่าหลานชายตนเบาๆก่อนจะถามถึงแผนการข้างหน้าว่าฟาทิทจะเอาอย่างไรต่อไปเมื่อรู้ความจริงแล้ว

"ผมจะกลับไปจัดการกับคนที่มันกล้าทำกับคุณยายด้วยมือของผมเอง..อืม"

ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงและแววตาที่แน่วแน่ก่อนจะลุกขึ้นยืนเพื่อที่จะเตรียมตัวกลับแต่เขาก็ต้องล้มนั่งบนเก้าอี้อีกครั้งเพราะรู้สึกปวดหัวรุนแรงขึ้นมากะทันหัน

"เรา...เป็นอะไรหรือเปล่า"

เฟอฮัทรีบเอ่ยถามหลานชายด้วยสีหน้าและน้ำเสียงร้อนใจ

"เปล่าครับแค่ช่วงนี้ปวดหัวนิดหน่อยคงจะเครียดนั่นแหละครับ...ผมกลับก่อนนะครับ"

มือหนากุมขมับหนึบดีที่อาการปวดค่อยๆทุเลาลงเขาจึงลุกขึ้นยืนได้อีกครั้ง

"ยังไงก็ดูแสุขภาพด้วย"

"ครับ.."

หลังจากฟาทิทหันหลังกลับไปเฟอฮัทก็มองตามหลังหลานชายตนไม่ห่างเพราะคิดว่าอาการปวดหัวของฟาทิทคงไม่ใช่แค่เครียดเป็นแน่

เมื่อฟาทิทเดินไปจนลับตาได้เฟอฮัทก็อมยิ้มกริ่มภาวนาให้ฟาทิทเป็นโรคร้ายและตายไปไวๆเพราะทุกอย่างจะได้ตกมาเป็นของเขาตามแผนที่เขาต้องการ

ใช่...ทุกอย่างเป็นฝีมือของเฟอฮัทที่บงการคนทั้งหมดเขาใช้อัสลานเป็นเครื่องมือออกหน้าแทนทุกอย่าง

เรื่องพ่อกับแม่ของฟาทิทที่เกิดอุบัติเหตุเครื่องบินตกก็เป็นฝีมือขอเขาและเรื่องที่ฉวีวรรณต้องตายก็เพราะเขารู้ว่าฉวีวรรณกำลังจะทำให้ทายาทฟาทิทเกิดมาแต่เขาก็ดันฆ่าฉวีวรรณช้าไปเพราะเด็กคนนั้นได้เกิดมาเสียแล้ว

ที่เขาพยายามทำดีกับฟาทิทเป่าหูว่าพ่อแม่ไม่สนใจตั้งแต่เริ่มโตมาก็เพื่อที่จะให้ฟาทิทไว้ใจเขาและเขาจะได้ทำงานง่ายขึ้นหากกำจัดครอบครัวฟาทิมจนหมดสิ้นได้เขาก็จะได้ทุกอย่างที่ต้องการ

ที่เฟอฮัทมีความคิดชั่วร้ายแยบยลแบบนี้เพราะเขาเกลียดที่พ่อของเขาไม่เคยสนใจใยดีเพราะเขาเป็นแค่ลูกเมียน้อยตั้งแต่โตมาเขาต้องเป็นรองฟีรัทพ่อของฟาทิทมาโดยตลอดจึงทำให้เขาเกลียดทุกคนที่เป็นทายาทของพ่อของเขาและต้องการกำจัดมันให้สิ้นซาก

21.00​

"คุณพ่อขา"

เมื่อเห็นคนเป็นพ่อเปิดประตูเข้าห้องมาได้เด็กหญิงก็วิ่งโล่เข้าไปหาทันที

พรฟ้ามองลูกสาวของเธอด้วยสีหน้าอ่อนใจหากวันหน้าไม่มีฟาทิทอยู่ด้วยแล้วไม่รู้ว่าลูกเธอจะเป็นอย่างไรเมื่อครู่ก็งอแงพักใหญ่บอกว่าหากพ่อตนไม่กลับก็จะไม่นอนดีที่ฟาทิทกลับมาไม่ดึกมากนักไม่อย่างนั้นคงต้องมีดุกันบ้างเพื่อที่จะให้ตะวันฉายนอนให้ตรงเวลา

"ทำไมยังไม่นอนครับ"

ฟาทิทอุ้มเจ้าตัวกลมในชุดนอนขึ้นและค่อยๆเดินตรงไปที่เตียง

"ตะวันรอคุณพ่อค่ะ"

"คุณพ่อมาแล้วตะวันไปนอนนะครับ"

"ค่ะ" ฟอดด

เจ้าตัวกลมหอมแก้มสากคนเป็นพ่อฟอดใหญ่จึงยอมไปนอนขลุกข้างแม่เจ้าตัวได้เมื่อฟาทิทเหลือบมองไปที่สีหน้าของพรฟ้าเขาก็พอจะเดาได้ว่าเธอคงไม่พอใจที่เขาเป็นต้นเหตุทำให้ตะวันฉายงอแงเป็นแน่

ชายหนุ่มยืนมองลูกสาวตนที่เข้าไปนอนที่พรฟ้าเงียบๆครู่หนึ่งหลังจากนั้นจึงเดินเข้าไปที่ห้องน้ำจัดการธุระส่วนตัว

อันที่จริงเขาออกมาจากบริษัทตั้งแต่ช่วงเย็นแต่ที่กลับมาช้าเพราะเขาเข้าไปที่โรงพยาบาลที่มีเพื่อนของเขาเป็นเจ้าของและให้เพื่อนของเขาตรวจเอ็กซเรย์ว่าไอ้อาการปวดหัวรุนแรงกะทันหันมันเกิดจากอะไรตอนนี้เขายังไม่ได้คำตอบคงต้องรออีกสองสามวันภาวนาในใจว่าอย่าให้ตัวเองเป็นอะไรร้ายแรงเพราะเขายังไม่พร้อมจะเผชิญกับเรื่องหนักใจอะไรตอนนี้

พรฟ้าเดินไปเดินมาครู่ใหญ่หลังจากที่ตะวันฉายหลับไปแล้วเพราะเธอกำลังคิดว่าจะขอกับฟาทิทเรื่องตะวันฉายว่าให้ลูกอยู่ในการดูแลของเธอเพราะรู้ดีว่าฟาทิทไม่มีเวลาให้ลูกแน่นอน

"คุณมีเรื่องอะไรหรือเปล่า"

ฟาทิทที่พึงแต่งตัวเสร็จเขาดูออกว่าพรฟ้าคงมีเรื่องอะไรในใจแน่ไม่อย่างนั้นคงไม่มีทีท่ากังวลแบบนี้

"ฉันอยากจะขอให้ลูกอยู่กับฉันที่ไทย....คุณคงไม่ขัดนะคะ"

แม้นจะกลัวคำปฏิเสธหรือเสี่ยงต่อการถูกต่อว่าแต่พรฟ้าก็ยังต้องพูดเพื่อลูกของเธอ

"ผมขอคิดดูก่อน"

"ไม่ต้องคิดหรอกค่ะคุณไว้ใจฉันเถอะว่าฉันดูแลตะวันอยู่ที่นี่ได้ถ้าคุณพาเธอไปอยู่กับคุณเวลาคุณก็ไม่มีให้เธออยู่ดี..ฉันไม่พาตะวันหนีคุณไปไหนหรอกนะคะ...ถ้าคุณว่างเมื่อไรก็ค่อยมาหาลูก"

"ผมดูเป็นพ่อที่ไม่มีศักยภาพในการดูแลลูกเลยสินะ"

ชายหนุ่มมองหญิงสาวด้วยสายตาไหวระริกก่อนจะนั่งลงปลายเตียงมองดูลูกสาวที่กำลังหลับอุตุที่เขาอยากให้มันเป็นไปได้ตอนนี้คือหญิงสาวกับลูกอยู่กับเขาอยู่กันแบบครอบครัวไม่ใช่ต่างคนต่างทำหน้าที่พ่อและแม่เท่านั้น